Inspecteur dient bij naheffing uit eigen beweging het meest gunstige tussentijds tarief toe te passen

Belanghebbende heeft BPM op aangifte voldaan ter zake van de registratie van een uit een andere lidstaat ‘ingevoerde’ gebruikte auto. Daarbij is belanghebbende uitgegaan van het tarief van 2012. Verder heeft belanghebbende een afschrijving in aanmerking genomen. De inspecteur heeft, na onderzoek, nageheven omdat de door belanghebbende toegepaste afschrijving te hoog is. Pas in hoger beroep heeft belanghebbende aangevoerd dat het lagere tussentijds tarief van 2015 moet worden toegepast. De inspecteur heeft dat erkend en gesteld dat de naheffingsaanslag op die grond met € 23 moet worden verminderd. Hof Den Haag (ECLI:NL:GHDHA:2021:1405) heeft dat standpunt overgenomen en de rechtbankuitspraak vernietigd, maar heeft belanghebbende geen proceskostenvergoeding toegekend. In cassatie houdt die beslissing geen stand. De inspecteur is bij het opleggen van een naheffingsaanslag BPM namelijk gehouden te blijven binnen de grenzen van art. 110 VWEU. Dat geldt ook bij toepassing van de regeling van het tussentijdse tarief van art. 10b lid 1 Wet BPM, ook al is dit artikel als een ‘kan-bepaling’ geformuleerd. De inspecteur moet, als hij, zoals in het onderhavige geval, beschikt over de gegevens, uit eigen beweging het meest gunstige tarief of heffingsmaatstaf toepassen. Indien de inspecteur dit nalaat en de belastingplichtige daarover in beroep of in hoger beroep klaagt, kan daarom niet worden gezegd dat de noodzaak tot het instellen van beroep of hoger beroep uitsluitend aan de handelwijze van die belastingplichtige te wijten is geweest.

Gelet hierop heeft belanghebbende recht op een proceskostenvergoeding voor het hoger beroep.

(Cassatieberoep gegrond.)