Rechtbank 's-Gravenhage, 08-05-2007, ECLI:NL:RBSGR:2007:8986 BA7501, AWB 05/3121 IB/PVV

Uitspraakdatum: 8 mei 2007

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X.], wonende te [Y.], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst [...], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres voor het jaar 2001 een aanslag (aanslagnummer [0000.00.000.0.00]) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 14.860 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 13.111. Gelijktijdig met het opleggen van de aanslag heeft verweerder beschikkingen genomen waarbij hij een vergrijpboete van € 2.210 en een verzuimboete van € 340 heeft opgelegd en € 423 aan heffingsrente in rekening heeft gebracht.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 29 april 2005 de aanslag gehandhaafd. De verzuimboete ad € 340 is bij een zogenoemde ambtshalve beschikking van 18 maart 2005 vernietigd.

1.3. Namens eiseres hebben mr. G.J.M.E. de Bont en mr. A.M.E. Nuyens (Hertoghs advocaten-belastingkundigen te Breda) (hierna: de gemachtigden) daartegen bij brief van 4 mei 2005, bij de rechtbank per fax ingekomen op dezelfde datum, beroep ingesteld. Het beroep is gemotiveerd bij brief van 4 juli 2005.

1.4. Verweerder heeft de door de rechtbank gestelde en nadien verlengde termijn om een verweerschrift in te dienen niet benut.

1.5. Verweerder heeft bij brief van 22 december 2005, bij de rechtbank ingekomen op 27 december 2005, vooruitlopend op een geplande zitting van 13 januari 2006 een door hem als verweerschrift aangeduide brief ingezonden (hierna: het 10-dagenstuk). Daarbij heeft hij de op de zaak betrekking hebbende stukken gevoegd (41 bijlagen). Het 10-dagenstuk en de bijlagen zijn in afschrift gezonden aan de gemachtigden. Vanwege de late inzending van het 10-dagenstuk en de op de zaak betrekking hebbende stukken is de geplande zitting uitgesteld.

1.6. Gemachtigde heeft bij brief van 1 juni 2006 54 produkties ingezonden. De brief en de stukken zijn in afschrift verstrekt aan de verweerder.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

2.1. In 1994 hebben (ex-)medewerkers van de Kredietbank Luxembourg te Luxemburg (hierna: de KB Lux) documenten en microfiches van de KB Lux ontvreemd. Deze gegevens zijn in handen gekomen van de Belgische autoriteiten. Op 27 oktober 2000 zijn deze gegevens door de Belgische autoriteiten op basis van de Richtlijn 77/799/EEG in het kader van een zogenoemde spontane uitwisseling van inlichtingen verstrekt aan het Ministerie van Financiën te Den Haag.

2.3. Verweerder heeft informatie ontvangen van rekeningen bij de KB Lux (hierna: het renseignement). De daarop voorkomende getallen zijn rekeningnummers en de daarbij behorende saldi per 31 januari 1994 in Nederlandse guldens. Het renseignement luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

2.4. De gemachtigden hebben bij brief van 23 december 2004 uitdrukkelijk betwist en ook nadien steeds met nadruk ontkend dat de echtgenoot een rekening aanhoudt of heeft aangehouden bij de KB Lux.

2.5. Aangifte en aanslagregeling en boeteoplegging

2.5.1. Eiseres heeft met dagtekening 24 mei 2004 aangifte gedaan voor het jaar 2001. In het aangiftebiljet heeft zij opgave gedaan van € 6.569 loon uit een tegenwoordige dienstbetrekking bij een vennootschap die de familienaam draagt van haar echtgenoot, en van een AOW-uitkering van € 7.293. Zij heeft geen gegevens met betrekking tot de heffingsgrondslag bij sparen en beleggen opgenomen, met uitzondering van de vermelding "€ 11.648 max" bij vraag 21h, die de ouderentoeslag box 3 betreft.

