Rechtbank Noord-Holland, 04-05-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:3263, AWB - 19 _ 427

3. Eiseres heeft zich in haar beroepschrift, de voorafgaande aan de zitting toegezonden pleitnotitie en ter zitting beperkt tot een aantal grieven van procedurele en van Unierechtelijke aard. In dat kader heeft eiseres geen onderbouwing aangedragen op grond waarvan kan worden geconcludeerd dat ter zake van de tenaamstelling van de auto van haar een te hoog bedrag aan BPM is geheven. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vernietiging van de uitspraak op bezwaar.

4. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

5. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

6. Eiseres heeft betoogd dat het de rechtbank niet vrijstaat op het door haar ingestelde beroep te beslissen zonder daaraan voorafgaande prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU). De rechtbank volgt eiseres hierin niet. Eiseres heeft in haar beroepschrift volstaan met het poneren van een uitgangspunt dat ‘de belasting verminderd moet worden wegens strijd met bepalingen van de hoogste rechtsorde’ en op basis van die aanname heeft zij haar grieven geformuleerd die zien op de betaling en de vergoeding van griffierecht en op de vergoeding van proceskosten en van door haar gestelde schade. Nu verweerder deze strijdigheid betwist en deze ook niet op voorhand kan worden aangenomen, kunnen op basis van hetgeen in het beroepschrift - zonder verdere onderbouwing - is aangevoerd geen geschilpunten worden gedefinieerd en ook geen vragen worden geformuleerd aan de hand waarvan een oordeel van het HvJ EU duidelijkheid zou kunnen verschaffen. Uit de jurisprudentie van het HvJ EU valt immers geenszins af te leiden dat reeds de enkele heffing van BPM - die op grond van artikel 1, tweede lid van de Wet BPM wordt geheven ter zake van de registratie van een personenauto, een motorrijwiel of een bestelauto in het kentekenregister - bij de registratie van een uit een derde land geïmporteerde, gebruikte auto in strijd is met het Unierecht. Ter zitting heeft eiseres het standpunt ingenomen dat ‘het hele systeem’ in strijd is met het Unierecht. In dit verband heeft zij betoogd dat bij de aangifte geen melding kan worden gemaakt van het feit dat het de import van een zogenaamde ‘ex-rental’ betreft en dat, terwijl ook onvoldoende mogelijkheid zou bestaan de BTW-aspecten met betrekking tot de ingevoerde auto naar voren te brengen die tot een lagere belasting zouden kunnen leiden. Wat hier ook van zij, nu eiseres niet heeft gesteld dat deze omstandigheden zich ook bij de tenaamstelling van de auto hebben voorgedaan, kunnen deze grieven niet bij het geschil worden betrokken, zodat ook op dit punt geen reden bestaat het HvJ EU om verduidelijking te vragen.

7. Eiseres beklaagt zich over het door de rechtbank geheven griffierecht. Zij stelt dat dit een onoverkomelijk obstakel voor de toegang tot de rechter is. In dit verband beroept zij zich op het arrest van het HvJ EU van 4 oktober 2018, ECLI:EU:C:2018:807 (Kantarev).

8. Gelet op het vorenstaande beantwoordt de rechtbank de eerste hierboven onder 2 opgenomen vraag bevestigend. Gegeven dit oordeel komt de rechtbank aan de door eiseres opgeworpen vragen die zien op de schade die zij stelt en die zij toeschrijft aan de onrechtmatigheid van de geheven belasting niet toe. Het beroep is daarom ongegrond.

9. De rechtbank ziet aanleiding ambtshalve te beoordelen of de redelijke beslistermijn is overschreden en of eiseres op grond daarvan aanspraak kan maken op immateriële schadevergoeding, nu de rechtbank de wettelijke termijn voor het doen van uitspraak niet in acht heeft genomen. Bij deze beoordeling gaat de rechtbank uit van samenhang met het beroep van eiseres geregistreerd onder nummer HAA 19/428 dat een vrijwel identiek geschil betreft aansluitend en dat aansluitend ter zitting is behandeld. Gegeven deze samenhang zal de rechtbank de aanspraak van eiseres op vergoeding van immateriële schade in dit beroep beoordelen. Dit brengt met zich dat eiseres in het beroep met kenmerk HAA 18/428 niet aan aanmerking komt voor een dergelijke vergoeding.

10. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het overzichtsarrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar (24 maanden) nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt in beginsel aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

11. Gelet op het feit dat de bezwaarschriften in beide zaken door verweerder op 23 februari 2018 zijn ontvangen, is de termijn op die datum aangevangen. Aangezien de rechtbank uitspraak doet op 4 mei 2020, is een periode van afgerond 27 maanden verstreken.

12. Dit betekent dat de overschrijding van de redelijke termijn afgerond drie maanden bedraagt. Daarmee correspondeert een vergoeding van immateriële schade van € 500. Aangezien de bezwaarfase, gelet op de datum van uitspraak op bezwaar, zijnde 27 december 2018, (afgerond) 11 maanden heeft geduurd, en als regel heeft te gelden dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt, is de overschrijding van de redelijke termijn geheel aan die fase toe te rekenen. Verweerder dient daarom deze € 500 te betalen.

13. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 525 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 0,5 nu de proceskostenvergoeding uitsluitend wordt toegekend vanwege de immateriële schadevergoeding, vgl. Hoge Raad 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660). Ook hierbij geldt dat eiseres, gelet op de samenhang met het beroep, geregistreerd onder nummer HAA 19/428, uitsluitend in deze zaak aanspraak maakt op een vergoeding.