Hoge Raad, 11-07-2025, ECLI:NL:HR:2025:1137, 24/02271 bis

Voor een overzicht van het geding in cassatie tot aan het door de Hoge Raad in dit geding gewezen arrest van 25 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:673 (hierna: het arrest van 25 april 2025), wordt verwezen naar dat arrest.

Bij het arrest van 25 april 2025 heeft de Hoge Raad beslist dat de uitspraak van het Hof niet in stand kan blijven en dat de Hoge Raad de zaak zal afdoen door de Inspecteur op de voet van artikel 2, lid 1, letter a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) te veroordelen in de proceskosten van belanghebbende voor het beroep, vastgesteld op € 1.814.

Alvorens een beslissing te nemen over de omvang van de vergoeding van de kosten van de cassatieprocedure, heeft de Hoge Raad belanghebbende in de gelegenheid gesteld om nadere gegevens te verstrekken. Het gaat hierbij om gegevens ter voldoening aan de op belanghebbende rustende last om te bewijzen dat zijn geval met het oog op die proceskostenvergoeding is aan te merken als een bijzonder geval als bedoeld in rechtsoverweging 3.5.2 van het arrest van de Hoge Raad van 17 januari 2025, ECLI:NL:HR:2025:46 (hierna: het arrest van 17 januari 2025).

Belanghebbende, vertegenwoordigd door A.F.M.J. Verhoeven, heeft bij bericht van 30 april 2025 van die gelegenheid gebruikgemaakt. De Staatssecretaris heeft daarop schriftelijk gereageerd.

Belanghebbende heeft zijn bericht van 30 april 2025 beperkt tot – samengevat – het betoog dat de Hoge Raad met het arrest van 17 januari 2025 over de uitleg en toepassing van artikel 19a van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: de Wet) het Unierecht heeft geschonden. Volgens belanghebbende moet de vergoeding van de kosten van dit geding in cassatie worden vastgesteld met inachtneming van artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, hetgeen betekent dat belanghebbende recht heeft op een vergoeding van de werkelijk gemaakte proceskosten en artikel 19a, lid 2, letter b, van de Wet niet mag worden toegepast.

Met hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd in zijn bericht van 30 april 2025, heeft belanghebbende geen nadere gegevens verstrekt ter voldoening aan de op hem rustende last om te bewijzen dat zijn geval is aan te merken als een bijzonder geval als bedoeld in rechtsoverweging 3.5.2 van het arrest van 17 januari 2025. De Hoge Raad zal daarom ervan uitgaan dat het geval van belanghebbende met het oog op het vaststellen van de vergoeding van de kosten van de cassatieprocedure niet is aan te merken als zo’n bijzonder geval. De Hoge Raad berekent de vergoeding van de proceskosten ter zake van deze cassatieprocedure daarom met inachtneming van artikel 19a van de Wet.

Bij de berekening van de vergoeding van de kosten van de cassatieprocedure gaat de Hoge Raad uit van(i) drie proceshandelingen (beroepschrift in cassatie, conclusie van repliek en verstrekking van schriftelijke inlichtingen naar aanleiding van de geboden gelegenheid om nadere gegevens te verstrekken²) en daarmee dus van 4,5 punt,(ii) factor 1 wegens het gewicht van de zaak in cassatie,(iii) de waarde per punt die is neergelegd in onderdeel B1 van de bijlage bij het Besluit, en(iv) de vermenigvuldiging met de factor 0,10, zoals bedoeld in artikel 19a, lid 2, letter b, van de Wet, aangezien dit arrest niet inhoudt dat de bestreden besluiten (beschikkingen op verzoeken om teruggaaf van belasting van personenauto’s en motorrijwielen) wordt vernietigd of gewijzigd.Dat komt neer op een proceskostenvergoeding van € 409.