Rechtbank Noord-Holland, 11-12-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:10677, AWB - 19 _ 3109

[…]2. CorrectiebeleidEen bedrag van niet meer dan € 225 kan als een ‘gering bedrag” beschouwd worden. Op basis hiervan geldt het volgende correctiebeleid:1. Een te hanteren bedrag aan (minimaal) te betalen belasting naar aanleiding van correcties van € 225 per individuele belastingaanslag, dus per middel en belastingplichtige; […]3. Het te hanteren bedrag bij een inkomenscorrectie bedraagt € 500;4. Het te hanteren bedrag bij een navordering bedraagt € 450 (c.q. € 1.000 inkomen)”

15. In de aanloop naar het opleggen van de navorderingsaanslagen zijn aan eiseres vragenbrieven ten aanzien van de geclaimde aftrek voor specifieke zorgkosten gestuurd. Een deel van de bewijsstukken is daarop door eiseres verstrekt. Na het opleggen van de navorderingsaanslag heeft eiseres meer bewijsmiddelen overgelegd, waarna bij uitspraak op bezwaar de navorderingsaanslag is verminderd op basis van die stukken.

16. Een van de tot het dossier in alle zaken behorende bewijsmiddelen is een verklaring met datum 5 september 2016 die is ondertekend door een huisarts van een huisartsenpraktijk in [C] . Buiten de genoemde datering bevat de verklaring geen aanduiding van een periode waarop de verklaring betrekking heeft. Op de verklaring is onder meer het volgende vermeld:

17. Eiseres heeft over de aanslag ib/pvv voor het jaar 2015 geprocedeerd. In de uitspraak over die aanslag van deze rechtbank van 10 augustus 2018 (zaaknummer HAA 18/285) is niets vermeld over overmatig zweten en daarin staat ook niets over een aftrek voor extra kleding of beddengoed.

18. In geschil is of de navorderingsaanslag over het jaar 2014 vernietigd moet worden en welke proceskostenvergoeding voor beroep en bezwaar aan eiseres toekomt. Daarnaast verzoekt eiseres om een immateriële schadevergoeding vanwege het overschrijden van de redelijke termijn voor het doen van een uitspraak in bezwaar en beroep in deze zaken.

19. Vanwege de vernietiging van de navorderingsaanslagen ib/pvv 2012 (zie onder 4) en ib/pvv 2013 (zie onder 9) dienen de beroepen die op die navorderingsaanslagen betrekking hebben gegrond te worden verklaard.

20. De op een belastingplichtige drukkende uitgaven voor specifieke zorgkosten komen in aftrek op grond van artikel 6.1 van de Wet IB 2001. Op grond van artikel 6.17, eerste lid en onder g, van de Wet IB 2001, worden uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan voor extra kleding en beddengoed aangemerkt als uitgaven voor specifieke zorgkosten. Ingevolge artikel 38 van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 worden deze uitgaven in aanmerking genomen indien ze voortvloeien uit ziekte of invaliditeit en deze ten minste een jaar heeft geduurd of vermoedelijk zal duren.

21. Eiseres stelt dat zij recht heeft op de aftrek voor extra kleding en beddengoed van € 310 en verwijst daarbij primair naar de verklaring van de huisarts. Verweerder heeft het recht op de aftrek betwist, omdat uit de verklaring van de huisarts uit het jaar 2016 niet blijkt of het overmatige zweten zich in het jaar 2014 heeft voorgedaan en ook niet welke ziekte daar aan ten grondslag ligt.

22. De verklaring van de huisarts is gedateerd op 5 september 2016. Dat is een aanmerkelijke tijd na afloop van het kalenderjaar 2014. De verklaring bevat geen aanduiding van de periode waarop de verklaring betrekking heeft. Verder wordt uit de verklaring niet duidelijk of sprake is van een ziekte of invaliditeit ten gevolge waarvan het overmatige zweten optreedt. Het enkele vermelden van “medicijngebruik” doet vermoeden dat sprake is van een bepaalde reden voor dat gebruik, maar geeft over het bestaan van een ziekte of invaliditeit geen uitsluitsel. Als er al sprake zou zijn van een ziekte of invaliditeit, dan acht de rechtbank op grond van deze verklaring niet aannemelijk dat deze zich reeds in 2014 heeft voorgedaan en ten minste een jaar heeft geduurd of vermoedelijk zal duren. Eiseres is in haar bewijslast niet geslaagd, zodat op grond van de onder 20 beschreven regels geen recht bestaat op de aftrek voor extra kleding en beddengoed.

