Rechtbank Noord-Nederland, 20-01-2015, ECLI:NL:RBNNE:2015:250, AWB - 13 _ 1812

1.1.

Eiser is geboren op [geboortedag] 1954 en is eigenaar van de onroerende zaak, plaatselijk bekend als [adres].

1.2.

De onroerende zaak betreft een recreatieboerderij op [bungalowpark] (hierna: de recreatiewoning). De recreatiewoning wordt op het bungalowpark tevens aangeduid als ‘[aanduiding]’. Op het park staan nog ongeveer 70 andere recreatiewoningen.

1.3

De beheerder van het park, [beheerder], verzorgt op grond van de met eiser gesloten boekingsovereenkomst van 22 juni 2003 voor eiser de verhuur van zijn recreatiewoning aan derden.

1.4

In de jaren vóór 2013 heeft verweerder de recreatiewoning van eiser in de heffing van de onroerende-zaakbelastingen (hierna: OZB) betrokken volgens het regime voor ‘woningen’. Bij brief van 20 december 2012 heeft verweerder aan eiser een vooraankondiging gestuurd van zijn gewijzigde standpunt met betrekking tot de kwalificatie van de recreatiewoning. In deze vooraankondiging heeft verweerder aan eiser medegedeeld dat zijn recreatiewoning vanaf het belastingjaar 2013 zou worden aangemerkt als ‘niet-woning’ in de zin van de OZB.

1.5

Verweerder heeft met dagtekening 31 januari 2013 aan eiser de onder het procesverloop vermelde aanslagen OZB opgelegd betreffende de recreatiewoning van eiser. Daarbij heeft verweerder voor wat betreft het eigenaarsdeel het tarief voor niet-woningen toegepast (ten bedrage van (€ 466) en voorts het gebruikersdeel geheven (ten bedrage van € 378).

1.6

Eiser heeft met dagtekening 11 februari 2013 een bezwaarschrift ingediend tegen de aanslagen OZB van 31 januari 2013. Verweerder heeft eisers bezwaar tevens aangemerkt als bezwaar tegen de waarde die verweerder op grond van hoofdstuk IV van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: Wet WOZ) had vastgesteld voor eisers recreatiewoning, zijnde € 286.000. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar met dagtekening 29 mei 2013 de bezwaren van eiser tegen zowel de aanslagen OZB als de WOZ-waarde ongegrond verklaard.

2.1

In geschil is het antwoord op de vraag of de recreatiewoning van eiser, voor wat betreft de heffing van OZB, ‘in hoofdzaak tot woning dient’ als bedoeld in artikel 220 en verder van de Gemeentewet. Uit het antwoord op die vraag volgt of verweerder voor wat betreft het eigenaarsdeel terecht het tarief voor niet-woningen heeft toegepast en of verweerder het gebruikersdeel terecht heeft geheven.

2.2

Verweerder heeft de uitspraak op bezwaar inzake de aanslag OZB en de WOZ-waarde, overeenkomstig artikel 30, vierde lid, van de Wet WOZ, in één geschrift vervat. Ter zitting heeft eiser desgevraagd verklaard dat de WOZ-waarde in beroep niet meer in geschil is.

3. Verweerder heeft het standpunt ingenomen dat eisers recreatiewoning niet ‘in hoofdzaak tot woning dient’ in de zin van de OZB en dus, voor de heffing van de OZB, moet worden aangemerkt als ‘niet-woning’. Verweerder heeft er ter onderbouwing van zijn standpunt op gewezen, dat het onderhavige object niet door een natuurlijke persoon als woning wordt gebruikt om daar met ten minste enige bestendigheid zijn hoofdverblijf te kiezen. Ook eiser zelf gebruikt de woning niet als hoofdverblijf of als tweede woning. In plaats daarvan wordt de woning volgtijdig aan individuele natuurlijke personen te huur aangeboden voor kortstondig, recreatief verblijf. Aldus is sprake van bedrijfsmatige exploitatie (met winstoogmerk), aldus verweerder. Hoewel het object wel de uiterlijke kenmerken heeft van een woning, wordt het woondoeleinde volgens verweerder geblokkeerd door die bedrijfsmatige exploitatie. Verweerder maakt in dit verband de vergelijking met een hotel of pension.

4. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld, dat zijn recreatiewoning (wel) ‘in hoofdzaak tot woning dient’ in de zin van de OZB en dus, voor de heffing van de OZB, moet worden aangemerkt als ‘woning’. Daartoe heeft eiser aangevoerd dat er sprake is van een woning in de gebruikelijke betekenis van het woord. De vergelijking met een hotel of pension gaat volgens eiser niet op, omdat een hotel of pension individuele kamers moet kunnen verhuren en omdat daar een bemande receptie aanwezig is. Op het bungalowpark waar eisers woning is gelegen, zijn hotel- of pensionactiviteiten bovendien niet toegestaan (alleen de beheerder verhuurt de woningen). Voorts heeft eiser gesteld dat de enkele verhuur van zijn recreatieboerderij niet meebrengt dat er sprake is van bedrijfsmatige exploitatie. Eiser heeft erop gewezen dat hij nauwelijks winst behaalt met de verhuur. Ten slotte heeft eiser gesteld dat andere objecten op hetzelfde park – van andere eigenaren – wèl onder het OZB-regime voor ‘woningen’ vallen.

5.1

a. een belasting van degenen die bij het begin van het kalenderjaar onroerende zaken die niet in hoofdzaak tot woning dienen, al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt recht of persoonlijk recht, gebruiken;

b. een belasting van degenen die bij het begin van het kalenderjaar van onroerende zaken het genot hebben krachtens eigendom, bezit of beperkt recht.’

5.2

6.1

De rechtbank stelt voorop, dat voor de beslechting van het onderhavige geschil doorslaggevend is wat de precieze betekenis is van het wettelijke criterium ‘in hoofdzaak tot woning dienen’.

6.2

De wetgever heeft in de wetsgeschiedenis het volgende opgemerkt over het begrip ‘woning’ (Memorie van Toelichting, Kamerstukken II 1996/97, 25 037, nr. 3, p. 20):

6.3

Uit bovenstaand citaat volgt naar het oordeel van de rechtbank dat de wetgever beoogd heeft om ook recreatiewoningen onder het begrip ‘woning’ in de zin van de OZB te begrijpen.

6.4

De rechtbank leidt voorts uit het bovenstaande citaat af, dat de wetgever voor de invulling van het wettelijke criterium ‘in hoofdzaak tot woning dienen’ heeft willen aansluiten bij de woonfunctie. Naar het oordeel van de rechtbank dient de onderhavige onroerende zaak, op grond van de woonfunctie, als woning in de zin van de OZB te worden aangemerkt. De onderhavige onroerende zaak is immers naar aard, indeling en bestemming een woning. Dat de recreatiewoning feitelijk niet of slechts in zeer beperkte mate aan eiser zelf ter beschikking staat, doet daaraan niet af. Doorslaggevend is naar het oordeel van de rechtbank niet het perspectief van de eigenaar, maar van de gebruiker. Gedurende het verblijf van de huurder wordt de recreatiewoning voorts geheel gebezigd voor woondoeleinden. Hieruit volgt dat de onroerende zaak ook in die perioden ‘tot woning dient’, als bedoeld in artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet.

6.5

6.6

De slotsom is dat de recreatiewoning van eiser, naar het oordeel van de rechtbank, een woning is in de zin van de OZB. Voor het andersluidende standpunt van verweerder biedt de wetsgeschiedenis geen steun.

8.1

Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt de uitspraak op bezwaar.

8.2

Nu de recreatiewoning van eiser, naar het oordeel van de rechtbank, een woning is in de zin van de OZB, moet de aanslag OZB (gebruikersdeel) worden vernietigd en moet de aanslag OZB (eigenaarsdeel) worden verminderd tot een aanslag, berekend naar het tarief voor woningen. Tussen partijen is niet in geschil dat dit betekent dat die aanslag moet worden verminderd tot op een bedrag van € 286. De rechtbank zal zich hierbij aansluiten.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

10. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Het betreft de door eiser gemaakte reiskosten (op basis van tweede klasse openbaar vervoer) voor het verschijnen ter zitting op 10 juli 2014, zijnde € 10,32. Eiser heeft voorts verzocht om vergoeding van de kosten van door een derde verleende rechtsbijstand. Hiertoe heeft eiser een factuur overgelegd van [eiser] Holding B.V. Ter zitting heeft eiser desgevraagd verklaard dat deze BV de holding van eiser zelf is. De rechtbank is daarom van oordeel dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Wel acht de rechtbank het aannemelijk dat eiser verletkosten heeft gemaakt om de zitting van 10 juli 2014 bij te wonen. Deze kosten stelt de rechtbank, conform eisers verzoek, vast op 4 uren à € 75 is € 300. Van overige, voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.

Beslissing

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- vernietigt de aanslag OZB (gebruikersdeel);

- vermindert de aanslag OZB (eigenaarsdeel)tot een bedrag van € 286;

- bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 44 aan eiser te vergoeden;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 310,32.