2.5.2. Verweerder heeft de aanslag aan eiseres opgelegd met dagtekening 30 december 2004. Met toepassing van artikel 2.17, derde lid, van de Wet IB 2001 heeft hij het belastbare inkomen uit werk en woning gecorrigeerd met 50% van het eigenwoningforfait ad € 1.996, dat is € 998. Hij heeft het belastbare inkomen uit werk en woning vastgesteld op € 14.860.

2.5.3. Verweerder heeft het belastbare inkomen uit sparen en beleggen vastgesteld op 4% van € 327.795, dat is € 13.111. De rendementsgrondslag heeft hij als volgt berekend:

Met toepassing van artikel 2.17, derde lid, van de Wet IB 2001 heeft hij 50% van deze bezittingen aan eiseres toegerekend:

2.5.4. Verweerder heeft bij brief 16 december 2004 aan de toenmalige gemachtigde van eiseres, Maatschap Sprangers van den Ende Accountants en Belastingadviseurs, een kennisgeving gedaan als bedoeld in artikel 67k van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr). Gelijktijdig met de aanslag heeft hij op grond van artikel 67d van de Awr een vergrijpboete opgelegd van € 2.210, dat is 100% van de belasting verschuldigd op grond van de correctie tegoeden in het buitenland.

2.5.5. Bij brief van 23 december 2004 hebben de (huidige) gemachtigden gereageerd op voormelde brief van 16 december 2004. In deze reactie wordt ten aanzien van de correcties eigenwoningforfait en binnenlandse tegoeden het volgende opgemerkt:

"Allereerst deelt U mede de aangifte ter zake van de 'eigen woning', 'sparen en beleggen' en 'binnenlandse tegoeden te corrigeren. Zonodig zal dienaangaande door Maatschap Sprangers van den Ende Accountants en Belastingadviseurs een nadere betwisting worden ingediend."

Een dergelijke "nadere betwisting" behoort niet tot de gedingstukken.

2.6. Bewijsaanbod

2.6.1. De gemachtigden hebben in een brief van 2 juni 2006 onder meer aangegeven "niet voornemens te zijn getuigen op te roepen voor de aanstaande mondelinge behandeling. Wel zal namens [eiseres] tijdens de zitting - zonodig - een bewijsaanbod tot het horen van getuigen worden gedaan. Dit aanbod zal een voorwaardelijk karakter dragen. Daarin zullen concrete namen worden vermeld alsmede welk bewijs deze getuigen naar het oordeel van [eiseres] kunnen leveren."

2.6.2. Tot de gedingstukken behoort een van eiseres afkomstige, 20 pagina’s tellende pleitnota "Akte voorwaardelijk bewijsaanbod d.m.v. getuigen". Dit aanbod is als volgt gespecificeerd:

2.6.3 De gemachtigden hebben het voorwaardelijke bewijsaanbod "Individueel onderzoek" als volgt gespecificeerd:

"Uit het dossier blijkt dat twee belastingambtenaren betrokken zijn (geweest) bij het onderzoek naar belanghebbende, te weten (...). Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Inspecteur van meet af aan het vermoeden van belastingontduiking had. Dat zijn onderzoek zowel in het teken van heffen stond als van bestraffen kan eenvoudigweg niet door de Inspecteur worden ontkend. Mocht de eerste vragenbrief al geen "charge" bevatten, dan is naar de stellige opvatting van belanghebbende getracht de verdragswaarborgen aan belanghebbende te onthouden. Het onderzoek had - in tegenstelling tot wat door de Inspecteur wordt aangevoerd - tevens het karakter van een boete-onderzoek. Door het horen van voornoemde personen wenst belanghebbende daarover nadere feiten vast te stellen"

2.6.4. Tot de gedingstukken behoort een 41 pagina’s tellende pleitnota "Pleitnotities ter zake van het bewijs". Deze luidt onder meer als volgt:

"Ter zake van de correctie terzake van het huurwaardeforfait en de binnenlandse tegoeden stellen wij namens belanghebbende dat deze bestanddelen geheel zijn verantwoord in de aangifte Inkomstenbelasting 2001 ten name van [de echtgenoot]. Daarop kan de omkering van de bewijslast dan ook niet zien. Mocht Uw Rechtbank dienaangaande nader geïnformeerd wensen te worden, dan is belanghebbende daartoe vanzelfsprekend bereid. In dit kader doet belanghebbende hierbij uitdrukkelijk een bewijsaanbod."

