Aflevering 14

Op grond van de Wet aanpassing fiscale bedrijfsopvolgingsfaciliteiten 2025 zijn in de doorschuifregelingen bij vererving en schenking in de aanmerkelijkbelangsfeer in de Wet IB 2001 en de bedrijfsopvolgingsregeling in de SW 1956 aanpassingen aangebracht in het kwalificerende ondernemingsvermogen. Daarnaast zijn voor de toepassing van de BOR de bezits- en voortzettingseis gewijzigd. De aanpassingen beogen de faciliteiten meer te richten op reële bedrijfsopvolgingen en tevens misbruik tegen te gaan. Ook zijn op een aantal punten technische verbeteringen aangebracht. In deze tweede bijdrage richten de auteurs zich op de aanpassingen van de bezitseis in de BOR (art. 35d SW 1956) en onderzoeken zij of de wetgever zijn doelstellingen om de DSR-ab en BOR beter te laten aansluiten bij reële bedrijfsopvolgingen en om misbruik meer tegen te gaan, heeft bereikt.

Sinds 1 januari 2025 gelden nieuwe plaats-van-dienst-regels voor culturele, artistieke, sportieve, wetenschappelijke, educatieve, vermakelijkheids- of soortgelijke evenementen en activiteiten indien deze virtueel zijn. Deze diensten zullen hierdoor belast zijn in het land van de afnemer. In geval van onderwijs, cultuur en sport kan een btw-vrijstelling van toepassing zijn, maar deze is afhankelijk van de invulling daarvan door de lidstaat waar de prestatie is belast. In deze bijdrage onderzoekt de auteur of de Nederlandse vrijstellingen voor onderwijs, cultuur en sport ook van toepassing kunnen zijn op diensten van buitenlandse aanbieders. Ook onderzoekt zij in welke mate recht op aftrek van voorbelasting bestaat wanneer Nederlandse aanbieders diensten verrichten die sinds 1 januari 2025 belastbaar zijn in het buitenland.

De in het wijzigingsprotocol van 14 april 2025 ingevoerde zogenoemde 34 dagendrempel – in art. 14, lid 1a van het Belastingverdrag Nederland-Duitsland (2012) – wordt in dit artikel nader besproken. Dit protocol gaat vergezeld van een gezamenlijke intentieverklaring waarin Nederland en Duitsland zich committeren om een meer omvattende oplossing te vinden voor thuiswerkende grensarbeiders en richtsnoeren uit te vaardigen over de vraag wanneer het grensoverschrijdend telewerken een vaste inrichting vormt en wanneer niet. Gezien het bestek van deze bijdrage – de thuiswerkdrempel – zal in het licht van (slechts) het eerste punt nader worden bezien welke thuiswerkregelingen in andere bilaterale verhouding reeds zijn gesloten. Deze dienen ter inspiratie van de opvolging van deze intentieverklaring. Het punt van de vaste inrichting is reeds meermaals behandeld in de literatuur en laten we verder buiten beschouwing. De focus van deze bijdrage ligt op de grenswerker als ‘werknemer’. Hiermee wordt ook het verband gelegd met reeds bestaande grenswerkersregelingen. De thuiswerkende ambtenaar (wijziging in art. 18) wordt niet nader besproken, aangezien deze specifieke problematiek naar het idee van de auteurs een verhandeling op zich rechtvaardigt.

Op 17 april 2025 werd het boek ‘De sterkste schouders’ van Reinier Kooiman gepubliceerd. Het boek bevat een pleidooi van de schrijver voor een vermogensbelasting en het afschaffen van alle bestaande heffingen. Omdat het boek een oproep bevat tot discussie over dit actuele onderwerp wil ik in deze bijdrage een poging doen om zijn voorstel van constructieve kritiek te voorzien en aan te vullen. In deze bijdrage staat dezelfde vraag centraal als in het laatste deel van het boek van Kooiman, namelijk: ‘Hoe kan de belastinglast het beste worden verdeeld conform het draagkrachtbeginsel?’