Rechtbank Utrecht, 27-09-2012, ECLI:NL:RBUTR:2012:2325 BX8556, 16/600308-11 [P]

[verdachte]

geboren op [1986] te [geboorteplaats],

wonende te [adres].

1 Onderzoek van de zaak

De zaak is behandeld op de zittingen van 8 juli 2011, 30 september 2011, 11 oktober 2011, 8 december 2011, 27 januari 2012, 20 april 2012 en 12 juni 2012 en vervolgens inhoudelijk behandeld op de terechtzittingen van 4, 5, 6, 7 en 13 september 2012, waarbij de officier van justitie, en de verdediging hun standpunten kenbaar hebben gemaakt.

2 De tenlastelegging

De tenlastelegging is als bijlage aan dit vonnis gehecht. De tenlastelegging is gewijzigd overeenkomstig artikel 313 van het Wetboek van Strafvordering.

De verdenking komt er, kort en feitelijk weergegeven, op neer dat verdachte:

feit 1 primair:

samen met een ander op 27 maart 2011, of in de dagen daaraan voorafgaand - al dan niet met voorbedachten rade – [N], geboren op [2007] heeft gedood door – al dan niet met voorbedachten rade – met kracht geweld op de buik en/of het lichaam van [N] uit te oefenen, ten gevolge waarvan [N] is overleden;

feit 1 subsidiair:

medeplichtig is aan voornoemd feit, door [medeverdachte] opzettelijk de gelegenheid te geven geweld tegen haar kind, [N], te gebruiken, terwijl zij wist of had moeten weten van dit geweld;

feit 1 meer subsidiair

samen met een ander op 27 maart 2011, of in de dagen daaraan voorafgaand - al dan niet met voorbedachten rade - haar eigen kind, [N], zwaar lichamelijk letsel heeft toegebracht door - al dan niet met voorbedachten rade – met kracht geweld op de buik en/of het lichaam van [N] uit te oefenen, ten gevolge waarvan [N] is overleden;

feit 1 meer subsidiair

medeplichtig is aan voornoemd feit, door [medeverdachte] opzettelijk de gelegenheid te geven haar kind, [N], zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, terwijl zij wist of had moeten weten van dit geweld;

feit 1 meer subsidiair

samen met een ander op 27 maart 2011, of in de dagen daaraan voorafgaand - al dan niet met voorbedachten rade – haar eigen kind, [N], heeft mishandeld door - al dan niet met voorbedachten rade – met kracht geweld op de buik en/of het lichaam van [N] uit te oefenen, ten gevolge waarvan [N] is overleden;

feit 1 meer subsidiair

medeplichtig is aan voornoemd feit, door [medeverdachte] opzettelijk de gelegenheid te geven haar kind, [N], te mishandelen, terwijl zij wist of had moeten weten van dit geweld;

feit 1 meer subsidiair:

op 27 maart 2011, of in de dagen daaraan voorafgaand, haar eigen kind, [N] de Jong, geboren op [2007], opzettelijk in een hulploze toestand heeft gebracht en/of gelaten, ten gevolge waarvan [N] is overleden

feit 1 uiterst subsidiair

op 27 maart 2011, of in de dagen daaraan voorafgaand, grovelijk althans aanmerkelijk onvoorzichtig/onachtzaam of nalatig heeft gehandeld door [medeverdachte] in de gelegenheid te stellen [N] te mishandelen, terwijl zij wist of geweten moet hebben dat hij [N] eerder had mishandeld, waardoor het aan haar schuld te wijten is dat [N] is overleden;

feit 2: samen met een ander in de periode van 1 januari 2010 tot en met 27 maart 2011 – al dan niet met voorbedachten rade - [N], geboren op [2007], haar eigen kind, heeft mishandeld door deze - al dan niet met voorbedachten rade – (met) kracht te stompen en/of slaan tegen en/of op diverse delen van zijn lichaam en/of hoofd, chemisch/thermisch/mechanisch botsend geweld toe te passen op het gezicht, met kracht bij de nek/hals heeft gepakt en/of geknepen, zuigzoenen op het lichaam heeft gegeven en/of gebeten, tegen een bankstel/meubelstuk heeft gegooid en een elleboog uit de kom heeft getrokken

en/of

medeplichtig is aan voornoemd feit door [medeverdachte] opzettelijk de gelegenheid te geven haar kind te mishandelen, terwijl zij wist of had moeten weten van dit geweld.

3 De voorvragen

De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak, dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

4 De beoordeling van het bewijs

4.1 Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht, op nader in het schriftelijke requisitoir beschreven gronden, niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder 1 primair en subsidiair ten laste gelegde feit.

Wel acht de officier van justitie wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder feit 1 meer subsidiair ten laste gelegde daar waar het betreft de medeplichtigheid aan de zware mishandeling, de dood ten gevolge hebbend, van [N] (haar eigen kind) door [medeverdachte]. De officier van justitie acht hetgeen onder feit 1 meer subsidiair meer en anders ten laste is gelegd niet wettig en overtuigend bewezen.

Voorts acht de officier van justitie wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het onder feit 2 ten laste gelegde, te weten medeplichtigheid aan de mishandeling van [N], haar eigen kind, door [medeverdachte] door het slaan/stompen tegen het lichaam (borst/buik/hoofd), door hem krachtig bij zijn nek te pakken en hem tegen een bankstel te gooien.

De officier van justitie acht ten aanzien van het onder feit 2 ten laste gelegde niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte [N] heeft mishandeld. Ook de medeplichtigheid aan de mishandeling van [N] door het drukken met een verhit voorwerp in het gezicht, het geven van zuigzoenen en het uit de kom trekken van een elleboog acht zij niet bewezen.

4.2 Het standpunt van de verdediging

De verdediging stelt zich, op nader in haar pleitnotities beschreven gronden, op het standpunt dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen van de ten laste gelegde feiten. De standpunten die de verdediging daartoe naar voren heeft gebracht zullen hieronder worden besproken bij het feit waarop het betreffende standpunt betrekking heeft.

4.3 Het oordeel van de rechtbank

Overlijden [N]

Op 27 maart 2011 overleed [N] (hierna te noemen [N]), een jongetje van 3 jaar oud, in het UMC te Utrecht. Door de dienstdoende trauma-artsen, onder wie een kinderarts, kon de oorzaak van het overlijden niet worden vastgesteld, reden waarom geen verklaring van natuurlijk overlijden werd afgegeven. Door de schouwarts werd in het UMC de schouw gedaan. Daarbij werden afwijkende zaken aangetroffen. Volgens de schouwarts betrof dit onverklaard letsel. Door hem werd een verklaring van niet-natuurlijk overlijden afgegeven en werd een gerechtelijke sectie geadviseerd.

Oorzaak overlijden [N]

De rechtbank is, evenals de officier van justitie en de verdediging, van oordeel dat uit de bevindingen van beide deskundigen volgt dat bij de sectie van [N] in en aan de buik letsels (diverse blauwe plekken op de (onder)buik, perforaties in de dunne darm, pancreasschade en bloedingen) zijn aangetroffen, welke het gevolg waren van de inwerking van heftig uitwendig mechanisch botsend geweld op de buik.