2.7. De pleitnota "Pleitnotities proceskostenvergoeding en voorwaardelijk bewijsaanbod" bevat onder meer de volgende passages:

3. Geschil

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Het niet indienen van een verweerschrift

4.1.1. Gemachtigden stellen dat verweerder met het te laat indienen van zijn verweerschrift en het niet volledig indienen van de op de zaak betrekking hebbende stukken een elementair beginsel van procesrecht heeft geschonden dat dient te leiden tot een integrale vernietiging van de opgelegde aanslag en de vergrijpboete.

4.1.2. Voor zover dit standpunt betrekking heeft op het te laat voeren van verweer overweegt de rechtbank dat verweerder met het 10-dagenstuk dat, vooruitlopend op een geplande zitting van 13 januari 2006, bij de rechtbank is ingekomen op 27 december 2005, zijn standpunten schriftelijk naar voren heeft gebracht en daarbij de zijns inziens op de zaak betrekking hebbende stukken in geding heeft gebracht (zie 1.5). De gemachtigden hebben naar aanleiding hiervan bij fax van 4 januari 2006 uitstel gevraagd omdat "overleg met [eiseres] plaats moet hebben." Uiteindelijk is het beroep ter zitting van 16 juni 2006 behandeld. De rechtbank oordeelt dat eiseres niet in haar verdediging is geschaad.

4.2. De op de zaak betrekking hebbende stukken

De ter zitting geweigerde stukken

Het draaiboek en de nieuwsbrieven

4.2.3. Verweerder heeft in zijn pleitnota aangegeven bereid te zijn alsnog een geschoonde versie van het draaiboek en de nieuwsbrieven in te dienen op de wijze waartoe het Hof Amsterdam heeft geoordeeld in haar tussenuitspraak van 19 april 2006, nr. 04/4923, VN 2006/36.1.2. De gemachtigden hebben aangegeven daarmee niet in te stemmen onder mededeling dat tegen de uitspraak van onder meer het Hof Amsterdam inmiddels beroep in cassatie is ingesteld.

4.2.4. De rechtbank verwerpt het verzoek van de gemachtigden en gaat niet in op de bereidheid van verweerder tot het in geding brengen van nadere stukken omdat kennisneming van het draaiboek en de nieuwsbrieven, gelet op de hierna in 4.3 tot en met 4.5 te geven oordelen, in redelijkheid niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak.

De aanslag

4.3. Omkering van de bewijslast

Standpunten van partijen

4.3.1. Eiseres stelt dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat de vereiste aangifte niet is gedaan. Haar echtgenoot heeft voor het jaar 2001 aangifte gedaan van het gehele eigenwoningforfait van de gemeenschappelijke woning alsmede van de voor box 3 relevante binnenlandse tegoeden. Voorts neemt eiseres het standpunt in dat geen sprake van een weigering om vragen te beantwoorden, zodat artikel 47 van de Awr niet geschonden is. Van omkering van de bewijslast is derhalve geen sprake.

Wettelijk kader

4.3.3. Op grond van artikel 27e van de Awr verklaart de rechtbank, tenzij gebleken is dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is, het beroep ongegrond indien de vereiste aangifte niet is gedaan dan wel indien niet volledig is voldaan aan de verplichtingen ingevolge onder meer artikel 47 van de Awr.

Heeft de echtgenoot de vereiste aangifte gedaan?

4.3.4. Eiseres heeft ter zitting aangeboden te bewijzen dat de echtgenoot voor 2001 aangifte heeft gedaan en het gehele eigenwoningforfait en alle binnenlandse tegoeden daarin heeft begrepen.

Heeft eiseres de vereiste aangifte gedaan en dient de bewijslast te worden omgekeerd?

