Rechtbank Den Haag, 23-06-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:6987, SGR 20/4526 en 20/4528 tot en met 20/4533

1. Eiseres is de moedermaatschappij van een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting.

2. Eiseres en haar dochtermaatschappijen exploiteren kansspelautomaten in door hen gedreven kansspelautomatenhallen in Nederland.

3. Eiseres heeft in de onderhavige jaren kansspelbelasting op aangifte afgedragen over het bruto spelresultaat, ook wel de bruto-omzet. De bruto-omzet bestaat uit de ontvangen inzetten minus de ter beschikking gestelde prijzen.

4. Eiseres heeft over de onderhavige jaren aangiften vennootschapsbelasting gedaan. In deze aangiften heeft zij de afgedragen kansspelbelasting als kosten in aanmerking genomen. Het gaat om de volgende bedragen: € 4.117.445 (2009), € 4.277.115 (2010), € 4.238.416 (2011), € 4.068.501 (2012), € 4.657.693 (2015), € 4.474.675 (2016) en € 5.017.140 (2017).

5. In geschil is of de afgedragen kansspelbelasting over de bruto-omzet als voorheffing kan worden verrekend met de verschuldigde vennootschapsbelasting.

6. Eiseres stelt dat in haar geval de kansspelbelasting een voorheffing is en verrekend kan worden met de verschuldigde vennootschapsbelasting. Eiseres betoogt dat de bruto-omzet met kansspelbelasting én vennootschapsbelasting belast wordt en dat deze dubbele belasting onverenigbaar is met het doel en de strekking van artikel 25 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (Wet VPB 1969). Eiseres beroept zich op de conclusie van A-G van Hilten van 25 september 2014 (ECLI:NL:PHR:2014:1870) (de conclusie van de A-G). Het totaalwinstbeginsel verzet zich volgens eiseres ook tegen een kostenaftrek van de kansspelbelasting. Eiseres concludeert tot vermindering van de aanslagen en de heffingsrente.

7. Verweerder stelt dat verrekening van kansspelbelasting met de vennootschapsbelasting voor eiseres niet mogelijk is omdat geen sprake is van “naar prijzen van kansspelen geheven kansspelbelasting.” De conclusie van de A-G vormt geen reden om een ander standpunt in te nemen. Verweerder stelt verder dat de kostenaftrek niet in strijd is met het totaalwinstbeginsel. Er is geen sprake van dubbele belastingheffing, omdat de kansspelbelasting en vennootschapsbelasting een andere heffingssystematiek hebben. Verweerder concludeert dat het beroep ongegrond is en dat de heffingsrente terecht en tot een juist bedrag is vastgesteld.

8. Artikel 1, eerste lid, onderdeel a en onderdeel c, van de Wet op de Kansspelbelasting, luidt:

9. Artikel 25 van de Wet VPB 1969 luidt voor zover hier van belang:

“Als voorheffingen worden aangewezen (…) naar prijzen van kansspelen geheven kansspelbelasting, betrekking hebbende op bestanddelen van de winst en van het Nederlandse inkomen.(....).”

10. In de parlementaire geschiedenis¹ is voor zover hier van belang met betrekking tot artikel 25 van de Wet VPB 1969 het volgende vermeld:

“Het karakter van voorheffing is niet aanwezig bij de kansspelbelasting welke volgens het onderhavige wetsontwerp wordt geheven van degene die gelegenheid geeft tot deelneming aan binnenlandse casinospelen. Voor de organisator van deze casinospelen is de van hem ter zake te heffen kansspelbelasting - met als object niet de ontvangen prijzen van kansspelen doch het verschil tussen ontvangen inzetten en ter beschikking gestelde prijzen - een zakelijke heffing welke als bedrijfslast zijn winst vermindert. Dit betekent dat de artikelen 10, letter e, en art. 25 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 - welke zich richten op de van gerechtigden tot prijzen van kansspelen geheven kansspelbelasting en welke, zoals reeds is uiteengezet, bepalen dat de kansspelbelasting geen bedrijfslast doch een met de vennootschapsbelasting verrekenbare voorheffing is - niet van toepassing behoren te zijn op de van casino's te heffen kansspelbelasting. Dit wordt bij deze nota van wijzigingen in de tekst van deze artikelen expliciet tot uitdrukking gebracht, daar de bestaande tekst van deze artikelen op dit punt wellicht aanleiding tot twijfel kan geven.”

11. Naar het oordeel van de rechtbank biedt de wet geen ruimte om de kansspelbelasting in de situatie van eiseres als voorheffing op de verschuldigde vennootschapsbelasting in aanmerking te nemen. Uit de hiervoor weergegeven wetstekst en de parlementaire geschiedenis volgt dat kansspelbelasting uitsluitend een met de vennootschapsbelasting verrekenbare voorheffing is voor degene over wiens gewonnen prijzen kansspelbelasting is geheven. Eiseres is geen kansspelbelasting verschuldigd in de hoedanigheid van gerechtigde tot de prijzen. Eiseres geeft in haar speelautomatenhallen gelegenheid om deel te nemen aan kansspelen. Daarom is de kansspelbelasting over de bruto-omzet voor eiseres een zakelijke heffing die als bedrijfslast de winst voor de vennootschapsbelasting vermindert en is geen sprake van een dubbele heffing. Het zijn bovendien andere heffingen met een eigen heffingssystematiek. Van strijd met het totaalwinstbeginsel is ook geen sprake. De conclusie van de A-G waarop eiseres zich beroept heeft betrekking op een gerechtigde tot de prijzen en niet op degene die gelegenheid biedt tot deelname aan binnenlandse kansspelautomatenspelen. Het beroep op die conclusie faalt reeds, omdat eiseres geen gerechtigde tot de prijzen is en het dus een andere situatie betreft.

12. Tegen de in rekening gebrachte heffingsrente heeft eiseres geen afzonderlijke gronden aangevoerd. Gesteld noch gebleken is dat de heffingsrente naar onjuiste bedragen of in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht in rekening is gebracht.

13. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard. Al het overige wat eiseres heeft aangevoerd, leidt niet tot een ander oordeel.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.