Rechtbank Den Haag, 09-01-2020, ECLI:NL:RBDHA:2020:1028, AWB - 19 _ 4181

11. Eiser stelt dat het voor navordering vereiste nieuwe feit ontbreekt. Eiser stelt daarnaast dat geen sprake is van een (definitieve) onttrekking aan het vermogen van B.V. van het bedrag van € 113.979, omdat dit bedrag vrijwel direct door eiser kan worden terugbetaald (onder meer door herfinanciering bij een professionele geldverstrekker). Ook is niet voldaan aan het dubbele bewustheidsvereiste en is er geen uitkeerbare winstreserve. De in 4 vermelde grond had eiser in 2014 nog in bezit, had minstens een waarde van € 45.000 en kon aan de B.V. worden overgedragen. Indien sprake is van een uitdeling dan is het bedrag van de uitdeling slechts € 18.979 (€ 113.979 -/- € 50.000 herfinanciering woning -/- € 45.000 terugverkoop grond). Eiser stelt voorts dat verweerder te lang heeft gewacht met het opleggen van de navorderingsaanslag. Daardoor is de belastingrente onredelijk hoog opgelopen. De in rekening te brengen belastingrente dient beperkt te blijven tot 21 oktober 2016 (de aankondiging van de afwijking van de aangifte).

12. Verweerder stelt dat sprake is van een winstuitdeling van 50% van € 113.979 in 2014 omdat eiser, gelet op zijn inkomens- en vermogenspositie en zijn leeftijd, dat bedrag nimmer meer kan terugbetalen. De winstuitdeling wordt gedekt door de aanwezige winstreserves. Als alle beschikbare middelen worden vrijgemaakt en worden aangewend voor het aflossen van de toename van € 113.979, dan brengt B.V. zich in de positie dat zij afziet van aflossing van een gelijk deel van de hoofdsom en dan is voor dat bedrag sprake van een uitdeling van winst. Gelet hierop, en gelet op de inhoud van de in 7.2 vermelde brief, is de navorderingsaanslag terecht aan eiser opgelegd. De belastingrente is volgens de wet berekend en verweerder ziet geen aanleiding de belastingrente te verminderen.

13. Uit het arrest van de Hoge Raad van 17 oktober 1990 (ECLI:NL:HR:1990:ZC4417, BNB 1991/118) volgt dat artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) is gebaseerd op het uitgangspunt dat als een belastingplichtige een aanslag ontvangt, hij daaraan gewoonlijk het vertrouwen mag ontlenen dat zijn belastingschuld daarmee definitief is vastgesteld. Hierop kan geen beroep worden gedaan als de belastingplichtige op het moment van ontvangst van de aanslag al is geïnformeerd over de onjuistheid van die aanslag door een door de inspecteur nader aangeduide misslag van feitelijke of rechtskundige aard. Nu verweerder ten tijde van de uitreiking van het aanslagbiljet reeds aan eiser kenbaar had gemaakt dat de daarin opgenomen aanslag ten gevolge van een door hem gemaakte fout onjuist was vastgesteld en in zoverre niet als definitieve vaststelling van de belastingschuld kon gelden maar dat een navordering op dit punt zou volgen, kon eiser er niet op vertrouwen dat zijn belastingschuld met die definitieve aanslag was vastgesteld. Gelet hierop was verweerder bevoegd de navorderingsaanslag op te leggen.

14. Indien een aandeelhouder voor persoonlijke doeleinden gelden uit de kas van de vennootschap opneemt, kan daarin een winstuitdeling zijn gelegen als het daarbij niet de bedoeling is geweest dat de aandeelhouder het opgenomen bedrag aan de vennootschap zal schuldig worden dan wel het reeds aanstonds duidelijk moet zijn geweest dat de opgenomen gelden niet zouden kunnen worden terugbetaald of verrekend (HR 24 juni 1964, nr. 15 225, BNB 1964/196). Indien een vennootschap aan haar aandeelhouder een lening verstrekt waarvan aannemelijk is dat deze niet kan of zal worden afgelost, moet deze lening worden aangemerkt als een uitdeling. Het bedrag van de lening heeft dan immers het vermogen van de vennootschap definitief verlaten. Dit wordt niet anders indien het bedrag van de lening kan worden verrekend met een toekomstige dividenduitkering (vgl. HR 29 oktober 2004, nr. 40296, ECLI:NL:HR:2004:AR4761). Voor het in aanmerking nemen van een uitdeling, zal de inspecteur feiten (en omstandigheden) aannemelijk moeten maken waaruit volgt dat deze lening niet kan of zal worden afgelost en de vennootschap en aandeelhouder zich daarvan bewust waren of hadden moeten zijn (HR 20 maart 2015, nr. 13/05470, ECLI:NL:HR:2015:645).

