Rechtbank Gelderland, 11-10-2016, ECLI:NL:RBGEL:2016:5332, AWB - 15 _ 3531, 15_ 3533, 15_3534, 15_3535

1.3

3.1

3.2

4. De aangiften inkomstenbelasting van eiseres over de jaren 2011 en 2012 zijn als volgt gecorrigeerd.

5. In het verslag van het horen van de gemachtigde van eiseres op 9 september 2015 is, voor zover van belang, het volgende vermeld:

6. Bij brief van 19 januari 2016 heeft verweerder de rechtbank bericht dat hij de opgelegde vergrijpboetes zal vernietigen.

7. De rechtbank heeft het onderzoek ter zitting van 22 januari 2016 geschorst. Na deze schorsing heeft verweerder ( [A] ) bij e-mail van 23 maart 2016 het volgende bericht gestuurd naar de gemachtigde van eiseres:

8. In geschil is of de aanslagen naar de juiste bedragen zijn opgelegd. Meer in het bijzonder is in geschil of eiseres in de onderhavige jaren huisvestingskosten in aftrek mag brengen.

9. Eiseres heeft aangevoerd dat verweerder de hoorplicht heeft geschonden omdat zij, zo begrijpt de rechtbank haar standpunt, de bezwaren ten onrechte kennelijk ongegrond heeft verklaard.

10. Op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) mag van het horen in bezwaar worden afgezien als het bezwaar kennelijk ongegrond is. Daarvan is sprake als er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de gemaakte bezwaren niet tot een andersluidend besluit kunnen leiden.

11. Verweerder heeft eiseres in de beroepsfase alsnog uitgenodigd voor een hoorgesprek. Dit gesprek heeft plaatsgevonden op 9 september 2015. Reeds gelet hierop rechtvaardigde hetgeen in het bezwaarschrift naar voren is gebracht niet de conclusie dat er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk was dat het gemaakte bezwaar niet tot een andersluidend besluit kon leiden. Verweerder heeft eiseres daarom vóór het doen van de uitspraken op bezwaar ten onrechte niet gehoord op zijn bezwaren en heeft daarmee de hoorplicht geschonden.

12. De rechtbank is van oordeel dat verweerder het bezwaar van eiseres ten onrechte kennelijk ongegrond heeft verklaard en haar ten onrechte niet heeft gehoord in bezwaar.

Het beroep van eiseres is daarom gegrond. In beginsel dient de rechtbank met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb verweerder op te dragen opnieuw op het bezwaar te beslissen (de terugwijsregel). Van die regel kan worden afgeweken indien daartoe goede grond bestaat, bijvoorbeeld indien partijen aandringen op een inhoudelijke beoordeling van het geschil door de rechter, of indien duidelijk is dat eiseres niet wordt benadeeld doordat de rechter zelf in de zaak voorziet (vergelijk Hoge Raad 9 juni 2006, ECLI:NL:HR:2006:AX7330). Partijen hebben aangedrongen op een inhoudelijke beoordeling van de zaken door de rechtbank, zodat de rechtbank om die reden de zaken niet zal terugwijzen.

13. Eiseres heeft aangevoerd dat zij de kosten van huisvesting van de opgevangen kinderen en jongeren ten laste van de winst uit onderneming mag brengen omdat het bepaalde in artikel 3.16 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) niet van toepassing is omdat de gehele woning wordt gebruikt ten behoeve van de onderneming en omdat zij van mening is dat zij steun kan ontlenen aan hetgeen is overwogen in de uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 29 april 2015 (ECLI:NL:GHARL:2015:3203).

14. Naar het oordeel van de rechtbank kan eiseres geen geslaagd beroep doen op de hiervoor genoemde uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. De situatie van eiseres is namelijk niet vergelijkbaar met die van de belastingplichtige waarover het Gerechtshof heeft geoordeeld aangezien de belastingplichtige in die zaak de keuze had gemaakt om de onroerende zaak waarop het geschil zich toespitste aan te merken als ondernemingsvermogen. Tussen partijen is niet in geschil dat de woning behoort tot het privévermogen en dat eiseres de renten van schulden die behoren tot de eigenwoningschuld in aftrek mocht brengen.

15. Indien een belastingplichtige er voor heeft gekozen een vermogensbestanddeel tot zijn privévermogen te rekenen, kan hij - behoudens bijzondere omstandigheden - op die keuze niet terugkomen, indien omtrent de aanslag over enig jaar waarop de keuze betrekking had onherroepelijk is beslist (zie Hoge Raad 26 november 1986, ECLI:NL:HR:1986:AW7822).

18. De rechtbank stelt voorop dat in artikel 3.16, eerste lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 is bepaald dat bij het bepalen van de winst mede niet in aftrek komen kosten en lasten die verband houden met een werkruimte,

de inrichting daaronder begrepen, ten behoeve van de belastingplichtige zelf in zijn niet tot zijn ondernemingsvermogen behorende woning, tenzij de werkruimte een naar verkeersopvatting zelfstandig gedeelte van de woning vormt.

19. Tussen partijen is niet in geschil dat de kamers in de woning bedoeld voor de opgevangen kinderen en jongeren geen naar verkeersopvatting zelfstandige gedeelten van de woning vormen. Daarom kunnen de huisvestingskosten niet ten laste van de winst worden gebracht.

20. Het voorgaande brengt mee dat verweerder terecht de huisvestingskosten van € 10.664 niet in aftrek heeft toegelaten.

21. Nu eiseres geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente heeft aangevoerd, dienen de beroep inzake de beschikkingen heffingsrente en belastingrente ongegrond te worden verklaard.

22. Gelet op het vermelde onder 6. en 12. dienen de beroepen gegrond te worden verklaard. De opgelegde boetes dienen overeenkomstig het standpunt van verweerder zoals verwoord in zijn brief van 19 januari 2016 te worden vernietigd.

23. Eiseres heeft verzocht om vergoeding van de door haar gemaakte proceskosten.

Nu uit de gedingstukken is gebleken dat eiseres in de bezwaarfase geen verzoek tot vergoeding van de in bezwaar gemaakte kosten heeft ingediend bij verweerder, wijst de rechtbank, gelet op het bepaalde in artikel 7:15, tweede lid, van de Awb, dit verzoek in zoverre af.

24. Voor de beroepsfase is naar het oordeel van de rechtbank sprake van samenhang tussen de vier zaken en tevens met de gelijktijdig ter zitting behandelde zaken van de echtgenoot met zaaknummers 15/3526, 15/3528, 15/3529 en 15/3530. Al deze acht zaken betreffen louter de aftrek van huisvestingskosten. Gelet daarop zijn de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor de beroepsfase in deze zaak vast te stellen op 1/2 x € 1.238 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor het verschijnen ter nadere zitting met een waarde per punt van € 496), oftewel € 619.