Parket bij de Hoge Raad, 16-01-2004, AM2959, 1382

Conclusie van 24 oktober 2003 inzake:

MICHERNA BEHEER BV

tegen

DE STAAT DER NEDERLANDEN

1. Feiten en procesverloop

1.1. Micherna Beheer BV (hierna: Micherna) is eigenaresse van drie percelen(1). Die percelen zijn bij KB van 22 augustus 2000(2) ingevolge art. 72a Onteigeningswet (hierna: Ow.) ter onteigening aangewezen ten behoeve van - samengevat - de reconstructie en de aanleg van rijksweg 14. In dat KB is Micherna aangewezen als eigenaresse van de te onteigenen percelen. De percelen vormen een aaneengesloten kavel, gelegen aan de Zijdeweg in Wassenaar. De kavel omvat (onder meer) een horecaruimte met dienstwoning, een schuur, erf en een onverhard parkeerterrein. In het pand werd een horecagelegenheid geëxploiteerd genaamd "De Landbouw". Het onteigende en de daarin gevestigde onderneming is sinds 1983 verpacht geweest.

1.2. Bij beschikking van 11 mei 2001(3) heeft de Rechtbank (onder meer) op verzoek van de Staat der Nederlanden (Verkeer en Waterstaat; hierna: de Staat) op de voet van art. 54a Ow een rechter-commissaris en deskundigen benoemd en op de voet van art. 54c Ow de tijd en plaats van de plaatsopneming bepaald.

1.3. Bij exploit van 30 mei 2001(4) heeft de Staat Micherna doen dagvaarden voor de arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage (hierna: de Rechtbank) en (onder meer) gevorderd te zijner name vervroegd de onteigening uit te spreken van de drie percelen.

1.4. De (vervoegde) plaatsopneming heeft plaatsgevonden op 7 juni 2001. In het dossier bevindt zich een afschrift van het proces-verbaal daarvan.

1.5. Op 19 juni 2001 zijn de drie te onteigenen percelen door Micherna ter veiling aangeboden op de openbare veiling van het Venduehuis der Notarissen in Den Haag.(5) Het registergoed werd ingezet op ƒ 1.180.000 (€ 535.461) en vervolgens werd het afgeslagen van de som van ƒ 2.500.000 (€ 1.134.451), maar er werd niet gemijnd(6). Micherna heeft de percelen echter niet gegund voor het bedrag van ƒ 1.180.000 (€ 535.461), zodat de percelen bij haar in eigendom bleven.

1.6. De Rechtbank heeft op 5 september 2001 in deze zaak vonnis(7) gewezen. De Rechtbank heeft in dat vonnis (onder meer) de gevorderde onteigening uitgesproken en het voorschot op de schadeloosstelling voor Micherna vastgesteld op ƒ 653.751 (€ 296.659), zijnde 90 percent van het aanbod ten bedrage van ƒ 726.390 (€ 329.621).

1.7. Het tegen dit vonnis door Micherna ingestelde cassatieberoep, is door de Hoge Raad bij arrest van 15 maart 2002(8) verworpen onder verwijzing naar art. 81 Wet RO.

1.8. Het Rechtbankvonnis van 5 september is vervolgens op 17 april 2002 ingeschreven in de openbare registers.

1.9. Na een voorlopig rapport van 27 september 2001, hebben de deskundigen op 31 juli 2002 hun definitieve rapport gedeponeerd. De Rechtbank heeft zich in haar eindvonnis(9) van 11 december 2002 - kort gezegd - geheel aangesloten bij de oordelen van de deskundigen ter zake van de hoogte van de schadeloosstelling die aan de onteigende moet worden toegekend. Zij stelde de schadeloosstelling vast op € 383.444,28 (ƒ 845.000). Daarnaast oordeelde zij onder meer dat een (gedeeltelijke) vergoeding van de proceskosten op haar plaats was.

1.10. Tegen dit vonnis heeft Micherna tijdig en op de juiste wijze beroep in cassatie ingesteld onder aanvoering van één middel, bestaande uit zes onderdelen, die zijn onderverdeeld in diverse subonderdelen. Micherna kan zich niet vinden in de door de Rechtbank vastgestelde waarde van de drie percelen (hierna ook: de Landbouw); in de vastgestelde bijkomende schade (nihil); in de vastgestelde belastingschade (nihil); in de rentevoet van 4,5%; en in de voor vergoeding in aanmerking komende kosten van rechtsbijstand en partijdeskundige.

