Gerechtshof Den Haag, 19-11-2025, ECLI:NL:GHDHA:2025:2575, BK-25/391

3. De Rechtbank heeft, voor zover in hoger beroep nog van belang, geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

3. Op 4 april 2023 heeft verweerder een verzoek om informatie gestuurd naar eiser. Eiser heeft daarop gereageerd op 24 april 2023. In reactie daarop heeft verweerder met dagtekening 25 april 2023 een vooraankondiging verstuurd waarin verweerder het voornemen om van de aangifte af te wijken kenbaar maakt. Hierop heeft eiser gereageerd op 4 mei 2023. Met dagtekening 10 mei 2023 heeft verweerder eiser per brief laten weten de aangekondigde afwijking van de aangifte te handhaven.

4. Verweerder heeft op 1 juni 2023 de definitieve aanslag IB/PVV 2021 opgelegd naar een verzamelinkomen van € 15.570. Dit bestaat uit een inkomen uit werk en woning van € 16.026 en een persoonsgebonden aftrek van € 456. De persoonsgebonden aftrek bestaat voor € 150 aan studiekosten en andere scholingsuitgaven en voor € 306 aan specifieke zorgkosten. Verweerder heeft de in aftrek toegestane specifieke zorgkosten als volgt gespecificeerd:

5. In geschil is of eiser recht heeft op een hogere aftrek aan specifieke zorgkosten.

6. Artikel 6.17 van de Wet IB 2001 bevat een limitatieve opsomming van de aftrekbare uitgaven voor specifieke zorgkosten. Op grond van artikel 6.17, eerste lid, van de Wet IB 2001 komen - voor zover hier van belang - de uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan voor genees- en heelkundige hulp, vervoer, farmaceutische hulpmiddelen verstrekt op voorschrift van een arts, andere hulpmiddelen (niet zijnde brillen, contactlenzen en overige hulpmiddelen ter ondersteuning van het gezichtsvermogen), de extra kosten van een op medisch voorschrift gehouden dieet en extra kleding en beddengoed voor aftrek in aanmerking. Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat de door hem gestelde specifieke zorgkosten in direct verband staan met ziekte of invaliditeit, dat hij daadwerkelijk de door hem gestelde uitgaven heeft gedaan en dat hij voor deze uitgaven geen vergoeding heeft ontvangen van een zorgverzekeraar.

7. Eiser stelt dat hij, wegens chronische pijnklachten en ziektes van hemzelf en zijn zoon, extra kosten maakt voor onder meer dextrose, een speciale contactlens, oogdruppels, lenzenvloeistof, vervoer naar het ziekenhuis in [plaats] , eiwitrijk voedsel en kleding. Eiser heeft ter onderbouwing van zijn stelling betalingsbewijzen van een opticien, ritten met het openbaar vervoer, een kledingwinkel, supermarkten en een drogist overgelegd.

8. Eiser heeft hiermee de door hem gestelde specifieke zorgkosten niet aannemelijk gemaakt. Voor wat betreft de kosten van andere hulpmiddelen stelt de rechtbank voorop dat de kosten de contactlens en lenzenvloeistof reeds op grond van artikel 6.17, tweede lid, ten eerste, van de Wet IB 2001, niet aftrekbaar zijn. Verder zijn uitgaven voor andere hulpmiddelen niet aftrekbaar als dergelijke middelen ook voor andere doeleinden dan de behandeling of voorkoming van ziekte of aandoeningen worden gebruikt. Dit is bijvoorbeeld bij dextrose het geval, zodat ook die kosten niet aftrekbaar zijn. Dat eisers zoon dextrose gebruikt voor zijn ziekte, maakt dit niet anders. Daarnaast heeft eiser geen facturen of andere schriftelijke bewijsstukken overgelegd, waaruit kan worden afgeleid op welke andere (farmaceutische) hulpmiddelen de door hem gestelde kosten zien.

9. Ook met betrekking tot de vervoerskosten heeft eiser onvoldoende bewijsstukken overgelegd. Uit de door eiser overgelegde betalingsbewijzen van de ritten met het openbaar vervoer kan, zonder nader aanvullende bewijsstukken zoals bijvoorbeeld een afsprakenkaart van het ziekenhuis, niet worden opgemaakt dat deze zijn gemaakt in verband met ziekte. Verder heeft eiser met betrekking tot de kosten voor extra kleding en beddengoed een bon van de [winkel] ten bedrage van € 211 euro overgelegd. Hiermee heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat de uitgaven € 600 te boven gaan waardoor recht bestaat op het hogere forfaitaire bedrag van € 750. Verweerder heeft immers al het forfaitaire bedrag van € 300 in aftrek toegestaan. Eisers stelling dat zijn zoon wegens zijn suikerziekte kleding en beddengoed stuk maakt en eiser hiervoor extra uitgaven heeft gedaan, maakt dit niet anders. Daarnaast heeft eiser de dieetkosten niet aannemelijk gemaakt nu hij geen ondertekende dieetverklaring heeft vertrekt. Hij voldoet daarom niet aan de voorwaarde van het op medisch voorschrift gehouden dieet zoals is opgenomen in artikel 6.17, eerste lid,

onderdeel f, van de Wet IB 2001.

10. De overige door eiser overgelegde betalingsbewijzen van de supermarkten kunnen, anders dan eiser kennelijk veronderstelt, niet als uitgaven voor ziekte worden aangemerkt.

11. Eiser heeft verder geen andere bewijsstukken van de door hem gestelde kosten ingebracht. Eiser kan daarbij niet volstaan met een schatting van zijn jaarlijkse minimale specifieke zorgkosten, omdat voor het in aanmerking nemen van specifieke zorgkosten vereist is dat bewijs moet worden geleverd dat deze kosten zijn gemaakt. Dat eiser geen andere bewijsstukken meer heeft, komt voor rekening en risico van eiser.

12. Gelet op het vorenstaande heeft verweerder terecht de aftrek specifieke zorgkosten gecorrigeerd.

13. Voor zover eiser heeft bedoeld te stellen dat sprake is geweest van discriminatie, faalt dit. In de gedingstukken zijn geen aanwijzingen te vinden dat eiser vanwege zijn buitenlandse afkomst is gediscrimineerd. De rechtbank ziet geen aanleiding om te oordelen dat tijdens het onderzoek van de aangifte IB/PVV voor het jaar 2021 door verweerder niet is gehandeld overeenkomstig hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, laat staan dat hier sprake zou zijn van een door de Hoge Raad genoemde situatie waarin is gehandeld op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat het gebruik van de resultaten van het onderzoek van de aangifte onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.[1]

14. Tegen de in rekening gebrachte belastingrente zijn geen afzonderlijke gronden ingediend. Dat in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht rente in rekening is gebracht, is gesteld noch gebleken.

15. De rechtbank merkt ten slotte nog op dat eiser (met name) in zijn nader stuk uitlatingen heeft gedaan over een medewerker van verweerder die beledigend en grievend zijn. De rechtbank acht dergelijk taalgebruik volstrekt ongepast. Dat dit taalgebruik is ingegeven, zoals eiser ter zitting desgevraagd heeft gesteld, door diens bredere frustraties over de wijze waarop hij zich door (onder meer) verweerder bejegend voelt, maakt dit niet anders. De rechtbank wijst eiser erop dat bij herhaling de mogelijkheid bestaat dat zijn stukken, voor zover die dergelijke uitlatingen bevatten, zullen worden geweigerd. Voor nu volstaat de rechtbank met deze waarschuwing.

16. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

17. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.