Ten gevolge van voornoemd geweld zijn bloedingen in de dunne darm opgetreden. Deze bloedingen hebben geleid tot verwekingen in de dunne darm, waarna perforaties zijn opgetreden in de delen van dunne darm die verzwakt waren door de aanwezigheid van de inwendige bloedingen. Als gevolg van de perforaties, is de inhoud van de darmen in de buikholte terecht gekomen en is een buikvliesontsteking opgetreden, gevolgd door de ontwikkeling van een bloedvergiftiging. Dit heeft uiteindelijk geleid tot het overlijden van [N] op 27 maart 2011, en [N]s overlijden wordt daardoor volledig verklaard.

Oorzaak letsel [N]

Voormelde bij [N] aangetroffen letsels zijn volgens reeds genoemde deskundigen het gevolg van de inwerking van heftig uitwendig mechanisch botsend geweld op de buik, zoals bijvoorbeeld door heftig slaan, duwen/drukken, stompen kan worden opgeleverd.

Dergelijk letsel komt niet voor bij normale ongevallen in en rond het huis, zoals het vallen met een fiets of het botsen tegen een tafelrand; dergelijke ongevallen leiden niet tot zulk ernstig letsel. Als dergelijk letsel het gevolg van een ongeluk zou zijn, dan zou de oorzaak zeer ernstig geweest moeten zijn, zoals bijvoorbeeld een verkeersongeval of een val van grote hoogte.

Uit het uitgebreide onderzoek dat in deze zaak is verricht, is op geen enkele wijze gebleken dat zich in de dagen voorafgaand aan het overlijden van [N] een dergelijk ernstig ongeval of een soortgelijk incident heeft voorgedaan. Niemand heeft hierover verklaard, ook verdachten niet.

Om die reden acht de rechtbank het, in aansluiting op genoemde deskundigen, uitgesloten dat de letsels het gevolg zijn geweest van een ongeluk/ongeval in de huiselijke sfeer.

De deskundigen sluiten, op basis van hun eigen onderzoek en bevindingen en het verrichte toxicologisch-/, neuropathologisch-/ en microbiologisch onderzoek andere oorzaken (ziekelijke aandoening en/of een medische reden) voor het overlijden en voor het ontstaan van de buikvliesontsteking, nadrukkelijk uit.

Een niet-accidentele toedracht (letsel als gevolg van menselijk handelen) achten de deskundigen dan ook zeer veel meer waarschijnlijk dan een accidentele toedracht (val of ongeval).

Tijdsverloop van toebrengen letsel tot het overlijden van [N]

Uit de bevindingen van de beide deskundigen blijkt dat er bij [N] waarschijnlijk sprake was van een indirecte perforatie van de darm. Dat betekent dat het uitgeoefende geweld niet meteen tot een perforatie van de darm heeft geleid.

De periode tussen het uitgeoefende geweld en het ontstaan van een bloeding in de darmwand kan volgens deskundigen enkele uren tot enkele dagen bedragen. Ook de tijd gelegen tussen de bloeding en het ontstaan van een perforatie in de dunne darm kan enige dagen bedragen. Voorts kan de periode tussen het ontstaan van de perforatie tot aan het moment dat er een zodanige schade in de buik (buikvliesontsteking, lucht in de buik etc.) ontstaat dat dit merkbaar is, ook uren tot dagen bedragen.

Dr. Bilo geeft dat aan dat aannemelijk is dat er op het moment dat [N] fors is gaan braken en zijn buik is gaan opzwellen – dat was op 26 maart 2011 -, al sprake was van een perforatie.

Bewijsmiddelen en overige informatie betreffende verdachte [verdachte].

a. CIE informatie

Uit een door de politie opgemaakt proces-verbaal d.d. 1 april 2011 volgt dat in maart 2011, dus zeer kort na het overlijden van [N], als betrouwbaar aangemerkte CIE-informatie is ontvangen waarin –kort gezegd– werd aangeven dat verdachte [verdachte], kort na het overlijden van [N], in een telefoongesprek met [A] gezegd zou hebben dat zij ([verdachte]) [N] kort voor zijn overlijden in zijn buik had geschopt.

De rechtbank overweegt dat de juistheid van deze informatie op geen enkele manier is bevestigd. Dit ondanks het horen van een groot aantal getuigen door de politie en de rechter-commissaris, waarbij hun onder andere werd gevraagd of zij wetenschap hadden van een dergelijk gesprek. Verdachte en [A] hebben ook ter terechtzitting ontkend dat in een telefoongesprek tussen hen een dergelijke mededeling door [verdachte] zou zijn gedaan.

Nu niet is komen vast te staan dat de genoemde informatie op waarheid berust, bestaat er naar het oordeel van de rechtbank zodanige twijfel omtrent het waarheidsgehalte van voornoemde informatie, dat deze niet in voor verdachte belastende zin bruikbaar kan worden geacht.

b. Getuigenverklaringen van [B]en [C]

Getuige [B] heeft op 30 augustus 2012 bij de rechter-commissaris verklaard dat [verdachte] in een telefoongesprek tegen haar gezegd zou hebben: “Ik heb hem vermoord ja … lekker.”. Hieraan ging een woordenwisseling tussen beide vrouwen vooraf waarbij men elkaar over en weer verwijten maakte met betrekking tot de opvoeding van kinderen en waarbij [B]i [verdachte] had uitgemaakt voor: “vieze vuile moordenaar”. [C], een zus van [B], heeft ter terechtzitting d.d. 4 september 2012 bevestigd dat [verdachte] een dergelijke uitspraak heeft gedaan.

De rechtbank acht het, gelet op vorenstaande verklaringen, aannemelijk dat een dergelijke of soortgelijke uitspraak door [verdachte] is gedaan.

De rechtbank is echter van oordeel dat, gelet op de ruzie tijdens het gesprek en de context waarin een en ander heeft plaatsgevonden, aan de uitspraak van [verdachte] geen (vergaande) conclusies kunnen worden verbonden ten aanzien van de schuld of onschuld van verdachte met betrekking tot het overlijden van [N].

c. Verklaring van medeverdachte [medeverdachte]

Medeverdachte [medeverdachte] (hierna te noemen: [medeverdachte]) heeft ter terechtzitting verklaard dat, voordat verdachte op zaterdag 26 maart 2011 de woning verliet, zij boven had geschreeuwd tegen [N]. Nadat zij de woning had verlaten, kwam [N] huilend naar beneden, wees hij naar zijn buik en zei hij “Mama gedaan”.

