Hoge Raad, 25-04-2025, ECLI:NL:HR:2025:673, 24/02271

Middel II is gericht tegen het hiervoor in 2.4.2 weergeven oordeel van het Hof. Het middel betoogt dat het Hof bij het vaststellen van de vergoeding van kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor het beroep niet had mogen afwijken van de door de Rechtbank gehanteerde wegingsfactor 1. Belanghebbende komt daardoor te verkeren in een nadeliger positie dan wanneer hij niet over die vergoeding had geklaagd. De Inspecteur had geen incidenteel hoger beroep ingesteld met betrekking tot de hoogte van die vergoeding. Het Hof is dus buiten de grenzen van de rechtsstrijd getreden, aldus het middel.

Middel II slaagt. De Rechtbank heeft bij het berekenen van de vergoeding van proceskosten voor de fase van beroep het gewicht van de bij haar voorliggende zaak bepaald op 1. Het hoger beroep van belanghebbende betrof de door de Rechtbank toegepaste waarde per punt van € 541. De Inspecteur heeft in hoger beroep niet als verweer aangevoerd dat hij de door de Rechtbank toegekende vergoeding voor het beroep te hoog vond en hij heeft evenmin gesteld dat bij toepassing van een hogere waarde per punt dan € 541, het Hof de met inachtneming van die waarde per punt opnieuw vast te stellen vergoeding zou moeten matigen.
Onder deze omstandigheden staat het een gerechtshof niet vrij om bij het – met inachtneming van de juiste waarde per punt – opnieuw vaststellen van een door de rechtbank toegekende vergoeding voor het beroep, die vergoeding in het nadeel van de belanghebbende te wijzigen door ambtshalve de door de rechtbank vastgestelde wegingsfactor van de zaak te verlagen met als resultaat dat de belanghebbende wat betreft die vergoeding in een positie komt te verkeren die nadeliger is dan wanneer hij niet over die vergoeding in hoger beroep had geklaagd.

Middel V betoogt onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 12 juli 2024, ECLI:NL:HR:2024:1060, dat de Rechtbank ook de vergoeding van de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor de bezwaarfase te laag heeft vastgesteld. Volgens het middel moet die vergoeding worden vastgesteld met inachtneming van de hogere waarde per punt zoals vermeld in punt 2 van onderdeel B2 van de Bijlage.

Nadat de Rechtbank bij haar uitspraak had vastgesteld dat de Inspecteur belanghebbende volledige teruggaaf van bpm heeft verleend, heeft de Rechtbank om die reden (zie hiervoor in 2.2) de uitspraken op bezwaar vernietigd en de Inspecteur veroordeeld in de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar heeft moeten maken. Uit de stukken van het geding blijkt niet dat belanghebbende voor het Hof over deze beslissing van de Rechtbank heeft geklaagd. Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank vernietigd, maar uitsluitend voor zover die uitspraak de beslissing over de voor het beroep toegekende proceskostenvergoeding betrof.
Bij deze stand van zaken staat de hiervoor in 2.2, tweede alinea, bedoelde beslissing van de Rechtbank onherroepelijk vast, zodat die beslissing niet in cassatie alsnog tot zelfstandig voorwerp van geschil kan worden gemaakt. Het Hof heeft terecht geen oordeel gegeven over die beslissing van de Rechtbank. Middel V stuit daarop af.

De Hoge Raad heeft ook de overige klachten van belanghebbende over de uitspraak van het Hof beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat ook deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van die uitspraak. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie).