Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-10-2020, ECLI:NL:RBZWB:2020:4699, BRE-20_7126

2.1.

Belanghebbende was tot en met 31 januari 2017 woonachtig in Nederland samen met haar echtgenoot (hierna: de echtgenoot). Vanaf die datum zijn zij woonachtig in Duitsland en is belanghebbende niet langer premieplichtig in Nederland voor de premies volksverzekeringen.

2.2.

Belanghebbende aangifte gedaan voor de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (ib/pvv) voor het jaar 2017. Daarbij is de periode 1 januari tot en met 31 januari 2017 opgegeven als periode voor de verzekeringsplicht in Nederland en voor de periode van belastingplicht waarin belanghebbende in Nederland woonde. Belanghebbende heeft geen (positieve) inkomsten opgegeven. De aangifte vermeldt een negatief bedrag aan inkomen uit eigen woning van € 4554, dat volledig aan de echtgenoot wordt toegerekend. Verder heeft belanghebbende aanspraak gemaakt op uitbetaling van de algemene heffingskorting en de verhoging van de algemene heffingskorting

2.3.

De inspecteur heeft de aanslag voor het jaar 2017 met dagtekening 29 november 2019 opgelegd. De aanslag is nihil. Bij beschikking is een verlies uit werk en woning van € 4554 vastgesteld voor het jaar 2017. Het verzamelinkomen bedraagt € 4554 negatief. Deze afwijking van de aangifte heeft als oorzaak dat bij het overnemen van de aangiftegegevens ten onrechte niet is overgenomen dat het negatieve inkomen uit eigen woning niet aan belanghebbende is toebedeeld.

2.4.

Belanghebbende heeft bij brief van 26 november 2019 bezwaar gemaakt tegen de aanslag. Zij heeft daarbij gemeld dat het onjuist is dat een verlies uit eigen woning is vastgesteld, aangezien die aftrek reeds is verrekend bij het inkomen van de echtgenoot. Verder klaagt belanghebbende erover dat ten onrechte niet de volledige algemene heffingskorting aan haar is uitbetaald.

2.5.

Bij uitspraak op bezwaar van 20 december 2019 heeft de inspecteur het bedrag aan uit te betalen heffingskorting vastgesteld op € 693. Daarbij is geen belastingrente vergoed. Tevens heeft de inspecteur het verzamelinkomen herzien tot nihil en (klaarblijkelijk) het verlies uit werk en woning herzien tot nihil. Deze laatste herzieningen zijn niet in geschil.

2.6.

Het bedrag van € 693 is gebaseerd op het volgende:¹

-

De algemene heffingskorting bedraagt € 2254. Het inkomstenbelastingdeel daarvan is 8,9/36,55 x € 2254 is € 550, en het premiedeel is het restant van € 1704.

-

Belanghebbende heeft recht op het volledige bedrag van het inkomstenbelastingdeel, dus € 550.

-

Belanghebbende heeft alleen met betrekking tot de maand januari (‘tijdsevenredig’) recht op het premiedeel van de algemene heffingskorting, namelijk 1/12 x € 1.704 is € 143.

2.7.

Belanghebbende heeft bij brief van 15 mei 2020 opnieuw bezwaar gemaakt. Daarbij meldt zij niet te begrijpen waarom zij niet de volledige algemene heffingskorting krijgt uitbetaald.

2.8.

De inspecteur heeft bij brief met dagtekening 8 juni 2020 twee soorten beslissingen genomen naar aanleiding van het tweede bezwaar: i) het bezwaar tegen de aanslag is niet-ontvankelijk verklaard vanwege overschrijding van het bezwaartermijn, ii) het bezwaar is in behandeling genomen als een verzoek om ambtshalve vermindering en dat verzoek is afgewezen.

2.9.

Belanghebbende is van mening dat zij recht heeft op uitbetaling van de volledige algemene heffingskorting van € 2254. De inspecteur is het daarmee niet eens. Voordat de rechtbank eraan toekomt te beoordelen wie gelijk heeft, moet de rechtbank eerst een aantal procedurele kwesties beoordelen om te bepalen of de rechtbank wel een inhoudelijk oordeel mag geven.

2.10.

