Rechtbank Noord-Nederland, 22-10-2019, ECLI:NL:RBNNE:2019:4279, AWB LEE - 19 _ 463

1.1.

Eiser is geboren op [geboortedatum] . In 2016 was eiser woonachtig in Nederland en had hij geen fiscaal partner.

1.2.

Eiser heeft in het jaar 2016 – als uitkomst van een procedure tegen zijn voormalig werkgever – een nabetaling van loon gekregen over vijf voorafgaande jaren.

1.3.

Eiser heeft in zijn aangifte IB/PVV voor het jaar 2016 een giftenaftrek opgevoerd van in totaal € 14.896, bestaande uit: € 14.362 met omschrijving ‘Belastingdienst loonheffing/algemeen nut’ en € 534 met omschrijving ‘Gemeente [woonplaats] ’.

1.4.

Verweerder heeft bij brief van 23 januari 2018 eiser verzocht om nadere informatie over de in de aangifte opgevoerde giften.

1.5.

Eiser heeft bij brief van 10 februari 2018 gereageerd op verweerder zijn verzoek om nadere informatie.

1.6.

Verweerder heeft bij brief van 24 april 2018 aan eiser zijn voornemen kenbaar gemaakt om bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2016 af te wijken van de aangifte van eiser. De voorgenomen afwijking betreft het weigeren van de opgevoerde giftenaftrek.

1.7.

Met dagtekening 2 juni 2018 heeft verweerder de aanslag opgelegd overeenkomstig zijn aangekondigde voornemen (zie 1.6).

2. In geschil is of de aanslag naar het juiste bedrag is opgelegd.

3. Eiser stelt dat de aanslag naar een te hoog bedrag is opgelegd. Ter zitting heeft eiser desgevraagd bevestigd dat hij niet betwist dat het weigeren van de giftenaftrek, het belasten van de nabetaling in het jaar van ontvangst en de toepassing van het progressieve tarief een juiste toepassing van de wet- en regelgeving is. Eiser voert als beroepsgrond aan dat (de uitkomst van) deze wet- en regelgeving onrechtvaardig is.

4. Verweerder stelt dat de aanslag naar het juiste bedrag is opgelegd.

5. De rechtbank stelt voorop dat eiser – terecht – niet betwist dat verweerder de geldende wet- en regelgeving juist heeft toegepast bij het opleggen van de aanslag. Wat eiser in beroep wil, is dat de rechtbank een oordeel geeft over de rechtvaardigheid van de toegepaste wet- en regelgeving.

6. Op grond van artikel 11 van de Wet algemene bepalingen (Wet van 15 mei 1829, houdende algemeene bepalingen der wetgeving van het Koningrijk) staat het de rechtbank niet vrij om de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te beoordelen. Gelet daarop zal de rechtbank het door eiser verzochte oordeel over de rechtvaardigheid van de wet- en regelgeving niet geven.

7. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de beschikking belastingrente.

8. Het beroep is ongegrond.

9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.