Rechtbank Noord-Holland, 28-02-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:11843, AWB - 15 _ 2908

2.2.2.

2.3.1.

5. Het aan [naam 6] afgegeven Form A met het nummer [# 3] is niet vermeld in de Annex 4 behorende bij de ‘Agreed Joint Minutes’.

6. Naar aanleiding van de bevindingen zoals neergelegd in de OLAF-rapportages heeft verweerder bij brief van 5 december 2014 het voornemen tot het opleggen van een utb aan eiseres verzonden. Eiseres heeft hierop bij brief van 18 december 2014 gereageerd. Vervolgens is de vorenvermelde utb uitgereikt.

7. Bij beslissing van 18 maart 2019 (“Beslissing op grond van artikel 140 Verordening (EU) nr. 2015/2447”) heeft verweerder de in de voormelde aangiften voor het brengen in het vrije verkeer aangegeven douanewaarde op basis van leveringsconditie DDP verworpen en aangegeven de douanewaarde te corrigeren door de op de facturen vermelde leveringsconditie ‘DDP’ te wijzigen naar ‘CIF’. Het bedrag dat op de facturen is vermeld als DDP-toeslag en eiseres daadwerkelijk heeft betaald, maakt volgens verweerder eveneens deel uit van de werkelijk te betalen prijs en behoort daarom te worden gerekend tot de douanewaarde.

9. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat het Form A [# 3] op naam van [naam 6] niet is ingetrokken, omdat het desbetreffende Form A niet in Annex 4 van de “Agreed Joint Minutes” is vermeld en daarom als geldig moet worden aangemerkt. Een verklaring van de Indonesische autoriteiten waaruit blijkt dat het desbetreffende Form A is ingetrokken of ongeldig is verklaard ontbreekt, de Indonesische autoriteiten willen blijkens het definitieve rapport van de OLAF de intrekking ook niet bevestigen. Eiseres betoogt voorts dat de conclusies die de OLAF trekt niet worden gedragen door de daaraan ten grondslag liggende bevindingen en dat uit de OLAF-rapportage niet onomstotelijk blijkt dat de goederen niet in Indonesië zijn vervaardigd. Daarnaast stelt eiseres dat verweerder ten onrechte het algemene antidumpingrecht van 85% heeft gehanteerd. Als verweerder ervan uit gaat dat de bevestigingsmiddelen door een specifieke Chinese leverancier zijn vervaardigd dan moet het daarvoor geldende tarief van 64,4% worden toegepast.

10. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de utb terecht is uitgereikt en de douaneschuld niet te hoog is vastgesteld. Verweerder stelt daartoe dat uit de door OLAF en de Indonesische autoriteiten uitgevoerde controles blijkt dat alle Forms A op naam van [naam 6] door deze autoriteiten op goede gronden werden ingetrokken en verweerder geen reden heeft om te twijfelen dat ze rechtsgeldig werden ingetrokken, dit geldt ook ten aanzien van het onderhavige Form A, aldus verweerder. Dat het desbetreffende Form A niet in de Annex 4 is vermeld maakt dit niet anders. Het OLAF-onderzoek toont volgens verweerder op overtuigende wijze aan dat de door eiseres ingevoerde bevestigingsmiddelen in China zijn vervaardigd en vervolgens als gereed product zijn verzonden naar [naam 6] , die de goederen enkel heeft omgepakt en vervolgens naar Europese afnemers heeft verzonden. Ter zitting heeft verweerder nog gesteld dat de bevestigingsmiddelen van Chinese oorsprong zijn en niet van Indonesische oorsprong, omdat uit het OLAF-rapport naar voren komt dat de leverancier in Indonesië absoluut niet deze hoeveelheden kan vervaardigen. Het preferentieel tarief kan derhalve niet worden toegepast en gelet op de oorsprong China is antidumpingrecht verschuldigd. Het gehanteerde tarief aan antidumpingrecht is juist, aldus verweerder, omdat niet met zekerheid kan worden gezegd dat de in het rapport vermelde leverancier ook de leverancier van eiseres is, omdat stukken daarvan ontbreken. Voorts stelt verweerder dat de leveringsconditie DDP niet van toepassing kan zijn omdat de aangifte op naam en voor risico van eiseres is gedaan. De prijs van de bevestigingsmiddelen zou bovendien onwerkelijk laag worden als het douanerecht en het antidumpingrecht daarop nog in mindering moeten worden gebracht. Verweerder heeft vastgesteld dat de CIF-prijzen van gelijke goederen zonder uitzondering hoger zijn dan de DDP-prijzen van de aangever. De in de aangifte vermelde douanewaarde is derhalve onjuist. Volgens verweerder staat vast dat de autoriteiten bij afgifte van het Form A zijn misleid.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

