Rechtbank Noord-Holland, 23-07-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:6965, AWB - 19 _ 2315

17. Eiseres stelt dat uit de tekst van artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb volgt dat alleen haar een beroep op de tegenbewijsregeling van dat lid toekomt. Omdat zij geen beroep op de tegenbewijsregeling heeft gedaan, dient het positieve valutaresultaat van in totaal € 1.795.728 buiten aanmerking te blijven. Subsidiair stelt eiseres dat zij niet aannemelijk heeft gemaakt dat aan de kapitaalstortingen in [H] en [I] en aan de met die kapitaalstortingen verband houdende schulden in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen, zodat niet aan de voorwaarden van artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb is voldaan. Ten aanzien van de belastingrente stelt eiseres dat bij de berekening daarvan ten onrechte geen rekening is gehouden met het door haar op de voorlopige aanslagen in eerste instantie betaalde en later teruggekregen bedrag. Over het terugbetaalde bedrag is geen belastingrente vergoed, terwijl over het gehele op de definitieve aanslag 2015 betaalde bedrag belastingrente in rekening is gebracht. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de belastingaanslag tot een berekend naar een belastbaar bedrag van

€ 700.230, en vermindering van de beschikking belastingrente.

18. Verweerder neemt het standpunt in dat eiseres aannemelijk heeft gemaakt dat aan de kapitaalstortingen in [H] en [I] en de daarmee verband houdende schulden aan deze vennootschappen, in overwegende mate zakelijke redenen ten grondslag liggen als bedoeld in artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb zodat het op de schulden behaalde positieve valutaresultaat in aanmerking moet worden genomen bij het bepalen van de belastbare winst. Of eiseres een beroep doet op genoemde bepaling is daarvoor niet relevant. Indien op grond van de feiten kan worden vastgesteld dat aan de tegenbewijsregeling wordt voldaan, moet deze worden toegepast. De belastingrente is naar verweerder stelt berekend conform de wettelijke systematiek en er is geen reden tot matiging van de verschuldigde belastingrente. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

19. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

20. Artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb bepaalt voor zover hier van belang het volgende:

21. Verweerder stelt dat voor de toepassing van artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb niet is vereist dat eiseres een expliciet beroep doet op de bepaling. Voor toepassing van de tegenbewijsregeling zou voldoende zijn dat uit de door eiseres aangedragen feiten aannemelijk is geworden dat aan zowel de kapitaalstortingen als aan de schulden in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen. De rechtbank volgt verweerder niet in zijn betoog. Uit de tekst van artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet Vpb volgt dat de tegenbewijsregeling slechts van toepassing is indien de belastingplichtige de feiten stelt, en bij betwisting aannemelijk maakt dat aan de schuld en aan de betreffende rechtshandeling in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen (vgl. Hoge Raad 5 juni 2015, ECLI:NL:HR:2015:1460, r.o. 3.1.1.). Het is de belastingplichtige die een beroep dient te doen op de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, om de consequenties van het eerste lid te ontgaan (vgl. Hoge Raad 21 april 2017, ECLI:NL:HR:2017:640, r.o. 2.4.4.).

22. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres niet voldaan aan de stel- en bewijsplicht die voortvloeit uit artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet Vpb. Eiseres heeft in haar aangifte vennootschapsbelasting 2015 aangegeven dat geen beroep op de bepaling wordt gedaan en ook overigens is niet gebleken dat een dergelijk beroep is gedaan. Uit het enkele feit dat de reden voor het doen van de kapitaalstortingen en aangaan van de schulden aan de orde is geweest in correspondentie tussen eiseres en verweerder naar aanleiding van de aangifte vennootschapsbelasting 2015 volgt naar het oordeel van de rechtbank niet dat eiseres zich heeft beroepen op de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet Vpb, en naar het oordeel van de rechtbank kan de tegenbewijsregeling niet worden toegepast indien eiseres niet stelt en bij betwisting aannemelijk maakt dat aan de voorwaarden voor toepassing daarvan wordt voldaan.

23. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat een systematische wetstoepassing naar haar oordeel inhoudt dat een beroep op de tegenbewijsregeling door eiseres in beginsel dient plaats te vinden in het jaar waarin de in het eerste lid van artikel 10a bedoelde rechtshandelingen hebben plaatsgevonden en, dus, de daarmee verband houdende schulden zijn ontstaan. Immers, de zakelijkheid van de rechtshandeling en de daarmee verband houdende schuld voor de toepassing van artikel 10a Wet Vpb dient dan (voor het eerst) te worden vastgesteld. Artikel 10a, derde lid, van de Wet Vpb beoogt de gevolgen die het eerste lid verbindt aan die rechtshandelingen en de daarmee verband houdende schulden, in zakelijke verhoudingen tegen te gaan. Het is niet in overeenstemming met doel en strekking van de tegenbewijsregeling om de belastingplichtige de vrijheid te geven jaarlijks te beslissen of wel of geen beroep op de tegenbewijsregeling wordt gedaan. Dat zou immers kunnen leiden tot arbitraire uitkomsten, omdat zowel positieve als negatieve valutaresultaten onder de reikwijdte van artikel 10a, eerste lid, van de Wet Vpb vallen (Hoge Raad 24 februari 2012, ECLI:NLHR:2012:LJN BQ1248). Niet in geschil is dat in 2014, het jaar waarin de schulden ontstaan zijn, door eiseres geen beroep is gedaan op de tegenbewijsregeling. Hieruit volgt dat, zo al zou moeten worden aangenomen dat aan de voorwaarden voor toepassing van de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet Vpb zou worden voldaan, deze voor het belastingjaar 2015 ook niet kan worden toegepast.

24. Gezien het voorgaande behoeven de overige geschilpunten geen behandeling.

25. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard en het belastbaar bedrag te worden bepaald op € 706.467, namelijk € 2.288.112 -/- (€ 1.795.728 -/- € 214.083).

26. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.572, te weten 1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen op de hoorzitting met een waarde per punt van € 261 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1 voor de zwaarte van de zaak.