Rechtbank Noord-Holland, 26-11-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:9448, AWB - 19 _ 5201

1. Eiseres heeft op 6 mei 2014 een papieren aangifte over 2013 ingediend naar een verzamelinkomen van € 9.100. In deze aangifte heeft eiseres een aftrek specifieke zorgkosten in aanmerking genomen van € 5.331.

2. Verweerder heeft op 16 december 2015 de definitieve aanslag 2013 opgelegd conform de aangifte.

3. Eiseres heeft op 31 maart 2015 een papieren aangifte over 2014 ingediend naar een verzamelinkomen van € 9.528. In deze aangifte heeft eiseres een aftrek specifieke zorgkosten in aanmerking genomen van € 5.036.

4. Verweerder heeft op 9 april 2016 de definitieve aanslag 2014 zonder nader onderzoek opgelegd conform de aangifte.

5. Verweerder heeft ten aanzien van de jaren 2013 en 2014 aan eiseres op 14 maart 2017 een vragenbrief verzonden, waarin is verzocht de aftrek specifieke zorgkosten te onderbouwen.

6. Omdat eiseres geen onderbouwende stukken heeft overgelegd, heeft verweerder over de jaren 2013 en 2014 navorderingaanslagen opgelegd.

7. Op grond van in bezwaar overgelegde stukken heeft verweerder voor beide jaren de forfaitaire aftrek kleding en beddengoed ten bedrage van € 310 geaccepteerd.

9. Eiseres beroept zich op het vertrouwensbeginsel en voert daartoe aan dat eiseres ten aanzien van de jaren 2012 en 2013 een vragenbrief had gekregen in verband met structureel opgevoerde hoge zorgkosten en dat verweerder al deze kosten vervolgens in aftrek heeft toegelaten.

10. Verweerder betwist dat voorafgaand aan het opleggen van de aanslagen over 2013 en 2014 vragen zijn gesteld. Er is dus geen sprake van gewekt vertrouwen, met uitzondering van de kosten voor de pedicure. Maar ook dan geldt dat de hoogte van de kosten ieder jaar aannemelijk moeten worden gemaakt. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

12. Eiseres voert aan dat de aftrek van kosten als de onderhavige in de aangiftes voor de jaren 2012 en 2013 wel is toegestaan en beroept zich in dat verband op het vertrouwensbeginsel. Dienaangaande is het volgende van belang. Voor het in rechte te beschermen vertrouwen dat de inspecteur de aangifte op een bepaald punt zal volgen is meer vereist dan de enkele omstandigheid dat de inspecteur gedurende een of een aantal jaren bij het regelen van de aanslag op dit punt de aangifte heeft gevolgd. De gerechtvaardigdheid van het vertrouwen hangt af van de waardering van de omstandigheden die bij de belastingplichtige de indruk hebben kunnen wekken dat de door de inspecteur gevolgde gedragslijn berust op een bewuste standpuntbepaling. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt zij de onderhavige aangelegenheid in haar aangiftes voor de jaren 2012 en 2013 uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de orde heeft gesteld. Door verweerder is verklaard dat de aanslagen zonder nader onderzoek conform de aangiftes zijn opgelegd. Alleen met betrekking tot de mogelijkheid om kosten gemaakt voor de pedicure in aftrek te brengen is naar de mening van verweerder sprake van gewekt vertrouwen. De rechtbank overweegt dat ook dan geldt dat de hoogte van de geclaimde kosten jaarlijks moet worden onderbouwd, hetgeen eiseres voor het onderhavige jaar niet heeft gedaan. Op grond van het voorgaande oordeelt de rechtbank dat ten aanzien van de jaren 2012 en 2013 geen sprake is geweest van een bewuste standpuntbepaling van de zijde van verweerder en eiseres het handelen van verweerder ook niet als zodanig mocht opvatten. Evenmin is gesteld of gebleken dat verweerder bij het vaststellen van de aanslagen 2012 en 2013 op dit punt een bindende toezegging heeft gedaan.

13. Eiseres heeft niet met onderbouwende stukken aannemelijk gemaakt dat zij recht heeft op een hoger bedrag aan aftrek zorgkosten dan verweerder in bezwaar heeft toegestaan.

Ten aanzien van de geclaimde tandartskosten overweegt de rechtbank dat uit het vergoedingenoverzicht van de zorgverzekering Univé niet kan worden afgeleid dat eiseres tandartskosten heeft betaald die niet zijn vergoed. In de kolom “niet vergoed volgens voorwaarden” staat een bedrag van € 0. De enkele verwijzing naar het vergoedingenoverzicht is daarom niet toereikend. Nu eiseres, ondanks verzoek daartoe door verweerder, geen betalingsbewijzen heeft overgelegd, acht de rechtbank de geclaimde tandartskosten niet aannemelijk geworden.

14. Op grond van artikel 7:15, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht worden kosten, die eiser in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, door het bestuursorgaan uitsluitend vergoed op verzoek van eiseres voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens een aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Eiseres heeft betoogd dat zij recht heeft op vergoeding van de kosten van de bezwaarfase omdat verweerder in bezwaar alsnog een kostenaftrek heeft toegestaan, terwijl verweerder in de aanslagregelende fase al op de hoogte had moeten zijn van het feit dat eiseres recht had op deze kostenaftrek, aangezien de betreffende kosten structureel worden gemaakt en al jaren in aftrek worden toegelaten. De rechtbank volgt eiseres niet in dit betoog. Ten aanzien van het recht op aftrek zorgkosten dient het geclaimde bedrag ieder jaar met stukken te worden onderbouwd. Er is geen sprake van onrechtmatigheid aan de zijde van verweerder als hij kosten, die in eerdere jaren wel in aftrek waren toegelaten, schrapt omdat de benodigde stukken ontbreken. Eiseres heeft eerst in de bezwaarfase stukken overgelegd die hebben geleid tot het nadere standpunt van verweerder dat recht bestaat op een deel van de geclaimde aftrek zorgkosten. Dat betekent dat er geen sprake is van een onrechtmatigheid aan de kant van verweerder en eiser niet met succes aanspraak kan maken op een kostenvergoeding voor de bezwaarfase.

15. Eiseres heeft verzocht om toekenning van een immateriële schadevergoeding voor de schade die zij heeft geleden en lijdt in de vorm van de spanning en frustratie als gevolg van de overschrijding van de redelijke termijn van twee jaar.

16. De bezwaarschriften zijn ingediend op 7 december 2017, uitspraken op bezwaar zijn gedaan op 3 september 2019, en de rechtbank doet uitspraak op 26 november 2020, zodat in deze zaken de redelijke termijn is overschreden met (afgerond) 12 maanden. De gehele overschrijding wordt toegerekend aan de bezwaarfase. Daarmee correspondeert een vergoeding van immateriële schade van € 1.000. Bijzondere omstandigheden op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden zijn door verweerder niet gesteld.

17. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

18. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 525 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1, en een factor 0,5 nu alleen recht bestaat op proceskostenvergoeding in verband met de toekenning van immateriële schadevergoeding).