Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 22-06-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:3243, AWB - 19 _ 5143

2.1.

De rechtbank heeft het onderzoek gesloten op 3 februari 2021. Bij brief met dagtekening 10 februari 2021 heeft de rechtbank het onderzoek heropend omdat is gebleken dat een door belanghebbende ingediend stuk, door de rechtbank ontvangen op 15 oktober 2019, niet tijdig is doorgezonden aan de inspecteur. De inspecteur is in de gelegenheid gesteld om op dat stuk te reageren, wat hij bij brief gedagtekend 8 maart 2021 heeft gedaan. Na daartoe in de gelegenheid te zijn gesteld, heeft belanghebbende met dagtekening 20 maart 2021 schriftelijk gereageerd op voornoemde brief van de inspecteur.

2.2.

De rechtbank heeft partijen bij brief van 6 april 2021 in gelegenheid gesteld om, indien zij een nadere zitting wensen, dit binnen vier weken aan de rechtbank te laten weten. Geen van de partijen heeft binnen de gestelde termijn aangegeven dat zij op een nadere zitting wensten te worden gehoord. Wel heeft belanghebbende bij brief gedagtekend 26 april 2021 de rechtbank verzocht om getuigen op te roepen.

2.3.

Bij brief van 11 mei 2021 heeft de rechtbank beslist de door belanghebbende aangedragen getuigen niet op te roepen. In de dezelfde brief heeft de rechtbank het onderzoek gesloten en een uitspraak aangekondigd binnen zes weken na de verzenddatum van de brief.

2.4.

2.5.

Belanghebbende is ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB). Hij drijft een onderneming, handelend onder de naam [A].

2.6.

Op 20 december 2011 heeft belanghebbende aan [B] C.V. (hierna: [B]) een bedrag van € 249.900 gefactureerd in verband met de verkoop van drie bussen (factuurnummer: [factuurnummer 1], hierna: de factuur). In de factuur is een bedrag van € 39.900 aan omzetbelasting begrepen.

2.7.

Belanghebbende heeft het bedrag van € 39.900 aan omzetbelasting aangegeven in zijn aangifte omzetbelasting over het tijdvak december 2011.

2.8.

[B] heeft het bedrag van € 39.900 aan omzetbelasting in verband met de koop van de drie bussen als voorbelasting in aftrek gebracht.

2.9.

Per 24 september 2013 is [B] failliet verklaard. Op 24 juni 2019 is het openbaar faillissementsverslag verschenen.

2.10.

De inspecteur heeft op 2 mei 2017 een brief van belanghebbende ontvangen met als onderwerp “ingebrekenstelling”. In de brief schrijft belanghebbende dat hij op 18 oktober 2013 de belastingdienst heeft verzocht om teruggaaf van niet betaalde facturen. De bijgevoegde brief met als dagtekening 18 oktober 2013 luidt als volgt:

2.11.

De inspecteur heeft bij brief van 12 mei 2017 op de door belanghebbende op 2 mei 2017 ingediende brief gereageerd. Hierin heeft de inspecteur gesteld de brief met dagtekening 18 oktober 2013 niet eerder te hebben ontvangen en de brief van belanghebbende niet als een formele ingebrekestelling op te vatten. De inspecteur heeft de brief opgevat als een verzoek om een ambtshalve teruggave en daarover het volgende in zijn brief opgenomen:

-

bij faillissement van de debiteur, door overlegging van een brief van de curator waarin deze meedeelt dat er geen uitdeling komt. Ook de bij de curator ingediende vordering met bijbehorende factuur moeten worden overgelegd.

-

aan de hand van een bericht van een incassobureau dat verhaal niet mogelijk is;

-

via correspondentie met de afnemer waaruit blijkt dat deze niet (geheel) zal betalen.

2.12.

Met dagtekening 30 april 2019 is in verband met de factuur door belanghebbende een creditnota opgesteld geadresseerd aan [B]. In de creditnota wordt vermeld dat deze is opgemaakt omdat de voertuigen niet door [B] zijn afgenomen.

2.13.

Op 6 mei 2019 heeft belanghebbende een suppletieaangifte omzetbelasting ingediend met betrekking tot het tijdvak 1 april 2019 tot en met 30 april 2019 (hierna: de suppletieaangifte). De ingediende suppletieaangifte ziet op de factuur en de in verband met de factuur op 30 april 2019 opgemaakte creditnota. Belanghebbende vraagt in de suppletieaangifte een bedrag van € 39.900 aan omzetbelasting terug.

2.14.

De suppletieaangifte is aangemerkt als bezwaar tegen de eigen aangifte over april 2019. Bij uitspraak op bezwaar van 30 augustus 2019 is het bezwaar van belanghebbende kennelijk ongegrond verklaard.

2.15.

Tussen partijen is in geschil of belanghebbende recht heeft op een teruggaaf van omzetbelasting tot een bedrag van € 39.900.

2.16.

