Rechtbank Noord-Holland, 09-09-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:6622, AWB - 20 _ 374

1. In geschil is of verweerder het juiste bedrag aan dwangsom aan eiseres heeft uitbetaald, in het bijzonder of verweerder eenmaal dan wel driemaal de maximale dwangsom is verschuldigd.

2. Eiseres stelt dat sprake is van drie bezwaarschriften gericht tegen drie heffingen. Ten aanzien van alle drie de bezwaarschriften heeft verweerder niet tijdig beslist zodat driemaal de maximale dwangsom is verschuldigd.

3. Verweerder voert aan dat sprake is van meerdere op één aanslagbiljet vermelde heffingen zodat ook sprake is van één bezwaar. Overigens heeft eiseres ook slechts één bezwaarschrift ingediend. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

5. Voor de toepassing van artikel 7:15, lid 2, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) is sprake van één bezwaar indien dit is gericht tegen meerdere op één aanslagbiljet vermelde besluiten; een andersluidende uitleg van deze bepalingen en het Bpb zou te veel afbreuk doen aan de door de wetgever om dit verband beoogde eenvoud (zie HR 13 juli 2012, nr. 11/01222, ECLI:NL:HR:2012:BX0892, onderdeel 3.3.3).

6. De Hoge Raad heeft beslist (Hoge Raad 12 april 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ6822 en Hoge Raad 9 januari 2015, ECLI:NL:HR:2015:19) dat voor de toepassing van artikel 7:15, lid 2, van de Algemene wet bestuursrecht en het Besluit proceskosten bestuursrecht sprake is van één bezwaar indien dit is gericht tegen meerdere op één aanslagbiljet vermelde besluiten. Deze arresten van de Hoge Raad zien op een situatie waarin bezwaar wordt gemaakt tegen op één aanslagbiljet vermelde WOZ-beschikkingen en aanslagen onroerende-zaakbelastingen die betrekking hebben op meerdere onroerende zaken die zijn gelegen binnen dezelfde gemeente.

7. Anders dan eiseres heeft betoogd, kan uit de door eiseres genoemde jurisprudentie niet worden afgeleid dat op grond van artikel 4:17, eerste lid, van de Awb in ieder geval waarin het bestuursorgaan niet tijdig heeft beslist over meerdere besluiten, evenzovele dwangsommen verschuldigd zijn als er besluiten hadden moeten worden genomen. In lijn met de desbetreffende rechtspraak van de Hoge Raad (arrest van 29 mei 2015, ECLI:NL:HR:2015:1352) en de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (uitspraak van 28 mei 2014, ECLI:NL:RVS:2014:1870) overweegt de rechtbank dat een uitzondering op het beginsel, dat per niet tijdig genomen besluit een dwangsom verschuldigd is, behoort te gelden in de situatie waarin aanvragen - inclusief bezwaarschriften - (nagenoeg) gelijktijdig zijn gedaan en inhoudelijk zodanig met elkaar samenhangen dat een redelijke toepassing van artikel 4:17 van de Awb met zich brengt dat slechts één dwangsom wordt verbeurd. Voorts heeft voor ieder besluit te gelden dat sprake moet zijn geweest van een desbetreffende schriftelijke ingebrekestelling. Mede met inachtneming van dit toetsingskader ziet de rechtbank geen aanleiding om voor de berekening van de dwangsom af te wijken van het oordeel van de Hoge Raad dat in geval van op één aanslagbiljet vermelde besluiten sprake is van één bezwaarschrift. Naar het oordeel van de rechtbank is in casu ook sprake van voldoende inhoudelijke samenhang. Eiseres heeft bovendien één bezwaarschrift alsmede slechts één ingebrekestelling ingediend. Verweerder is derhalve eenmaal het bedrag van € 1.442 verschuldigd.

8. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

9. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.