Parket bij de Hoge Raad, 22-11-2022, ECLI:NL:PHR:2022:1090, 20/04363

2.1.

In het middel wordt geklaagd dat het hof de bewezenverklaring niet naar de eis van de wet met voldoende redenen heeft omkleed. Daartoe wordt aangevoerd dat de hond van de verdachte in een noodweersituatie heeft gebeten omdat de aangeefster zich tegen de wil van de verdachte in zijn woning (een niet voor publiek toegankelijke plek) bevond en dat deze hond daarmee niet zonder meer als ‘een gevaarlijk dier’ kan worden aangemerkt, alsmede dat de verdachte onder deze omstandigheden geen voorzorgsmaatregelen heeft kunnen nemen tegen het bijtincident.

2.2.

2.3.

Deze bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen:

Op 24 december 2016 ben ik aangevallen door een hond in de woning van [verdachte] aan de [a-straat 1] te [plaats] . Omdat de eigenaar de hond niet onder controle had, heb ik zwaar lichamelijk letsel aan mijn armen en been opgelopen.

2. Een proces-verbaal van verhoor d.d. 28 augustus 2017 van de Politie Eenheid Rotterdam met nr. PL1700-2017053460-3. Dit proces-verbaal houdt onder meer in (pagina's 17 tot en met 19):

als de op 28 augustus 2017 afgelegde verklaring van [aangeefster] :

Ik heb eerder aangifte gedaan. Ik zag op 24 december 2016 in de woning van [verdachte] een hond op mij afrennen. Ik zag dat de hond met kracht opsprong en ik voelde dat de hond mij in mijn rechterarm beet en meesleurde de woning in. Ik viel en probeerde mijn rechterarm uit de bek van de hond te wurmen. De kracht van de hond was zo groot dat hij mij meesleurde verder de woonkamer in. Omdat ik probeerde mijn rechterarm uit zijn bek te krijgen, liet hij mijn rechterarm los en beet hij gelijk in mijn linkerarm. Ik voelde enorme pijn in mijn armen. Door deze aanvallende hond was mijn rechterarm op drie plaatsen gebroken. Ook moet ik nog hersteloperaties ondergaan om zoveel mogelijk functies terug te brengen in mijn rechterarm. Verder heb ik verwondingen aan mijn rechterbeen en mijn linkerarm. Hier zijn ook cosmetische operaties voor nodig.

3. De verklaring van de verdachte afgelegd op de terechtzitting in eerste aanleg van 20 december 2019, inhoudende:

Het klopt dat mijn hond [naam] in het verleden een bezoeker in mijn woning heeft gebeten. Mijn hond [naam] heeft in het verleden ook andere honden gebeten. Ik heb de hond daar geen van de keren opdracht toe gegeven.

4. Een proces-verbaal van verhoor verdachte d.d. 6 maart 2018 van de Politie Eenheid Rotterdam met nr. PL1700- 2017053460-21. Dit proces-verbaal houdt onder meer in (pagina's 37 tot en met 41):

als de op 6 maart 2018 afgelegde verklaring de verdachte:

V: Wat is er precies gebeurd op zaterdag 24 december 2016 rond 21:00 uur?

2.4.

Met betrekking tot het oordeel dat verdachte onvoldoende zorg heeft gedragen voor het onschadelijk houden van een onder zijn hoede staand gevaarlijk dier, als bedoeld in artikel 425 WvSr, overweegt het hof als volgt.

Als eigenaar van een hond draagt verdachte verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat zijn hond geen schade kan toebrengen aan anderen. Verdachte wist dat zijn hond gevaarlijk was, nu de hond reeds eerder in zijn woning een bezoeker had gebeten en regelmatig bijtgedrag vertoonde naar andere honden. Gelet daarop lag het op de weg van verdachte om er alles aan te doen om er voor te zorgen dat hij zijn hond te allen tijde tijdig onder controle zou hebben en houden. Daarbij was verdachte zich ervan bewust dat zijn hond niet altijd naar zijn commando's luisterde en dus niet onder controle was, zodat extra voorzichtigheid geboden was. Zeker nu deze bezoekster volgens verdachte druk gedrag vertoonde en de hond op dat moment geen muilkorf droeg.

Nu verdachte zijn hond in dit geval onvoldoende heeft aangeroepen en weggetrokken en daardoor onvoldoende controle over de hond had, ten gevolge waarvoor aangeefster is gebeten, acht het hof het subsidiair ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen.”

2.5.

In de onderhavige zaak is de tenlastelegging gebaseerd op art. 425 aanhef en onder 2° Sr dat luidt:

2.6.

2.7.

2.8.

Op grond hiervan heeft het hof geoordeeld dat de verdachte wist dat zijn hond gevaarlijk was en dat het daarom op de weg van de verdachte lag om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat hij zijn hond te allen tijde tijdig onder controle zou hebben en houden. In dit oordeel ligt besloten dat de hoeder van een gevaarlijk dier deze verantwoordelijkheid ook draagt als hij met dit dier in zijn eigen woning verblijft en dat – als hij ervoor kiest om het dier aldaar zonder muilkorf te laten rondlopen, zoals in het onderhavige geval – van hem andere voorzorgsmaatregelen kunnen worden verlangd om de hond onder controle te hebben en houden. Daarbij heeft het hof geoordeeld dat in dit geval extra voorzichtigheid geboden was, nu de aangeefster volgens de verdachte druk gedrag vertoonde.

2.9.

Ik acht het oordeel van het hof niet onbegrijpelijk. Ik vermag allereerst niet in te zien waarom voormelde verantwoordelijkheid die op de hoeder van een gevaarlijk dier rust, niet zou gelden op een niet voor publiek toegankelijke plek. Dit kan naar mijn oordeel niet worden afgeleid uit de jurisprudentie van de Hoge Raad naar aanleiding van zaken die zich afspelen in de publieke ruimte waarnaar de steller van het middel in zijn schriftuur verwijst,² terwijl de steller van het middel niet uitlegt waarom dit wel het geval zou zijn. Verder geldt dat het hof geen omstandigheden heeft vastgesteld die wijzen op een noodweersituatie, maar dat zelfs indien van een noodweersituatie sprake zou zijn geweest – zoals door de steller van het middel wordt betoogd – die omstandigheid niet relevant is voor de vraag of de hond als een ‘gevaarlijk dier’ in de zin van art. 425 Sr kan worden aangemerkt.³

2.10.

2.11.

Gelet op het voorgaande acht ik het oordeel van het hof dat de verdachte in dit geval zijn hond onvoldoende heeft aangeroepen en weggetrokken waardoor hij onvoldoende controle over zijn hond had en dus – anders dan de steller van het middel veronderstelt – wel degelijk voorzorgsmaatregelen in de vorm van tijdig aanroepen en wegtrekken van het dier had kunnen treffen, niet onbegrijpelijk en voldoende gemotiveerd. Dat de verdachte nog naarstig heeft getracht de hond van de aangeefster af te trekken nadat het dier haar reeds had aangevallen, maakt dat niet anders. Dit handelen kwam simpelweg te laat. Daarmee acht ik ook de bewezenverklaring dat de verdachte geen voldoende zorg heeft gedragen voor het onschadelijk houden van een onder zijn hoede staand gevaarlijk dier, toereikend gemotiveerd.