Rechtbank Gelderland, 23-06-2021, ECLI:NL:RBGEL:2021:3154, AWB - 20 _ 4857

1. Eisers oudste zoon is geboren in [jaartal] . Deze zoon is in 2014 houder geweest van een persoonsgebonden budget (PGB). De ontvangen geldbedragen zijn vanuit de bankrekening van eisers zoon in twaalf termijnen overgeboekt naar de bankrekening van [persoon C] .

2. In een eerdere procedure heeft het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (het hof) vastgesteld dat vanuit de bankrekening van eisers zoon in 2014 een totaalbedrag van € 33.650 is overgeboekt naar de bankrekening van [persoon C] .¹ Daarvan heeft [persoon C] € 27.150 aan contanten overgedragen aan eiser en € 6.500 aan contanten voor zichzelf gehouden.

3. Tijdens de zitting in de procedure bij het hof hebben eisers zoon en [persoon C] een verklaring afgelegd. [persoon C] heeft onder meer het volgende verklaard:

4. Verder heeft het hof in haar uitspraak het volgende overwogen:

5. Eiser heeft voor het jaar 2014 aangifte IB/PVV gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 14.980. In die aangifte is eveneens een bedrag van € 14.980 opgegeven als belastbare uitkering op basis van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering en de Algemene arbeidsongeschiktheidswet. In de aangifte is geen bedrag aan belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden vermeld.

6. Verweerder heeft aan eiser, naar aanleiding van de hofuitspraak, een navorderingsaanslag opgelegd. De uiteindelijke navorderingsaanslag is onder meer gebaseerd op een resultaat uit overige werkzaamheden van € 27.150.

7. In geschil is de vraag of de navorderginsaanslag terecht is opgelegd. Het geschil spitst zich toe op de vraag of verweerder terecht een bedrag van € 27.150 als resultaat uit overige werkzaamheden in aanmerking heeft genomen.

8. Eiser stelt dat hij de PGB-gelden niet heeft genoten als inkomsten, maar dat hij deze heeft uitbetaald aan een derde voor verleende zorg. De enige bewijsrechtelijke basis voor de bestreden naheffingsaanslag is de verklaring van [persoon C] bij het hof. Eiser was echter niet als partij betrokken bij die procedure, zodat de verklaring in díe zaak geen hard bewijs kan vormen in déze zaak op grond waarvan kan worden geoordeeld dat eiser als de ontvanger oftewel genieter van de gelden moet worden aangemerkt. Het hof heeft alleen beslist dat eisers buurman de gelden niet heeft ontvangen, maar het hof heeft niet geoordeeld wie dan wel. Eiser heeft de rechtbank ook verzocht om verweerder te veroordelen in de kosten van deze procedure.

9. Verweerder stelt primair dat eisers stelling, dat de PGB-gelden niet zijn genoten als inkomsten, niet geloofwaardig is. Gelet op de hofuitspraak acht verweerder aannemelijk dat [persoon C] als kassier heeft opgetreden en vervolgens de PGB-gelden contant aan eiser heeft overhandigd. Eiser heeft een betalingsconstructie in gang gezet, waarbij PGB-fraude mogelijkerwijs een rol speelt. Deze constructie was gericht op het behalen van geldelijk voordeel. Door het in ontvangst nemen van het contante geld heeft eiser enige vorm van arbeid in het economische verkeer verricht. Het resultaat dat eiser met deze constructie heeft verkregen, vormt voor hem een bron van inkomen. Verweerder stelt subsidiair dat eiser een belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden heeft genoten in verband met de zorg die hij heeft verleend aan zijn zoon. Verweerder stelt daarnaast dat eiser inkomsten heeft genoten, aangezien 1) [persoon C] namens eiser bedragen in ontvangst heeft genomen in het kader van de kassiersfunctie en 2) uit het getuigenverhoor van de zoon bij het hof blijkt dat eiser de formulieren en financiën namens zijn zoon regelde. Eiser heeft contanten ontvangen tot een bedrag van € 27.150 (€ 33.650 minus € 6.500) en dat bedrag vormt belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden, aldus verweerder.

10. De rechtbank stelt voorop dat de grondslag van de navorderingsaanslag een belastingverhogende omstandigheid betreft, waarvoor verweerder de bewijslast draagt. Dat wil zeggen: verweerder moet aannemelijk maken dat eiser een resultaat uit overige werkzaamheden van € 27.150 heeft genoten. Daarvoor heeft verweerder verwezen naar de getuigenverklaringen van eisers zoon en [persoon C] in de hofprocedure. Ter zitting heeft verweerder desgevraagd erkend daarnaast geen ander bewijs te hebben.

11. Ingevolge artikel 8:63 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is op het horen van getuigen ter zitting van de bestuursrechter artikel 179, eerste tot en met derde lid, van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) van overeenkomstige toepassing. In artikel 179, tweede lid, van het Rv staat dat partijen en hun raadslieden aan de getuigen vragen kunnen stellen. Daaruit volgt dat een partij in beginsel in de gelegenheid dient te worden gesteld om bij het horen van een getuige aanwezig te zijn. Volgens de parlementaire geschiedenis bestaat daar ook geen twijfel over. Slechts onder bijzondere omstandigheden is dat anders. Daarbij kan gedacht worden aan het geval waarin ‘de belanghebbende mede in een andere rol dan als partij in een met zijn zaak samenhangende zaak optreedt, en de waarheidsvinding wordt belast door het risico dat verklaringen […] op elkaar worden afgestemd.²

12. Het voorgaande komt erop neer dat het beginsel van een goede procesorde wordt verstoord als partijen zonder een bijzondere reden niet de gelegenheid krijgen om de confrontatie met getuigen aan te gaan alvorens de getuigenverklaringen als bewijs worden toegelaten. Daarover staat in de Memorie van Toelichting van de wet aangaande de voltooiing eerste fase herziening rechterlijke organisatie:

13. Naar het oordeel van de rechtbank brengt het voorgaande mee dat getuigenverklaringen uit de ene rechtsprocedure niet als enig belastend bewijs tegen eiser in een andere rechtsprocedure kunnen worden gebruikt, indien eiser (1) zelf geen partij was in de andere rechtsprocedure en (2) niet de gelegenheid heeft gekregen vragen te (laten) stellen aan de getuigen.

14. In dit geval heeft verweerder de verklaringen van [persoon C] in de hofprocedure als belastend bewijs in deze rechtbankprocedure ingebracht. Eiser was zelf geen partij in de hofprocedure en hij heeft toentertijd niet de gelegenheid gekregen om vragen te stellen aan [persoon C] . Gelet daarop is de rechtbank van oordeel dat het beginsel van een goede procesorde belet dat die verklaringen in deze rechtbankprocedure als enig belastend bewijs tegen eiser worden gebruikt.

15. De rechtbank is van oordeel dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat eiser in 2014 een resultaat uit overige werkzaamheden heeft genoten van € 27.150, omdat hij naast de verklaringen bij het hof geen enkel ander bewijs heeft overgelegd. Dat betekent dat het beroep gegrond is en dat de rechtbank de navorderingsaanslag en de beschikking belastingrente vernietigt.

16. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.068 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het bijwonen van de rechtbankzitting met een waarde per punt van € 534 en een wegingsfactor 1). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.