Energiekosten van een hulpmiddel en uitgaven voor specifieke zorgkosten

Op grond van artikel 6.17, eerste lid, onderdeel e, Wet IB 2001 worden uitgaven voor hulpmiddelen, voor zover deze hulpmiddelen van een zodanige aard zijn dat zij hoofdzakelijk door zieke of invalide personen worden gebruikt, aangemerkt als uitgaven voor specifieke zorgkosten.

De Hoge Raad heeft beslist dat slechts een stoffelijke zaak een hulpmiddel kan zijn (HR 3 juni 1998, ECLI:NL:HR:1998:AA2292). Hetzelfde volgt uit onderdeel 3.13.1 van het Besluit van de Staatssecretaris van Financiën, nr. DGB2010/372M dat vanwege het uitsluitend voorlichtende karakter is ingetrokken. Energiekosten kunnen op zichzelf niet in aanmerking worden genomen als uitgaven voor specifieke zorgkosten.

Kosten die samenhangen met een ander hulpmiddel als bedoeld in artikel 6.17, eerste lid, onderdeel e, Wet IB 2001, kunnen echter wel in aanmerking worden genomen als uitgaven voor specifieke zorgkosten. Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan onderhoudskosten of verzekeringskosten (zie ook KG 202:2024:34). Energiekosten hangen als directe kosten ook samen met het hulpmiddel. Zonder stroom functioneren sommige hulpmiddelen immers niet. Als het een hulpmiddel betreft als bedoeld in artikel 6.17, eerste lid, onderdeel e, Wet IB 2001, zijn de energiekosten daarvan op grond van datzelfde artikelonderdeel aan te merken als uitgaven voor specifieke zorgkosten. Wanneer het betreffende hulpmiddel niet kwalificeert als een hulpmiddel als bedoeld in artikel 6.17, eerste lid, onderdeel e, Wet IB 2001, kunnen ook de energiekosten daarvan niet in aanmerking worden genomen als uitgaven voor specifieke zorgkosten (zie bijv. Rb. Zeeland-West-Brabant 6 september 2024, ECLI:NL:RBZWB:2024:6107).

NB: In haar uitspraak van 1 september 2015 heeft Hof Arnhem-Leeuwarden de energiekosten van een hemodialysebehandeling bij belastingplichtige thuis niet als uitgaven voor specifieke zorgkosten in aanmerking genomen, omdat slechts een stoffelijk voorwerp een hulpmiddel kan zijn in de zin van artikel 6.17 Wet IB 2001 (Hof Arnhem-Leeuwarden 1 september 2015, ECLI:NL:GHARL:2015:6402). Deze uitspraak biedt onvoldoende aanknopingspunten voor een ander standpunt inzake de noodzakelijke samenhang tussen energiekosten en een hulpmiddel. Het hof stelt – in lijn met HR 3 juni 1998, ECLI:NL:HR:1998:AA2292 – dat slechts een stoffelijk voorwerp een hulpmiddel kan zijn en dat extra elektriciteitskosten ten behoeve van dialyse naar de aard geen uitgaven voor een hulpmiddel kan zijn. Het lijkt erop dat in deze procedure de energiekosten geïsoleerd zijn beoordeeld als uitgaven voor een hulpmiddel. Het is niet bekend of in deze procedure aan de orde is gekomen of het dialyseapparaat ook als hulpmiddel kwalificeert en zo ja, of de hogere energiekosten samenhangen met het gebruik van dit hulpmiddel.

Op de belastingplichtige rust de bewijslast om de hoogte van de betreffende energiekosten aannemelijk te maken. Belastingplichtige kan bijvoorbeeld een inschatting maken van het verbruik van het hulpmiddel en dit verbruik vermenigvuldigen met de gemiddelde prijs voor een kWh voor belastingplichtige in het betreffende jaar.