4.3.6. Op grond van het voorgaande oordeelt de rechtbank dat ervan moet worden uitgegaan dat eiseres en haar echtgenoot niet hebben gekozen voor een toedeling van gemeenschappelijke inkomensbestanddelen en bestanddelen van de rendementsgrondslag van eiseres en haar echtgenoot en dat mitsdien een toerekening van 50% overeenkomstig artikel 2.17, derde lid, van de Wet IB 2001 juist is. De rechtbank leidt voorts uit het door eiseres gestelde af dat de omvang van het (totale) eigenwoningforfait en de binnenlandse bezittingen niet in geschil zijn. Dit houdt in dat de niet in de aangifte van eiseres verantwoorde inkomensbestanddelen in ieder geval een omvang hebben van € 998 (zie 2.5.2) plus 4% van € 172.418 (zie 2.5.3), dat is in totaal € 7.894. De aangegeven inkomsten bedragen in totaal € 13.862 (zie 2.5.1). De rechtbank oordeelt dat de niet aangegeven inkomsten zowel absoluut als in verhouding tot de wel aangegeven inkomsten aanzienlijk zijn en dat eiseres op grond daarvan de vereiste aangifte niet heeft gedaan. Het beroep moet daarom ongegrond worden verklaard tenzij eiseres doet blijken - dat wil zeggen overtuigend aantonen - dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaarschrift onjuist is; vergelijk HR 14 november 1990, nr. 26 727, BNB 1992/127.

4.3.7. Op grond van het vorenstaande komt de rechtbank niet toe aan de vraag of sprake is van schending van de in artikel 47 van de Awr opgenomen inlichtingenplicht.

Heeft eiseres doen blijken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is?

4.4. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres met hetgeen zij heeft aangevoerd niet doen blijken dat de bestreden uitspraak onjuist is. Eiseres heeft uitdrukkelijk gesteld dat zij en haar echtgenoot geen buitenlandse tegoeden hebben en dat het onmogelijk is te bewijzen dat een bankrekening niet bestaat. De rechtbank verwerpt deze stelling omdat de wettelijke omkering van de bewijslast tot gevolg heeft dat het bewijsrisico op eiseres rust. Wel zal de rechtbank deze stelling betrekken bij het aanbrengen van de zogenoemde redelijkheidstoets (zie 4.5), die tot doel heeft willekeurig handelen van verweerder te verhinderen.

4.5. Is de aanslag gebaseerd op een redelijke schatting?

Is gebruik van het renseignement geoorloofd?

4.5.1. Uitgaande van het in 4.4 gegeven oordeel is vervolgens aan de orde of de door verweerder aangebrachte correctie buitenlandse tegoeden berust op een redelijke schatting; vergelijk onder meer HR 28 maart 2003, nr. 38 039, BNB 2003/203. De rechtbank heeft in de eerste plaats onderzocht of verweerder gebruik mocht maken van het renseignement. Indien dat het geval is, is de vraag welke gevolgtrekkingen verweerder redelijkerwijs aan het renseignement heeft kunnen verbinden.

4.5.2 Eiseres heeft gesteld dat verweerder de in het renseignement opgenomen informatie onrechtmatig heeft verkregen en daarom niet mag gebruiken. De rechtbank overweegt dat de Hoge Raad in zijn arrest van 30 juni 2006, nr. 42 187, VN 2006/37.1, heeft geoordeeld dat strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijs in een belastingzaak mag worden gebruikt. Dit leidt de rechtbank tot het oordeel dat er geen beletsel bestaat voor verweerder om het renseignement - zo het strafrechtelijk al onrechtmatig is verkregen - in de onderhavige zaak te gebruiken om te bewijzen dat hij de aanslag niet naar willekeur heeft opgelegd.

