Rechtbank Noord-Holland, 28-02-2025, ECLI:NL:RBNHO:2025:6933, HAA 24/682

1. Met dagtekening 27 januari 2022 is aan eiser een beschikking 30%-regeling afgegeven voor zijn tewerkstelling bij zijn voormalig werkgever met een looptijd van 1 oktober 2021 tot en met 30 september 2026.

2. Met ingang van 1 november 2022 is eiser uit dienst getreden bij de voormalig werkgever.

3. Op 3 november 2022 heeft belanghebbende gesolliciteerd naar een functie bij [X] N.V. (hierna: de werkgever).

4. In de periode vanaf 3 november 2022 en 16 februari 2023 heeft de werkgever meerdere sollicitatiegesprekken gehouden met eiser en met andere kandidaten. Er is meermaals gecorrespondeerd tussen eiser en de werkgever over de sollicitatieprocedure. Hieruit volgt dat de procedure wegens diverse omstandigheden buiten de invloedssfeer van eiser een aantal keren is uitgesteld, waardoor de procedure in totaal 26 dagen extra in beslag heeft genomen. Na een aantal sollicitatieronden bleef eiser met één andere kandidaat over. Op 28 december 2023 heeft eiser de volgende e-mail van de werkgever ontvangen:

5. Op 16 februari 2023 is aan eiser door de huidige werkgever een arbeidsovereenkomst aangeboden en op 1 maart 2023 is het dienstverband van eiser bij de huidige werkgever aangevangen.

6. In geschil is of eiser in aanmerking komt voor voortzetting van de toepassing van de 30%-regeling voor zijn werkzaamheden voor de werkgever, ondanks overschrijding van de termijn van drie maanden (hierna: driemaandstermijn) tussen het einde van zijn tewerkstelling bij de voormalige werkgever en de totstandkoming van zijn arbeidsovereenkomst bij de werkgever (artikel 10ed, eerste lid, UBLB).

7. Eiser stelt zich op het standpunt dat de overschrijding van de driemaandstermijn niet aan hem te wijten is en dat deze termijn daarom - bij wijze van uitzondering - niet moet worden toegepast. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en voortzetting van de 30%-regeling.

8. Verweerder stelt zich op het standpunt dat het voor de toepassing van de driemaandstermijn niet uit maakt of de overschrijding van die termijn al dan niet te wijten is aan eiser. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

9. In de artikelen 10e en verder van het UBLB wordt uitvoering gegeven aan het bepaalde in artikel 31a, tweede lid, onderdeel e, van de Wet LB met betrekking tot vergoedingen en verstrekkingen aan extraterritoriale werknemers.

10. Artikel 10ed van het UBLB (tekst 2023) luidt als volgt:

“1. Indien een ingekomen werknemer tijdens de looptijd een andere inhoudingsplichtige krijgt, blijft op gezamenlijk verzoek van de werknemer en de nieuwe inhoudingsplichtige de bewijsregel gedurende de resterende looptijd van toepassing, mits de periode tussen het einde van de tewerkstelling door de oude inhoudingsplichtige en de totstandkoming van de arbeidsovereenkomst met de nieuwe inhoudingsplichtige niet langer is dan drie maanden.

11. Artikel 10ed van het UBLB was eerder opgenomen in artikel 9c ,eerste lid, van het UBLB. De Nota van toelichting bij artikel 9c, eerste lid, van het UBLB (Stb. 2000, 640, blz. 23) vermeldt onder meer het volgende:

“Artikel 9c, eerste lid, bepaalt dat indien de ingekomen werknemer binnen tien jaar na zijn eerste tewerkstelling door de inhoudingsplichtige van werkgever verandert, hij samen met zijn nieuwe inhoudingsplichtige voor de resterende looptijd opnieuw een verzoek kan doen voor toepassing van de bewijsregel. Hierdoor kan deze werknemer alsnog maximaal gedurende tien jaar van de regel gebruik maken. Volgens het tweede lid is dat alleen mogelijk indien de werknemer nog steeds schaarse specifieke deskundigheid bezit. Dit betekent dus een extra toetsingsmoment met betrekking tot de schaarse specifieke deskundigheid van de werknemer. Daarbij kan de werknemer vanzelfsprekend nog steeds worden beschouwd als uit een ander land te zijn aangeworven of gezonden.

