Gerechtshof Amsterdam, 05-11-2015, ECLI:NL:GHAMS:2015:4472, 15/00112

2. Eiser heeft aangevoerd dat hij de verschuldigde belasting wel heeft betaald, maar dat hij niet wist dat hij per 1 juli 2013 verplicht was om hierbij een kenteken in te voeren. Eiser heeft de letters “XXX” ingevoerd, zoals hij al jaren doet wanneer hij een kaartje koopt. De reden hiervoor is dat hij niet goed is in het onthouden van zijn kenteken. Ook heeft hij de verplichting om zijn kenteken in te voeren niet waargenomen op het scherm van de parkeerautomaat omdat de zon zijn ogen verblindde. Ter onderbouwing van zijn standpunt dat hij parkeerbelasting heeft betaald, heeft eiser een kopie van zijn banktransactie en betaalbewijs parkeerbelasting over gelegd.

3. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de parkeerder op grond van het Uitvoerings- en aanwijzingsbesluit op grond van de Verordening parkeerbelastingen 2013-II en de Parkeerverordening 2013 bij de voldoening van de parkeerbelasting verplicht is het juiste kenteken van het geparkeerde voertuig op te geven. Indien niet het juiste kenteken wordt ingevoerd, is geen parkeerbelasting betaald voor de geparkeerde auto, hetgeen voor risico van betrokkene moet komen. Bovendien wordt de parkeerder in het beginscherm erop geattendeerd dat hij een naheffingsaanslag riskeert indien de digitale parkeerregistratie niet correct wordt uitgevoerd. In reactie op de hiervoor vermelde uitspraak van 7 mei 2014 heeft verweerder gesteld dat bij het onjuist invoeren van het kenteken bij het parkeren onderscheid gemaakt dient te worden tussen de categorie “verkeerd kenteken ingevoerd” en de categorie “rare letters of getallen ingevoerd”. Omdat eiser met het invoeren van de letters “XXX” onder de tweede categorie valt, verzoekt verweerder de rechtbank om te oordelen dat eiser niet betaald heeft.

4. In de uitspraak van 7 mei 2014 heeft de rechtbank onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 8 januari 1997 (ECLI:NL:HR:1997:AA3200), kort samengevat, overwogen dat de verplichting tot het invoeren van het juiste kenteken, gelet op de redactie van artikel 234 van de Gemeentewet, uitsluitend betrekking heeft op het doen van aangifte van parkeerbelasting. Het niet, niet volledig of onjuist invoeren van het kenteken van de auto waarmee wordt geparkeerd, doet niet af aan het in artikel 20 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen neergelegde beginsel dat ter zake van een belasting die op aangifte moet worden voldaan, uitsluitend kan worden nageheven indien die belasting niet betaald is.

5. De bewijslast dat de verschuldigde parkeerbelasting niet is voldaan, rust in eerste instantie op verweerder. De omstandigheid dat de controleur geen betaling heeft waargenomen, bijvoorbeeld omdat hem bekend is dat niet ter zake van het kenteken parkeerbelasting is betaald, kan in het algemeen als toereikend bewijs dienen. De belastingplichtige heeft echter de mogelijkheid alsnog tegenbewijs te leveren. Het bewijs dat voor het parkeren van een auto is betaald kan op verschillende manieren worden geleverd, niet alleen door een juiste invoering van het kenteken bij de automaat. De rechter heeft vervolgens de vrijheid aan dat tegenwijs de waarde toe te kennen die hem goeddunkt.

6. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser in dat tegenbewijs geslaagd. Eiser heeft een betaalbewijs en afschrift van een banktransactie overgelegd waaruit blijkt dat hij op de datum en het tijdstip waarop de naheffingsaanslag is opgelegd, parkeerbelasting heeft betaald. Mede gelet op zijn consistente verklaring in de stukken en ter zitting, welke verklaring wordt ondersteund door het betaalbewijs waarop uitsluitend de letters “XXX” zijn vermeld, acht de rechtbank aannemelijk dat eiser de parkeerbelasting heeft betaald voor zijn geparkeerde auto, maar dat hij er niet in is geslaagd het juiste kenteken in te voeren. Verder is de rechtbank van oordeel dat, in tegenstelling tot wat verweerder heeft gesteld, het niet relevant is of al dan niet met opzet een onjuist kenteken is ingevoerd. De naheffingsaanslag is dan ook ten onrechte opgelegd.

7. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt de uitspraak op bezwaar en herroept de naheffingsaanslag van 9 juli 2013.

8. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

9. Niet is gebleken dat er sprake is van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.”