Deze verklaring heeft geen bevestiging uit andere bron gekregen. Evenmin is deze informatie echter uit onafhankelijke bron weersproken. Aangezien niet met voldoende zekerheid kan worden uitgesloten dat [medeverdachte] deze verklaring slechts heeft afgelegd om zichzelf te ontlasten, is de rechtbank van oordeel dat deze verklaring niet in voor verdachte belastende zin bruikbaar kan worden geacht.

d. Eigen verklaringen van verdachte [verdachte]

Het is de rechtbank opgevallen dat verdachte tijdens verhoren bij de politie telkens wisselend, en op onderdelen aantoonbaar onjuist, verklaard heeft over de gebeurtenissen in de dagen voorafgaande aan het overlijden van [N]. Zij leek daarbij haar relaas regelmatig aan te passen aan de hand van de haar verstrekte of haar bekend geworden onderzoeksinformatie. Wanneer zij ter terechtzitting met dergelijke inconsistenties werd geconfronteerd, en daardoor in het nauw werd gebracht, beriep zij zich vervolgens telkens op haar zwijgrecht.

e. Overige bewijsmiddelen

Uit het dossier blijkt dat de verdachte kort voor het overlijden van [N] onder grote druk stond, omdat zij enige dagen later naar de rechtbank moest in verband met een door de Raad voor de Kinderbescherming ingediend verzoek tot (hernieuwde) ondertoezichtstelling van [N]. Ook blijkt dat [verdachte] zich door de zorg voor [N] in haar vrijheid belemmerd voelde.

De rechtbank acht bij vonnis van heden bewezen dat verdachte [N] enige dagen voor zijn overlijden heeft mishandeld door hem letsel in het gezicht toe te brengen en voorts dat zij gedurende langere tijd onder meer door het verzinnen van verhalen over de oorzaken van letsel bij [N] zijn mishandeling door de medeverdachte [medeverdachte], haar partner, heeft afgedekt.

Bewijsmiddelen tegen medeverdachte [medeverdachte]

a. De getuigenverklaring van [X] (bijgenaamd “[X]”)

[X] heeft aanvankelijk op 11 mei 2011 en 19 mei 2011 – zakelijk weergegeven - verklaard dat hij de dagen voorafgaand aan het overlijden van [N] gedurende 1 of 2 nachten in de woning waar verdachte en medeverdachte [medeverdachte] woonden, had verbleven. Bij gelegenheid van die verhoren verklaarde hij niets over enig geweld dat door [medeverdachte] op [N] zou zijn uitgeoefend.

Op 20 juni 2011, ruim een maand later, meldde hij zich opnieuw bij de politie en verklaarde toen dat hij heeft gezien hoe [medeverdachte] [N] tot driemaal toe zou hebben mishandeld. [medeverdachte] zou, twee tot drie weken voor overlijden van [N], [N] hard in zijn buik gestompt hebben terwijl hij [N] met zijn linkerhand om zijn mondje ruggelings tegen zich aandrukte. Enkele dagen tot een week later zou [medeverdachte] [N] met zijn vuist op zijn hoofd geslagen hebben. Later, de derde keer, zou [medeverdachte] [N] eerst omhoog gegooid hebben en daarna tegen het bankstel.

De rechtbank heeft – evenals de verbalisanten die de verhoren afnamen - geconstateerd dat [X] tijdens zijn diverse verhoren warrig was, wisselend en tegenstrijdig verklaarde en niet in staat was data en tijdstippen correct te benoemen. Hij verklaart ook niet over mishandelingen van [N] in de week voorafgaand aan zijn overlijden. Het valt voorts op dat [X] na het afleggen van zijn laatste -voor verdachte belastende- verklaring op 20 juni 2011 spoorloos is verdwenen. Ondanks nationale en internationale signalering en inspanningen van de zijde van het Openbaar Ministerie en de politie is het tot op heden niet gelukt [X] te traceren.

Dit laatste brengt met zich dat er tot op heden zowel voor de verdediging als voor de rechtbank en de officier van justitie geen mogelijkheden zijn geweest om, ofwel bij de rechter-commissaris, dan wel ter terechtzitting, de door [X] afgelegde verklaringen op waarheid en/of betrouwbaarheid te toetsen.

b. De getuigenverklaring van [D]

Op 24 augustus 2011 krijgt de politie via een medewerker van het Centrum Maliebaan bericht dat een cliënt, [D], in de penitentiaire inrichting van een medegedetineerde, die er van werd verdacht een klein kind om het leven te hebben gebracht, details omtrent het misdrijf heeft gehoord. [D] heeft vervolgens op 16 september 2011 verklaard dat [medeverdachte] in de penitentiaire inrichting in Nieuwegein tegenover hem verklaard zou hebben dat hij, [medeverdachte], [N] uit het niets, per ongeluk een paar stompen had gegeven, waarna [N] een paar dagen later overleden was.

[D] heeft later, op 30 november 2011, bij de rechter-commissaris ontkend dat [medeverdachte] zoiets tegen hem gezegd zou hebben. Dit heeft [D] op 5 december 2011 onder ede bij de rechter-commissaris herhaald. Vervolgens is [D] ter terechtzitting op 8 december 2011 op deze laatste twee verklaringen teruggekomen en heeft hij zijn, in eerste instantie, bij de politie afgelegde verklaring herhaald.

De rechtbank overweegt dat [D] in een korte periode zeer wisselende en tegenstrijdige verklaringen heeft afgelegd over hetgeen [medeverdachte] tegen hem gezegd zou hebben, over hoe lang hij [medeverdachte] kent, over de stukken die hij wel of niet gezien zou hebben en de informatie die hij daaruit wel of niet zou hebben verkregen. Voorts kan [D] geen enkele specifieke informatie geven over hetgeen er gebeurd zou zijn, zoals waar [N] geslagen zou zijn, hoe vaak e.d.

Verder heeft getuige [E], die gelijktijdig met [medeverdachte] en [D] in dezelfde penitentiaire inrichting verbleef, verklaard dat hij samen met [D], voordat [D] zijn - voor [medeverdachte] - belastende verklaring had afgelegd, het dossier of delen daarvan heeft gelezen, waaronder de verklaring van [X]. Ook heeft getuige [E] aangegeven dat [D] hem had verteld dat hij [medeverdachte] niet mocht en voor de grap zou vertellen dat [medeverdachte] tegenover hem bekend had.

[D] heeft verder desgevraagd aangegeven dat hij ten tijde van zijn eerste melding bij de politie bezig was met het bewerkstelligen van een overplaatsing naar een andere penitentiaire inrichting. De verdediging heeft geopperd dat hierin ook een motief zou kunnen liggen voor [D] om valselijk belastend te verklaren over [medeverdachte]. Een in deze zaak afgelegde verklaring tegen [medeverdachte] zou [D] in dat verband immers extra goodwill bij justitie kunnen opleveren en aldus de door hem gewenste overplaatsing dichterbij kunnen brengen. Tijdens zijn verhoor ter terechtzitting heeft [D] deze twijfel omtrent de zuiverheid van zijn motieven naar het oordeel van de rechtbank niet kunnen wegnemen.

c. De getuigenverklaring van [F]

[F] heeft op 4 november 2011 verklaard dat medeverdachte [medeverdachte] in de penitentiaire inrichting in Nieuwegein (P.I.) tegenover hem heeft verklaard dat hij, [medeverdachte], het kind (hierna te noemen: [N]) had geslagen. Bij de rechter-commissaris op 30 november 2011 verklaarde getuige vervolgens -zakelijk weergegeven- het navolgende.

