Hospice geschikt voor duurzame menselijke bewoning en dient tot woning

Belanghebbende is eigenaar van een onroerende zaak dat in gebruik is als hospice. In het hospice kunnen gelijktijdig ten hoogste zeven personen verblijven die verwachten binnen korte tijd te overlijden. De onroerende zaak bestaat uit onder andere zeven (slaap)kamers met eigen badkamer, een gezamenlijke woonkamer, keuken en bijkeuken, een hal en een gang, overlopen en een trappenhuis. In geschil is of de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in art. 220a lid 2 Gemw. De rechtbank maakt uit de stukken die belanghebbende heeft overgelegd en hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd op dat mensen die in het hospice verblijven beschikken over een eigen gemeubileerde (slaap)kamer met sanitaire voorzieningen en dat zij, mede gelet op de gezamenlijke woonkamer, keuken en bijkeuken, in het hospice hun dagbesteding hebben alsook kunnen koken en eten. De rechtbank leidt hieruit af dat voormelde delen van de onroerende zaak in beginsel geschikt zijn voor duurzame menselijke bewoning. Dat in het hospice ook zorg wordt verleend, doet op zichzelf aan die geschiktheid niet af. De heffingsambtenaar heeft niet onderbouwd in welke mate de verschillende onderdelen van de onroerende zaak zijn ingericht en geschikt zijn gemaakt om de zorgfunctie te ondersteunen, zodat het de rechtbank niet is gebleken dat de woonfunctie niet overheersend is ten opzichte van andere functies. De heffingsambtenaar heeft niet aannemelijk gemaakt dat de onroerende zaak niet in hoofdzaak tot woning dient. Dit brengt mee dat de onroerende zaak moet worden aangemerkt als woning. De rechtbank draagt de heffingsambtenaar op om met betrekking tot de waarde een nieuwe uitspraak op bezwaar te doen.

(Beroep gegrond.)