Centrale Raad van Beroep, 07-06-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1060, 22/2348 WIA

1.1.

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als tuinbouwmedewerker voor gemiddeld 38,18 uur per week. Op 6 februari 2018 heeft appellant zich, terwijl hij een uitkering ontving op grond van de Werkloosheidswet, ziek gemeld met psychische klachten en rugklachten. In het kader van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft appellant het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. Deze arts heeft vastgesteld dat appellant belastbaar is met inachtneming van de in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 6 november 2019 neergelegde beperkingen. Een arbeidsdeskundige heeft vastgesteld dat appellant niet meer geschikt is voor het laatstelijk verrichte werk, vervolgens drie functies geselecteerd en op basis daarvan de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 45,51%. Bij besluit van 15 november 2019 heeft het Uwv appellant met ingang van 26 januari 2020 een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend, omdat hij met ingang van die datum 45,51% arbeidsongeschikt is. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit. Bij besluit van 1 mei 2020 heeft het Uwv dit bezwaar niet-ontvankelijk verklaard in verband met een niet-verschoonbare termijnoverschrijding.

1.2.

Bij besluit van 21 juli 2020 heeft het Uwv de loongerelateerde WGA-uitkering met ingang van 1 oktober 2020 omgezet in een WGA-vervolguitkering, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 45 tot 55%. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant herhaald dat hij recht heeft op een IVA-uitkering. Appellant heeft gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat er geen reden is om te twijfelen aan het oordeel van de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten aanzien van de duurzaamheid. Volgens appellant kan niet gesproken worden van een redelijke tot goede kans op verbetering, zodat zijn arbeidsbeperkingen duurzaam zijn. Appellant heeft er wat betreft zijn rugklachten op gewezen dat hij nog steeds naar de pijnpoli en de fysiotherapeut gaat, maar dat de behandelingen bij de pijnpoli slechts voor een tijdelijke oplossing zorgen en de behandeling door de fysiotherapeut nog niet voor een vooruitgang heeft gezorgd. Verder heeft appellant geen operatie ondergaan, omdat hem te kennen is gegeven dat een operatie niet zonder risico is en bovendien niet zeker is dat deze operatie tot succes zal leiden. Wat betreft de psychische klachten heeft appellant betoogd dat het onbegrijpelijk is dat sprake zou zijn van een redelijke tot goede kans op verbetering van zijn klachten. Hij heeft al meerdere malen gepoogd om sociaal en praktisch actiever te worden, maar dit heeft enkel tot een terugval geleid. Daarom kan van hem niet gevergd worden om weer een dergelijk traject te volgen.

3.2.

4.1.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant volledig arbeidsongeschikt is. Gelet op de door partijen ingenomen standpunten, ligt de vraag voor of de arbeidsongeschiktheid van appellant op de datum in geding, 1 oktober 2020, moet worden geacht volledig en duurzaam te zijn, zodat appellant op grond van artikel 47 van de Wet WIA recht heeft op een IVA- in plaats van een WGA-uitkering.

4.2.

Volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is volgens artikel 4, eerste lid, van de Wet WIA hij die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebrek, zwangerschap of bevalling duurzaam slechts in staat is om met arbeid ten hoogste 20% te verdienen van het maatmaninkomen per uur. Op grond van het tweede lid wordt onder duurzaam verstaan een medisch stabiele of verslechterende situatie. Volgens het derde lid wordt onder duurzaam mede verstaan een medische situatie waarbij op lange termijn een geringe kans op herstel bestaat.

4.3.

De Raad heeft in zijn uitspraak van 4 februari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1896, geoordeeld dat de verzekeringsarts zich een oordeel dient te vormen over de duurzaamheid van de arbeidsongeschiktheid in de zin van artikel 4 van de Wet WIA. Hierbij moet hij een inschatting maken van de herstelkansen, in de zin van een verbetering van de functionele mogelijkheden van de verzekerde. De inschatting van de verzekeringsarts van de kans op herstel in het eerste jaar na het ontstaan van het recht op uitkering en in de periode daarna dient te berusten op een concrete en deugdelijke afweging van de feiten en omstandigheden die bij de individuele verzekerde aan de orde zijn, voor zover die feiten en omstandigheden betrekking hebben op de medische situatie van de verzekerde op de datum in geding. Indien die inschatting berust op een (ingezette) medische behandeling, is een onderbouwing vereist die ziet op het mogelijke resultaat daarvan voor de individuele verzekerde.

4.4.

Het standpunt van appellant in hoger beroep vormt een herhaling van wat hij in beroep naar voren heeft gebracht. De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat het Uwv voldoende heeft gemotiveerd dat de volledige arbeidsongeschiktheid van appellant op 1 oktober 2020 niet ook duurzaam is. De overwegingen die de rechtbank aan dit oordeel ten grondslag heeft gelegd worden geheel onderschreven. Met de rechtbank wordt dan ook geoordeeld dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep in de rapporten van 24 augustus 2021 en 29 april 2022 aan de hand van het Beoordelingskader duurzaamheid op inzichtelijke en navolgbare wijze heeft toegelicht dat wat betreft de (zowel de al langer bestaande als de per datum in geding verergerde) rugklachten en de psychische klachten nog behandelmogelijkheden zijn voor appellant en dat daardoor een meer dan geringe kans op verbetering van de functionele mogelijkheden bestaat. Daaraan wordt nog toegevoegd dat appellant in hoger beroep geen medische informatie heeft ingebracht die aanknopingspunten biedt voor een ander oordeel over de datum in geding 1 oktober 2020.

4.5.