Rechtbank Noord-Holland, 26-09-2014, ECLI:NL:RBNHO:2014:8936, AWB - 13 _ 4754 tot en met 13 _ 4757

Algemeen

(…)

Verdachte ontkent dat hij zich tegenover derden heeft uitgegeven als advocaat, maar tegenover deze ontkenning staan de verklaringen van [D], [ii], [W] en[jj] dat verdachte zich voordeed als zijnde advocaat. De rechtbank hecht meer waarde aan deze verklaringen dan aan die van verdachte op dit punt. Zo past het voeten van een derdengeldenrekening” door verdachte in dit plaatje, aangezien een derdengeldenrekening een rekening is die over het algemeen door advocaten, notarissen of gerechtsdeurwaarders wordt gebruikt om gelden die door derden worden gestort ten behoeve van klanten gescheiden te houden van de eigen bedrijfsgelden. De gelden die derden op de “derdengeldenrekening” van verdachte (lieten) stort(t)en werden echter door verdachte niet doorgestort naar zijn klanten maar door hem zelf besteed.

De verdediging heeft met betrekking tot een aantal van de tenlastegelegde feiten aangevoerd dat cliënten ermee instemden dat verdachte de op zijn (derden)rekening gestorte bedragen met openstaande declaraties verrekende. In het dossier bevinden zich geen aanwijzingen die de verklaring van verdachte ondersteunen. Integendeel; alle aangevers zeggen te zijn opgelicht door verdachte en zijn praktijken. De rechtbank acht op grond van het onderzoek ter terechtzitting dan ook niet aannemelijk dat sprake is van verrekening van openstaande declaraties zoals verdachte heeft verklaard. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat declaraties van juridische werkzaamheden nooit op deze wijze plegen plaats te vinden.

(…)

Ten aanzien van feit 1

Verdachte heeft zich op het standpunt gesteld dat hij zijn werkzaamheden voor [D] op reguliere wijze heeft verricht en dat van oplichting geen sprake is. De 58 huurbetalingen “[F]” die [D] op zijn bankrekening met nummer [X2] heeft overgemaakt dienden ter voldoening van facturen voor de door hem verrichte werkzaamheden. Volgens verdachte is ongeloofwaardig, hetgeen [D] verklaart, dat hij drieënhalf jaar lang gratis werkzaamheden voor haar zou hebben verricht en dat hij op basis van “no cure no pay” zou werken. Volgens verdachte heeft hij regelmatig declaraties naar [D] verstuurd, maar werden deze niet (tijdig) betaald. Uiteindelijk zijn verdachte en [D] overeengekomen dat [D] het geld dat eigenlijk bestemd zou moeten zijn voor de betaling van de huur van haar winkel, aan verdachte zou overmaken omdat zij toch geen huur wilde betalen aan de[kk]. De declaraties werden volgens verdachte bewaard in een aparte map, welke niet meer is aangetroffen bij de inbeslaggenomen goederen en welke map mogelijk is verdwenen na het bezoek van [ll] en anderen in zijn woning tussen 13 en 14 december 2007. Nu [D] aangifte tegen hem heeft gedaan, is het verdachte duidelijk geworden dat [D] hem heeft misbruikt.

De rechtbank verwerpt dit betoog. Tegenover de verklaring van verdachte staat de verklaring van aangeefster [D], die inhoudt dat er naar aanleiding van overleg tussen[jj] en verdachte afspraken zijn gemaakt over de betaling door [D] van achterstallige huurpenningen betreffende haar winkelpand aan de [F]. Als onderdeel van deze afspraken zou [D] de (achterstallige) huurbetalingen vanaf 2002 via de derdengeldenrekening van[H] Notarissen overmaken op rekeningnummer [X2] onder vermelding van [H]. In totaal is door verdachte namens [D] op deze manier middels 58 betalingen een bedrag van € 409.165,01 overgemaakt. De rechtbank hecht meer waarde aan de verklaring van aangeefster dan aan de verklaringen van verdachte. Haar verklaring wordt immers ondersteund door de verklaringen van [ll], [aa] en [mm].

Zo bevestigt [ll] de verklaring van [D], dat verdachte ten overstaan van anderen op 12 december 2007 heeft bekend dat hij genoemde betalingen heeft verricht als zogenaamde huurbetalingen naar de rekening van[H] Not, maar feitelijk naar zijn eigen rekening. Hij zou daarbij hebben verklaard dat hij het geld voor zijn persoonlijk gerief heeft uitgegeven.

Ook [mm], de partner van verdachte, heeft ten overstaan van de politie verklaard dat verdachte heeft toegegeven dat de rekening waarop betalingen ten bate van notaris[H] zijn overgemaakt, geen rekening van[H] was.