23. Eiseres beroept zich voor het verlenen van de aftrek voor extra kleding en beddengoed tevens op het vertrouwensbeginsel. Zij stelt dat bij de over het jaar 2015 gevoerde beroepsprocedure de aftrek op basis van dezelfde huisartsverklaring als zij nu overlegt, wel is verleend. Verweerder wijst erop dat in de procedure over het jaar 2015 hierover geen oordeel is gegeven en dat de aftrek in een eerdere fase dan bij het beroep verleend was.

24. Of sprake is van een in rechte te beschermen vertrouwen hangt af van de waardering van omstandigheden die bij eiseres het vertrouwen hebben kunnen wekken dat een bepaalde aangelegenheid berust op een bewuste standpuntbepaling van de inspecteur¹. Die omstandigheden kunnen ook gelegen zijn in de fiscale behandeling die al heeft plaatsgehad inzake een later belastingjaar².

25. De bewijslast om aannemelijk te maken dat sprake is van omstandigheden die een in rechte te beschermen vertrouwen opleveren, rust op eiseres. De door eiseres genoemde beroepsprocedure vermeldt over de aftrek voor extra kleding en beddengoed niets. Ook blijkt niet uit de uitspraak over 2015 en ook niet uit de stukken van het dossier in de onderhavige zaak over 2014 dat de genoemde aftrek bij de aanslagregeling 2015 onderwerp van discussie is geweest in die zin dat de inspecteur daarover bewust een standpunt heeft ingenomen. Voor het wekken van in rechte te beschermen vertrouwen is immers meer nodig dan het enkele volgen van een aangifte in een jaar. Eiseres is er naar het oordeel van de rechtbank dan ook niet in geslaagd om aannemelijk te maken dat haar een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel toekomt, zodat deze stelling faalt.

26. Nu geen recht bestaat op de aftrek voor extra kleding en beddengoed en aangezien eiseres in beroep geen gronden heeft aangevoerd tegen andere kosten of uitgaven die door de inspecteur als aftrek voor specifieke zorgkosten geweigerd zijn, blijft in beroep in beginsel sprake van een navordering van een belastingbedrag van € 383 en een correctie op het belastbare inkomen van € 1.050. Eiseres heeft echter ook aangevoerd dat de navordering in strijd is met het correctiebeleid van de Belastingdienst. Dit beleid houdt volgens eiseres in dat navordering achterwege moet blijven wanneer het nagevorderde belastingbedrag onder de correctiegrens van € 450 is komen te liggen. Eiseres wijst op de uitspraak van Rechtbank Noord-Nederland van 1 oktober 2020, LEE 19/993. Verweerder stelt daartegenover dat het correctiebeleid ook inhoudt dat bij een inkomenscorrectie van € 1.000 of meer nagevorderd wordt, ook als het belastingbedrag laag is. Mogelijk wordt hoger beroep ingesteld tegen de door eiseres genoemde uitspraak. Bovendien hebben Rechtbank Noord-Holland en het Gerechtshof Amsterdam (in zijn uitspraak van 26 augustus 2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:2990) geoordeeld dat bij enkel een inkomenscorrectie van € 1.000 de navordering in stand blijft, aldus verweerder.

27. Het Gerechtshof Amsterdam heeft in de genoemde uitspraak geoordeeld dat de navorderingsaanslag onder “de bedragen” blijft van het correctiebeleid en daarom moet worden vernietigd. In die zaak was geen sprake van een inkomen boven de correctiegrens en een belastingbedrag onder de correctiegrens. Het valt dan ook niet uit te sluiten dat het Hof in deze uitspraak niet meer dan de feitelijke constatering deed dat beide bedragen onder de grens lagen, nu de kwestie als hier aan de orde met een hoger inkomensbedrag en een lager belastingbedrag niet voor lag. Niettemin acht de rechtbank, zoals zij in vaste jurisprudentie en anders dan Rechtbank Noord-Nederland heeft geoordeeld³, de uitleg juist dat een navordering gehandhaafd wordt indien ofwel het gecorrigeerde inkomensbedrag boven de correctiegrens voor het inkomen ligt ofwel het belastingbedrag boven de correctiegrens voor de belasting ligt. Zoals kan worden afgeleid uit punten 1 en 3 van dat beleid, bevat het correctiebeleid voor aanslagen twee afzonderlijke normen die elk voor zich tot uitvoering van de correctie leiden. Naar moet worden aangenomen is datzelfde bedoeld, zij het met hogere bedragen, voor het geval van navordering (zie punt 4 van het beleid). Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat het verzamelinkomen een relevante waarde is voor diverse inkomensafhankelijke regelingen. De rechtbank acht het dan ook redelijk dat de Belastingdienst bij aanmerkelijke correcties van het verzamelinkomen de navordering wenst te handhaven, ondanks dat het belastingbedrag gering is. Dit brengt met zich dat de onderhavige navorderingsaanslag naar het oordeel van de rechtbank niet strijdig is met het correctiebeleid van de Belastingdienst.

