Rechtbank Noord-Holland, 31-12-2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:10503, AWB - 19 _ 903

1. Op (donderdag) 8 november 2018 om 15.41 uur heeft een parkeercontroleur geconstateerd dat de auto van eiseres (merk: Nissan, kleur: zwart, kenteken [kenteken] , hierna: de auto) stond geparkeerd op een locatie waar ter plaatse op genoemde datum en genoemd tijdstip parkeren slechts was toegestaan met gebruikmaking van een vergunning of dagkaart. De parkeercontroleur heeft op bovengenoemde datum en bovengenoemd tijdstip geconstateerd dat een vergunning noch een dagkaart zichtbaar in de auto aanwezig was. Vervolgens is de naheffingsaanslag opgelegd.

2. In geschil is of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

3. Eiseres beantwoordt deze vraag ontkennend en stelt daartoe het volgende. Op 8 november 2018 was eiseres op bezoek bij een vriendin (hierna: de vriendin) aan de [adres 1] . Eiseres heeft de parkeerkaart voor bezoekers achter de voorruit van de auto neergelegd. Na afloop van haar bezoek is eiseres om 15.35 uur bij haar vriendin vertrokken, naar de auto gelopen en vervolgens teruggelopen naar [adres 1] om de parkeerkaart aan de vriendin terug te geven. Eiseres stelt dat zij nog geen 2 tot 3 minuten van de auto is weggeweest. Bij terugkomst bij de auto heeft eiseres geconstateerd dat haar de naheffingsaanslag was opgelegd. Eiseres verwijst naar een door de vriendin opgestelde verklaring. Eiseres is van mening dat de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd en concludeert tot gegrondverklaring van haar beroep, vernietiging van het bestreden besluit en de naheffingsaanslag.

4. Verweerder stelt dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd en voert daartoe het volgende aan. Met het opleggen van een naheffingsaanslag is enige tijd gemoeid. Ook wordt tijdens het opleggen van een naheffingsaanslag gekeken of er iemand onderweg is van of naar de betreffende auto. Indien dit niet het geval is wordt een naheffingsaanslag opgelegd. De naheffingsaanslag is uitgeschreven om 15.41 uur terwijl de laatste foto is gemaakt om 15.45 uur. Indien eiseres slechts 2 tot 3 drie minuten van de auto is weggeweest, had zij de parkeercontroleur aangetroffen. De naheffingsaanslag is derhalve terecht aan eiseres opgelegd. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

5. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

6. Op grond van artikel 225, eerste lid, aanhef en onder a, van de Gemeentewet kan in het kader van de parkeerregulering een belasting worden geheven ter zake van het parkeren van een voertuig op een bij de belastingverordening dan wel krachtens de belastingverordening in de daarin aangewezen gevallen door het college te bepalen plaats, tijdstip en wijze.

7. De rechtbank stelt het volgende voorop. De rechtbank is van oordeel dat, gelet op het verhandelde ter zitting, de door verweerder aangeduide locatie waar eiseres op genoemde datum en genoemd tijdstip heeft geparkeerd, te weten de [adres 2] ter hoogte van nummer [nummer] , niet onjuist is. Ter zitting is immers aan de hand van het door verweerder overgelegde stuk “Uitvergroting bebordingsplan waar belanghebbende geparkeerd heeft gestaan” gebleken dat partijen het erover eens zijn dat de plaats waar eiseres geparkeerd stond een parkeerterrein achter de hoek [adres 3] / [adres 2] was. Vast staat voorts dat ter plaatse op genoemde datum en genoemd tijdstip uitsluitend kon worden geparkeerd met gebruikmaking van een vergunning dan wel een dagkaart en dat ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslag een vergunning noch een dagkaart in de auto aanwezig waren. Het geschil spitst zich toe op het antwoord op de vraag of eiseres een redelijke tijd is gegund voor het terugbrengen van de in de auto aanwezige dagkaart naar de vriendin en het teruglopen door eiseres naar de auto.