[aa] heeft aangegeven dat verdachte tijdens deze bijeenkomst heeft gezegd dat alle hem getoonde stukken vals waren en dat er maar één niet-gemanipuleerd stuk was.

Door geen van de getuigen is melding gemaakt van het thans door verdachte gevoerde verweer, dat [D] de betalingen op deze manier heeft verricht om zo onder de betalingen aan de[kk] uit te komen en de facturen van verdachte te kunnen betalen.

Door verdachte zijn ter onderbouwing van zijn stelling dat tegenover de betalingen door [D] door hem opgestelde facturen stonden, in de civiele procedure een aantal facturen overgelegd die hij in de loop der jaren aan [D] zou hebben gestuurd. De rechtbank zet echter vraagtekens bij de echtheid van deze facturen, nu het op dit punt nader verrichte onderzoek van de politie heeft uitgewezen dat niet onaannemelijk is dat deze facturen achteraf door verdachte zijn opgesteld. Zo wordt in deze facturen geen rekening gehouden met de door [D] betaalde huurpenningen, terwijl — uitgaande van het verhaal van verdachte hieromtrent — dit wel het geval had moeten zijn. Ook blijkt uit politieonderzoek dat de door verdachte in de civiele procedure overgelegde facturen in de periode waarop deze betrekking zouden hebben, wat betreft lay-out en inhoud, nauwelijks wijzigingen bevatten, terwijl uit de administratie van verdachte is gebleken dat de correspondentie waarvan vaststaat dat verdachte deze in die periode heeft gestuurd, regelmatig werd gewijzigd qua lay-out en inhoud (wijziging van telefoonnummer, adres, postbusnummer, etcetera). Daar komt bij dat op de in beslaggenomen administratie van verdachte, waaronder zijn computers, deze facturen of een urenregistratie die ziet op deze werkzaamheden, niet zijn aangetroffen.

De rechtbank is ten slotte van oordeel dat in het verhaal van verdachte niet, en in dat van [D] wel, past dat bij de overgemaakte huurbedragen steeds is vermeld “[X2]”. Verdachte heeft voor deze vermelding geen andere verklaring gegeven dan dat [D] hem zou hebben gebruikt om zijn facturen te betalen middels fictieve huurpenningen. De rechtbank hecht aan deze verklaring geen waarde, mede in het licht van de eerder vastgestelde feiten van het voeren van een valse titel door verdachte en het valselijk hanteren van een “derdengeldenrekening”.

Hetzelfde geldt voor de verklaringen van verdachte ten aanzien van de op zijn rekening ontvangen belastinggelden, het geldbedrag van € 72.000,-- inzake de oprichting van [G] en de voorschotbetaling in rekening-courant van € 70.000,-- van[E], zoals onder b, c en d van feit 1 tenlastegelegd. Ook in deze gevallen acht de rechtbank bewezen dat de gelden onder valse voorwendselen en met gebruikmaking van de hiervoor genoemde oplichtingsmiddelen door verdachte op zijn rekening zijn terechtgekomen. Al hoewel niet in alle gevallen meer is vast te stellen op welke wijze deze bedragen op de rekening van verdachte zijn terechtgekomen, knoopt de rechtbank voor de bewezenverklaring van deze feiten aan bij de aangifte van [D], waaruit blijkt dat de gestorte bedragen door verdachte niet zijn aangewend voor de bestemming waartoe deze dienden, maar door hem persoonlijk zijn besteed, alsmede bij de getuigenverklaringen als hiervoor genoemd. Voor zover, zoals de verdediging stelt, [D] voor deze betalingen opdracht heeft gegeven, is de rechtbank van oordeel dat zij dit onder valse voorwendselen heeft gedaan, het betrof immers geen derdengeldrekening en verdachte was geen advocaat of meester in de rechten, zodat van oplichting sprake is.

Ten aanzien van feit 2

De verdediging stelt zich op het standpunt dat er onvoldoende bewijs is dat verdachte zonder toestemming van [D] gebruik heeft gemaakt van haar creditcards dan wel creditcardnummers. De rechtbank acht evenwel dat het dossier wettig bewijs bevat voor de bewezenverklaring van dit feit en hecht dan ook meer waarde aan de verklaring van [D] omtrent de creditcard-uitgaven, dan aan die van verdachte. Zo heeft verdachte verklaard dat hij de — zakelijke — reizen in opdracht van [D] maakte, terwijl deze meestal in het weekend plaatsvonden. Wat dan het zakelijk doel was van deze reizen heeft verdachte ter zitting niet aannemelijk gemaakt. Ook is gebleken dat in ieder gevat tweemaal vanaf de laptop van verdachte een creditcardbetaling met een [nn] op naam van [D] en [H] is gedaan door [oo].