1.11. Partijen hebben hun onderscheiden standpunten ter zitting van 27 juni 2003 schriftelijk doen toelichten. Ter zitting van 11 juli 2003 heeft de Staat gedupliceerd.

2. Beoordeling van het middel

De waarde

2.1.1. Met de Rechtbank ben ik voorts van oordeel dat de uitkomst van de veiling niet te beschouwen is als een marktconforme waardering en daarom geen relevantie kan hebben bij het bepalen van de hoogte van de aan Micherna toe te kennen schadeloosstelling. Anders dan de Rechtbank meen ik dat de omstandigheid dat er noch gemijnd noch gegund is, hierbij niet van belang is. Ik meen in het algemeen dat de uitkomst van de openbare veiling van een object waarvan tevoren kenbaar is gemaakt dat het betrokken is bij een onteigening - in beginsel - geen rol kan spelen bij het bepalen van de aan het onteigende object toe te kennen waarde. Het is immers niet mogelijk 'de onteigening weg te denken' en zo tot een daarvan abstraherende waarde te komen. Daar komt nog een overweging bij. Indien wel rekening zou worden gehouden met dergelijke veilinguitkomsten, bestaat het gevaar van misbruik, bijvoorbeeld door de inzet van stromannen. Gegund hoeft er immers niet te worden. De rechtbank lijkt trouwens de uitkomst van de veiling van de Landbouw ook niet serieus te nemen wanneer zij overweegt dat de veiling speciaal voor de gelegenheid is georganiseerd en dat noch gemijnd noch gegund is. Dat is een feitelijke beoordeling.

2.1.2. Anders dan Micherna betoogt, valt niet te zeggen of de mededeling, gedaan voorafgaande aan de veiling, dat er onteigend wordt een lagere veilinguitkomst veroorzaakt. Ik kan mij goed voorstellen dat een projectontwikkelaar die het te onteigenen goed wil verwerven als inzet voor een bouwclaim bereid is fors te bieden en dat ook een speculant een hoog bedrag wil bieden in de verwachting dat de onteigenende overheid bereid is dieper in de buidel te tasten om het object in der minne te verkrijgen.

Dit oordeel lijkt mij verweven met waarderingen van feitelijke aard en komt mij niet onbegrijpelijk voor, zoals Micherna wel betoogt. Bezien in het licht van het deskundigenrapport - waarin uitvoerig wordt ingegaan op de slechte onderhoudstoestand van de Landbouw - mocht de Rechtbank oordelen zoals zij deed. De Rechtbank heeft door de deskundigen te volgen in hun beoordeling van de onderhoudstoestand met hen afstand genomen van het anders luidende taxatierapport van Van Kuijen van 25 maart 1991(10). Zij behoefde dit niet nader te motiveren.

Met bovenstaande door deskundigen ter zitting naar voren gebrachte argumenten mocht de Rechtbank bij haar oordeel rekening houden.

In dit licht bezien is het oordeel van de Rechtbank volstrekt begrijpelijk en kon de Rechtbank niet tot een nadere motivering worden gehouden.

De bijkomende schade

2.5.2. HR 18 september 1996, NJ 1997, 40 ('s-Gravenhage/Metterwoon Vastgoed BV) oordeelde:

3.1. In cassatie gaat het om de vraag of aan Metterwoon, naast een vergoeding voor de waarde van het onteigende, ook nog een vergoeding toekomt voor de kosten van wederbelegging in onroerende zaken. Deze vraag is door de Rechtbank bevestigend beantwoord. Hiertegen richt zich het middel met een rechtsklacht en met een motiveringsklacht.

3.2. Dienaangaande moet in cassatie van het volgende worden uitgegaan. Metterwoon heeft volgens haar statuten ten doel "het kopen, verkopen, ruilen, beleggen, huren, verhuren en beheren van onroerende zaken, en het verrichten van onderhoudswerken, verbouwingen en reparaties aan onroerende zaken (enz.)". Zij heeft een bestand van ongeveer 7000 woningen waarvan zij jaarlijks gemiddeld 8% verkoopt.