[medeverdachte] heeft tegenover mij verklaard dat [N] niet wilde slapen. Zijn moeder (verdachte [verdachte]) was al een paar keer naar hem toe geweest. [medeverdachte] is vervolgens naar [N] toegegaan. [N] lag in bed en hij heeft toen zijn hand op de mond van [N] gelegd, zodat hij op zou houden met huilen, Hij heeft hem toen twee of drie stompen in zijn buik gegeven. Hij zei dat het niet zijn bedoeling was dat het kind zou overlijden. Vier dagen later is [N] overleden. Een aantal dagen voordat hij [N] had geslagen, zou [N] ziek zijn geweest. Zijn moeder was enkele dagen voor het slaan nog met [N] naar de dokter geweest. De ochtend na het slaan was [N] niet lekker. De moeder dacht dat [N] nog griep had en had daarom gewacht om naar de dokter te gaan. [N] was vier dagen lang aanhankelijk geweest, was niet lekker en speelde niet.

Op de terechtzitting van 8 december 2011 weigerde [F] een verklaring af te leggen omdat hij het niet eens was met het feit dat hij was overgeplaatst naar een gesloten inrichting.

Ten tijde van de zitting d.d. 20 april 2012 was [F] inmiddels vrijgekomen in het kader van een voorwaardelijke invrijheidsstelling en bevestigde hij zijn eerder bij de rechter-commissaris afgelegde verklaring.

[F] heeft bij de rechter-commissaris verklaard dat hij, [F], binnen de P.I. bij een groepje hoorde dat er van overtuigd was dat [medeverdachte] verantwoordelijk was voor de dood van [N], dit speelde een week voordat hij het gesprek met [medeverdachte] had. Dit groepje wilde [medeverdachte] flink aanpakken.

De rechtbank constateert daarnaast dat de gedetailleerde verklaring van [F] op een aantal punten wordt weersproken en/of niet wordt bevestigd.

Zo volgt uit het dossier niet dat [N] tot op de zaterdag (26 maart 2011) voor zijn overlijden ziek zou zijn geweest of anderszins bijzonder of afwijkend gedrag vertoonde. Integendeel, uit getuigenverklaringen blijkt dat [N] speelde, buiten voetbalde, patat at en snoepte. Het bezoek aan de huisarts op de vrijdag (25 maart 2011) voor zijn overlijden betrof alleen de plek op zijn wang en de huisarts zijn geen bijzonderheden omtrent het gedrag van [N] opgevallen. Hetgeen [F] heeft gezegd over de dagen voorafgaand aan het moment dat er geslagen of gestompt zou zijn, kan niet juist zijn. Uit het dossier blijkt dat [N] in de periode van 17 tot en met 22 maart 2011 bij de zus van verdachte verbleef en toen niet ziek was. [medeverdachte] heeft in die dagen geen contact gehad met [N]. Ook blijkt uit het medische dossier dat verdachte in die periode niet met [N] bij de dokter is geweest.

d. Overige bewijsmiddelen

Het dossier bevat meerdere verklaringen dat medeverdachte [medeverdachte] verdachte mishandelde. De rechtbank acht bij vonnis van heden ook tevens bewezen dat [medeverdachte] [N] vanaf het moment dat hij bij verdachte introk zodanig hardhandig bejegende dat dit tot letsel bij [N] leidde en mitsdien als mishandeling moet worden gekwalificeerd. De rechtbank constateert echter tevens dat (behalve [X]) niemand van de zeer vele gehoorde getuigen, en ook verdachte zelf niet, heeft verklaard dat zij ooit hebben waargenomen dat verdachte [N] zou hebben geslagen of geschopt. De beschreven gewelddadige handelingen van [medeverdachte] in het verleden ten aanzien van [N] en verdachte roepen zonder twijfel ernstige bedenkingen op, maar zijn, nu voldoende betrouwbaar ander bewijs terzake ontbreekt, op zichzelf onvoldoende redengevend voor het bewijs dat [medeverdachte] ook de hem onder 1 ten laste gelegde feiten heeft begaan.

Bewijsmiddelen en overige informatie betreffende [X] (alias “[X]”)

Uit de verklaringen van verdachte en haar medeverdachte [medeverdachte] volgt dat [X] regelmatig in hun woning verbleef en daar ook bleef slapen. Dit was ook het geval in de dagen voorafgaand aan het overlijden van [N].

Uit de reeds hiervoor genoemde verklaringen van [X] volgt dat hij in de dagen voorafgaand aan het overlijden van [N] in ieder geval één keer (waarschijnlijk van donderdag op vrijdag) en mogelijk twee keer, in de woning van verdachten aanwezig is geweest en heeft geslapen terwijl [N] daar aanwezig was.

[X] sliep op dezelfde verdieping als waar de slaapkamer van [N] gelegen was, terwijl de slaapkamer van verdachte en haar medeverdachte één verdieping lager was gelegen. [X] is blijkens zijn eigen verklaring van 19 mei 2011 bij die gelegenheid zelf ook in de slaapkamer van [N] geweest om hem een kusje te geven, terwijl deze daar in bed lag. Verdachte en [medeverdachte] zouden niet daarbij zijn geweest. Hoewel uit de verklaringen van verdachte, haar medeverdachte [medeverdachte] en [X] niet kan worden afgeleid dat [X] los van voorgaande ontmoeting in de slaapkamer op enig moment alleen met [N] in de woning aanwezig is geweest en verdachten op het moment, of de momenten, dat [X] in die periode in hun woning verbleef, niets bijzonders hebben gezien, gehoord of opgemerkt voor wat betreft [N], is de rechtbank van oordeel dat op basis van het aan de rechtbank voorgelegde dossier (enige) betrokkenheid van [X] bij de uiteindelijk fatale mishandeling van [N], of wetenschap daarvan, niet volledig kan worden uitgesloten.

Eindoordeel

De rechtbank overweegt dat het op basis van het voorhanden zijnde bewijsmateriaal aannemelijk is dat verdachte en/of haar medeverdachte [medeverdachte] [N] in de dagen voorafgaand aan zijn overlijden heeft of hebben mishandeld waarbij aan [N] het uiteindelijke fatale letsel werd toegebracht, dan wel dat één van hen of beiden wetenschap had(den) van de mishandeling van [N] door de ander. Ook kan niet uitgesloten worden dat [X] verantwoordelijk kan zijn voor het toebrengen van het fatale letsel.

De rechtbank realiseert zich terdege dat dit vonnis in de samenleving en bij de nabestaanden van [N] in het bijzonder, gevoelens van onrechtvaardigheid, verontwaardiging en onbegrip kan en zal oproepen. De vraag wie (mede)verantwoordelijk is of zijn voor de dood van [N] blijft immers onbeantwoord en de dader of daders worden niet bestraft.