Ten aanzien van feit 3

De verdediging stelt zich op het standpunt dat [D] zelf toestemming heeft gegeven voor de overboeking van het bedrag van € 90.813,44 van de rekening van notaris[H] naar die van verdachte. De rechtbank is evenwel van oordeel dat, voor zover [D] hiervoor toestemming zou hebben gegeven, zij dit heeft gedaan onder valse voorwendselen en niet met de bedoeling om, zoals de verdediging veronderstelt, de declaraties van verdachte te betalen. Zo is het geld overgemaakt naar de zogenaamde derdengeldenrekening van verdachte. Bovendien wordt het betoog van aangeefster [D], dat verdachte haar heeft medegedeeld dat dit bedrag door hem naar haar Duitse bankrekening zou worden overgeboekt, bevestigd door andere bewijsmiddelen. zoals het onderzoek door de politie naar correspondentie die in dit verband met de [ff 1] Bank zou zijn gevoerd en waarvan bewezen is verklaard dat deze vals is.

Ten aanzien van feit 4

De raadsvrouw heeft ter terechtzitting aangevoerd dat verdachte ook van dit feit dient te worden vrijgesproken. Verdachte was met [R] overeengekomen dat hij de door [qq] BV op zijn rekening gestorte bedragen mocht verrekenen met de openstaande declaraties voor verrichte diensten voor [R]. Verdachte heeft [R] diverse declaraties toegestuurd, die hij in een aparte map heeft bewaard. Deze map is door [ll] en [D] meegenomen op 13 december 2007 en niet overgedragen aan de politie. Omdat de computer door de politie kapot is geretourneerd, is het thans onmogelijk de facturen aan [R] uit[rr] uit te printen.

Het bedrag van 10.000,-- euro afkomstig van [O] BV is in overleg met [R] doorgestort naar de rekening van[ss].

De rechtbank verwerpt dit betoog.

De rechtbank acht de verklaring van verdachte, dat hij met [R] zou hebben afgesproken dat op deze wijze zijn declaraties zouden worden voldaan, niet aannemelijk.

Voorts is niet aannemelijk geworden dat is overeengekomen dat de 10.000,-- euro afkomstig van de rekening van [O] BV (in delen) naar [ss] zou worden overgeboekt.

De rechtbank hecht geen waarde aan de verklaring van verdachte met betrekking tot zijn computer en een meegenomen map. Niet is gebleken dat dit de computer van verdachte betreft waarop hij zijn cliëntenadministratie bewaarde. De politie heeft bij onderzoek aan de computer geen declaraties betreffende [R] aangetroffen. Voorts bevreemdt het de rechtbank dat het blijkbaar wel mogelijk is gebleken een dossierlijst uit het[rr] programma te printen. De rechtbank hecht meer waarde aan het verhaal van [R], die steeds consistent heeft verklaard en ook ter zitting, als getuige gehoord, overtuigend bij zijn verklaringen is gebleven.

Ten aanzien van feit 5

De raadsvrouw heeft om vrijspraak verzocht van het onder 5 tenlastegelegde en hiertoe aangevoerd dat verdachte als juridisch adviseur werkzaamheden heeft verricht voor[S]. De bedragen die verdachte heeft ontvangen van[S] mocht hij verrekenen met de openstaande declaraties. Het bestanddeel “wederrechtelijk” kan niet bewezen worden verklaard. Voorts heeft de raadsvrouw aangevoerd dat het in de tenlastelegging genoemde bedrag niet klopt.[S] heeft bij de politie verklaard dat hij in totaal een bedrag van 7.200,-- euro heeft terugontvangen van verdachte.

Ook hier geldt dat de rechtbank bewezen acht dat de betreffende gelden door middel van de reeds genoemde oplichtingsmiddelen op de rekening van verdachte terecht zijn gekomen. Het verweer van de verdediging dat van wederrechtelijkheid geen sprake is, strandt reeds hierom. Voor de bewezenverklaring van dit feit doet dan ook niet ter zake of door verdachte vervolgens, zoals hij stelt, een deel van dit bedrag is terugbetaald door verdachte aan aangever.