12. De Raad heeft bij Verordening (EG) Nr. 91/2009 van 26 januari 2009 besloten tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bepaalde soorten ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen die vallen onder de GN-codes 7318 12 90, 7318 14 91, 7318 15 59, 7318 15 69, 7318 15 81, 7318 15 89, ex 7318 15 90, ex 7318 21 00 en ex 7318 22 00 van oorsprong uit de Volksrepubliek China van 85% van de netto prijs, franco Gemeenschap, met ingang van 1 februari 2009.

13. Nu verweerder wenst af te wijken van de aangifte, rust op hem de bewijslast om allereerst aannemelijk te maken dat, voor zover het de douanerechten betreft, de bevestigingsmiddelen niet de preferentiële oorsprong Indonesië hebben en, voor zover het de antidumpingrechten betreft, de bevestigingsmiddelen van niet-preferentiële Chinese oorsprong zijn.

14. Verweerder heeft daartoe onder meer het OLAF Final Report en een OLAF visit report overgelegd en de Joint Agreed Minutes met de daarbij behorende Annex 4. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de in Annex 4 genoemde Forms A zijn ingetrokken en dat er geen reden is om aan de rechtsgeldigheid van die intrekking te twijfelen. Dat het desbetreffende Form A met nummer [# 1] niet in de Annex 4 is vermeld, maakt dit niet anders nu is vastgesteld dat de leverancier [naam 6] in Indonesië onvoldoende productiecapaciteit had om de ingevoerde hoeveelheden te produceren. Verweerder meent dat met het onderzoek dat is uitgevoerd door OLAF is komen vast te staan dat de bevestigingsmiddelen van oorsprong zijn uit China.

15. De rechtbank volgt verweerder niet in zijn standpunt. Nu vast staat dat het bij de aangifte voor het brengen in het vrije verkeer overgelegde Form A met nummer [# 3] niet is vermeld in de Annex 4, kan niet worden gezegd dat de producten niet de (preferentiële) oorsprong Indonesië hebben. Gelet op de formulering van de conclusie met betrekking tot de GSP certificaten Form A met oorsprong Indonesië zoals opgenomen onder 5.2 van de ‘Agreed Joint Minutes’, gaat de rechtbank ervan uit dat de onderzoeksresultaten geen betrekking hebben op het desbetreffende Form A, zodat ervan mag worden uitgegaan dat de bevestigingsmiddelen de (preferentiële) oorsprong Indonesië hebben. De verklaringen omtrent de resultaten van het door de Indonesische autoriteiten in samenwerking met OLAF uitgevoerde onderzoek moeten immers in nauwe samenhang worden beschouwd met de Annex 4 behorende bij de Joint Agreed Minutes. Het ligt op de weg van verweerder zijn standpunt dat de bevestigingsmiddelen niet de Indonesische maar de Chinese oorsprong hebben nader te onderbouwen. Hetgeen verweerder hiervoor heeft aangevoerd overtuigt niet. Noch het standpunt van verweerder noch de bevindingen van OLAF zoals neergelegd in voormelde rapportages sluiten immers iedere vorm van productie door [naam 6] in Indonesië uit. Nu niet kan worden uitgesloten dat er mogelijk enige productie is geweest, concrete informatie ten aanzien van de betreffende partij ingevoerde bevestigingsmiddelen ontbreekt en een (nadere) verklaring van de autoriteiten in Indonesië ten aanzien van het desbetreffende Form A ontbreekt, heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat de bevestigingsmiddelen die eiseres voor het vrije verkeer heeft aangegeven niet de oorsprong Indonesië maar de oorsprong China hebben. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank niet aan de op hem rustende bewijslast voldaan, zodat moet worden aangenomen dat het Form A geldig is en de bevestigingsmiddelen de (preferentiële) oorsprong Indonesië hebben en niet van Chinese oorsprong zijn. Het beroep slaagt, de utb is ten onrechte uitgereikt en moet worden vernietigd.