Ter zitting is vastgesteld dat de suppletieaangifte van belanghebbende dient te worden aangemerkt als een verzoek om teruggaaf van omzetbelasting als bedoeld in artikel 29 van de Wet OB. De uitspraak op bezwaar dient naar het oordeel van de rechtbank in dat geval te worden aangemerkt als een, voor bezwaar vatbare, teruggaafbeschikking.² Partijen hebben ter zitting aangegeven dat zij een oordeel van de rechtbank wensen en dat zij instemmen met prorogatie zoals bedoel in artikel 7:1a van de Awb. De rechtbank merkt het door belanghebbende ingediende beroepschrift daarom aan als een rechtstreeks ingesteld beroep tegen de teruggaafbeschikking.

2.17.

Artikel 29 van de Wet OB luidt, met ingang van 1 januari 2017, voor zover hier van belang, als volgt:

2.18.

2 In gevallen waarin geen aangifte op de voet van artikel 14 moet worden ingediend, geschiedt een verzoek om teruggaaf door het doen van aangifte.

(…)

8 De inspecteur beslist op het verzoek om teruggaaf bij voor bezwaar vatbare beschikking.

9 (…)”

2.19.

Bij de invoering van het artikel 29 van de Wet OB zoals dat geldt per 1 januari 2017 is in het overgangsrecht van artikel VII van de Fiscale vereenvoudigingswet 2017³ het volgende bepaalt:

2.20.

Belanghebbende stelt dat hij recht heeft op teruggaaf van de omzetbelasting voor een bedrag van € 39.900 omdat [B] de in verband met de verkoop van de 3 bussen verschuldigde verkoopsom nog niet heeft betaald.

2.21.

2.22.

Belanghebbende stelt zich verder nog op het standpunt dat het niet verlenen van de teruggaaf van omzetbelasting in strijd is met het vertrouwensbeginsel. Dienaangaande stelt hij dat hij bij brief met dagtekening 16 oktober 2013 (zie overweging 2.10) al heeft verzocht om teruggaaf van omzetbelasting in verband met de factuur. Op basis van de brief van de inspecteur van 12 mei 2017 (zie overweging 2.11) en nadien gevoerde telefoongesprekken met een medewerker van de belastingdienst stelt belanghebbende dat hij erop mocht vertrouwen dat hij het teruggaafverzoek pas kon indienen wanneer [B] failliet zou zijn verklaard. In de stukken die belanghebbende met dagtekening 20 maart 2021 aan de rechtbank heeft overgelegd heeft belanghebbende ter onderbouwing nog een brief met dagtekening aan 26 mei 2017, gericht aan belastingdienst overgelegd. In deze brief schrijft hij telefonisch contact te hebben gehad met een medewerker van de belastingdienst en beschrijft hij afspraken die volgens hem in dat telefoongesprek zijn gemaakt met de betreffende medewerker.

2.23.

De rechtbank overweegt dat de bewijslast van de feiten en omstandigheden die een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel rechtvaardigen op belanghebbende rust. De inspecteur heeft gemotiveerd betwist dat de gesprekken waar belanghebbende zich op beroept hebben plaatsgevonden. Daarnaast heeft de inspecteur betwist dat de brief van belanghebbende van 16 oktober 2013 is verzonden. Hij verwijst daarvoor onder andere naar de reactie van de inspecteur in de brief van 2017 (zie 2.11) waarin de behandelend inspecteur schrijft de brief niet te hebben ontvangen. De rechtbank overweegt dat het op de weg van belanghebbende ligt om, nu de inspecteur betwist dat de brief van 16 oktober 2013 is verzonden, het tegendeel aannemelijk te maken, waarbij belanghebbende in eerste instantie kan volstaan met het bewijs van verzending naar het juiste adres.⁵ Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende de verzending van de brief niet aannemelijk gemaakt. Uit de door belanghebbende overgelegde stukken en hetgeen belanghebbende voor het overige heeft aangevoerd blijkt naar het oordeel van de rechtbank niet dat er sprake is van in rechte te honoreren opgewekt vertrouwen. De stelling van belanghebbende faalt.

2.24.

Op grond van het voorgaande heeft belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank geen recht op een teruggaaf van € 39.900 aan omzetbelasting. Al hetgeen belanghebbende verder heeft aangevoerd omtrent de handelwijze van de belastingdienst kan niet leiden tot een ander oordeel. Ook kan de belastingrechter geen oordeel geven over het al dan niet opheffen van een beslag. Hiertoe is de civiele rechter bevoegd.

2.25.

De rechtbank concludeert dat de inspecteur het verzoek van belanghebbende niet-ontvankelijk had moeten verklaren omdat het te laat is ingediend (zie 2.21). Nu hij dit niet heeft gedaan, is het beroep van belanghebbende gegrond. De rechtbank vernietigt de beslissing van de inspecteur van 30 augustus 2019 en verklaart het teruggaafverzoek niet-ontvankelijk.

2.26.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat niet is gesteld of aannemelijk is geworden dat belanghebbende kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen. Wel dient de inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht van € 345 te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;