Parket bij de Hoge Raad, 03-10-2025, ECLI:NL:PHR:2025:1068, 25/00553

Op 2 maart 2023 omstreeks 11:56 uur stond de auto met kenteken [kenteken] (de auto) geparkeerd ten hoogte van [a-straat 1], te Zoetermeer. Op 7 april 2023 omstreeks 15:03 uur stond de auto geparkeerd ter hoogte van [a-straat 2], te Zoetermeer. Deze locaties zijn door burgermeester en wethouders van de gemeente Zoetermeer aangewezen als plaatsen waar tegen betaling van parkeerbelasting kan worden geparkeerd voor een maximale parkeerduur van 90 minuten.

Tijdens controles op voornoemde tijdstippen is door de parkeercontroleur geconstateerd dat de auto stond geparkeerd zonder dat parkeerbelasting was voldaan. Naar aanleiding hiervan zijn de naheffingsaanslagen opgelegd ten bedrage van elk € 75,40, bestaande uit € 2,50 parkeerbelasting en € 72,90 kosten voor het opleggen van de naheffingsaanslag.

De auto is via een parkeerapplicatie aangemeld op 2 maart 2023 van 09:31 tot 11:01 uur en op 7 april 2023 van 9:45 uur tot 11:15 uur in parkeerzone [...].

Belanghebbende heeft middels een gemachtigde bezwaar gemaakt tegen beide naheffingsaanslagen. In het bezwaarschrift is vermeld dat belanghebbende alle op de zaak betrekking hebbende stukken wil ontvangen en na ontvangst een termijn wil voor het aanleveren van nadere (aanvullende) gronden. Ook is in het bezwaarschrift vermeld dat belanghebbende verzoekt om te worden gehoord en dat hij de aanvullende gronden van het bezwaar bij voorkeur kenbaar maakt tijdens een telefonisch hoorgesprek.

De heffingsambtenaar heeft de gemachtigde van belanghebbende vier keer uitgenodigd voor een telefonisch hoorgesprek onder vermelding van datum en tijdstip, waarbij in de laatste twee uitnodigingen naast het nummer van de naheffingsaanslag en het kenteken van de auto ook de naam van belanghebbende is vermeld. De gemachtigde heeft niet op deze uitnodigingen gereageerd.

De Rechtbank heeft overwogen dat niet in geschil is dat de naheffingsaanslagen ten onrechte zijn opgelegd, nu de termijn van de maximale parkeerduur telkens was verstreken. De Rechtbank heeft de uitspraken op bezwaar en de naheffingsaanslagen daarom vernietigd.

Bij de Rechtbank verschilden partijen wel van mening over de vraag of de heffingsambtenaar moet worden veroordeeld in de kosten die in deze procedure redelijkerwijs zijn gemaakt, te weten de kosten van de door een derde beroepsmatig verleende bijstand. De Rechtbank heeft geoordeeld dat niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende de bestreden proceskosten in beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Hiertoe heeft de Rechtbank overwogen dat belanghebbende in de bezwaarfase heeft nagelaten de evident onrechtmatige naheffingsaanslag effectief te betwisten en dit pas heeft gedaan in beroep. Belanghebbende heeft in zijn bezwaarschrift verzocht te worden gehoord, maar heeft niet gereageerd op de uitnodigingen van 30 juni 2023, 14 juli 2023, 9 augustus 2023 en 23 augustus 2023 tot het bijwonen van een hoorzitting. De stelling van de heffingsambtenaar dat de grond ingebracht in beroep ook in bezwaar ingebracht had kunnen worden, is desgevraagd ter zitting ook niet weersproken. Met de heffingsambtenaar heeft de Rechtbank daarom geoordeeld dat voor een veroordeling in de kosten van het beroep niet voldaan is aan de redelijkheidstoets.

Zowel belanghebbende als de heffingsambtenaar hebben hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de Rechtbank. Belanghebbende voerde aan dat de Rechtbank de kostenvergoeding voor de bezwaarfase op een te laag bedrag heeft vastgesteld en de heffingsambtenaar voerde aan dat de Rechtbank hem überhaupt niet had moeten veroordelen tot vergoeding van de kosten van de bezwaarfase. Verder voerde belanghebbende aan dat de Rechtbank ten onrechte de heffingsambtenaar niet heeft veroordeeld tot vergoeding van de proceskosten in de fase van het beroep.

Het Hof oordeelde dat niet kan worden geconcludeerd dat belanghebbende de bestreden (proces)kosten redelijkerwijs heeft moeten maken. De heffingsambtenaar heeft onweersproken gesteld dat belanghebbende medewerker is van het bedrijf van gemachtigde, dat belanghebbende zelf regelmatig optreedt als gemachtigde namens parkeerders en ruime ervaring heeft met het indienen van bezwaar en beroep tegen naheffingsaanslagen parkeerbelasting. In de tot het dossier behorende machtiging staat belanghebbende bovendien zelf genoemd als vertegenwoordiger namens de gemachtigde. Belanghebbende wordt dan ook zonder meer geacht te beschikken over de kennis en kunde die nodig is om zelf een bezwaarschrift tegen de naheffingsaanslag op te stellen. Het Hof achtte bovendien aannemelijk dat belanghebbende goed bekend was met de geldende parkeerregels ter plaatse, waaronder de maximale parkeerduur van 90 minuten, aangezien hij naast het kantoor van zijn werkgever heeft geparkeerd. Het was volgens het Hof in dit geval dan ook niet redelijk een gemachtigde in te schakelen voor het verlenen van rechtsbijstand.

Daarbij komt, aldus het Hof, dat de ingeschakelde gemachtigde een onnodige beroepsprocedure heeft bewerkstelligd door in een drie pagina’s tellend bezwaarschrift enkel diverse algemene gronden te noemen en niet de enige evident relevante grond inzake het verstrijken van de maximale parkeerduur. In het beroepschrift is vervolgens wel de relevante grond als enige beroepsgrond aangevoerd. Ook is in de bezwaarfase niet meegewerkt aan het houden van een hoorzitting, terwijl daar wel om was verzocht. Het heeft er alle schijn van dat deze handelwijze enkel is gekozen om een proceskostenvergoeding in de beroepsfase te bewerkstelligen, welke handelwijze het Hof laakbaar acht. Het Hof overwoog vervolgens dat daarom er geen aanleiding bestaat voor een vergoeding van de kosten voor bezwaar of voor beroep.

Op die gronden heeft het Hof het hoger beroep van de heffingsambtenaar gegrond verklaard en dat van belanghebbende ongegrond. Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank vernietigd, doch uitsluitend voor zover deze betrekking heeft op de vergoeding van de kosten van bezwaar en de wettelijke rente daarover.