15. Verweerder heeft ter onderbouwing van zijn standpunt dat van de rekening- courantschuld € 113.979 niet kan worden terugbetaald gewezen op de vermogenspositie van de aandeelhouders gezamenlijk. Deze vermogenspositie heeft verweerder, zonder daarbij de waarde van de aandelen in B.V. te betrekken, berekend op € 740.377 negatief per 31 december 2014. Eiser heeft hiertegen ingebracht dat de waarde van de aandelen (volgens eiser € 1.238.563) moet worden meegerekend zodat geen sprake is van een negatieve vermogenspositie van hem. Deze opvatting volgt de rechtbank niet. Het gaat om de vraag of eiser in 2014 door middel van de rekening-courant geld uit B.V. heeft opgenomen waarvan aannemelijk is dat niet kan en zal worden afgelost anders dan door over de winstreserves van B.V. te beschikken. Dit wordt niet anders als het bedrag van de lening kan worden verrekend met een toekomstige dividenduitkering (vgl. HR 29 oktober 2004, nr. 40.296, ECLI:NL:HR:2004:AR4761) of kan worden terugbetaald uit de opbrengst van de verkoop van aandelen (vgl. r.o. 4.14 van Hof Arnhem 3 juli 2018, ECLI:NL:GHARL:2018:6154). Verweerder heeft voorts gewezen op de bruto-inkomsten uit vroegere dienstbetrekking van de aandeelhouders in het jaar 2014 van € 58.976 en op het feit dat die inkomsten al onvoldoende zijn om de rentelast aan de Rabobank van € 21.000 en de rentelast aan B.V. van € 55.669 te voldoen. Wat betreft de bewustheid wijst verweerder erop dat B.V. op de hoogte was van de bestaande verplichtingen van eiser en het privévermogen en -inkomen van eiser en zijn echtgenote en dat de winstreserve van B.V. per 31 december 2014 € 1.215.406 bedroeg. Ook zijn er geen zekerheden gesteld of aflossingsverplichtingen overeengekomen.

16. Met hetgeen verweerder heeft aangevoerd, heeft hij aannemelijk gemaakt dat de toename van de rekening-courantvordering voor € 68.979 (€ 113.979 /-/ € 45.000) niet volledig kan of zal worden afgelost, omdat eiser en zijn echtgenote niet over voldoende vermogen en inkomsten beschikten om uit andere middelen dan het aandelenbezit in B.V. de aflossing van dit gedeelte van de lening te voldoen. Een uitzondering geldt voor het bedrag van € 45.000 dat staat tegenover de grond. Eiser heeft gesteld dat de grond ultimo 2014 nog in zijn bezit was zodat dit deel van de schuld gedekt was en dat bovendien de latere verkoopopbrengst daadwerkelijk is aangewend voor aflossing van de rekening courant. Voor dit bedrag acht de rechtbank dan ook niet aannemelijk gemaakt dat het in 2014 definitief het vermogen van B.V. heeft verlaten. Verweerders stelling dat dan een uitdeling van € 45.000 ligt besloten in een ander deel van de rekening-courantvordering volgt de rechtbank niet. In geschil is immers enkel de toename van de rekening-courantvordering in 2014. De stelling van eiser dat hij een lening bij een bank zou kunnen krijgen om de toename van de rekening-courantschuld (deels) terug te betalen, volgt de rechtbank ook niet. Eiser heeft deze mogelijkheid immers niet benut zodat deze situatie zich hier niet voordoet.

17. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met hetgeen hij heeft aangevoerd ook aannemelijk gemaakt dat zowel eiser als B.V. zich ervan bewust moeten zijn geweest dat (50% van) € 68.979 niet kon en zou worden afgelost en dat eiser daardoor werd bevoordeeld. Dat eiser in 2014 en eerdere jaren ook bedragen heeft teruggestort en dat een hoger rentepercentage gold dan op een andere vordering, maakt het oordeel niet anders nu B.V. en eiser zich ervan bewust moeten zijn geweest dat eiser (al jarenlang) per saldo een aanzienlijke schuld aan B.V. overhield.

18. Verweerder heeft gelet op de winstreserve van B.V. ook aannemelijk gemaakt dat de uitdeling wordt gedekt door aanwezige winst. Indien de pensioenverplichting zo hoog is als eiser stelt dan nog blijft er een aanzienlijk bedrag aan winstreserves over (€ 789.204). Eiser heeft daartegenover niet aannemelijk gemaakt dat de winstreserves, zoals hij stelt, met € 1.215.406 verminderd dienen te worden, omdat hij de bedragen waaruit de rekening-courantschuld vóór 2014 bestond al definitief aan het vermogen van B.V. had onttrokken en omdat de daadwerkelijke waarde van de vorderingen tot dat nominale bedrag een waarde van nihil hebben.

19. Gelet op dat wat hiervoor is overwogen, zal de rechtbank het beroep gegrond verklaren. De rechtbank zal de door verweerder vastgestelde correctie van het inkomen uit aanmerkelijk belang verminderen tot € 40.575 (50% van (€ 68.979 x 100/85).

20. Niet in geschil is de belastingrente volgens de geldende wettelijke bepaling, artikel 30fc van de Awr, is berekend. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser geen feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt op grond waarvan de belastingrente verminderd dient te worden. Wel dient de belastingrente, gelet op hetgeen in 19 is overwogen, evenredig te worden verminderd.