Rechtbank Den Haag, 22-02-2016, ECLI:NL:RBDHA:2016:2964, AWB - 15 _ 2467

7. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken.

8. Op grond van artikel 25, derde lid en 27e, eerste lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) geldt omkering van de bewijslast als de vereiste aangifte niet is gedaan of als sprake is van een onherroepelijk geworden informatiebeschikking.

9. Aan eiser is geen informatiebeschikking gegeven. Verweerder stelt dat omkering van bewijslast geldt omdat de door eiser over de jaren 2006 tot en met 2009 aangegeven inkomens dermate lager zijn dan de bij de navordering vastgestelde inkomens dat moet worden geoordeeld dat eiser de vereiste aangiften niet heeft gedaan. Verweerder baseert zich daarbij op de bevindingen uit het boekenonderzoek.

10. Naar het oordeel van de rechtbank is op grond van de bevindingen opgenomen in het controlerapport aannemelijk dat er door de dochteronderneming [U] zwarte lonen zijn betaald en dat er, om deze lonen te kunnen betalen, ook omzet moet zijn behaald die niet in de administratie is verantwoord. Dit wordt ondersteund door de in het controlerapport weergegeven tekortkomingen in de kasadministratie. De kasadministratie bevatte onjuistheden; de bijlage bij het controlerapport bevat een overzicht van de dagen waarop volgens de kasadministratie geen omzet werd behaald er wel pinbetalingen binnenkwamen of waarop geen omzet zou zijn behaald maar er wel een optreden plaatsvond in de discotheek. Op grond hiervan is de rechtbank van oordeel dat verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat de omzetten door [U] niet tot de juiste bedragen zijn geboekt. Eiser heeft hetgeen verweerder dienaangaande heeft aangevoerd slechts summier weersproken en daarmee onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld en aannemelijk gemaakt die tot een ander oordeel kunnen leiden.

11. Verweerder stelt zich voorts op het standpunt dat het geld dat met deze hogere omzetten moet zijn geïnd niet meer binnen de desbetreffende vennootschap aanwezig is en daarom moet worden aangenomen dat die aan de aandeelhouder ten goede zijn gekomen.

Er is aldus verweerder sprake van (vermomde) winstuitdelingen door de BV als moedermaatschappij van de fiscale eenheid aan eiser die bij eiser in aanmerking dienen te worden genomen als reguliere inkomsten uit aanmerkelijk belang. In feite is, aldus nog steeds verweerder, sprake van een middellijke winstuitdeling door de dochteronderneming [U] via de BV aan eiser. Hierbij betoogt verweerder dat eiser zich, gelet op zijn positie als bestuurder en enig aandeelhouder van de fiscale eenheid, redelijkerwijs bewust moet zijn geweest van deze bevoordeling. Het zelfde geldt voor de BV, aldus verweerder, aan wie de wetenschap van eiser kan worden toegerekend. De rechtbank acht aannemelijk dat sprake is van de door verweerder gestelde winstuitdeling aan eiser. Hierbij merkt de rechtbank op dat eiser geen afdoende antwoord heeft kunnen geven op de vraag waar deze omzetten dan zijn gebleven. Dat de winstuitdelingen in rekening courant zouden zijn verrekend, zoals door eiser in dit verband is gesteld, is niet gebleken. De enkele stelling in dezen is onvoldoende. Hetgeen eiser voor het overige nog heeft aangevoerd leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

12. Bij het berekenen van de theoretische omzet en daarmee van de hoogte van de geconstateerde winstuitdelingen is verweerder uitgegaan van 60.000 bezoekers per jaar. In het controlerapport is onder meer vermeld dat op grond van de veiligheidsvoorschriften in de discotheek maximaal 620 bezoekers aanwezig mochten zijn, – hetgeen leidt tot een maximum bezoekersaantal van ongeveer 64.000 per jaar – maar dat dit aantal regelmatig ruim werd overschreden. Eiser heeft dit niet weersproken en de rechtbank acht het door verweerder aangehouden bezoekersaantal van 60.000 dan ook niet te hoog. De omzetberekeningen van verweerder resulteren voor de jaren 2006, 2007, 2008 en 2009 in brutowinstpercentages van respectievelijk 375, 336, 311 en 311 en uiteindelijk in omzetcorrecties van respectievelijk € 300.628, € 167.568, € 305.317 en € 289.337. De rechtbank heeft geen reden om aan de aanvaardbaarheid van deze berekeningen te twijfelen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder hiermee aannemelijk gemaakt dat de verschillen tussen de door eiser verantwoorde inkomens en de vermoedelijk door hem ontvangen inkomens dusdanig groot zijn, dat moet worden geoordeeld dat deze gebreken ertoe leiden dat de volgens de aangiften verschuldigde belasting zowel absoluut als relatief bezien aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting en dat derhalve de vereiste aangiften niet zijn gedaan. Voorts acht de rechtbank op grond van de door verweerder gestelde feiten en omstandigheden, zoals hiervoor onder 10 en 11 weergegeven, aannemelijk dat eiser bewust inkomsten moet hebben verzwegen en daarom wist of zich ervan bewust moet zijn geweest dat een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Dit heeft tot gevolg dat omkering en verzwaring van de bewijslast geldt en de beroepen ongegrond moeten worden verklaard tenzij blijkt dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar en daarmee de navorderingsaanslagen IB/PVV onjuist zijn.