3.3. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat het onteigende door Metterwoon als duurzame belegging werd aangehouden, zoals nodig is, wil zij in aanmerking komen voor een vergoeding van de kosten van wederbelegging in onroerende zaken (HR 16 juli 1990, NJ 1991, 722). Immers, uit die omstandigheden blijkt dat het onteigende door Metterwoon werd aangehouden als onderdeel van een wisselend woningbestand en derhalve bestemd was om te eniger tijd door Metterwoon te worden verkocht.

3.4. Aan het vorenstaande kan niet afdoen dat de Rechtbank op het voetspoor van de deskundigen heeft vastgesteld dat Metterwoon, als er geen onteigening zou zijn geweest, het onteigende in verband met de bouwkundige staat en de onderhoudstoestand zou hebben aangehouden. Immers deze vaststelling, die - nu uit het vonnis niet blijkt dat de Rechtbank hier heeft willen afwijken van de op dit punt uit het rapport van deskundigen blijkende zienswijze - kennelijk zo moet worden gelezen dat naar het oordeel van de Rechtbank Metterwoon het onteigende (in verband met de bouwkundige staat en de onderhoudstoestand) zonder onteigening voorlopig zou hebben aangehouden, maakt op zichzelf een belegging als de onderhavige nog niet duurzaam in de hier bedoelde zin. Beslissend is dat Metterwoon het onteigende als onderdeel van een wisselend bestand aan onroerende zaken en dus als inwisselbaar beleggingsobject aanhield.

2.5.3. HR 28 mei 1997, NJ 1998, 298 ('s-Gravenhage/Van der Veeke) oordeelde:

3.7. De Rechtbank heeft geoordeeld dat Van der Veeke aannemelijk heeft gemaakt dat met betrekking tot het onteigende aan de evenbedoelde maatstaf is voldaan. Zij heeft daartoe overwogen dat Van der Veeke, die expertise heeft op het gebied van onderhoud van onroerende zaken, de appartementen in 1982 in zeer slechte toestand heeft gekocht, deze vervolgens grondig heeft opgeknapt, niet met het doel de appartementen weer met winst te verkopen, maar met het doel ze te verhuren, hetgeen hij ook daadwerkelijk tot de onderhavige onteigening heeft gedaan. Voorts heeft de Rechtbank daarbij van belang geacht dat Van der Veeke in de afgelopen 15 jaar voor 43% van zijn inkomen afhankelijk was van de onderhavige huuropbrengsten en dat hij met betrekking tot andere appartementen die hij in het verleden heeft verkocht telkens slechts tot verkoop is overgegaan in een gedwongen situatie, te weten door de stadsvernieuwing. Op grond van dit een en ander alsmede omdat niet aannemelijk werd geacht dat, de onteigening weggedacht, de onroerende zaken binnen enige tijd zouden zijn verkocht, heeft de Rechtbank geoordeeld dat voldoende is komen vast te staan dat de onteigende appartementen voor Van der Veeke een duurzame belegging vormden.

3.8. Het aldus gemotiveerde oordeel van de Rechtbank, waarin ligt besloten dat Van der Veeke de appartementen niet als onderdeel van een wisselend bestand aan onroerende zaken en dus als inwisselbaar, voor de verkoop op termijn bestemd beleggingsobject aanhield, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

2.5.4. HR 6 juni 2003, RvdW 2003/102 (Van den Boogert/Rotterdam) overwoog:

3.2. Het tweede onderdeel van het cassatiemiddel klaagt dat onbegrijpelijk is het oordeel van de Rechtbank dat de onteigende onroerende zaak, gelet op de staat waarin de opstal zich ten tijde van de aankoop door Van den Boogert bevond en het gebrek aan mogelijkheden voor zelfstandige ontwikkeling als bouwperceel, niet kan worden aangemerkt als een duurzame belegging als door de Hoge Raad bedoeld in zijn arrest van 16 juli 1990 ( NJ 1991, 722) en dat Van den Boogert derhalve niet in aanmerking komt voor vergoeding van wederbeleggingskosten. De klacht faalt. De Rechtbank heeft kennelijk tot uitdrukking willen brengen dat Van den Boogert het onteigende perceel aanhield met het oogmerk het op termijn met winst te verkopen en dat het onteigende daarom geen duurzame belegging vormde van het soort waarop de Hoge Raad het oog had in zijn vermelde arrest. Dit oordeel van de Rechtbank is niet onbegrijpelijk en de daaraan door de Rechtbank verbonden gevolgtrekking dat Van den Boogert in verband met de onteigening van deze onroerende zaak geen aanspraak heeft op vergoeding van wederbeleggingskosten, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting.