Ook de rechtbank vindt dit een uitermate onbevredigende uitkomst. De gewelddadige dood van een klein en jong kind als [N] is een afschuwelijk feit dat vraagt om opheldering. Wie (mede)verantwoordelijk is voor de harde slagen of schoppen in de buik en daarmee (mede)verantwoordelijk is voor het overlijden van [N] is echter ondanks uitvoerig onderzoek niet duidelijk geworden. Voor iedereen die bij deze zaak betrokken is, vormt dat een moeilijk of niet te accepteren uitkomst, temeer omdat het aannemelijk lijkt dat de schuldige uit een kring van slechts drie personen afkomstig moet zijn, te weten verdachte, haar medeverdachte [medeverdachte] en genoemde [X]. Het is moeilijk te geloven dat niet minimaal één van hen de ware toedracht zou kennen.

Naar het oordeel van de rechtbank is het echter geen aanvaarbaar alternatief om, ondanks dat niet buiten redelijke twijfel de individuele betrokkenheid van verdachte (en/of van de andere genoemde personen) bij het overlijden van [N] kan worden aangetoond, toch tot een veroordeling van een of meerdere van hen te komen. Daardoor zou immers niet zozeer worden gerealiseerd dat aan [N] recht wordt gedaan, maar zou veeleer de geenszins denkbeeldige kans worden aanvaard dat nieuw onrecht (in de vorm van veroordeling van een aan dit feit onschuldig persoon) aan het [N] aangedane onrecht zou worden toegevoegd.

Dit acht de rechtbank de rechtstaat en het rechtssysteem onwaardig.

Bevindingen deskundigen

Op het lichaam van [N] werd sectie verricht door de NFI-arts en -patholoog dr. V. Soerdjbalie-Maikoe en zij is daar ter zitting als deskundige over gehoord. Daarnaast heeft drs. R.A.C. Bilo van het NFI de bevindingen naar aanleiding van de sectie bekeken en beoordeeld. Drs. Bilo heeft voorts een aanvullend rapport uitgebracht, betreffende eerdere geconstateerde letsels bij [N] en is daarover ook ter zitting als deskundige gehoord.

Bij de sectie op het lichaam van [N] werden, naast de onder feit 1 genoemde letsels, onderhuidse bloeduitstortingen (blauwe plekken) aangetroffen aan de linker oorschelp, rechter oorlel en aan de kaakrand/hals links. Verder was er letsel aan de linkerwang tot aan de bovenlip en linkermondhoek letsel. Voorts werden onderhuidse bloeduitstortingen en/of littekens en/of huidbeschadigingen op diverse plaatsen in de mond, achter het linkeroor, op de schedel, aan het voorhoofd, in de hals, aan de bovenkant en rechterzijkant van de borstkas, aan de rechterarm, aan de rechterknie en het linker- en rechteronderbeen geconstateerd.

De patholoog merkt op dat de aard en distributie van de letsels bij [N] zeer suspect zijn voor doorgemaakte kindermishandeling.

A1. mishandeling tweede gedachtestreepje

Letsel aan de wang

Aan de linkerwang, tot aan de linkermondhoek, bovenlip links, was een letsel met een specifiek patroon: het betrof een min of meer rechthoekig letsel met scherpe afgrenzing naar de omliggende huid, bestaande uit een ca. 4,5 x max. 3 cm gebied van huidloslating en onderhuidse rode verkleuring van bloeduitstorting. Het letsel liep tot aan de bovenlip links, waar aan de binnenzijde van de bovenlip op dit niveau oppervlakkige beschadiging in het slijmvlies werd gezien in een gebied van 1,5 x 1 cm.

Voornoemd letsel was bij leven ontstaan en kan zijn ontstaan door de inwerking van uitwendig thermisch geweld (bijvoorbeeld het aandrukken van een verhit voorwerp), zoals bijvoorbeeld door slaan, stoten), chemische geweldsinwerking (door irriterende, bijtende stoffen).

Niet kan worden aangegeven welke oorzaak meer waarschijnlijk is dan een van de andere oorzaken.

Drs. Bilo onderschrijft de bevindingen van de patholoog. Drs. Bilo stelt tevens dat het onwaarschijnlijk is dat de afwijking, die uiteindelijk bij de gerechtelijke sectie werd vastgesteld, ontstaan is als vervolg op de aanwezigheid van 3 krabletsels ter plaatse.

De patholoog heeft aangegeven dat zij, op basis van de haar bekende gegevens, niet kan aangeven of het letsel een niet-accidentele toedracht (letsel als gevolg van menselijk handelen) of accidentele toedracht (val of ongeval) heeft. Ook over eventueel opzet kan zij geen uitspraak doen.

Drs. Bilo acht, gelet op het gegeven dat het letsel zich op een plaats bevindt die men niet ziet bij accidenteel opgelopen trauma, niet accidenteel trauma waarschijnlijker dan accidenteel trauma, mede gezien het ontbreken van een plausibele accidentele toedracht. Over eventueel opzet kan niets gezegd worden. Gelet op de diepte van de wond kan gesteld worden dat deze door zowel accidenteel als niet-accidenteel trauma veroorzaakt kan zijn.

Moment van ontstaan

De rechtbank acht het, op basis van de verklaringen van verdachte, haar medeverdachte [medeverdachte] en diverse getuigen, aannemelijk dat het letsel aan de wang van [N] is ontstaan in de periode van donderdag op vrijdagnacht (24 op 25 maart 2011). Deze tijdsbepaling vindt steun in de bevindingen van de patholoog en de verklaringen van getuigen [G] en [H].

Verklaring verdachte

De rechtbank overweegt dat verdachte bij de politie en ter terechtzitting wisselende en deels tegenstrijdige verklaringen heeft afgelegd omtrent (het ontstaan van) het letsel op de wang van [N].

(p.75) Verdachte heeft in eerste instantie aangegeven dat zij op donderdag (24 maart 2011) bij het douchen zag dat [N] krasjes op zijn wang had. Vrijdagochtend (25 maart 2011) zou [N] zelf crème op de krasjes hebben gesmeerd, waarna er een allergische reactie gevolgd zou zijn.

(p. 108/110) Wanneer zij geconfronteerd wordt met de verklaringen van getuigen [H] en [G] die verklaren dat zij, al dan niet na het douchen van [N], geen krasjes bij [N] hebben gezien, verklaart verdachte dat de krasjes pas later kwamen en dat zij niet weet hoe [N] er aan kwam.

(p. 120) Vervolgens verklaart zij dat zij vrijdagochtend, nadat [N] op was gestaan, die plek op zijn gezicht zag. De krasjes zag zij toen pas, die zaten onder de plek verstopt.

(p. 146) Verdachte verklaart dan dat zij [N] vrijdagochtend uit bed haalde en de plek zag. [N] had er vervolgens zelf crème opgesmeerd. Zij had de crème er gelijk afgehaald en de plek was daardoor niet erger geworden.

