Toekenning forfaitaire vergoeding voor taxatierapport uit Richtlijn Hoven 2018 zou disproportioneel zijn

Belanghebbende heeft via een bedrijf, X, dat op no-cure-no-paybasis werkt, bezwaar gemaakt tegen de WOZ-waarde. Hangende het beroep geeft de heffingsambtenaar aan dat dat hij alsnog akkoord gaat met de voorgestelde waarde. Partijen kunnen alleen geen overeenstemming bereiken over de proceskostenvergoeding, waardoor de zaak toch op zitting is gekomen. Belanghebbende X meent namelijk dat de taxatiekosten van het ingebrachte taxatierapport, € 106 (2 uur maal € 53) bedragen. De heffingsambtenaar kan zich hier niet in vinden. De taxateur zou namelijk, gelet op het aantal op één dag ondertekende taxatieverslagen maximaal 2,98 dan wel 5 minuten aan een taxatierapport kunnen hebben besteed. Ook blijkt dat de bedrijfsvoering van belanghebbende zeer verlieslatend zou zijn, als de werkelijke kosten van een taxatierapport daadwerkelijk zo hoog zouden liggen, nu twee derde van de bezwaren/beroepen waarvoor een taxatieverslag is opgesteld, ongegrond verklaard worden en deze ongegronde bezwaren/beroepen leiden voor X tot geen enkele kostenvergoeding, dan wel maximaal € 4. Nu belanghebbende X de hoogte van de werkelijk gemaakte kosten dan wel de daadwerkelijke tijdsbesteding niet inzichtelijk heeft gemaakt, stelt de rechtbank de vergoeding in goede justitie vast op € 30 (34 minuten van € 53 per uur). De gevraagde proceskostenvergoeding is volgens de rechtbank namelijk disproportioneel. Volgens partijen moet hierover ook btw vergoed worden en de rechtbank sluit hier bij aan, nu de eindgebruikers (de cliënten van X) particulieren zijn, die geen recht op aftrek van omzetbelasting hebben, ondanks de no-cure-no-payafspraak met haar cliënten.

(Beroep gegrond.)