Rechtbank Noord-Nederland, 27-07-2021, ECLI:NL:RBNNE:2021:3256, AWB - 20 _ 1989

5.1.

Uit de correspondentie in het dossier, het beroepschrift en de op de zitting door de gemachtigde van eiser overgelegde pleitnota volgt naar het oordeel van de rechtbank dat eiser met de suppletie helemaal niet in bezwaar wilde komen tegen de teruggaafbeschikking van 22 februari 2019. Doordat de fiscus de negatieve suppletie wel heeft opgevat als bezwaar, is eiser meegetrokken in een bezwaarprocedure die hij nooit gewild heeft. Naar het oordeel van de rechtbank is dat niet terecht. Eiser heeft er niet om gevraagd.

5.2.

De rechtbank is van oordeel dat de negatieve suppletie niet had moeten worden opgevat als bezwaar tegen de initiële beslissing op het verzoek om teruggaaf van 22 februari 2019 (die zag op de periode 6 december 2018 tot en met 31 december 2018), maar als een (aanvullend) verzoek om teruggaaf over het gehele 4e kwartaal van 2018. Op dat verzoek had vervolgens, op grond van artikel 31, achtste lid, van de Wet op de omzetbelasting bij voor bezwaar vatbare beschikking moeten worden beslist. De rechtbank kan zich voorstellen dat die beschikking qua periode was gesplitst, omdat er immers al een beslissing lag voor een deel van de periode, namelijk over 6 tot en met 31 december 2018. Voor wat betreft de periode 1 oktober 2018 tot en met 5 december 2018 had eiser zo nodig de kans moeten krijgen om het verzoek om teruggaaf overeenkomstig de vereisten van artikel 31 van de Wet OB in te dienen.

6. Ter zitting heeft eiser gevraagd om, als de niet-ontvankelijkverklaring in bezwaar niet terecht is, terug te wijzen naar de inspecteur om inhoudelijk te beslissen over het recht op teruggaaf.

7. Van de kant van de inspecteur is gevraagd om een uitspraak van de rechtbank over de uitspraak op bezwaar zoals die er ligt.

8.1.

Terugwijzing is vooral geschikt in gevallen waarin alsnog een inhoudelijke beslissing moet volgen omdat het bezwaar ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard, bijvoorbeeld omdat de bezwaartermijn achteraf bezien niet is overschreden. Naar het oordeel van de rechtbank is het probleem hier niet zozeer gelegen in de niet-ontvankelijkverklaring, maar in het überhaupt in behandeling nemen als bezwaar. Hier gaat het immers om een geval waarin de uitspraak op bezwaar er helemaal niet had moeten komen. Daarom zal de rechtbank niet terugwijzen.

8.2

Nu de rechtbank van oordeel is dat de negatieve suppletie niet had moeten worden opgevat als bezwaar, volgt daaruit dat de uitspraak op bezwaar uit het rechtsuniversum moet verdwijnen. De rechtsgevolgen moeten worden tenietgedaan. De rechtbank heeft het beroep gericht tegen de uitspraak op bezwaar van 19 mei 2020 daarom gegrond verklaard.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond heeft verklaard, heeft de rechtbank bepaald dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

10. Op de zitting zijn partijen overeengekomen dat de proceskostenvergoeding volgens het Besluit proceskosten bestuursrecht moet worden vastgesteld en dat die vergoeding wat proceshandelingen betreft neerkomt op 1 punt voor de bezwaarfase en 2 punten voor de beroepsfase. De rechtbank vindt voor wat betreft het gewicht van de zaak dat een wegingsfactor van 0,5 passend is, nu het alleen een ontvankelijkheidskwestie betreft. Daarbij merkt de rechtbank nog op dat deze beroepszaak alleen ziet op de formele uitspraak op bezwaar (de niet-ontvankelijkverklaring). De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten tot een bedrag van € 880,50.

11. De rechtbank wijst partijen op de mogelijkheid om tegen de mondelinge uitspraak in hoger beroep te gaan op de hieronder omschreven wijze.