4.5.3. De rechtbank acht de op het renseignement voorkomende naam [X.] in combinatie met beide voornamen voldoende om te oordelen dat verweerder in redelijkheid ervan heeft kunnen uitgaan dat de informatie de echtgenoot en de zoon betrof. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat verweerder onweersproken heeft gesteld dat uit de match van het cliëntenbestand KB Lux met het bestand Beheer Van Relaties van de belastingdienst één “hit” voorkomt van [voornaam echtgenoot] [X.] (de echtgenoot) in combinatie met [voornaam zoon] [X.] (de zoon). De stelling van eiseres dat "bekend geworden (is) dat er in 38 gevallen sprake is geweest van een verkeerde identificatie" doet aan dit oordeel, reeds gelet op de bewijslast die op eiseres rust, niet af. Voorts oordeelt de rechtbank dat verweerder de tegoeden bij de KB Lux in redelijkheid heeft kunnen aanmerken als gezamenlijke bestanddelen van de rendementsgrondslag van eiseres en haar echtgenoot. De omstandigheid dat op het renseignement de naam van de zoon voorkomt maakt dit niet anders omdat niet is gebeken dat de zoon de werkelijke rechthebbende is op de saldi van de KB Luxrekeningen.

4.5.4. De rechtbank verwerpt het getuigenaanbod "Identificatie van individuele belastingplichtigen", omdat dit aanbod is gericht op het vaststellen van de onrechtmatigheid van het verkrijgen en vervolgens bewaren van gegevens van de Rijksdienst voor het wegverkeer en beoordeling daarvan niet kan bijdragen aan de beoordeling van deze zaak. Voorts zou de identificatie gepaard zijn gegaan met een schending van de persoonlijke levenssfeer van eiseres. Eiseres heeft echter niet, althans onvoldoende gesteld, waaruit deze schending zou hebben bestaan.

De schatting van de buitenlandse tegoeden

4.5.5. Verweerder heeft in zijn verweerschrift gesteld dat de echtgenoot heeft verklaard na 1 januari 1990 rekeninghouder te zijn geweest van een Duitse bankrekening, dat deze rekening hem was ontschoten en dat hij niet meer over gegevens van deze rekening beschikt. Verweerder heeft hierbij verwezen naar een bijlage A3, die niet bij het verweerschrift was gevoegd en ook later niet is overgelegd. Eiseres heeft ontkend over buitenlandse tegoeden te beschikken. De rechtbank zal geen rekening houden met deze stelling van verweerder omdat hij daarvan geen enkel bewijs heeft geleverd.

4.5.6. Vaststaat dat het renseignement een tegoed bij de KB Lux per 31 januari 1994 vermeldt van in totaal f 289.111 (€ 131.193). Verweerder heeft de buitenlandse tegoeden van eiseres en haar echtgenoot gesteld op € 368.523 per 1 januari 2001 en € 368.378 per 31 december 2001.

4.5.8. Eiseres heeft in haar "Pleitnotities terzake van de schattingen" het standpunt ingenomen dat verweerder uitsluitend mag schatten voor het jaar 1994 en niet voor het onderhavige jaar, dat er geen statistisch verband is aangetoond tussen de op het renseignement vermelde saldi en het correctiesaldo bij ontkenners en dat, indien er al geschat zou mogen worden, moet worden uitgegaan van "het midden en niet de 95%-norm".

De vergrijpboete

4.7.1. Verweerder heeft gesteld dat de buitenlandse tegoeden met opzet niet in de aangifte zijn opgenomen. Hij heeft daarom op grond van artikel 67d van de Awr een vergrijpboete opgelegd van 100% van de verschuldigde belasting als gevolg van de correctie buitenlandse tegoeden, wat resulteert in een boetebedrag van € 2.210. Ter motivering van het boetepercentage heeft hij verwezen naar paragraaf 43, derde lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998. Verweerder heeft ten slotte gesteld dat eiseres de gegevens had kunnen verstrekken van degene die de rekeningen houdt.

4.7.3. De rechtbank overweegt dat de Hoge Raad in zijn arrest van 14 november 2006, nr. 02324/05, VN 2007/2.3, heeft geoordeeld dat aan het gebruik van bewijsmateriaal in een strafzaak niet in de weg staat de omstandigheid dat dit bewijsmateriaal door diefstal of verduistering, gepleegd door particulieren, is verkregen. Gestolen microfiches van de KB Lux kunnen daarom worden gebruikt als bewijs in een strafzaak. Het feit dat deze microfiches vermoedelijk van een misdrijf afkomstig zijn is op zich niet voldoende om die buiten beschouwing te laten. Daarbij komt dat een juridisch defect in de verkrijging niet het echtheidsgehalte van deze documenten aantast.

