Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 29-07-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:3940, BRE 18/5906

2.1.

Belanghebbende heeft een viertal beschikkingen teruggaaf Bpm ontvangen. Op basis van die beschikkingen heeft ze recht op een teruggave van Belasting personenauto’s en motorrijtuigen (Bpm) van in totaal € 1.975. De ontvanger heeft de teruggaven bij beschikkingen verrekend met een andere openstaande Bpm-schuld van belanghebbende. De beschikkingen zijn aan belanghebbende bekendgemaakt door toezending van de verrekeningsbeschikkingen. Gelijktijdig met de verrekeningsbeschikkingen heeft de ontvanger invorderingsrente berekend en bekend gemaakt.

2.2.

Bij uitspraak op bezwaar van 30 juli 2018 heeft de ontvanger de bezwaren tegen de verminderingsbeschikkingen niet-ontvankelijk verklaard, omdat tegen die beschikkingen geen bezwaar mogelijk is.

2.3.

Belanghebbende voert in beroep aan dat hij ten onrechte in de bezwaarfase niet is gehoord. Daarnaast is het verrekenen van teruggaven met opgelegde naheffingsaanslagen Bpm, en het daarbij in rekening brengen van invorderingsrente, in strijd met de bepalingen van het Unierecht. Daarnaast klaagt belanghebbende dat hij bij de bestuursrechter geen rechtsingang heeft ter zake van het handelen van de ontvanger met betrekking tot het verrekenen van teruggaven met naheffingsaanslagen Bpm die nog niet onherroepelijk vaststaan.

2.4.

Voor de invordering van rijksbelastingen geldt de Invorderingswet 1990 (verder: IW). Op de regel dat tegen een besluit van een bestuursorgaan beroep kan worden ingesteld bij de belastingrechter, geldt een aantal uitzonderingen. Uitgezonderd zijn onder meer besluiten die zijn vermeld in de bij de Awb behorende Bevoegdheidsregeling bestuursrechtspraak, de zogenaamde negatieve lijst (artikel 8:5 Awb). In de negatieve lijst wordt de IW expliciet genoemd, met uitzondering van de artikelen 30, 49 en 62a. Artikel 30 IW gaat over betalingskorting en invorderingsrente, artikel 49 over aansprakelijkstelling en artikel 62a over kostenvergoeding bij onrechtmatige verplichtingen.

2.5.

Nu artikel 24 van de IW die gaat over de verrekening van uit te betalen en te innen belastingbedragen niet is genoemd als uitzondering in de negatieve lijst, staat in de regel geen beroep bij de belastingrechter open tegen besluiten over verrekeningen en is de burgerlijke rechter bevoegd¹. Voor zover belanghebbende de stelling opwerpt dat het feit dat niet alle geschillen met een bestuursorgaan kunnen worden voorgelegd aan de bestuursrechter in strijd is met het Unierecht, slaagt deze niet. Immers, belanghebbende heeft een mogelijkheid om zijn geschil voor te leggen aan een rechter, namelijk de burgerlijke rechter. De rechtbank komt dan ook niet toe aan de beantwoording van de vraag of het Unierecht zich tegen de verrekeningen en de daarbij geldende rechtsbescherming verzet.

2.6.

Aan de overige klachten van belanghebbende komt de rechtbank niet toe. De uitspraak op bezwaar ziet uitsluitend op de bezwaren tegen de verrekeningsbeschikkingen zelf en niet op de beschikkingen invorderingsrente. Niet gesteld of gebleken is dat belanghebbende daarnaast een of meer andere uitspraken op bezwaar aan de orde heeft willen stellen. Eventuele klachten die met die eventuele andere uitspraken op bezwaar verband zouden kunnen houden, zijn in deze procedure dus niet aan de orde.

2.7.

De rechtbank is dus ook niet bevoegd om de door belanghebbende gestelde schending van het hoorrecht te beoordelen. Voor zover belanghebbende betoogt dat in het hoorgesprek de invorderingsrente aan de orde gesteld had kunnen worden en dat er dus in die procedure ten onrechte niet is gehoord, slaagt dat niet. De invorderingsrente ligt hier, gelet op de uitspraak op bezwaar waartegen belanghebbende in beroep is gekomen, niet voor. Overigens is de ontvanger ook niet verplicht om de bezwaarprocedure met betrekking tot de invorderingsrente te combineren met een procedure tegen de verrekening.

2.8.

Belanghebbende heeft verzocht om toekenning van een schadevergoeding vanwege de overschrijding van de redelijke termijn van berechting (hierna: schadevergoeding). De rechtbank komt echter niet toe aan dit verzoek aangezien de bestuursrechter niet bevoegd is om te oordelen over de voorliggende kwestie. Deze onbevoegdheid strekt zich ook uit tot nevenbeslissingen bij de hoofdzaak, zoals de immateriëleschadevergoeding, aangezien een onbevoegdverklaring een wezenlijk ander oordeel is dan een niet-ontvankelijkverklaring en daarmee de pas afsnijdt naar toepassing van de grondslag voor een immateriëleschadevergoeding in procedures waarbij de belastingrechter zich onbevoegd verklaart². Als uitgangspunt kan niet worden aanvaard dat een procedure over een beslissing waarvoor de belastingrechter niet bevoegd is te oordelen wel leidt tot het toekennen van een immateriëleschadevergoeding. De burgerlijke rechter kan – binnen het aldaar geldende kader³ – de duur van de procedure die tot onbevoegdverklaring van de belastingrechter heeft geleid in aanmerking nemen indien bij de burgerlijke rechter een procedure wordt gevoerd over het vergoeden van immateriële schade in verband met de behandelduur van de zaak waarvoor de burgerlijke rechter bevoegd is.

2.9.

Gelet op het vorenstaande heeft de rechtbank zich onbevoegd verklaard. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;