(…)

Ten aanzien van feit 7

De raadsvrouw heeft aangevoerd dat verdachte van het onder 7 tenlastegelegde dient te worden vrijgesproken. Het bestanddeel “het zich wederrechtelijk toe-eigenen” kan niet bewezen worden verklaard. Verdachte was gemachtigd over de bankrekening zodat hij het geld zich niet wederrechtelijk kan hebben toegeëigend. Bovendien heeft zijn vader het geld op deze rekening aan verdachte nagelaten en kwam het geld verdachte rechtmatig toe, aldus verdachte (ter terechtzitting).

Verdachte ontkent op enigerlei wijze zijn moeder te hebben opgelicht dan wel haar geld te hebben verduisterd. De gelden op de betreffende bankrekening betroffen gelden die voor hem — bij leven van zijn vader — met uitsluiting van zijn zuster voor hem waren bestemd en waarover hij mocht beschikken. De aangifte van zijn moeder tegen hem is onder druk en dwang van de politie afgelegd en is onjuist, hetgeen zij later ook heeft verklaard.

De rechtbank verwerpt dit verweer. Omtrent de inhoud van de verklaringen van verdachtes moeder en de manier waarop deze tot stand zijn gekomen bestaat bij de rechtbank geen twijfel. Hetgeen aangeefster heeft verklaard is juist. Het is voorstelbaar dat aangeefster daar later— gelet op de familierelatie — op is teruggekomen. Dat doet aan het waarheidsgehalte van haar eerdere verklaringen niet af.

Ten aanzien van feit 8

De raadsvrouw heeft aangevoerd dat verdachte ook van dit feit dient te worden vrijgesproken. Verdachte en [W] hebben een dienstverleningsovereenkomst gesloten. Er is tussen hen overeenstemming bereikt over het maandelijks factureren en de hoogte van het uurloon. Verdachte heeft daadwerkelijk werkzaamheden voor [W] verricht. Dat [W] zelf geconcludeerd heeft dat verdachte advocaat was, maar zich niet weet te herinneren of verdachte zich ook letterlijk als advocaat heeft gepresenteerd, is onvoldoende voor een bewezenverklaring hiervan.

De rechtbank verwerpt dit verweer en acht — gelet op het hiervoorgaande — bewezen dat verdachte [W] middels oplichtingshandelingen heeft bewogen tot het (laten) overmaken van geld op zijn — beweerdelijke — derdengeldenrekening.

Ten aanzien van 9

Ten aanzien van de onder a en b tenlastegelegde briefjes refereert de raadsvrouw zich aan het oordeel van de rechtbank. Van het overige dient verdachte volgens haar te worden vrijgesproken. Verdachte ontkent het onder c tenlastegelegde briefje te hebben ondertekend en de getuigenverklaring van [aa] is onvoldoende om verdachte hiervoor te veroordelen. Ten aanzien van d heeft zij aangevoerd dat [D] bij de gehouden comparitie in de civiele zaak heeft verklaard dat zij zich kan herinneren haar handtekening onder dit stuk te hebben gezet. Ten aanzien van de declaraties onder e heeft de raadsvrouw gesteld dat een niet oplopende nummering niet wil zeggen dat de declaraties vals zijn en dat te weerleggen valt dat verdachte maar één cliënt had omdat de politie drie bakken vol met foliomappen van andere cliënten in beslag heeft genomen. Daarnaast zijn alle administratie, dossiers en computers van cliënt in beslag genomen en vraagt de verdediging zich af hoe verdachte deze declaraties achteraf zou moeten hebben opgemaakt.

Ten aanzien van f heeft de raadsvrouw aangevoerd dat uit het enkele feit dat het e-mailadres van [aa] is aangetroffen bij het uitlezen van de computer van verdachte, niet wil zeggen dat verdachte degene is geweest die de tenlastegelegde e-mails heeft verzonden. Verdachte heeft hierover ter terechtzitting verklaard dat [aa] de e-mails heeft verzonden. Ten aanzien van hetgeen onder g ten laste is gelegd bestaat volgens de raadsvrouw onvoldoende wettig en overtuigend bewijs dat verdachte deze e-mails heeft verzonden naar [D]. Het enkele feit dat vlak daarna de mail is doorgestuurd naar een e-mailadres van verdachte zelf is in haar ogen onvoldoende.

De rechtbank verwerpt dit verweer en verwijst naar de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen.

Ten aanzien van feit 10

In verband met hetgeen de raadsvrouw hierboven heeft aangevoerd is de raadsvrouw van mening dat verdachte ook voor dit feit dient te worden vrijgesproken omdat het bestanddeel “afkomstig uit enig misdrijf’ niet bewezen kan worden verklaard.

Nu verdachte voor alle aan hem tenlastegelegde feiten zal worden veroordeeld, kan de rechtbank volstaan dat dit al de verwerping van het verweer draagt.”

2005