16. Gelet op het vorengaande dient het beroep ten aanzien van het inhoudelijke geschil gegrond te worden verklaard. De overige grieven van eiseres behoeven hierdoor geen bespreking, omdat zij daardoor niet in een fiscaal gunstiger positie kan komen. Nu de (preferentiële) oorsprong Indonesië vaststaat, volgt immers dat er geen rechten bij invoer, douanerecht zowel als antidumpingrecht, zijn verschuldigd. Bij deze stand van zaken dient het beroep met nummer HAA 19/3713 tegen de beslissing van verweerder op grond van artikel 140 van Verordening (EU) nr. 2015/2447 eveneens gegrond te worden verklaard, omdat deze beslissing, nu er geen douanerechten verschuldigd zijn, nergens toe kan leiden.

17. Nu de gegrondverklaring van het beroep inhoudt dat de utb zal worden vernietigd, komt de rechtbank toe aan een oordeel over het verzoek om rentevergoeding. In dit kader is van belang het arrest van het Hof van Justitie van 18 januari 2017, nr. C-365/15 (Wortmann KG Internationale Schuhproduktionen) waarin het Hof oordeelde dat artikel 241, van het CDW, betrekking heeft op gevallen waarin bij een controle achteraf blijkt, dat in eerste instantie teveel rechten bij invoer zijn betaald. Het Hof heeft daartoe – voor zover van belang – het volgende overwogen:

29 Bovendien brengt het douanewetboek met betrekking tot de rentevergoeding een zekere symmetrie tot stand tussen, enerzijds, de situatie van marktdeelnemers aan wie de teveel geïnde invoerrechten moeten worden terugbetaald als gevolg van fouten door de snelheid van het in een groot aantal gevallen gehanteerde systeem van douaneafhandeling – waarbij de goederen voor hun vrijgave niet worden gecontroleerd – en, anderzijds, die van marktdeelnemers die daarentegen als gevolg van eenzelfde soort fouten aan de douaneadministratie aanvullende invoerrechten moeten betalen.(…)

32 Uit de verwijzingsbeslissing blijkt evenwel dat de terugbetaling van antidumpingrechten (…) niet berust op een fout bij de berekening van die rechten die pas na de vrijgave van de goederen door de bevoegde douaneautoriteit (…) zou zijn vastgesteld. Derhalve kan in omstandigheden als in het hoofdgeding de in artikel 241, eerste zin, van het douanewetboek neergelegde regeling niet aldus worden uitgelegd dat zij een rentevergoeding in beginsel uitsluit.”

18. In de onderhavige zaak berust de terugbetaling op de vernietiging van een uitnodiging tot betaling, die is vastgesteld in strijd met het Unierecht. Deze omstandigheid brengt naar het oordeel van de rechtbank met zich, dat onverschuldigd betaalde bedragen aan douanerechten en antidumpingrechten bij terugbetaling moeten worden vermeerderd met rente daarover, berekend vanaf de dag waarop die bedragen zijn betaald (hierna: de vergoeding voor gederfde rente). Voor de wijze waarop deze vergoeding moet plaatsvinden heeft de Hoge Raad als volgt geoordeeld (vgl. HR 29 november 2019, ECLI:NL:HR:2019:1875):

“(…)

2.2.1 (…)