13. Met hetgeen eiser heeft aangevoerd heeft hij, naar het oordeel van de rechtbank, niet doen blijken dat de uitspraken op bezwaar en daarmee de navorderingsaanslagen onjuist zijn en ook anderszins is dat niet gebleken. Verder is de rechtbank van oordeel dat verweerder bij het vaststellen van de navorderingsaanslagen is uitgegaan van redelijke schattingen. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat verweerder de omzetcorrecties nog heeft verminderd met 25 procent voor verlies en afval en dat de omzetcorrecties uiteindelijk leiden tot een besteding per bezoeker die in lijn ligt met een daarvan bekend landelijk gemiddelde. Dit brengt de rechtbank tot het oordeel dat de navorderingsaanslagen niet te hoog zijn vastgesteld. In zoverre zijn de beroepen dus ongegrond.

14. Bij het opleggen van de navorderingsaanslagen heeft verweerder vergrijpenboeten opgelegd. Verweerder dient te bewijzen dat eiser de vergrijpen die tot het opleggen aanleiding gaven heeft gepleegd. Verweerder heeft daarvoor aangevoerd dat het aan (voorwaardelijk) opzet van eiser is te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is betaald.

15. Op grond van de in het controlerapport gestelde feiten en omstandigheden, met name die waarvan is geoordeeld dat er zwarte lonen door [U] zijn uitbetaald, acht de rechtbank bewezen dat willens en wetens omzet is verzwegen en die aan eiser, die zich daarvan bewust moet zijn geweest, ten goede is gekomen. Naar het oordeel van de rechtbank is het daarom aan opzet van eiser te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is betaald. Verweerder heeft daarom terecht aan eiser de onderhavige vergrijpboeten opgelegd. De rechtbank acht de boeten passend en geboden. In de loop van het geding heeft verweerder zich evenwel op het standpunt gesteld dat er redenen zijn om de boeten te matigen en moeten worden verminderd met 10 procent. De rechtbank sluit zich daarbij aan. Feiten en omstandigheden die tot verdere matiging aanleiding zouden kunnen geven zijn gesteld noch gebleken. In zoverre zijn de beroepen dus gegrond.

16. Daarnaast dienen de vergrijpboeten te worden verminderd in verband met een overschrijding van de redelijke termijn. De boeten zijn aangekondigd in het controlerapport van 25 april 2012. De rechtbank doet in deze zaken uitspraak op 22 februari 2016. Op dat moment zijn afgerond drie jaren en tien maanden verstreken sinds de aankondiging. Hiermee is de redelijke termijn van twee jaar overschreden. Gelet daarop dienen de boeten nog verder te worden verminderd met 15% (vgl. HR 22 april 2005, nr. 37.984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006 en Hof Amsterdam 2 juli 2009, nr. 04/03329, ECLI:NL:GHAMS:2009:BJ1298).

17. Tegen het in rekening brengen van de belastingrente heeft eiser geen gronden aangevoerd. Gesteld noch gebleken is dat de belastingrente ten onrechte of in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht in rekening is gebracht. Voor zover de beroepen moeten worden geacht te zijn gericht tegen de rentebeschikking zijn zij derhalve ongegrond.

18. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dienen de beroepen gegrond te worden verklaard, dienen de navorderingsaanslagen en de rentebeschikkingen te worden gehandhaafd en de boeten te worden verminderd.

19. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. De rechtbank stelt voorop dat zij de onderhavige zaken en de zaken van [Z] B.V. met de zaaknummers SGR 15/2465, SGR 15/2469, SGR 15/2471 en SGR 15/2474 en van [X] B.V., [Y] B.V met zaaknummer SGR 15/2566 aanmerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit. De proceskosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 744 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde van € 496 en een wegingsfactor 1,5 voor meer dan vier samenhangende zaken). Waarvan voor deze zaken vier negende deel, oftewel € 331, in aanmerking wordt genomen. Voor het vergoeden van de kosten van het bezwaar is geen aanleiding omdat gesteld noch gebleken is dat tijdens de bezwaarfase om vergoeding daarvan is verzocht. Voor een hogere kostenvergoeding ziet de rechtbank voorts geen aanleiding.