Hoge Raad, 30-09-2022, ECLI:NL:HR:2022:1338, 21/01910
Hoge Raad, 30-09-2022, ECLI:NL:HR:2022:1338, 21/01910
Gegevens
- Instantie
- Hoge Raad
- Datum uitspraak
- 30 september 2022
- Datum publicatie
- 30 september 2022
- ECLI
- ECLI:NL:HR:2022:1338
- Formele relaties
- In cassatie op : ECLI:NL:GHARL:2021:2879
- Zaaknummer
- 21/01910
Inhoudsindicatie
Procesrecht; art. 8:75 Awb; Besluit proceskosten bestuursrecht; bijwonen zitting; vergoeding verletkosten; omzetderving.
Uitspraak
HOGE RAAD DER NEDERLANDEN
BELASTINGKAMER
Nummer 21/01910
Datum 30 september 2022
ARREST
in de zaak van
[X] te [Z] (hierna: belanghebbende)
tegen
de STAATSSECRETARIS VAN FINANCIËN
op het beroep in cassatie tegen de uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 23 maart 2021, nr. 20/004941, op het hoger beroep van belanghebbende tegen een uitspraak van de Rechtbank Gelderland (nr. AWB 19/1730) betreffende de aan belanghebbende voor het jaar 2014 opgelegde aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen en de daarbij gegeven beschikking inzake belastingrente.
1 Geding in cassatie
Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Staatssecretaris, vertegenwoordigd door [P], heeft een verweerschrift ingediend.
Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.
2 Uitgangspunten in cassatie
Belanghebbende oefent zelfstandig een beroep uit. Hij heeft de Rechtbank verzocht om bij gegrondverklaring van het beroep de Inspecteur te veroordelen tot vergoeding van kosten die hij in verband met de behandeling van het beroep heeft gemaakt. Daartoe heeft hij bij de Rechtbank een “Formulier proceskosten” ingediend waarin hij opgave heeft gedaan van onder meer verletkosten, in totaal € 328, in verband met het bijwonen van de zitting bij de Rechtbank. Het daarmee gemoeide tijdsbeslag heeft belanghebbende gesteld op vier uren.
De Rechtbank heeft het beroep van belanghebbende tegen de uitspraak op bezwaar gegrond verklaard. Daarbij heeft de Rechtbank de Inspecteur veroordeeld tot vergoeding van verletkosten die belanghebbende heeft moeten maken voor het bijwonen van de zitting voor een bedrag van € 82 (1 uur x € 82). Omdat belanghebbende woonachtig is in de plaats waar het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden, zijn er naar het oordeel van de Rechtbank geen reiskosten die voor vergoeding in aanmerking komen.
Het hoger beroep van belanghebbende was onder meer gericht tegen de door de Rechtbank toegekende vergoeding voor proceskosten. In het hogerberoepschrift heeft hij gesteld voor die dag vier uur minder te hebben kunnen declareren. In het proces-verbaal van het onderzoek ter zitting bij het Hof is het volgende vermeld over de bij de Rechtbank verzochte verletkosten:
“Belanghebbende verklaart een vergoeding te wensen voor de vier uur waarin hij geen omzet heeft kunnen genereren. Dat lijkt veel omdat de zitting in zijn woonplaats plaatsvond maar hij moest die dag naar Utrecht. Door de zitting kon hij daar pas vier uur later naartoe.”
Het Hof heeft het hoger beroep ongegrond verklaard. Met betrekking tot de grief over de door de Rechtbank vastgestelde vergoeding van verletkosten heeft het Hof overwogen dat verletkosten kosten zijn van tijdverzuim voor, voor zover van belang, het bijwonen van de zitting en de heen- en terugreis. Gelet hierop heeft de Rechtbank volgens het Hof de vergoeding van de verletkosten terecht vastgesteld op € 82.
3 Beoordeling van de klachten
De klachten betogen onder meer dat het Hof had moeten oordelen dat de Rechtbank belanghebbende een hogere vergoeding van verletkosten had moeten toekennen in verband met de door belanghebbende gederfde omzet vanwege het in persoon bijwonen van de zitting bij de Rechtbank.
Indien een zelfstandig beroepsbeoefenaar zoals belanghebbende in persoon een onderzoek ter zitting heeft bijgewoond, moet in het algemeen, behoudens bijzondere omstandigheden, worden aangenomen dat hij als gevolg daarvan gedurende een aantal uren zijn normale werkzaamheden niet heeft kunnen uitoefenen en dus omzet heeft gederfd.2 Het aantal uren gedurende welke een zelfstandig beroepsbeoefenaar zijn normale werkzaamheden niet heeft kunnen uitoefenen, is niet zonder meer beperkt tot de tijd die is gemoeid met het onderzoek ter zitting en met de heen- en terugreis.
Uit de uitspraak van het Hof blijkt niet op welke grond(en) het Hof tot het oordeel is gekomen dat het tijdverzuim voor het bijwonen van het onderzoek ter zitting van de Rechtbank niet vier uren was, zoals door belanghebbende opgegeven. Daarmee heeft het Hof hetzij blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting, hetzij zijn oordeel onvoldoende gemotiveerd. In zoverre treffen de klachten doel.
De Hoge Raad heeft ook de overige klachten beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van de uitspraak van het Hof. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie).
Gelet op hetgeen hiervoor in 3.3 is overwogen, kan de uitspraak van het Hof niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.