Centrale Raad van Beroep, 31-07-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1367, 11-2125 AWBZ

Agis heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat een hoorzitting achterwege kon blijven omdat het bezwaar van appellante tegen het besluit van 16 augustus 2010 kennelijk ongegrond was.

Van een kennelijk ongegrond bezwaar is in het algemeen sprake wanneer het om een gebonden besluit gaat en er geen verschil van mening is over de juistheid van het in het primaire besluit aangenomen feitencomplex. Relevant is in dit verband dat er twee elkaar opvolgende aanvragen voor een pgb door appellante zijn ingediend, waarvan de eerste, gedateerd op 12 maart 2010, een dag na het verstrijken van de vervaltermijn, op 25 maart 2010, door CIZ is ontvangen. Het besluit van 19 april 2010 tot afwijzing van deze eerste aanvraag is door CIZ naar een onjuist adres gestuurd waardoor appellante van dat besluit geen kennis heeft genomen. Onder deze omstandigheden mocht Agis er niet van uitgaan dat het aan het primaire besluit van 16 augustus 2010 ten grondslag liggende feitencomplex onomstreden was. In dit verband wijst de Raad erop dat - zoals hij al eerder heeft overwogen - de uitzonderingsmogelijkheden op de hoorplicht, gelet op het belang dat de wetgever blijkens de geschiedenis van de totstandkoming van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) hecht aan het horen van een belanghebbende, restrictief dienen te worden geïnterpreteerd.

Het voorgaande brengt mee dat de hoorplicht van artikel 7:2, eerste lid, van de Awb door Agis is geschonden en dat het besluit van 17 september 2010 niet in stand kan blijven. De rechtbank heeft dit niet onderkend. De Raad zal de aangevallen uitspraak dan ook vernietigen en, doende wat de rechtbank zou behoren te doen, het beroep van appellante tegen het besluit van 17 september 2010 gegrond verklaren en het besluit vernietigen.

Appellantes gemachtigde heeft op de zitting gesteld dat Agis door appellante niet in de gelegenheid te stellen op haar bezwaarschrift te worden gehoord daarmee appellante de kans heeft ontnomen om te bespreken hoe zij de begeleiding door De Blok kon voortzetten. De gemachtigde van Agis heeft daarop geantwoord dat appellante verschillende keren schriftelijk is gewezen op de mogelijkheid om contact op te nemen met het bureau zorgtoewijzing. Dit bureau had samen met appellante de mogelijkheid van continuering van de begeleiding door De Blok kunnen bezien. Appellante heeft echter nooit contact opgenomen met het bureau.

Ter zitting van de Raad heeft de gemachtigde van Agis naar voren gebracht dat Agis ten tijde in geding de mogelijkheid heeft onderzocht en in een aantal gevallen ook heeft aangeboden om in gevallen als dat van appellante, waarin een betrokkene de voorkeur had om de zorg door de eigen zorgaanbieder voort te zetten, maar deze zorgaanbieder niet was gecontracteerd door Agis, de gewenste zorg via onderaanneming als zorg in natura te leveren. De niet door Agis gecontracteerde zorgaanbieder zou dan worden gekoppeld aan een wel door Agis gecontracteerde zorgaanbieder. Appellante heeft gesteld dat als een hoorzitting was gehouden, deze mogelijkheid met haar had kunnen worden besproken.

De Raad stelt vast dat geen sprake was van beleid of een vaste gedragslijn van Agis, maar van een nog in ontwikkeling zijnde praktijk. Van Agis had dan ook niet behoeven te worden verwacht dat zij appellante actief zou informeren over de mogelijkheid van onderaanneming als hiervoor geschetst. Onvoldoende is komen vast te staan dat deze mogelijkheid ook daadwerkelijk tijdens een hoorzitting aan de orde zou zijn gekomen. De schending van de hoorplicht leidt daarmee niet tot een ander rechtsgevolg.

Onder de gedingstukken bevinden zich twee besluiten van CIZ, namelijk van 19 april 2010 en van 30 juli 2010. In het eerste besluit heeft CIZ appellante niet in aanmerking gebracht voor zorg bij of krachtens de AWBZ. In dat besluit heeft CIZ te kennen gegeven dat appellante op 25 maart 2010 bij CIZ zorg heeft aangevraagd. Appellante heeft gesteld dat zij dat besluit nooit heeft ontvangen, omdat het is gestuurd naar een adres waar zij niet meer woonde. In het besluit van 30 juli 2010 heeft CIZ bij of krachtens de AWBZ begeleiding individueel, klasse 1, geïndiceerd. In dat besluit heeft CIZ te kennen gegeven dat appellante op 3 juni 2010 bij CIZ zorg heeft aangevraagd. Het is de Raad niet gebleken dat er meer besluiten door CIZ zijn genomen.

Agis stelt zich op het standpunt dat haar besluit van 16 augustus 2010 een vervolg is op het indicatiebesluit van CIZ van 30 juli 2010, zodat een eventuele eerdere aanvraag niet van belang is. Wat hiervan ook zij, ook uit het eerdere besluit van 19 april 2010 van CIZ blijkt niet dat appellante voor 25 maart 2010 een aanvraag heeft ingediend. De door appellante geschreven data op de aanvragen zijn niet van belang omdat als datum van de aanvraag geldt de dag waarop CIZ de aanvraag ontvangt. Deze beroepsgrond treft dan ook geen doel.