8. De rechtbank stelt in dit verband voorop dat een redelijke toepassing van de hiervoor genoemde bepalingen met zich brengt dat een parkeerder een zekere – korte – tijd moet worden gegeven om de afstand tussen de parkeerplaats en de plaats waar de parkeervergunning kan worden opgehaald en vice versa te overbruggen teneinde zich te kunnen kwalificeren als een parkeerder die parkeert met een bezoekersvergunning. Het is daarbij aan verweerder feiten te stellen en – bij betwisting daarvan – aannemelijk te maken dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd.

9. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder in die bewijslast niet geslaagd. Daartoe overweegt zij dat verweerder geen enkel stuk heeft overgelegd waaruit blijkt dat eiseres, vóórdat de naheffingsaanslag om 15.41 uur is opgelegd, tijd, laat staan een redelijke tijd is gegund om de dagkaart naar de vriendin terug te brengen en vervolgens terug te lopen naar de auto. De verwijzing naar het zogenoemde brondocument alsmede hetgeen verweerder onder overlegging van de betreffende stukken heeft gesteld met betrekking tot de loopafstand tussen het adres van de vriendin en de auto en vice versa, alsmede de ter overbrugging van die afstand daarmee gemoeide tijd, geven hierin geen inzicht. De door verweerder als bewijs overgelegde foto’s van de auto zijn, zoals verweerder ter zitting nogmaals heeft bevestigd, gemaakt ná het opleggen van de naheffingsaanslag en zeggen dus niets over de tijd die de parkeercontroleur heeft gewacht voordat hij de naheffingsaanslag heeft opgelegd. Dat het slechts een korte tijd lopen zou zijn van de auto naar het adres van de vriendin en vice versa zegt evenmin iets over de gewachte tijd. Ook ter zitting heeft verweerder, daarnaar gevraagd, geen duidelijkheid kunnen verschaffen of eiseres een redelijke tijd is gegund. Verweerder heeft weliswaar ter zitting een bewijsaanbod gedaan om zulks alsnog aannemelijk te maken. Echter, dit bewijsaanbod bestaat louter uit het overleggen van andere, aan de [adres 2] ter hoogte van nummer [nummer] , op de betreffende datum en op het betreffende tijdstip opgelegde naheffingsaanslagen om aan te tonen dat er parkeercontroleurs op het parkeerterrein aanwezig waren voordat de naheffingsaanslag werd opgelegd. Zelfs indien verweerder dergelijke naheffingsaanslagen overlegt kan dit naar het oordeel van de rechtbank niet bijdragen aan het bewijs dat aan eiseres een redelijke tijd als hiervoor bedoeld, is gegund. Daarom wijst de rechtbank dit bewijsaanbod af.

10. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat verweerder de naheffingsaanslag ten onrechte aan eiseres heeft opgelegd.

11. De rechtbank zal het beroep derhalve gegrond verklaren, het bestreden besluit en de naheffingsaanslag vernietigen.

12. Nu het beroep gegrond is ziet de rechtbank, met in achtneming van het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiseres in beroep redelijkerwijs gemaakte proceskosten. Eiseres heeft verzocht om vergoeding van verletkosten ten bedrage van € 37,36. Nu verweerder deze kosten niet heeft bestreden en de kosten de rechtbank niet onredelijk voorkomen, zal de rechtbank verweerder veroordelen in de vergoeding van de opgegeven verletkosten ten bedrage van € 37,36. De rechtbank ziet tevens aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiseres gemaakte reiskosten, welk bedrag de rechtbank vaststelt op € 2,46 (in aanmerking voor vergoeding komen de reiskosten per openbaar vervoer, retour). Het totaalbedrag aan door verweerder te vergoeden proceskosten bedraagt derhalve € 39,82. De rechtbank zal bovendien bepalen dat verweerder het door eiseres betaalde griffierecht dient te vergoeden.