Ter terechtzitting heeft verdachte (uiteindelijk) verklaard dat de plek roder was geworden nadat [N] er crème op had gesmeerd en dat zij de crème er daarna had afgehaald.

Conclusie rechtbank

Uit het voorgaande blijkt dat er voor het -forse- bij [N] geconstateerde letsel in het gezicht geen plausibele niet-accidentele oorzaak is gegeven. De oorzaak die door verdachte is gegeven merkt de rechtbank aan niet als plausibel. De verklaringen van verdachte omtrent de oorzaak van het letsel van [N] zijn voorts wisselend en deels tegenstrijdig. Verder stelt de rechtbank vast dat in de betreffende -beperkte- periode het vrijwel uitsluitend verdachte is geweest die in de nabijheid van [N] is geweest, en het voorts -gezien de aard en de ernst daarvan- onaannemelijk moet worden geacht dat zij -indien het letsel door medeverdachte [medeverdachte] en/of [X] zou zijn toegebracht- dit niet zou hebben bemerkt..

De rechtbank acht derhalve wettig en overtuigend bewezen dat het verdachte is geweest, die [N] het betreffende letsel heeft toegebracht en kwalificeert dit toebrengen als (kinder)mishandeling. Naar algemene ervaringsregels is de rechtbank tevens van oordeel dat het aldus toegebrachte letsel ook pijn bij [N] heeft veroorzaakt.

Vrijspraak

De rechtbank acht evenals de officier van justitie, niet wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan de overige onder feit 2 primair ten laste gelegde handelingen/gedragingen.

De rechtbank merkt hierbij op dat de verklaringen van de getuige Vos, die verklaart dat zij heeft gezien dat verdachte [N] in het gezicht sloeg, en getuige De Reuver, die verklaart dat zij relatief lang geleden gezien heeft dat verdachte [N] tegen het achterhoofd sloeg, welke gedragingen overigens door verdachte worden ontkend, niet ondersteund worden door enig ander bewijsmiddel en deels (door getuige Vos) bij de rechter-commissaris in belangrijke mate zijn afgezwakt..

Voorts heeft drs. Bilo met betrekking tot de “zondags” elleboog van [N] aangegeven dat niet uit te sluiten is dat dit accidenteel toegebracht letsel betreft en dat de door verdachte gegeven verklaring omtrent de oorzaak hiervan plausibel is. Naar de juistheid van deze door de verdachte gegeven verklaring is verder geen tactisch politieonderzoek gedaan.

Voorbedachten rade

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, van oordeel dat er op grond van het dossier geen aanknopingspunten zijn die het aannemelijk maken dat verdachte met voorbedachten rade heeft gehandeld.

Medeplegen

De rechtbank is, met de officier van justitie en de verdediging, van oordeel dat er op grond van het dossier geen aanknopingspunten zijn die het aannemelijk maken dat bij voormelde handelingen sprake is geweest van een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en/of haar medeverdachte [medeverdachte] en/of een ander.

Letsel kaakrand/hals links

Aan de kaakrand/hals links was een onderhuidse bloeduitstorting zichtbaar, welk letsel bij leven was ontstaan. De patholoog heeft ter terechtzitting verklaard dat de blauwe plek aan de kaak veroorzaakt kan zijn door een uitwendige geweldsinwerking. Dat kan van botsend of samendrukkend geweld zijn, of een combinatie van beide. De patholoog acht beide mogelijkheden even waarschijnlijk. De patholoog is van oordeel dat het letsel niet veroorzaakt is door een reanimatie. Onderhuidse bloeduitstortingen in dat gebied ontstaan in het algemeen niet ten gevolge van reanimatie.

Drs. Bilo volgt de conclusie van de patholoog deels en voegt daaraan toe dat de aard van de afwijking zoals zichtbaar op het fotomateriaal meer lijkt te passen bij samendrukkend dan bij stomp botsend geweld, hoewel stomp botsend geweld niet uitgesloten kan worden geacht. Het is niet uit te sluiten dat het letsel eventueel kan zijn ontstaan door de reanimatiepogingen, het is echter geen logische plaats voor blauwe plekken. Bij reanimatie ziet men meestal blauwe plekken onder de kin.

Letsels aan de oren

Aan de linkeroorschelp en de rechter oorlel waren onderhuidse bloeduitstortingen zichtbaar. Uit de bevindingen van de patholoog volgt dat voornoemde letsels bij leven zijn ontstaan door inwerking van uitwendig mechanisch botsend geweld zoals door stoten (vallen, slaan, (af)drukken) kan ontstaan. Dergelijke letsels zijn in het algemeen niet van accidentele aard en heel suspect voor het trekken aan of het knijpen in het oor.

Uit de bevindingen van drs. Bilo volgt dat blauwe plekken aan beide oren uiterst zeldzaam zijn en om die reden suggestief voor toegebracht letsel in de vorm van de inwerking van samendrukkend geweld, zoals kan optreden bij knijpen in of trekken aan de oren. Hij concludeert dat de onderhuidse bloeduitstortingen aan beide oren als gevolg van de inwerking van samendrukkend geweld zeer veel meer waarschijnlijk zijn bij een niet-accidentele toedracht dan bij een (bekende of onbekende) accidentele toedracht. Ter zitting heeft drs. Bilo aangegeven dat blauwe plekken bij het oor zeker niet accidenteel zijn.

Letsels in de mond

In het wangslijmvlies en het slijmvlies van de boven- en onderlip werden littekens aangetroffen. Uit de bevindingen van de patholoog volgt dat voornoemde letsels (littekens) bij leven ontstaan door de inwerking van uitwendig mechanisch botsend geweld, zoals door stoten kan zijn ontstaan. Drs. Bilo onderschrijft de conclusies van de patholoog.

De patholoog heeft ter zitting verklaard dat letsels aan de binnenzijde van de mond bij kinderen vaak niet accidenteel zijn. Bij kinderen ziet men, als zij zich accidenteel stoten, wel letsel waar men dit verwacht, aan de buitenkant van de mond. Letsel aan de binnenkant is in dat geval niet uit te sluiten. [N] had meerdere letsels aan de binnenzijde van de mond, dat waren littekens geworden. Die zaten op een plek waar men moeilijk komt door middel van een botsende inwerking in het algemeen. Bovendien genezen accidentele letsels aan de lip vaak zonder littekens. Het feit dat er littekens zijn ontstaan, geeft aan dat het uitgebreide letsels zijn geweest -groter qua omvang en dieper- omdat men anders niet zo een uitgebreide reactie krijgt in de vorm van littekenvorming. Het is mogelijk dat een component veroorzaakt kan zijn door het inbrengen van een voorwerp, dat is echter geen verklaring voor het gehele beeld van het letsel.

De patholoog acht het derhalve zeer waarschijnlijk dat deze letsels een niet accidentele toedracht hebben.

