Rechtbank Den Haag, 01-03-2023, ECLI:NL:RBDHA:2023:3524, AWB - 22 _ 332

8. Eiseres stelt dat de vrijstelling van toepassing is op de betalingsverkeerdiensten en verzoekt om teruggaaf van een bedrag van € 100.640 aan omzetbelasting. Zij voert daartoe onder meer aan dat [bedrijfsnaam 1] de betalingsverkeerdiensten feitelijke en juridisch bindend voor [bedrijfsnaam 2] uitvoert ten behoeve van de klanten van [bedrijfsnaam 2] . De diensten leiden tot overmakingen van geld en tot wijzigingen in de juridische en financiële posities van de rekeninghouders van [bedrijfsnaam 2] . Verder stelt eiseres dat het niet toepassen van de vrijstelling in strijd is met het beginsel van fiscale neutraliteit, aangezien banken die hun betalingsverkeer niet hebben uitbesteed aan een derde in dat geval bevoordeeld worden ten opzichte van banken die dat wel hebben gedaan. Ook beroept eiseres zich op hetgeen is opgenomen in paragraaf 3 van een brief van de Belastingdienst aan de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB), gedateerd 23 oktober 2012.

9. Verweerder stelt dat de diensten uit deelovereenkomst 1, net zoals de diensten uit deelovereenkomst 2, niet onder de vrijstelling vallen maar moeten worden gekwalificeerd als technische diensten, belast met omzetbelasting naar het algemene tarief. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

10. Artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel j, ten tweede, van de Wet op de omzetbelasting 1068 luidt als volgt:

“Onder bij algemene maatregel van bestuur vast te stellen voorwaarden zijn van de belasting vrijgesteld:

j. de volgende diensten:

11. In artikel 135, eerste lid, aanhef en onderdeel d, van de Richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijk stelsel van belasting over de toegevoegde waarde (de Richtlijn) is het volgende opgenomen:
“1. De lidstaten verlenen vrijstelling voor de volgende handelingen:

(…)

12. Volgens vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie (Hof van Justitie) dienen de bewoordingen van een vrijstelling strikt te worden uitgelegd. Nu eiseres een beroep doet op de vrijstelling, rust de bewijslast voor toepassing van deze vrijstelling op haar. Dat betekent dat zij aannemelijk dient te maken dat de betalingsverkeerdiensten aan de voorwaarden van de vrijstelling voldoen.

13. Uit vaste rechtspraak van het Hof van Justitie¹ kan verder worden afgeleid dat diensten alleen als handelingen betreffende betalingen/overmakingen in de zin van de Richtlijn kunnen worden aangemerkt, wanneer zij over het geheel genomen een afzonderlijk geheel vormen dat de kenmerkende en essentiële functies van een betaling vervult en derhalve tot een overmaking van geld leidt en juridische en financiële wijzigingen meebrengt. De vrijgestelde dienst in de zin van de Richtlijn moet worden onderscheiden van het verrichten van een louter materiële of technische dienst, zoals het terbeschikkingstelling van een systeem van gegevensverwerking aan de bank.

14. Met betrekking tot de vraag of de betalingsverkeerdiensten van eiseres leiden tot overmaking van geld en juridische en financiële wijzigingen meebrengen, overweegt de rechtbank als volgt. Eiseres heeft onder meer aangevoerd dat [bedrijfsnaam 1] door de uitbesteding van de betalingsverkeerprocessen de plaats van [bedrijfsnaam 2] heeft overgenomen. Zij keurt betalingen goed en debiteert en crediteert bankrekeningen namens [bedrijfsnaam 2] . Dit leidt volgens eiseres tot wijzigingen in de juridische en financiële positie van de rekeninghouders van [bedrijfsnaam 2] . De rechtbank vindt geen steun voor dit betoog in de door eiseres overgelegde stukken. In de SLA BTV staan naar het oordeel van de rechtbank geen diensten vermeld die wijzigingen brengen in de juridische en financiële verhoudingen van de rekeninghouders van [bedrijfsnaam 2] , maar slechts handelingen van louter technische en administratieve aard. Eiseres heeft haar standpunt niet op andere wijze aannemelijk gemaakt. De rechtbank concludeert dat de vrijstelling niet op de betalingsverkeerdiensten van toepassing is.

15. Eiseres stelt dat het fiscale neutraliteitsbeginsel wordt geschonden aangezien banken die hun betalingsverkeer niet hebben uitbesteed wel onder de vrijstelling kunnen vallen. De rechtbank overweegt dat het fiscale neutraliteitsbeginsel geen regel van primair recht is waaraan de geldigheid van een vrijstelling kan worden getoetst, maar een beginsel, waarmee rekening gehouden dient te worden bij de toepassing van het beginsel dat de vrijstelling strikt moet worden uitgelegd. De werkingssfeer van de vrijstelling kan op grond van het fiscale neutraliteitsbeginsel dus niet worden uitgebreid. Het fiscale neutraliteitsbeginsel staat naar het oordeel van de rechtbank niet in de weg aan de conclusie zoals vermeld onder 14.

16. Eiseres stelt dat uit de bewoordingen van het in paragraaf 3 van de brief van

-

In de SEPA Cards Framework (door EPC): Clearing is the process of exchanging financial transaction details between an acquirer and an issuer to facilitate both the posting of transactions to cardholders’ accounts and the reconciliation of an institution’s settlement position

-

In de PE-ACH/CSM Framework (door EPC): Clearing is the process of transmitting, reconciling and confirming payments of different types and the establishment of a final position for settlement either on an individual transaction basis or on a periodic basis for aggregated or netted positions.

-

In de Glossary van de ECB: Clearing is the process of transmitting, reconciling and, in some cases confirming payment orders or security transfer instructions prior to settlement, possibly including de netting instructions and the establishment of final positions for settlement. Sometimes the terms are used (imprecisely) to include settlement.

17. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

18. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Beslissing