2.5.5. In de zaak Metterwoon (2.5.2) is naar mijn opvatting ten onrechte het statutaire doel van de vennootschap als een omstandigheid genoemd waaruit mede zou blijken dat het onteigende niet als een duurzame belegging werd aangehouden(14). De ruime statutaire doelstelling van deze vennootschap leert immers niets omtrent haar feitelijke wijze van beleggen. In de zaak Van der Veeke (2.5.3) is naar mijn opvatting ten onrechte diens afhankelijkheid van de huuropbrengsten als een aanwijzing opgevat voor de duurzaamheid van het beleggen in onroerende zaken. De afhankelijkheid geeft aan dat Van der Veeke na verkoop waarschijnlijk zal wederbeleggen in onroerende zaken maar leert niets over de mutatiefrequentie van belegger Van der Veeke. In de eerste drie genoemde zaken (Van den Boogert I, Metterwoon en Van der Veeke) is de vraag of voldaan is aan het criterium duurzaam beleggen afgemeten aan het beleid van de onteigende ten aanzien van al zijn onroerende bezittingen. In de zaak Van den Boogert II (2.5.4) besliste de Hoge Raad daarentegen dat een vergoeding van de kosten van wederbelegging niet op haar plaats was, omdat Van den Boogert het onteigende pand slechts aanhield met het oogmerk het op termijn met winst te verkopen. De Hoge Raad wijkt hiermee enigszins af van de daarvoor gekozen lijn. Kennelijk kan het oogmerk van de onteigende met betrekking tot het te onteigenen object een rol spelen. Al zou de onteigende in het algemeen gesproken duurzaam in onroerende zaken beleggen, dan nog loopt hij een vergoeding van de kosten van wederbelegging mis, indien het te onteigenen object bestemd was voor de handel. Omgekeerd zal gelden: een handelaar in onroerende zaken die bewijs levert van zijn stelling dat hij één object duurzaam als belegging aanhoudt, heeft recht op kosten van wederbelegging indien het laatsbedoelde object wordt onteigend. In de eerste drie zaken (Van den Boogert I, Metterwoon en Van der Veeke) werd uit het beleggingsbeleid in het algemeen afgeleid dat ook het onteigende object duurzaam bezit was (of juist niet).

De rechtbank kan zich met het oordeel van de deskundigen verenigen. Nu Micherna blijkens een overzicht van haar beleggingsportefeuille eigenaar is van meerdere, tussen 1 januari 1998 en 1 januari 2001 in aantal dalende, panden, waarvan er op een aantal van 24 panden 11 panden zijn verkocht, hetgeen blijkens de jaarcijfers 1997, 1998 en 1999 heeft geleid tot aanzienlijke inkomsten uit verkoop, terwijl de inkomsten uit de exploitatie van onroerend goed sterk zijn teruggelopen, kan niet worden staande gehouden, dat Micherna het onteigende [niet](15) als onderdeel van een wisselend bestand aan onroerende zaken en dus als inwisselbaar beleggingsobject aanhield, waaraan niet afdoet, dat Micherna het onderhavige pand reeds meer dan 10 jaar in haar bezit heeft.

Hierbij overweegt de rechtbank nog, dat bij de eventuele vergoeding van de wederbeleggingskosten niet het unieke karakter van het pand dat onteigend wordt van doorslaggevend belang is, maar de persoon van de belegger. Derhalve vordert het redelijk belang van Micherna geen herbelegging in onroerend goed.