Letsels aan beide zijden van de hals

Uit de bevindingen van drs. Bilo volgt dat op de foto’s, welke in beslag genomen zijn onder [K], afwijkingen zichtbaar zijn die lijken te passen bij onderhuidse bloeduitstortingen. Deze afwijkingen zijn zowel links als rechts (symmetrisch) gelokaliseerd op de kaaklijn, halverwege de kin en de oorlel. Indien de zichtbare afwijkingen inderdaad onderhuidse bloeduitstortingen zijn, zijn deze afwijkingen (gezien de leeftijd van [N], de omvang – voor zover te beoordelen, de lokalisatie en de symmetrie van de afwijkingen) zeer veel meer waarschijnlijk bij een niet-accidentele toedracht (toegebrachte letsels, als gevolg van menselijk handelen) dan bij een accidentele toedracht (val of ongeval).

Ter zitting heeft drs. Bilo verklaard dat voornoemd letsel op een “gripmark”, het met een hand vastgrijpen van de keel, lijkt. De deskundige plaatst daarbij zijn hand tegen/om zijn keel, waarbij hij zijn vingers/duim aan weerszijden van de hals plaatst.

Drs. Bilo heeft ter zitting verklaard dat het beeld van blauwe plekken bij [N], los van de plekken op de buik, niet past bij accidenteel trauma. Dit geldt met name voor de plekken op de kin, de kaakrand en het oor.

De verklaring van de beide verdachten dat [N] snel blauwe plekken had, vormt naar het oordeel van drs. Bilo geen plausibele verklaring voor de aangetroffen blauwe plekken.

Andere oorzaken/toedracht

De patholoog heeft verklaard dat er op basis van het dossier en het door de patholoog uitgevoerde microscopisch onderzoek geen bijzonderheden zijn aangetroffen die wijzen op de aanwezigheid van eventuele stollingsproblemen/verhoogde bloedingsneiging bij [N]. Derhalve kan er vanuit gegaan worden dat [N] geen stollingsprobleem had.

Medeverdachte [medeverdachte] heeft verklaard dat hij met [N] stoeide en hem zuigzoentjes gaf. Hij wist dat [N] blauwe plekken kreeg van het zuigen dat hij bij hem deed. Die blauwe plekken ontstonden op zijn wangen, hals, ter hoogte van zijn tietjes en op zijn bovenarmen. Hij deed dat best wel vaak bij [N], ook een paar dagen geleden nog.

Verdachte en [medeverdachte] hebben verklaard dat [medeverdachte] al langer dan een jaar als een vader in relatie tot [N] stond, [N] noemde hem papa.

Medeplichtigheid verdachte

Van medeplichtigheid is sprake wanneer iemand voor een ander de gelegenheid verschaft tot het plegen van een misdrijf. Verdachte heeft ontkend wetenschap te hebben gehad van de mishandelingen van [N] door [medeverdachte]. Zo deze verklaring al niet direct wordt ontkracht door verdachtes andere verklaringen omtrent de (hardhandige) wijze waarop [medeverdachte] met [N] omging, is de rechtbank ook op basis van de beschrijving van de geconstateerde letsels van oordeel dat het verdachte redelijkerwijs niet kan zijn ontgaan dat [N] door [medeverdachte] werd mishandeld. De rechtbank ziet zich in dit oordeel gesterkt door verdachtes eigen verklaring dat zij telkenmale naar derden toe "weer iets moest verzinnen" over de oorzaak van letsels bij [N], hetwelk redelijkerwijs niet ander te begrijpen is dan dat verdachte zich zeer goed bewust was van de werkelijke oorzaak van de letsels, maar er voor koos deze werkelijke oorzaak te verzwijgen.

De rechtbank acht op grond van bovenstaande feiten en omstandigheden dan ook wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte medeplichtig is aan de hiervoor genoemde mishandeling van haar zoon [N] door medeverdachte [medeverdachte]. Naar algemene ervaringsregels is de rechtbank tevens van oordeel dat de toegebrachte letsels ook pijn bij [N] hebben veroorzaakt.

4.4 De bewezenverklaring

De rechtbank acht op grond van hetgeen hiervoor is vastgesteld en overwogen wettig en overtuigend bewezen dat:

ten aanzien van feit 2:

verdachte in de periode van 24/25 maart 2011 opzettelijk mishandelend bij een persoon, te weten [N] (geboren op [2007]), zijnde haar kind, opzettelijk uitwendig chemisch/thermisch/mechanisch botsend geweld heeft toegepast ten aanzien van het gezicht, waardoor voornoemde [verdachte] letsel heeft bekomen en pin heeft ondervonden;

en

[medeverdachte] in de periode van 1 januari 2010 tot en met 27 maart 2011 te Utrecht, telkens opzettelijk mishandelend een persoon, te weten [N] [verdachte] (geboren op [2007]), zijnde een kind dat hij verzorgde en opvoedde als behorend tot zijn gezin, opzettelijk, meermalen,

- (met kracht) heeft geslagen en/of gestompt op/tegen/in het hoofd en/of het gezicht en/of de mond en/of een of meer arm(en) en/of de borst en/of de nek/hals, althans het lichaam, en

- met kracht met de hand, bij de hals heeft vastgepakt en vastgehouden en daarin geknepen en

- krachtige zuigzoenen heeft gegeven aan het lichaam,

waardoor voornoemde [verdachte] (telkens) letsel heeft bekomen.en/of pijn heeft ondervonden

tot het plegen van welk misdrijf verdachte in de periode van 1 januari 2010 tot en met 27 maart 2011, te Utrecht, medeplichtig is geweest door daartoe opzettelijk gelegenheid te geven, door die [verdachte], tot wiens bescherming en verzorging zij als ouder rechtens verplicht was en terwijl zij wist van meerdere eerdere geweldshandelingen van die [medeverdachte] tegen deze [verdachte], waardoor deze [verdachte] telkens letsel had opgelopen,

- alleen te laten bij/met [medeverdachte], althans die [medeverdachte] in de gelegenheid te stellen alleen te zijn met deze [verdachte], en die [verdachte] aan de zorg van deze [medeverdachte] toe te vertrouwen, en

- door eerdere geweldshandelingen van die [medeverdachte] tegen deze [verdachte] niet mee te delen aan de haar ter beschikking staande hulp- en/of zorgverlenende instanties, dan wel hulp in te roepen bij deze instanties, en

- door na te laten om in te grijpen ter voorkoming/verhindering dat een of meerdere van voornoemde handelingen en/of gedragingen door die [medeverdachte] zouden plaatsvinden, en niet (door woorden en/of daden) te voorkomen dat die [medeverdachte] voornoemde handelingen en/of gedragingen pleegde en kon plegen.

5 De strafbaarheid

5.1 De strafbaarheid van het feit

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Het bewezenverklaarde levert het navolgende strafbare feit op.

ten aanzien van feit 2:

mishandeling van haar kind

en

medeplichtigheid aan mishandeling van haar kind, meermalen gepleegd.

5.2 De strafbaarheid van verdachte

Omtrent de persoon van verdachte is een triple-rapportage uitgebracht d.d. 12 april 2012, opgemaakt door J.M.J.F. Offermans, psychiater, en drs. P.E. Geurkink, psycholoog.