De brief van 15 mei 2020 van belanghebbende kan juridisch op de volgende drie manieren opgevat worden met de volgende gevolgen:

1. Als een beroepschrift tegen de eerdere uitspraak op bezwaar van 20 december 2019. Dat beroep zou niet-ontvankelijk zijn, omdat het beroepschrift te laat is ingediend zonder dat daarvoor een goede reden is;

2. Als een tweede bezwaarschrift. Dat bezwaar zou niet-ontvankelijk zijn, omdat een tweede bezwaar tegen dezelfde aanslag niet mogelijk is. De niet-ontvankelijkverklaring bij de uitspraak op bezwaar van 15 mei 2020 zou dus terecht zijn, maar dan reeds om een andere reden dan termijnoverschrijding.

3. Als een verzoek om ambtshalve vermindering. De inspecteur heeft de brief zo opgevat en het verzoek afgewezen. De rechtbank kan een oordeel geven of die afwijzing terecht is. Partijen hebben namelijk akkoord gegeven voor rechtstreeks beroep tegen die afwijzing. Dat beroep is ontvankelijk.

2.11.

De rechtbank kan dus aan een inhoudelijke beoordeling van het geschil toekomen in het kader van de beoordeling of de inspecteur het verzoek om een ambtshalve vermindering terecht heeft afgewezen.

2.12.

Opmerking verdient dat gelet op de standpunten in beroep alleen in geschil is of de aanslag “op een te hoog bedrag is vastgesteld”.² Als dat laatste het geval is, is niet in geschil dat de aanslag moet worden ‘verminderd’, dat wil in dit geval zeggen: dat het bedrag aan uitbetaalde heffingskorting moet worden verhoogd.

2.13.

Als uitgangspunt kan een belastingplichtige die niet premieplichtig is, geen aanspraak maken op het premiedeel van de algemene heffingskorting en daarmee evenmin op uitbetaling van dat premiedeel. De Wet IB 2001 voorziet er echter in dat onder omstandigheden toch uitbetaling mogelijk is van een (belasting)bedrag dat overeenkomt met dat premiedeel. Dit wordt de ‘bijzondere verhoging’ van de heffingskorting voor de inkomstenbelasting genoemd. Dit is geregeld in artikel 8.9a van de Wet IB 2001.

2.14.

Belanghebbende heeft niet alleen in het jaar vóór emigratie (2016) maar ook in het jaar ná emigratie (2018) – een bedrag gelijk aan – de volledige algemene heffingskorting uitbetaald gekregen. In het jaar 2018 is dus de ‘bijzondere verhoging’ toegepast. De inspecteur heeft verklaard dat dat een juiste wetstoepassing is. De inspecteur heeft gemeld dat de enige reden dat belanghebbende in het jaar van emigratie (2017) geen recht heeft op de ‘bijzondere verhoging’, is dat belanghebbende een deel van dat jaar premieplichtig in Nederland was en dat zij dus niet het gehele jaar niet premieplichtig in Nederland was. Volgens de inspecteur is in zo’n geval artikel 8.9a van de Wet IB 2001 niet van toepassing en heeft belanghebbende dus geen recht op de ‘bijzondere verhoging’. De inspecteur heeft desgevraagd ter zitting bevestigd dat (i) het alleen draait om de uitleg van artikel 8.9a van de Wet IB 2001, en (ii) dat de door hem verdedigde rechtsopvatting inderdaad inhoudt dat indien belanghebbende op 1 januari 2017 zou zijn verhuisd (lees: vanaf die datum niet meer premieplicht zou zijn), belanghebbende wel recht zou hebben op de ‘bijzondere verhoging’.

2.15.

De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur artikel 8.9a van de Wet IB 2001 te beperkt uitlegt en dat belanghebbende recht heeft op de ‘bijzondere verhoging’. De rechtbank licht dat als volgt toe.

2.16.

2.17.

Het beroep is daarom gegrond voor zover het gaat om de afwijzing van het verzoek om ambtshalve vermindering van de aanslag.

2.18.

Belanghebbende krijgt het griffierecht vergoed. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat niet gebleken is van kosten voor juridische bijstand en overigens geen kosten zijn gesteld die voor vergoeding in aanmerking komen.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;