Gerechtshof Amsterdam, 12-01-2021, ECLI:NL:GHAMS:2021:975, 19/00745 en 19/00746
Gerechtshof Amsterdam, 12-01-2021, ECLI:NL:GHAMS:2021:975, 19/00745 en 19/00746
Gegevens
- Instantie
- Gerechtshof Amsterdam
- Datum uitspraak
- 12 januari 2021
- Datum publicatie
- 14 april 2021
- ECLI
- ECLI:NL:GHAMS:2021:975
- Formele relaties
- Cassatie: ECLI:NL:HR:2021:1707
- Cassatie: ECLI:NL:HR:2021:1812
- Zaaknummer
- 19/00745 en 19/00746
Inhoudsindicatie
De rechtbank heeft, ondanks dat een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn is vastgesteld, terecht beslist dat het beroep ongegrond is.
Uitspraak
kenmerk 19/00745
12 januari 2021
uitspraak van de vijftiende enkelvoudige belastingkamer
op het hoger beroep van
[X] , wonende te [Z], belanghebbende,
gemachtigde: G. Veldhuisen
tegen de uitspraak van 12 april 2019 in de zaak met kenmerk AMS 17/628 van de rechtbank Amsterdam (hierna: de rechtbank) in het geding tussen
belanghebbende,
en
de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam, de heffingsambtenaar,
en
de Staat der Nederlanden (de Minister van Justitie en Veiligheid), de minister,
met betrekking tot het verzoek van belanghebbende tot het toekennen van een vergoeding van immateriële schade.
1 Ontstaan en loop van het geding
Belanghebbende heeft de heffingsambtenaar bij brief van 15 februari 2016 in gebreke
gesteld en verzocht om een dwangsom. Bij besluit van 6 april 2016 heeft de heffingsambtenaar de ingebrekestelling en dwangsomclaim niet-ontvankelijk verklaard.
Belanghebbende heeft daartegen bezwaar gemaakt. De heffingsambtenaar heeft het
bezwaar bij uitspraak op bezwaar van 18 juli 2016 ongegrond verklaard.
De rechtbank heeft in haar uitspraak van 12 april 2019 als volgt beslist:
“De rechtbank:
- verklaart het beroep ongegrond;
- wijst het verzoek om vergoeding van wettelijke rente af;
- veroordeelt de heffingsambtenaar tot het betalen van een schadevergoeding aan [X] tot een bedrag van € 182,-;
- veroordeelt de Staat der Nederlanden (de minister voor Rechtsbescherming) tot het betalen van een schadevergoeding aan [X] tot een bedrag van € 818,-.”
Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 24 mei 2019 en aangevuld bij brief van 21 juni 2019. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.
Belanghebbende heeft een nader stuk ingediend met dagtekening 16 oktober 2020.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 27 oktober 2020. De zaak is
gelijktijdig behandeld met de zaak met kenmerk 19/00746. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.
2 Feiten
Het Hof neemt hetgeen de rechtbank onder 1 tot en met 7 heeft opgenomen over als feiten.
“Achtergrond van deze procedure
1. Met een besluit van 31 december 2014 heeft de heffingsambtenaar aan [X] een gecombineerde aanslag opgelegd voor het jaar 2012 (aanslagnummer [***]) van
€ 1.169,57 (de aanslag).
2. [X] heeft bezwaar gemaakt tegen de aanslag.
3. Met een besluit van 24 december 2015 heeft de heffingsambtenaar het bezwaar van [X] tegen de aanslag ongegrond verklaard.
4. De heffingsambtenaar heeft een aan [X] terug te geven bedrag van € 21,69 verrekend met de aanslag. De heffingsambtenaar heeft dit in het verrekenschrift
aan [X] meegedeeld.
[X] heeft bezwaar gemaakt tegen het verrekenschrift.
5. Met een brief van 15 februari 2016 heeft [X] de heffingsambtenaar in gebreke gesteld.
6. Met het dwangsombesluit van 6 april 2016 heeft de heffingsambtenaar de ingebrekestelling en de dwangsomclaim niet-ontvankelijk verklaard.
[X] heeft bezwaar gemaakt tegen het dwangsombesluit.
7. Met de bestreden uitspraak heeft de heffingsambtenaar het bezwaar van [X] tegen het dwangsombesluit ongegrond verklaard.”