Uit dit rapport volgt dat bij verdachte geen ziekelijke stoornis is vastgesteld, wel is er bij verdachte sprake van een gebrekkige ontwikkeling, in de zin van zwakbegaafdheid, welke ook aanwezig was ten tijde van het tenlastegelegde. De deskundigen concluderen dat, indien de rechtbank een actieve rol bij het tenlastegelegde danwel medeplichtigheid daaraan bewezen acht, deze gebrekkige ontwikkeling niet van invloed was op het tenlastegelegde. Verdachte kan dan als volledig toerekeningsvatbaar worden beschouwd.

Indien de rechtbank een passieve rol van verdachte bewezen acht, dan heeft de gebrekkige ontwikkeling wel enige relatie met het tenlastegelegde. Geadviseerd wordt om verdachte in dat geval als enigszins verminderd toerekeningsvatbaar te beschouwen.

Verweer raadsvrouw

De raadsvrouw heeft aangevoerd dat uit het rapport van de door de verdediging ingeschakelde psychiater H.E. Sanders d.d. 22 juni 2011 volgt dat het de vraag is in hoeverre verdachte geweten heeft en/of zich ervan bewust is geweest dat er door anderen fysiek geweld werd gebruikt tegen [N]. Het is, aldus de psychiater, psychologisch mogelijk dat betrokkene dit heeft kunnen bemerken c.q. vermoeden of de sporen ervan zelfs gezien heeft, maar dat ze dit tegelijkertijd niet tot zich door heeft kunnen laten dringen, zich ervan heeft afgewend, zonder zich dat bewust te zijn. Zij heeft het geloochend.

Zoals hiervoor reeds overwogen bij de motivering van de bewezenverklaring van de medeplichtigheid aan de mishandeling(en) van [N] door [medeverdachte] is de rechtbank van oordeel dat verdachte wist dat [medeverdachte] [N] mishandelde en dat zij daarover willens en wetens onjuiste informatie verschafte tegenover derden. Voorts blijkt uit de voornoemde triplerapportage d.d. 12 april 2012 niet van een omstandigheid als het door verdachte loochenen van de mishandelingen.

De rechtbank verwerpt dan ook het daartoe strekkende verweer van de raadsvrouw en wijst het verzoek c.q. de verzoeken van de raadsvrouw tot het horen van de psychiater Sanders (en zo bedoeld en gedaan: tot het horen van de hiervoor genoemde deskundigen van het NIFP af, nu dit verzoek/deze verzoeken naar het oordeel van de rechtbank, onvoldoende zijn onderbouwd en de noodzaak tot het horen van deze deskundige(n) niet is gebleken.

6 De strafoplegging

6.1 De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen zij bewezen heeft geacht gevorderd aan verdachte op te leggen:

- een gevangenisstraf voor de duur van dertig maanden, met aftrek van de tijd die verdachte in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, waarvan 15 maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaar en de bijzondere voorwaarde van verplicht reclasseringscontact, ook als dat inhoudt dat verdachte een ambulante behandeling zal volgen en/of zich zal laten begeleiden/bijstaan bij de verzorging en opvoeding van haar eventuele toekomstige kind(eren).

6.2 Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit van de onder 1 en 2 ten laste gelegde feiten. Subsidiair heeft de verdediging bepleit om, in geval van een veroordeling, aan verdachte een gevangenisstraf op te leggen welke gelijk of korter is aan de tijd die verdachte in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, met eventueel een voorwaardelijk deel en/of een (voorwaardelijke) werkstraf, met daarbij eventueel door de rechtbank te bepalen bijzondere voorwaarde(n).

6.3 Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de op te leggen straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van de feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van de verdachte.

[N] was een nog zeer jong en kwetsbaar kind. Kinderen zijn voor hun psychisch en lichamelijk welzijn volledig afhankelijk van hun ouders en verzorgers en hebben niet de feitelijke mogelijkheid zich aan mishandelingen te onttrekken. Verdachte heeft [N] niet gegeven waar hij recht op had: geborgenheid, bescherming en het opgroeien in een veilige omgeving. Voor [N] moet het handelen van zijn moeder en haar partner uiterst bedreigend en beangstigend zijn geweest. Het is ook om deze reden dat de wetgever op deze vorm van mishandeling een zwaardere maximumstraf heeft gesteld dan op ‘normale’ mishandeling.

De rechtbank rekent verdachte haar gedragingen zwaar aan.

Het handelen van verdachte en haar partner roept ook in de samenleving gevoelens van ontzetting, verontwaardiging en onbegrip op.

7 De benadeelde partij

De benadeelde partij [I] vordert een schadevergoeding van € 23.895,35, waarvan

€ 13.895, 35 ter zake van materiële schade en € 10.000,00 ter zake van immateriële schade.

Verdachte is vrijgesproken van het feit waaruit de schade zou zijn ontstaan.

De rechtbank zal daarom de benadeelde partij [I] niet-ontvankelijk verklaren in haar vordering.

8 Het beslag

De teruggave aan verdachte

De officier van justitie heeft gevorderd de onder verdachte in beslag genomen voorwerpen terug te geven aan verdachte.

9 De wettelijke voorschriften

De beslissing berust op de artikelen 48, 57, 300 en 304 van het Wetboek van Strafrecht zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.

10 De beslissing

De rechtbank:

Vrijspraak

- spreekt verdachte vrij van de onder feit 1 primair, feit 1 subsidiair, feit 1 telkens meer subsidiair en feit 1 uiterst subsidiair ten laste gelegde feiten;

Bewezenverklaring

- verklaart het tenlastegelegde bewezen, zodanig als hierboven onder 4.4 is omschreven;

- spreekt verdachte vrij van wat meer of anders is ten laste gelegd;

Strafbaarheid

- verklaart dat het bewezen verklaarde het volgende strafbare feit oplevert:

ten aanzien van feit 2:

mishandeling van haar kind

en

medeplichtigheid aan mishandeling van haar kind, meermalen gepleegd;

- verklaart verdachte strafbaar;

Strafoplegging

- veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf van zes (6) maanden;

Beslag

- gelast de teruggave aan verdachte van de in beslag genomen voorwerpen, te weten:

- computer, merk Emachines E525;

- foto-apparatuur, merk Samsung ES55;

- gsm, merk Samung S5230;

- gsm, merk Samsung E250;

- agenda;

- washandje (2 stuks);

- kussensloop (2 stuks);

- handdoek (3 stuks);

- deken (2 stuks);

- beddengoed (1 stuk);

- handdoek (3 stuks), hoeslaken (1 stuk) en kussensloop (1 stuk);

- gsm, merk Samsung 6300, met oplader;

Benadeelde partij

- verklaart de benadeelde partij [I] niet-ontvankelijk in haar vordering en bepaalt dat die vordering bij de burgerlijke rechter kan worden aangebracht;

-

Voorlopige hechtenis

Heft het bevel tot voorlopige hechtenis van verdachte op.