2.5.7. Door te oordelen dat Micherna het onteigende als onderdeel van een wisselend bestand aan onroerende zaken aanhield, oordeelde de Rechtbank dat de onteigende percelen geen duurzame belegging voor Micherna vormen. Daarmee heeft de Rechtbank derhalve geoordeeld dat niet voldaan is aan de eerste van de twee - cumulatieve - criteria die worden gesteld voor het in aanmerking nemen van wederbeleggingskosten. Wanneer de activiteiten van Micherna worden vergeleken met die van Van den Boogert (I) en die van Metterwoon, is ook in dit geval geen sprake van duurzaam beleggen. Van den Boogert verkocht jaarlijks gemiddeld 3% (20 van zijn ongeveer 700 wooneenheden); Metterwoon verkocht jaarlijks gemiddeld 8% (op een bestand van 700 woningen); Micherna verkocht in drie jaar bijna de helft van haar onroerende zaken. Het oordeel van de Rechtbank getuigt mijns inziens niet van een onjuiste rechtsopvatting. Onbegrijpelijk komt het oordeel mij evenmin voor - bezien in het licht van de door de Rechtbank genoemde jaarstukken. De omstandigheid dat Micherna de Landbouw ruim 10 jaar in eigendom heeft gehouden, vormde voor de Rechtbank niet voldoende bewijs voor de stelling dat sprake is van een duurzame belegging. Dit is een feitelijk en niet onbegrijpelijk oordeel. Terecht ook overwoog de Rechtbank tot slot dat de omstandigheid dat de Landbouw een uniek object is dan wel een specifieke karakteristiek heeft, geen indicatie vormt dat het duurzaam door Micherna werd bezeten.

2.5.8. Het door de Rechtbank gegeven oordeel dat het redelijk belang van Micherna geen herbelegging in onroerend goed vordert komt mij echter niet begrijpelijk voor; er ontbreekt een behoorlijke motivering. De klacht van Micherna is op dit punt terecht voorgesteld. Zo besteedt de Rechtbank geen aandacht aan de persoonlijke omstandigheden van de onteigende en evenmin aan de vooruitzichten van beleggen in onroerend goed. Uit de jaarstukken over de jaren 1997, 1998 en 1999(16) maak ik op dat meer dan 70% van de activa van Micherna uit onroerende zaken bestaat, terwijl daarnaast gelden werden uitgeleend aan groepsvennootschappen en banktegoeden werden aangehouden. Het ligt naar mijn mening voor de hand dat een onroerendgoedmaatschappij zoals Micherna een schadeloosstelling van € 383.444, 28 (ruwweg 17% van de waarde van de totale activa, berekend aan de hand van de balans over 1999) in onroerende zaken investeert, te meer daar volgens haar de onroerend goedmarkt gunstig was, maar mogelijk was het uitlenen van de gelden aan een groepsvennootschap een alternatief. Wat er verder zij van het redelijk belang van Micherna om te herbeleggen, daarover heeft de Rechtbank zich in het laatste regels van rov. 8 volstrekt onduidelijk uitgelaten. Dit leidt echter niet tot cassatie, nu de overweging inzake het redelijk belang door de Rechtbank ten overvloede is gegeven - aan het eerste van de twee cumulatieve criteria is immers al niet voldaan.

De belastingschade

Niet is gebleken dat de deskundigen met betrekking tot de belastingschade onjuiste uitgangspunten hebben gehanteerd. Zij hebben hun standpunt voldoende gemotiveerd onderbouwd. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om hieromtrent af te wijken van het advies van de deskundigen.

2.6.1. Micherna meent dat bovenstaand oordeel onbegrijpelijk is, omdat - kort gezegd - wel degelijk sprake zou zijn van een duurzame belegging. Zoals ik hiervóór in § 2.5. echter al heb uiteengezet, kon de Rechtbank zonder schending van enige rechtsregel oordelen dat dit niet het geval was. Bij reguliere vervreemding zou Micherna hoe dan ook over de boekwinst belasting hebben moeten betalen; de boekwinst is dus geen gevolg van de onteigening en dat geldt dus ook voor de belastingheffing daarover. Van het eerder betalen van belasting is ook geen sprake, omdat de Landbouw geen duurzaam bezit is. Het oordeel van de Rechtbank dat geen plaats is van een vergoeding van belastingschade is dan ook niet onbegrijpelijk. Het oordeel van de Rechtbank dat Micherna gebruik kan maken van een fiscale herbeleggingsfaciliteit komt mij niet onjuist voor en het is evenmin onbegrijpelijk. De Rechtbank heeft hier kennelijk het oog op de herinvesteringsreserve van art. 3.53 Wet IB 2001.

