Aflevering 4

In 2013 wees de Hoge Raad onder andere twee arresten waarin hij zich uitliet over de goede procesorde in het fiscale recht: HR 21 juni 2013, nr. 12/05489, ECLI:NL:HR:2013:CA3937, BNB 2013/166 en HR 1 november 2013, nr. 12/02792, ECLI:NL:HR:2013:1017, BNB 2013/255. In deze bijdrage zal ik deze arresten analyseren aan de hand van het kader dat prof.mr. G.J.M.E. de Bont hiervoor heeft gegeven in zijn oratie van 2010 aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ik zal daarbij naar voren willen brengen da

De Hoge Raad wees op 23 november 2012 een arrest inzake de Spaanse Villa, dat in de juridische wereld tot veel commotie heeft geleid. De Hoge Raad leek in het arrest een lagere drempel aan te houden bij de civielrechtelijke aansprakelijkheid van bestuurders tegenover crediteuren van een vennootschap, die meenden door handelen of nalaten van de bestuurders te zijn benadeeld in hun verhaalsmogelijkheden bij de vennootschap. Inmiddels heeft de Hoge Raad het Spaanse Villa-arrest nader verduidelijkt

In belastingzaken is de belastingrechter bevoegd om beslissingen te nemen. Het komt echter voor dat de belastingrechter oordeelt dat niet hij, maar de burgerlijke of de algemene bestuursrechter bevoegd is. Dat laatste deed zich voor in een kwestie met betrekking tot het BTW-compensatiefonds (hierna: het bcf).1 Dat was, kort gezegd, het gevolg van het feit dat de inspecteur naar het oordeel van de Hoge Raad geen bcf-beschikking had vastgesteld. Verderop in deze bijdrage wordt dit nader toegelich

Enige tijd geleden verscheen in het Financieele Dagblad een artikel over de mogelijkheid voor belastingplichtigen met niet aangegeven spaargeld buiten Nederland om in te keren zonder boete van de Belastingdienst.1 Het opzettelijk niet doen van aangifte en het opzettelijk doen van een onjuiste of onvolledige aangifte zijn in beginsel beboetbare feiten. Toepassing van de in art. 67n van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) opgenomen inkeerregeling brengt echter met zich dat de Be

Sinds de vorige kroniek procesrecht1 zijn enkele uitspraken gewezen die het vermelden waard zijn.

Op 12 juli 2013 heeft de Hoge Raad een arrest gewezen over de successiewaarde van een tot de nalatenschap behorende Chinese pot.1 Deze Chinese pot is twintig maanden na het overlijden via een veiling voor € 23 miljoen verkocht. De Hoge Raad heeft zich voor de bepaling van de waarde van deze Chinese pot op overlijdensdatum aangesloten bij het oordeel van het hof dat de gerealiseerde verkoopprijs tot uitgangspunt nam en op basis daarvan de waarde op overlijdensdatum schattenderwijs heeft vastgest