Gerechtshof Den Haag, 29-04-2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1035, BK-20/00714 tot en met 20/00716

“Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 augustus 2020.

Namens [de Heffingsambtenaar] is (…) verschenen. [Belanghebbende] is door de griffier bij aangetekende brief, verzonden op 17 juli 2020 aan de gemachtigde op het adres [adres 2] te [woonplaats 2] , onder vermelding van plaats en tijdstip, uitgenodigd om op de zitting te verschenen. De aangetekende brief is door de rechtbank retour ontvangen. Uit de – kennelijk door medewerkers van PostNL – geplaatste aantekening op die enveloppe, die door de griffier in het dossier is gevoegd, leidt de rechtbank af dat de bezorger van PostNL geen gehoor heeft gekregen op genoemd adres. De uitnodiging is op 23 juli 2020 nogmaals per gewone post aan voornoemd adres verzonden. In reactie daarop heeft de rechtbank op 6 augustus 2020 een e-mail van de gemachtigde ontvangen, waarin de gemachtigde aangeeft verhinderd te zijn en verzoekt om een nieuwe zittingsdatum. Als reden voor de verhindering geeft de gemachtigde aan dat hij pas zojuist van de aangekondigde zitting heeft vernomen en deze aankondiging erg krap in de tijd acht. Op 7 augustus 2020 heeft de rechtbank dit uitstelverzoek per brief afgewezen, omdat de rechtbank op grond van het vorenoverwogene van oordeel is dat de uitnodiging om op de zitting te verschijnen op de juiste wijze en tijdig op het juiste adres is aangeboden. [Belanghebbende] en zijn gemachtigde zijn, zonder kennisgeving aan de rechtbank, niet verschenen.

(…)

6. De verplichting om parkeerbelasting te betalen voor het op een bepaalde plaats en een bepaalde tijd parkeren van een voertuig, dient zodanig kenbaar te zijn gemaakt dat redelijkerwijs geen misverstand kan bestaan omtrent de verschuldigdheid daarvan. Daar staat tegenover dat een parkeerder een onderzoeksplicht heeft in die zin dat hij zich, voordat hij parkeert, op de hoogte moet stellen van de verschuldigdheid van parkeerbelasting ter plaatse. Het zich niet voldoende op de hoogte stellen en het (als gevolg daarvan) niet naleven van die voorschriften komt naar vaste jurisprudentie (Gerechtshof Den Haag 9 juli 2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:2020) voor rekening en risico van de parkeerder.

7. [Belanghebbende] stelt dat er in de [adres 1] geen duidelijke en zorgvuldige aanwijzingen zijn dat sprake is van betaald parkeren. Volgens [belanghebbende] kan niet worden volstaan met een centraal bord bij de gemeentegrens. Voorts stelt [belanghebbende] dat in de [adres 1] een betaalautomaat ontbreekt, waardoor er geen reguliere en duidelijke betaalmogelijkheid is. [De Heffingsambtenaar] heeft foto’s en een plattegrond overlegd waaruit blijkt dat [belanghebbende] bij het inrijden van de parallelweg van de [adres 1] vanuit de richting van de [adres 3] een zonebord betaald parkeren en een parkeerautomaat is gepasseerd. Voorts blijkt uit de overlegde stukken dat ter hoogte van [adres 1] [huisnummer 1] een herhalingszonebord staat en dat ter hoogte van [adres 1] [huisnummer 2] op een klein bord de belparkeercode wordt herhaald. [De Heffingsambtenaar] heeft onweersproken gesteld dat op enkele tientallen meters van de parkeerlocatie een parkeerautomaat aanwezig was en dat [belanghebbende] geen bord is gepasseerd waarop het einde van de betaald parkeerzone stond aangegeven.

8. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Heffingsambtenaar] aannemelijk gemaakt dat voldoende kenbaar is dat op de parkeerlocatie sprake is van betaald parkeren. Het missen van de (herhalings)zoneborden en de parkeerautomaat is een omstandigheid die voor rekening van [belanghebbende] moet blijven. Van een bestuurder van een auto mag immers worden verwacht dat hij voordat hij parkeert onderzoek doet naar de verschuldigdheid van parkeerbelasting ter plaatse, bijvoorbeeld door het raadplegen van de website van de gemeente. Daarbij komt dat de locatie in het centrum van [woonplaats 1] ligt en men er in het algemeen rekening mee moet houden dat in het centrum van steden voor parkeren moet worden betaald. Overigens wist [belanghebbende] in ieder geval vanaf 4 februari 2019 dat sprake was van betaald parkeren in de [adres 1] , aangezien [belanghebbende] toen kennis heeft genomen van een duplicaat van een van drie naheffingsaanslagen.

9. Aangezien vast staat dat [belanghebbende] geen vergunning had voor de parkeerlocatie en geen parkeerbelasting heeft voldaan, zijn de naheffingsaanslagen terecht aan [belanghebbende] opgelegd.

10. [Belanghebbende] heeft aangevoerd dat de uitspraken op bezwaar ten onrechte niet aan de gemachtigde zijn verzonden. Volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep (onder meer de uitspraak van 3 december 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4045) dient in de situatie, waarin een bestuursorgaan ermee bekend is dan wel redelijkerwijs kon weten dat met betrekking tot een besluit een gemachtigde optreedt namens de belanghebbende, het besluit bekend te worden gemaakt door toezending of uitreiking aan die gemachtigde. Dit volgt uit artikel 2:1, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), in samenhang met artikel 3:41, eerste lid, van de Awb. Aangezien de gemachtigde tijdens de beroepsprocedure genoemd onder 4 [belanghebbende] vertegenwoordigde en de bestreden uitspraken op bezwaar uit deze procedure voortvloeien, had [de Heffingsambtenaar] de beslissingen bekend moeten maken aan de gemachtigde. Deze beroepsgrond kan [belanghebbende] echter niet baten. Het rechtsgevolg van het niet bekend maken van een beslissing aan de juiste persoon is dat de beroepstermijn nog niet aanvangt. Aangezien in onderhavig geval de tijdigheid van het ingestelde beroep niet in geschil is en voorts vast staat dat de gemachtigde uiterlijk 3 maart 2020 (dagtekening van de beroepschriften) kennis heeft genomen van de besluiten, heeft [belanghebbende] geen belang bij deze beroepsgrond.

11. De stelling van [belanghebbende] dat [de Heffingsambtenaar] de hoorplicht heeft geschonden, slaagt niet. Op grond van artikel 25, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen wordt de belanghebbende, in afwijking van artikel 7:2 van de Awb, gehoord op zijn verzoek. Nu [de Heffingsambtenaar] onweersproken heeft gesteld dat [belanghebbende] niet een dergelijk verzoek heeft gedaan en de rechtbank het tegendeel niet is gebleken, is van schending van de hoorplicht geen sprake.

12. Naar het oordeel van de rechtbank is de uitspraak op bezwaar naar behoren voorbereid en gemotiveerd. De rechtbank volgt [belanghebbende] dan ook niet in zijn opvatting dat [de Heffingsambtenaar] bij het doen van uitspraak op bezwaar het motiveringsbeginsel heeft geschonden dan wel dat het bestreden besluit niet zorgvuldig is voorbereid. Voorts is de rechtbank niet van strijd met enig ander rechtsbeginsel gebleken.

13. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is het beroep ongegrond verklaard.

` 14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”