12. Vaststaat dat tussen het einde van de tewerkstelling van eiser bij zijn vorige inhoudingsplichtige en de totstandkoming van de arbeidsovereenkomst met de nieuwe inhoudingsplichtige (de werkgever) meer dan drie maanden is verstreken. Er is dus niet voldaan aan de vereisten van artikel 10ed, eerste lid, UBLB, hetgeen tussen partijen (terecht) ook niet in geschil is.

13. Dat de sollicitatieprocedure van eiser bij de werkgever door omstandigheden die niet aan eiser te wijten zijn veel langer heeft geduurd en dat daardoor de driemaandstermijn is overschreden is ook niet in geschil. Naar het oordeel van de rechtbank vormt dat evenwel geen reden om de driemaandstermijn buiten toepassing te laten of om daaraan een andere invulling te geven. Blijkens de toelichting zoals opgenomen onder 11 heeft de besluitgever met het slot van lid 1 tot uitdrukking gebracht dat de werknemer niet meer voor toepassing van de bewijsregel in aanmerking komt, indien hij er langer dan drie maanden over heeft gedaan een nieuwe dienstbetrekking te vinden, omdat in zo’n geval aangenomen moet worden dat zijn deskundigheid minder schaars is. De driemaandstermijn strekt ertoe buiten discussie te stellen dat aan het vereiste van schaarse specifieke deskundigheid van de werknemer niet meer kan worden voldaan bij overschrijding van een termijn van drie maanden tussen het einde van de tewerkstelling door de oude inhoudingsplichtige en de totstandkoming van de arbeidsovereenkomst met de nieuwe inhoudingsplichtige (HR 28 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AW4057, HR 21 maart 2014, ECLI:NL:HR:2014:634 en HR 29 januari 2026, ECLI:NL:HR:2016:116). De overschrijding van de driemaandstermijn betekent in dit geval dan ook dat ervan wordt uitgegaan dat eiser niet meer voldoet aan het vereiste van schaarse specifieke deskundigheid. Dat eiser niets te verwijten valt ten aanzien van de lengte van de sollicitatieprocedure bij de werkgever doet daaraan niets af. De rechtbank merkt daarbij op dat uit de correspondentie tussen eiser en de werkgever volgt dat de werkgever er op verschillende momenten voor heeft gekozen de sollicitatieprocedure uit te stellen en te verlengen, onder andere omdat er ook een andere geschikte kandidaat was. Daaruit volgt in het licht van artikel 10ed, eerste lid, UBLB juist ook dat in het geval van eiser geen sprake (meer) is van schaarse specifieke deskundigheid.

14. Voor zover eiser een beroep heeft willen doen op het evenredigheidsbeginsel, in die zin dat de toepassing van artikel 10ed UBLB in zijn geval tot een onevenredige uitkomst leidt, kan dat niet slagen gelet op hetgeen hiervoor is overwogen. Er zijn verder geen bijzondere omstandigheden aannemelijk geworden die maken dat de toepassing van artikel 10ed UBLB in het geval van eiser tot een onevenredige uitkomst leidt. De rechtbank is van oordeel dat het besluit van verweerder in de gegeven omstandigheden niet onredelijk bezwarend is voor eiser en dat het besluit in die zin evenwichtig is.

15. Dit alles leidt tot de slotsom dat verweerder het verzoek van eiser om voortgezette toepassing van de 30%-regeling terecht heeft afgewezen. Het beroep dient derhalve ongegrond te worden verklaard.

16. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.