4.7.4 Het in 4.5.10 gegeven oordeel houdt in dat er sprake is van een rekeningen bij de KB Lux waarvan het fictieve rendement niet in de aangiften van eiseres en/of haar echtgenoot zijn opgenomen. Op grond van artikel 2.17 van de Wet IB 2001 hebben eiseres en haar echtgenoot een gezamenlijke verantwoordelijkheid de gemeenschappelijke bestanddelen van de rendementsgrondslag in hun aangiftes op te nemen. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat ook in voorgaande jaren geen aangifte van de KB Lux-rekeningen is gedaan.

4.7.5 De rechtbank verwerpt het standpunt van eiseres dat gebruikmaking van de omkering van de bewijslast tot gevolg heeft dat de boete moet worden vernietigd, omdat de Hoge Raad meerdere malen heeft geoordeeld dat omkering van de bewijslast geen strafsanctie is in de zin van artikel 6 van het EVRM; zie onder andere HR 27 juni 2001, nr. 35 889, BNB 2002/27. De laatste volzinnen van de artikelen 25, zesde lid, en 27e van de Awr maken dit niet anders nu de wetgever heeft beoogd dat deze volzinnen uitsluitend zien op de schuldvraag en niet op de verschuldigde belasting als grondsslag voor de boete; vergelijk Kamerstukken II, 1997/98, 24 200, nr. 7, blz. 6.

4.7.7. De rechtbank verwerpt de stelling van eiseres dat de boete moet worden vernietigd wegens schending van het zwijgrecht omdat - wat er van deze stelling ook zi - de grondslag van de boete niet is gebaseerd op enige van eiseres of haar echtgenoot verkregen informatie.

4.7.8 In het voorgaande ligt besloten dat de rechtbank van oordeel is dat verweerder de artikelen 6 en 8 van het EVRM niet heeft geschonden.

Undue delay

4.8. In deze zaak is op 16 december 2004 een kennisgeving gedaan als bedoeld in artikel 67k van de Awr; zie 2.5.4. Op het moment dat de rechtbank in deze zaak uitspraak doet, zijn mitsdien gerekend vanaf die dag meer dan twee jaren verstreken. Dit levert een overschrijding op van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM. In verband hiermee zal de rechtbank de resterende vergrijpboete van € 1.161 verminderen met 10% tot € 1.045; vergelijk HR 22 april 2005, nr. 37 984, BNB 2005/337.

De heffingsrente

Getuigenbewijs

4.10. Ten slotte verwerpt de rechtbank het al dan niet voorwaardelijk aanbod van eiseres om bepaalde feiten door middel van getuigen te bewijzen (zie 2.7), voor zover dat hiervoor nog niet is behandeld, op grond van artikel 8:63, tweede lid, van de Awb.

Slotsom

4.11. Op grond van het voorgaande dient het beroep gegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

5.1. Nu het beroep gegrond is vindt de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Eiseres verzoekt om een integrale vergoeding van de kosten op grond van artikel 2, derde lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb). Hetgeen eiseres heeft gesteld in haar "Pleitnotities proceskostenvergoeding en voorwaardelijk bewijsaanbod" (zie 2.7) acht de rechtbank daarvoor onvoldoende. Nu ook niet gebleken is dat van bijzondere omstandigheden sprake is wijst de rechtbank het verzoek van eiseres om haar proceskosten integraal te vergoeden af.

5.2. De rechtbank stelt de proceskosten voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand op de voet van het Bpb vast op € 1.207,50 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 161 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322, en een wegingsfactor 1½). Overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn gesteld noch gebleken.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 8 mei 2007 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. J.P.F. Slijpen, mr. M.A. Dirks en mr. Tj. van Rij in tegenwoordigheid van mr. U.A. Salomons, griffier.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te 's-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.