Rechtbank Noord-Holland, 15-11-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:12337, HAA- 20/4944

8. Eiser stelt dat geen sprake is van een belastbare bron van inkomen. Subsidiair stelt eiser dat de hoogte van de navorderingsaanslagen onjuist is. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging van de navorderingsaanslagen.

9. Verweerder stelt dat de navorderingsaanslagen terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Verweerder stelt dat eiser wederrechtelijk voordelen heeft verkregen en dat deze voordelen een bron van inkomen vormen die in de belastingheffing mogen worden betrokken als resultaat uit overige werkzaamheden. De bewijslast moet omgekeerd en verzwaard worden en rust op eiser. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

11. Ingevolge artikel 8 van de Algemene wet rijksbelastingen (hierna: AWR) is een ieder die is uitgenodigd tot het doen van aangifte, gehouden die aangifte stellig, duidelijk en zonder voorbehoud in te vullen. Ingevolge artikel 25, derde lid, en artikel 27e, eerste lid, van de AWR wordt het bezwaar of beroep tegen een aanslag waarvoor de vereiste aangifte niet is gedaan, ongegrond verklaard, tenzij en in zoverre is gebleken dat de aanslag of de uitspraak op bezwaar onjuist is.

12. Bij inhoudelijke gebreken in een aangifte kan slechts dan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van de gebreken in de aangifte niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden voor de toepassing van deze regels slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van de aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast.

13. Eiser heeft aangiften ingediend voor de onderhavige belastingjaren. Hij heeft daarbij zijn inkomen uit dienstbetrekking bij zijn werkgever aangegeven. Verweerder stelt dat door de verduisterde gelden niet aan te geven eiser zich ervan bewust moet zijn geweest dat doordoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou kunnen worden geheven. De rechtbank zal beoordelen of in onderhavige zaak sprake is van omkering en verzwaring van de bewijslast. Voor de beantwoording is het van belang eerst te bepalen of de verduisterde gelden een bron van inkomen vormen voor eiser.

14. Verweerder stelt dat de verduisterde gelden als bron van inkomen kwalificeren en wel als resultaat uit overige werkzaamheden.

15. Volgens vaste jurisprudentie dient, om als bron van inkomen te kunnen worden aangemerkt, te worden voldaan aan de volgende drie (cumulatieve) voorwaarden: deelname aan het economische verkeer, het (subjectieve) oogmerk om voordeel te behalen, en de (objectieve) verwachting dat het voordeel naar maatschappelijke opvattingen redelijkerwijs kan worden verwacht (vgl. Hoge Raad, 14 april 1993, ECLI:NL:HR:1993:BH8770 en Hoge Raad, 1 februari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD8763). De rechtbank zal beoordelen of aan deze drie voorwaarden is voldaan.

16. Eiser heeft niet weersproken dat hij in de jaren 2014 en 2016 gelden aan zich heeft doen toekomen door verduistering die toebehoorden aan met de werkgever gelieerde vennootschappen. Door het verduisteren van de gelden heeft eiser deelgenomen aan het economisch verkeer. Eiser dient met de deelname aan het economisch verkeer een voordeel te beogen. Dit voordeel dient niet alleen door eiser te zijn beoogd (subjectief), maar ook naar maatschappelijke opvattingen redelijkerwijs te kunnen worden verwacht (objectief). Of aan deze eisen is voldaan, moet worden beoordeeld naar de situatie ten tijde van het verrichten van de werkzaamheden. Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen geen wijziging brengen in die situatie, maar kunnen op die situatie wel licht werpen (vgl. Hoge Raad, 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2390).

17. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser met het verduisteren van de gelden een voordeel beoogd en was dit voordeel ook redelijkerwijs te verwachten. Dat eiser door de civiele rechter is veroordeeld tot terugbetaling van de verduisterde gelden neemt niet weg dat hij een voordeel heeft genoten ten tijde van het verduisteren van de gelden (vgl. Hoge Raad, 24 juni 1992, ECLI:NL:HR:1992:ZC5026).

18. De rechtbank is van oordeel dat de verduistering kwalificeert als bron van inkomen voor eiser en dat eiser de gelden in zijn aangiften had moeten aangeven. Nu eiser dit niet heeft gedaan is de volgens de aangiften 2014 tot en met 2016 verschuldigde belasting zowel in absoluut als in relatief opzicht aanzienlijk lager dan de werkelijk te betalen belasting. Tevens had eiser ten tijde van het indienen van de aangiften zich ervan bewust moeten zijn dat door de verduisterde gelden niet aan te geven een aanzienlijk bedrag aan belasting niet geheven zou worden. Dat eiser gokverslavingsproblematiek had en om die reden de gelden heeft verduisterd maakt dit niet anders.

19. Op grond van het voorgaande oordeelt de rechtbank dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Dit leidt tot omkering van de bewijslast. De rechtbank zal daarom overeenkomstig artikel 27e van de AWR het beroep ongegrond verklaren, tenzij is gebleken (dat wil zeggen: overtuigend aangetoond) dat en in hoeverre de bestreden uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

20. Overigens geldt wel dat, ook al is er sprake van omkering van de bewijslast, de aanslag niet naar willekeur mag worden vastgesteld, maar dient te berusten op een redelijke schatting (vgl. Hoge Raad, 28 maart 2003, ECLI:NL:HR:2003:AF6486). De rechtbank zal beoordelen of de opgelegde aanslagen berusten op een redelijke schatting.

21. Verweerder heeft zich voor de schatting van het inkomen uit overige werkzaamheden van eiser over de onderhavige jaren gebaseerd op een cijfermatige analyse van credit (tegoed) boekingen op door eiser aangehouden bankrekeningen en daaruit de door eiser verduisterde gelden per jaar bepaald.

22. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser er met hetgeen hij naar voren heeft gebracht niet in geslaagd om overtuigend aan te tonen dat de schattingen van verweerder onjuist zijn en dat de naheffingsaanslagen op een te hoog bedrag zijn vastgesteld. Eiser heeft hieromtrent niets naar voren gebracht en de opstellingen van verweerder niet weersproken.

23. De rechtbank zal het beroep van eiser ongegrond verklaren. Dit betekent dat de beschikkingen belastingrente tevens in stand blijven.

24. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.