Omdat een Unieregeling hieromtrent ontbreekt, is het een aangelegenheid van de lidstaten om de voorwaarden vast te stellen waaronder deze rente moet worden betaald, met name de rentevoet en de wijze waarop de rente wordt berekend. Deze voorwaarden moeten het Unierechtelijke gelijkwaardigheids- en doeltreffendheidsbeginsel eerbiedigen.De Nederlandse wetgever heeft niet voorzien in een bijzondere wettelijke regeling voor het toekennen van een vergoeding voor het rentenadeel dat wordt geleden vanaf de dag waarop rechten bij invoer (waaronder antidumpingrechten zijn begrepen) in strijd met het Unierecht werden betaald. Die rentevergoeding kan daarom desgevraagd in een gerechtelijke procedure over een geschil over de rechtmatigheid van heffing van rechten bij invoer worden toegekend met toepassing van artikel 8:73 Awb. Die toekenning vindt plaats aan de hand van de algemene regels die in het BW zijn neergelegd voor het berekenen van schade in de vorm van rentenadeel als gevolg van een onrechtmatige daad. Voor die schadeberekening geldt de regeling van artikel 6:119 BW.

2.2.2

Toepassing van artikel 6:119 BW betekent dat voor de vergoeding voor gederfde rente het rentepercentage moet worden gehanteerd zoals dat krachtens artikel 6:120, lid 1, BW is vastgesteld (hierna: de wettelijke rente). De wettelijke rente moet op grond van artikel 6:119, lid 2, BW samengesteld worden berekend. Het Unierechtelijke beginsel van gelijkwaardigheid eist echter dat de regeling voor de vergoeding voor gederfde rente niet ongunstiger mag zijn dan de regeling die geldt voor soortgelijke aan het nationale recht ontleende rentevorderingen. De aard van de onderhavige vordering tot vergoeding voor geleden schade (rentenadeel) komt overeen met die van de vordering tot vergoeding van het rentenadeel dat ontstaat als het gaat om terugbetaling van rijksbelastingen (met uitzondering van de in artikel 27quater van de Invorderingswet 1990 (hierna: IW) bedoelde rechten, belastingen of heffingen) die in strijd met het Unierecht zijn geheven en betaald. Volgens artikel 28c IW geldt voor die laatstbedoelde vordering dat invorderingsrente enkelvoudig wordt berekend over hetzelfde tijdvak en op dezelfde grondslag als die waarover de vergoeding voor gederfde rente wordt berekend. Het daarvoor geldende rentepercentage kan op grond van artikel 29 IW hoger zijn dan het rentepercentage zoals dat krachtens artikel 6:120, lid 1, BW is vastgesteld. Indien als gevolg daarvan de over de volle periode volgens artikel 28c IW gelezen in samenhang met artikel 29 IW berekende rente hoger is dan die met toepassing van de hiervoor in 2.2.1 bedoelde renteregeling wordt berekend, moet toepassing van laatstbedoelde regeling wijken vanwege het Unierechtelijke beginsel van gelijkwaardigheid.

2.2.3

Er is geen aanleiding te veronderstellen dat in het geval de heffing van rechten bij invoer in rechte met succes is bestreden, artikel 8:73 Awb het onmogelijk of uiterst moeilijk zou maken, aanspraak te verkrijgen op de vergoeding voor gederfde rente.”

19. De rechtbank zal verweerder op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) veroordelen in de door eiseres gemaakte proceskosten. De rechtbank stelt op grond van het Besluit de kosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in beroep vast op een totaalbedrag van € 2.623,50.

- verklaart de beroepen gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- vernietigt de utb

- vernietigt de beslissing ex artikel 140 UDWU;

- veroordeelt verweerder bij terugbetaling van de geheven bedragen aan douanerechten en antidumpingrechten tot vergoeding van rente met inachtneming van overweging 18 van deze uitspraak;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 2.623,50, en

- draagt verweerder op het betaald griffierecht van € 676 (€ 331 + € 345) aan eiseres te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.