Centrale Raad van Beroep, 10-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1257, 17/3653 WIA

1.1.

Appellant, laatstelijk werkzaam als inpakmedewerker, heeft zich op 24 januari 2011 vanuit de Werkloosheidswet ziek gemeld in verband met diverse lichamelijke en psychische klachten. Na onderzoek door een verzekeringsarts en een arbeidsdeskundige heeft het Uwv bij besluit van 19 december 2012 vastgesteld dat appellant per 21 januari 2013 geen recht heeft op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (wet WIA). In bezwaar heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep een aantal beperkingen toegevoegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 19 juli 2013, waarna de mate van arbeidsongeschiktheid nader is vastgesteld op 33,17%. Omdat appellant minder dan 35% arbeidsongeschikt werd geacht, heeft het Uwv de beslissing van 19 december 2012 gehandhaafd. De rechtbank heeft met de uitspraak van 10 februari 2014 het beroep hiertegen ongegrond verklaard. De Raad heeft bij uitspraak van 21 augustus 2015 de uitspraak van de rechtbank bevestigd (ECLI:NL:CRVB:2015:2870).

1.2.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep naar voren gebracht dat de slaapapneu geen nieuwe klacht is zoals gesteld door de verzekeringsarts in het rapport van 25 oktober 2015 maar dat eerst onlangs is geconcludeerd dat de apneu voor zijn vermoeidheidsklachten zorgt. Ook alle andere klachten van appellant zijn in ernst toegenomen en ook dit is door het Uwv en de rechtbank niet bij de beoordeling betrokken.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

In artikel 55, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wet WIA gelezen in samenhang met het derde lid van dit artikel, is – voor zover hier van belang – bepaald dat voor degene die aan het einde van de in artikel 54 bedoelde wachttijd ongeschikt was tot het verrichten van zijn arbeid maar geen recht had op toekenning van een WGA-uitkering omdat hij minder dan 35% arbeidsongeschikt was, en die binnen vijf jaar na het bereiken van het einde van deze wachttijd wel gedeeltelijk arbeidsongeschikt wordt, alsnog recht op die uitkering ontstaat, indien de arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als die op grond waarvan hij gedurende de wachttijd ongeschikt was tot het verrichten van zijn arbeid.

4.2.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het Uwv een zorgvuldig verzekeringsgeneeskundig onderzoek heeft verricht. Alle door appellant naar voren gebrachte klachten, de onderzoeksbevindingen van de verzekeringsartsen en de in het dossier aanwezige informatie van de behandelend sector zijn op een deugdelijke en kenbare wijze betrokken in de beoordeling door de verzekeringsartsen. Met juistheid is de rechtbank tot het oordeel gekomen dat niet is gebleken dat de verzekeringsartsen aspecten van de gezondheidstoestand van appellant niet hebben beoordeeld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft dossieronderzoek verricht en appellant gezien op de hoorzitting. In hetgeen door appellant in hoger beroep is aangevoerd is geen aanleiding gelegen om anders dan de rechtbank te oordelen over de zorgvuldigheid van het verzekeringsgeneeskundig onderzoek.

4.3.

De rechtbank heeft met juistheid overwogen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende inzichtelijk heeft gemotiveerd waarom in geval van appellant geen verdergaande beperkingen dienen te worden aangenomen als gevolg van de klachten die aan de beoordeling per 21 januari 2013 ten grondslag hebben gelegen, behoudens de extra beperkingen voor het maken van hoofdbewegingen, voor het trappenlopen en voor werk waarin geen hoog handelingstempo is vereist. Evenzeer heeft de rechtbank met juistheid overwogen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep voldoende gemotiveerd heeft dat de evenwichtsklachten en de slaapapneu klachten niet als klachten uit eenzelfde ziekteoorzaak dienen te worden beschouwd. Appellant heeft in hoger beroep geen nieuwe medische informatie terzake in geding gebracht of anderszins het oordeel van de rechtbank gemotiveerd bestreden.

4.4.

Uitgaande van de juistheid van de FML van 28 oktober 2015 heeft de rechtbank terecht vastgesteld dat de ten aanzien van appellant geselecteerde functies in medisch opzicht geschikt zijn. Daarbij heeft de rechtbank ook met juistheid verwezen naar het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 28 oktober 2015. In dat rapport is inzichtelijk en overtuigend beargumenteerd dat appellant werkzaamheden kan verrichten verbonden aan functies waarin de belasting in overeenstemming is met zijn verzekeringsgeneeskundig vastgestelde mogelijkheden en beperkingen.

4.5.

Uit wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.