Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 31-12-2020, ECLI:NL:GHSHE:2020:3847, 19/00739 tot en met 19/00755

Op 13 november 2011 is een boekenonderzoek aangekondigd bij belanghebbenden en op 27 mei 2013 is bij hen een boekenonderzoek ingesteld waarbij de aanvaardbaarheid van de aangiften omzetbelasting over de periode van 1 januari 2007 tot en met 31 december 2011 is beoordeeld. Het boekenonderzoek is later uitgebreid naar de jaren 2012 en 2013. Van dit onderzoek is een rapport met dagtekening 8 december 2014 (hierna: het rapport) opgesteld.

- waarop heeft de vooraftrek in de jaren 2006 tot en met 2011 betrekking;

- zijn de kosten ter zake van de geclaimde vooraftrek in deze perioden, net als in 2010, ook

gebaseerd op [E BV] -facturen inzake “advieswerkzaamheden dienst en goederen”;

- zijn facturen van andere dienstverleners ontvangen, zo ja, van wie en waarvoor; en

- waaruit hebben de belaste activiteiten in deze periode bestaan.

[A] heeft gereageerd, dat de antwoorden op de gestelde vragen terug te vinden zijn in de bij de Belastingdienst kwijtgeraakte administratie en dat hij dat niet meer weet.

In punten 3 en 4 van het rapport is vermeld dat belanghebbenden niet voor alle jaren hebben voldaan aan de verplichtingen van artikel 52 Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), omdat niet is voldaan aan de bewaarplicht en administratieverplichting. Van de administratie zijn de volgende onderdelen niet bewaard: bankafschriften van de privé-bankrekeningen, de administratie van [belanghebbende 2] en de administratie van de Maatschap. Voorts is vermeld dat niet de juiste aangiften omzetbelasting zijn gedaan.

In punt 8.3 van het rapport is opgenomen dat [E BV] in verband met het einde van de liquidatie op [oktober] 2004 door de Kamer van Koophandel (hierna: KvK) is ontbonden en het omzetbelastingnummer van [E BV] op [oktober] 2004 is ingetrokken. De aandelen van [E BV] waren in handen van [A] , die ook de directie voerde. Verder is vermeld dat bij de controle twaalf [E BV] -facturen zijn verstrekt met een oplopende nummering van [1] tot en met [12] , waarbij maandelijks € 1.475 aan OB aan de Maatschap in rekening werd gebracht, resulterend in een totaalbedrag aan OB van € 17.100 voor 2010.

De inspecteur heeft met betrekking tot [belanghebbende 3] aan [A] de volgende naheffingsaanslagen OB en rentebeschikkingen opgelegd.

Naar aanleiding van de inzake [belanghebbende 3] ingediende aangiften OB over de tijdvakken april 2013, mei 2013 en juni 2013, waarin om teruggaaf OB van de na te noemen bedragen is verzocht, heeft de inspecteur bij de navolgende beschikkingen “Geen teruggaaf” verleend:

De inspecteur heeft bij zijn uitspraken van 2 november 2016 het bezwaar tegen de ten aanzien van [belanghebbende 3] opgelegde naheffingsaanslag OB over het jaar 2010, aanslagnummer [aanslagnummer 2] F05.0506 (hierna: naheffingsaanslag OB 2010 [belanghebbende 3] ) vanwege overschrijding van de bezwaartermijn niet ontvankelijk verklaard en de overige inzake [belanghebbende 3] opgelegde naheffingsaanslagen OB en de onder 2.7.2 vermelde beschikkingen “Geen teruggaaf” gehandhaafd. De inspecteur heeft bij uitspraken op bezwaar van 2 november 2016 de betreffende [belanghebbende 2] en aan de Maatschap opgelegde naheffingsaanslagen gehandhaafd.

De rechtbank heeft het beroep betreffende de naheffingsaanslag OB 2010 [belanghebbende 3] ongegrond verklaard. Verder heeft de rechtbank inzake de Maatschap de naheffingsaanslag OB over het jaar 2007, aanslagnummer [aanslagnummer 1] 7501, tot € 3.157 verminderd en de naheffingsaanslag OB over het jaar 2008, aanslagnummer [aanslagnummer 1] 8501, verminderd tot € 11.120 en de beide rentebeschikkingen evenredig verminderd. Ten aanzien van [belanghebbende 3] heeft de rechtbank de naheffingsaanslag OB over het jaar 2011, aanslagnummer [aanslagnummer 2] F05.1506, tot € 36.473 verminderd en de naheffingsaanslag OB over het jaar 2012, aanslagnummer [aanslagnummer 2] F05.2506, verminderd tot € 25.935 en de beide rentebeschikkingen evenredig verminderd. Betreffende de overige naheffingsaanslagen en de beschikkingen “Geen teruggaaf” heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

Tot de stukken behoort het overzichtsprocesverbaal van [september] 2014 van het onderzoek van de Belastingdienst/FIOD, vestiging [plaats 2] (hierna: FIOD) naar [A] en belanghebbenden (hierna: OVP). Daartoe behoort ook een (deel van het) proces-verbaal van verhoor van getuige [C] door de FIOD (hierna: p-v [C] ).

[A] is op [juli] 2017 strafrechtelijk veroordeeld voor belastingfraude. In het vonnis van de rechtbank Limburg is overwogen: “Verdachte heeft gedurende een periode van bijna zes jaar met betrekking tot vier van zijn ondernemingen belastingfraude gepleegd. Hij heeft op 114 belastingaangiften ten onrechte dan wel teveel voorbelasting opgegeven. Het gaat om de ondernemingen [belanghebbende 2] , [belanghebbende 1] , [G BV] en [belanghebbende 3] . Van de eerste drie ondernemingen is nauwelijks administratie getroffen, terwijl enkele van de wel aangetroffen facturen vals waren. Van de eenmanszaak [belanghebbende 3] is wel administratie aangetroffen. De in de boekhouding geboekte voorbelasting komt echter niet overeen met de aan de Belastingdienst aangegeven voorbelasting, terwijl in de administratie bovendien diverse valse facturen waren opgenomen Al met al is uit de bewijsmiddelen af te leiden dat verdachte een bedrag van ongeveer € 250.000 ten onrechte aan voorbelasting heeft opgegeven. Nu de Belastingdienst niet alle aangegeven voorbelasting aan de verdachte heeft uitbetaald, is het uiteindelijke benadelingsbedrag weliswaar iets lager, maar nog steeds aanzienlijk”. Tegen deze uitspraak van de strafrechter is geen hoger beroep aangetekend.