3 Geschil in hoger beroep
In hoger beroep is in geschil of de rechtbank het beroep terecht ongegrond heeft verklaard. Voorts is in geschil of de rechtbank ten onrechte geen proceskostenvergoeding en vergoeding van de griffierechten heeft toegekend.
Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd, wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.
4. Overwegingen van de rechtbank
De rechtbank heeft – voor zover in hoger beroep van belang - als volgt overwogen en beslist.
“Proceskosten
17. Omdat het beroep ongegrond wordt verklaard is er geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Schadevergoeding wegens overschrijden van de redelijke termijn
18. [X] heeft schadevergoeding gevorderd wegens overschrijding van de redelijke termijn.
19. De heffingsambtenaar heeft zich op de zitting op het standpunt gesteld dat er geen grond is voor schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, omdat er geen fiscale rechtsingang was. Volgens de heffingsambtenaar is daarom geen redelijke termijn gaan lopen.
20. De rechtbank volgt het standpunt van de heffingsambtenaar niet. Zoals de rechtbank onder 12 heeft overwogen, diende de rechtbank in deze beroepsprocedure te beoordelen of de heffingsambtenaar zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat het verrekenschrift geen voor bezwaar vatbare beschikking is en of de heffingsambtenaar het daarmee samenhangende verzoek om een dwangsom terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard en het daartegen gerichte bezwaar terecht ongegrond heeft verklaard. Ook in die gevallen moet binnen een redelijke termijn worden beslist en wordt, behoudens bijzondere omstandigheden, spanning en frustratie als grond voor vergoeding van immateriële schade verondersteld. De rechter mag een verzoek om vergoeding van die schade dan ook niet onbehandeld laten. Dat geen sprake is van een fiscale rechtsingang tegen het verrekenschrift, vindt de rechtbank geen bijzondere omstandigheid. De rechtbank neemt hierbij nog in aanmerking dat de heffingsambtenaar zijn standpunt niet nader heeft onderbouwd.
21. De redelijke termijn is op 19 mei 20161aangevangen en eindigt op de dag waarop de rechtbank uitspraak doet, in dit geval dus op 12 april 2019. Volgens vaste rechtspraak mag de behandeling van zaken als deze, waarin van een bezwaar- en beroepsprocedure sprake is, maximaal twee jaar duren: de bezwaarfase heeft onredelijk lang geduurd als de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase als zij meer dan anderhalf jaar heeft geduurd.2 In dit geval is de redelijke termijn met ruim 11 maanden overschreden. Er is geen aanleiding om deze lange behandelduur gerechtvaardigd te achten. De schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn bedraagt 2 x € 500,- = € 1.000,-. De bezwaarprocedure heeft 8 maanden geduurd, namelijk van 19 mei 2016 tot en met 27 januari 2017.3 Hierbij merkt de rechtbank op dat [X] de uitspraak op bezwaar pas in januari 2017 heeft ontvangen, zodat de periode tussen het nemen van de uitspraak op bezwaar en de ontvangst daarvan aan de heffingsambtenaar is toe te rekenen. Dit betekent dat 2 maanden van de overschrijding aan de heffingsambtenaar is toe te rekenen. Dat is 2/11 deel van de overschrijding. De beroepsprocedure heeft 27 maanden geduurd. Dat betekent dat 9 maanden van de overschrijding aan de rechtbank is toe te rekenen. Dat is 9/11 deel van de overschrijding.
22. De rechtbank ziet, gezien de hoogte van de schade en de per 1 oktober 2014 in werking getreden beleidsregel van de minister van Justitie en Veiligheid over het voeren van verweer in procedures bij een bestuursrechtelijk college waarin verzocht wordt om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn door de bestuursrechter van 8 juli 2014, aanleiding de minister voor Rechtsbescherming in dit geval niet te vragen om verweer te voeren en direct uitspraak te doen op het verzoek. De minister voor Rechtsbescherming moet voor de Staat der Nederlanden worden veroordeeld tot vergoeding van een bedrag van € 818,- (9/11 x € 1.000,-) aan [X] in verband met de overschrijding van de redelijke termijn in deze beroepsprocedure. De heffingsambtenaar moet een schadevergoeding van € 182,- (2/11 x € 1.000,-) aan [X] betalen.”