De rentevergoeding

2.7.1. Het middelonderdeel betoogt dat aan Micherna een wettelijke rente van 7% per jaar toekomt.

Toepassing van het wettelijke rentepercentage is dus eerder uitzondering dan regel en slechts aangewezen als daarmee de werkelijke (marktrenteconform berekende) renteschade benaderd wordt. Het rentepercentage wordt doorgaans ontleend aan de redelijkerwijs te behalen rente in de geld- of kapitaalmarkt in de tussenliggende periode. Aldus wordt de gederfde rente vergoed.

2.7.4. De tegen het rente-oordeel van de Rechtbank gerichte klacht dient evenzeer te falen, aangezien het oordeel niet onjuist of onbegrijpelijk is. Zoals uit het bovenstaande blijkt, is de Rechtbank bij het bepalen van de schadeloosstelling niet gebonden aan een bepaald wettelijk percentage. De Rechtbank heeft het advies van deskundigen ter zake gevolgd.

De kosten van rechtsbijstand en partijdeskundige

2.8.1. In het middelonderdeel wordt de Rechtbank verweten dat zij de preprocessuele kosten niet voor volledige vergoeding in aanmerking laat komen, althans zonder motivering geen volledige vergoeding toekent. Voorts wordt verdedigd dat de declaratie van [A] heel duidelijk aangeeft welke werkzaamheden zij heeft verricht.

2.8.2. Terecht neemt de Rechtbank als uitgangspunt dat de kosten van rechtsbijstand (in beginsel) volledig voor vergoeding in aanmerking komen. Dit volgt uit art. 50 Ow, dat - voor zover thans van belang - luidt:

1. De kosten van het proces komen ten laste van de onteigenende partij, met dien verstande echter dat ingeval aan de verweerder onderscheidenlijk een derde belanghebbende, die het aan hem ten processe gedane aanbod niet heeft aanvaard, niet meer wordt toegewezen dan hem werd aangeboden, de rechtbank de betrokkene kan veroordelen tot betaling van de kosten van het geding of van een door haar naar billijkheid te bepalen gedeelte van die kosten.

2. (...)

3. (...)

4. Onder de kosten van het geding zijn mede begrepen kosten van rechtsbijstand of andere deskundige bijstand, die naar het oordeel van de rechtbank redelijkerwijs door verweerders of derde belanghebbenden zijn gemaakt.

5. (...)

2.8.3. De term 'het proces' kan tevens bepaalde preprocessuele kosten omvatten. Anders dan het onderdeel betoogt, heeft de Rechtbank dit niet miskend. Zij oordeelt slechts dat in het onderhavige geval bepaalde preprocessuele kosten niet voor vergoeding in aanmerking komen. Dit oordeel is geenszins onbegrijpelijk, omdat de kosten gemaakt in de periode van 18 april 1996 tot en met april 2001, zoals de Rechtbank aangeeft, kosten van een procedure bij de Raad van State betreffen. Het onderdeel faalt derhalve in zoverre.

2.8.4. De Rechtbank heeft voorts op niet onbegrijpelijke wijze toepassing gegeven aan de zogenaamde dubbele redelijkheidstoets:

1. is het redelijk dat deskundige- of rechtskundige bijstand wordt ingeroepen;

Bestrijding deskundigenrapport in zijn geheel

5. Deze begroting is behoudens hetgeen hierna wordt besproken niet bestreden.

2.9.1. In het laatste middelonderdeel wordt betoogd dat hetgeen de Rechtbank in rov. 5 overweegt een standaardoverweging is, welke in de onderhavige zaak betekenis mist omdat de begroting van deskundigen in haar geheel bestreden is.

2.9.2. Toegegeven kan Micherna worden dat hetgeen de Rechtbank in rov. 5 overweegt een standaard karakter heeft. Dit maakt haar echter niet minder juist. Zo heeft Micherna bijvoorbeeld de begroting van deskundigen, inhoudende dat andere derden belanghebbenden geen schade lijden, niet bestreden(17). Ook dit onderdeel wordt derhalve vergeefs voorgesteld.

Slotsom

2.10. Alle onderdelen van het middel ongegrond bevindend, meen ik dat het cassatieberoep dient te worden verworpen. De (sub)onderdelen betreffende de belastingschade, de rentevergoeding en hetgeen de Rechtbank in rov. 5 overweegt ten aanzien van het deskundigenrapport kunnen naar mijn mening onder verwijzing naar art. 81 Wet RO worden afgedaan.

3. Conclusie

Ik concludeer tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

A-G