28. De navorderingsaanslag ib/pvv 2014 is terecht opgelegd.

29. Eiseres verzoekt om toekenning van een immateriële schadevergoeding vanwege het overschrijden van de redelijke termijn van twee jaar voor het doen van een uitspraak in bezwaar en beroep.

30. Een uitspraak in eerste aanleg is niet binnen een redelijke termijn gedaan als de rechtbank niet binnen twee jaar na de ontvangst van het bezwaarschrift uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden⁴. Het bezwaarschrift in deze zaken is ingediend op 27 december 2017, de uitspraak op bezwaar is gedaan op 23 mei 2019 en de rechtbank doet uitspraak op 11 december 2020. Bijzondere omstandigheden op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden, zijn niet gesteld noch gebleken. Daarom is de redelijke termijn overschreden met (afgerond) twaalf maanden. De overschrijding is voor elf maanden toe te rekenen aan de bezwaarfase en voor één maand aan de beroepsfase. Gelet op hierop bedraagt de immateriële schadevergoeding in totaal € 1.000 (2 x € 500). Hiervan dient een bedrag van € 917 door verweerder vergoed te worden en een bedrag van € 83 door de Staat (Minister van Justitie en Veiligheid). Hierbij is in aanmerking genomen dat sprake is van drie samenhangende zaken.

31. Verweerder stelt dat de zitting wat betreft de jaren 2012 en 2013 achterwege had kunnen blijven omdat eiseres over de hoogte van de aangeboden vergoeding met verweerder contact had kunnen zoeken. Verweerder blijft bij het eerder aangeboden bedrag (zonder punt voor de zitting bij de rechtbank). De gemachtigde van eiseres stelt dat zij recht heeft op de toepassing van wegingsfactor 1,5 (zwaar) voor het gewicht van de zaak vanwege de hoeveelheid werk en energie die de zaken hebben gekost. Aangezien verweerder niet bereid is gebleken om factor 1,5 te vergoeden, is het standpunt van eiseres dat het geen zin heeft om daarover met verweerder te spreken en wordt dit standpunt ter zitting verdedigd en voorgelegd aan de rechtbank.

32. Het gewicht van een zaak wordt bepaald door de aard, het belang en de ingewikkeldheid. De hoeveelheid werk van een gemachtigde is daarbij niet doorslaggevend, maar wel de gecompliceerdheid van zijn werkzaamheden. In beginsel wordt de wegingsfactor op 1 (gemiddeld) gesteld, tenzij er aanleiding is om van dat uitgangspunt af te wijken. Indien daarover wordt geklaagd, toetst de rechter de in eerdere fasen van het geding toegekende proceskostenvergoeding volledig en niet marginaal. Deze toets betreft ook de beoordeling van de zwaarte van de zaak⁵.

33. De proceskosten voor het beroep in de zaken over de jaren 2012, 2013 en 2014 dienen vergoed te worden. Voor het jaar 2014 uitsluitend vanwege de overschrijding van de redelijke termijn. Voor het bezwaar heeft verweerder laten weten de kosten enkel voor 2012 en 2013 te willen vergoeden. Indien sprake is van ten hoogste drie samenhangende zaken is echter niet relevant of voor twee of drie zaken aanspraak gemaakt wordt op een vergoeding. In deze drie zaken, die gelijktijdig behandeld zijn, konden de werkzaamheden van gemachtigde als geheel nagenoeg identiek zijn. Daarom is sprake van samenhang van deze drie zaken en worden zij beschouwd als één zaak. De rechtbank acht deze zaken in hun aard niet van een grotere complexiteit of van een groter belang dan een gemiddelde zaak. In complexiteit en belang steeg deze zaak niet uit boven de zaak zoals die in hoger beroep voorlag bij het Gerechtshof Amsterdam en die leidde tot de uitspraak van 28 mei 2020 (ECLI:NL:GHAMS:2020:1409), waarbij het Gerechtshof wegingsfactor 1 (gemiddeld) toekende. Er is daarom geen aanleiding om een zwaardere wegingsfactor dan 1 (gemiddeld) toe te kennen.

34. De proceskosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.572 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 261, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1). Het punt voor de zitting in beroep kent de rechtbank toe, aangezien de gemachtigde van eiseres door de rechtbank is uitgenodigd voor de zitting en hij ook verschenen is.