Hoge Raad, 08-06-2004, AO8390, 00414/04 W

8 juni 2004

Strafkamer

nr. 00414/04 W

SG/SM

op het beroep in cassatie tegen een uitspraak van de Rechtbank te Alkmaar van 5 januari 2004 omtrent een verzoek van het Koninkrijk Denemarken tot overname van de tenuitvoerlegging van een rechterlijke beslissing tegen:

[de veroordeelde], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1959, ten tijde van de betekening van de aanzegging gedetineerd in Het Huis van Bewaring "Havenstraat" te Amsterdam.

Het beroep is ingesteld door de veroordeelde. Namens deze heeft mr. T.B. Trotman, advocaat te 's-Gravenhage, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad de bestreden uitspraak zal vernietigen en de zaak zal verwijzen naar de Rechtbank te Amsterdam opdat opnieuw in de straf wordt voorzien.

3.2. De Rechtbank heeft met betrekking tot de door haar opgelegde straf overwogen:

"Bij de beslissing over de straf die aan [de veroordeelde] dient te worden opgelegd, heeft de rechtbank zich laten leiden door:

4.1. De aard van het feit en de omstandigheden waaronder het is begaan, zoals deze zijn vastgesteld door The City Court te Graasten (Denemarken) van 26 mei 2003.

4.2. De persoon van [de veroordeelde], een en ander zoals de rechtbank is gebleken uit de zich in het dossier bevindende stukken, waaronder het over [de veroordeelde] uitgebrachte voorlichtingsrapport van 5 december 2003, van de Reclassering Nederland, alsmede uit het verhandelde ter terechtzitting.

Bij de bepaling van de soort, de duur en de vorm van die straf heeft zij in het bijzonder het volgende laten meewegen. [De veroordeelde] heeft zich schuldig gemaakt aan het invoeren in Denemarken van 1 kilogram cocaïne en 10.221 xtc-pillen.

De ernst van dit feit zal mede beoordeeld dienen te worden naar de normen die daarvoor gelden in het land waar het delict is gepleegd.

In Denemarken geldt de invoer van verdovende middelen als de onderhavige als een ernstige inbreuk op de rechtsorde. Ook naar Nederlands recht is het invoeren van een dergelijke hoeveelheid verdovende middelen een ernstig feit.

De door de Deense rechter opgelegde straf is aanmerkelijk hoger dan de door de Nederlandse rechter voor soortgelijke delicten opgelegde straffen. De rechtbank ziet dan ook aanleiding om, rekening houdend met de ernstige inbreuk op de Deense rechtsorde, een gevangenisstraf op te leggen van een duur die dezelfde daadwerkelijke vrijheidsbeneming met zich brengt als wanneer de genoemde beslissing van 26 mei 2003 door een Nederlandse rechterlijke instantie zou zijn genomen, rekening houdend enerzijds met de ernstige inbreuk op de Deense rechtsorde, anderzijds met de in Denemarken toegepaste regeling van voorwaardelijke invrijheidstelling."

3.3. Bij de stukken van het geding bevinden zich:

(i) een vonnis van het City Court te Graasten (Denemarken) van 26 mei 2003, dat in de Nederlandse vertaling zakelijk weergegeven onder meer inhoudt dat de veroordeelde tot zeven jaar en zes maanden gevangenisstraf is veroordeeld en dat hij zich gedurende de rest van zijn leven niet meer in Denemarken mag bevinden;

(ii) een brief van het Ministerie van Justitie van Denemarken van 29 augustus 2003 die in de Nederlandse vertaling onder meer inhoudt:

"[De veroordeelde] zal derhalve zijn volledige straf hebben uitgezeten op 10 juli 2010 en zoals gebruikelijk kan hij verwachten dat hij voorwaardelijk wordt vrijgelaten nadat hij tweederde van de toebedeelde gevangenisstraf heeft uitgezeten.

Die veroordeelden, die gedurende de rest van hun leven niet meer in het land mogen terugkeren, worden gewoonlijk voorwaardelijk vrijgelaten nadat de helft van de gevangenisstraf is uitgezeten."

3.5. De motivering van de straf, die blijft binnen de grenzen die art. 11, eerste lid aanhef en onder d, van het toepasselijke Verdrag inzake de overbrenging van gevonniste personen (Trb. 1983, 74) stelt, voldoet aan deze in art. 31, eerste lid, WOTS gestelde eisen. Blijkens de door haar opgelegde straf en de hiervoor weergegeven motivering daarvan heeft de Rechtbank immers, uitgaande van de door de Deense rechter opgelegde straf, in de Nederlandse regeling met betrekking tot de vervroegde invrijheidstelling reden gezien om een straf op te leggen van een kortere duur dan door de Deense rechter was opgelegd, doch overigens in de aard van het feit, dat naar zij heeft overwogen ook naar Nederlandse maatstaven als ernstig moet worden aangemerkt, de omstandigheden waaronder het is begaan en de persoon van de veroordeelde aanleiding gevonden om niet verder van de door die rechter opgelegde straf af te wijken dan zij heeft gedaan.

Kennelijk heeft de Rechtbank met haar verwijzing enerzijds naar het feit dat de door de Deense rechter opgelegde straf aanmerkelijk hoger is dan de door de Nederlandse rechter voor soortgelijke delicten opgelegde straffen en anderzijds naar de in Denemarken toegepaste regeling van voorwaardelijke invrijheidstelling, tot uitdrukking willen brengen dat de verschillen in strafoplegging vooral samenhangen met een uiteenlopende regeling van vervroegde of voorwaardelijke invrijheidstelling indien de veroordeelde tevens een verbod is opgelegd om in Denemarken te verblijven. Aldus komt het oordeel van de Rechtbank daarop neer dat aan de veroordeelde een straf dient te worden opgelegd die voor wat betreft de feitelijk te ondergane vrijheidsbeneming overeenkomt met de duur van de detentie die de veroordeelde, aan wie een verblijfsontzegging in Denemarken was opgelegd, aldaar in het voor hem gunstigste geval zou hebben moeten ondergaan.

Bedoelde motivering, aldus verstaan, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk.

Het middel faalt derhalve.