Parket bij de Hoge Raad, 20-01-2017, ECLI:NL:PHR:2017:131, 16/01087

 te verklaren voor recht dat ABN AMRO schadeplichtig is jegens hem, primair op grond van art. 6:74 BW, subsidiair op grond van art. 6:162 BW;

 ABN AMRO te veroordelen tot betaling van schadevergoeding aan hem, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet;

 ABN AMRO te veroordelen in de kosten van deze procedure.

“7. De kernvraag in dit geschil is of in redelijkheid bij ABN AMRO terechte twijfel is ontstaan over de integriteit van [eiser] bij ‘de uitoefening van het bancaire bedrijf in de meest ruime zin’, zoals in de Algemene gedragsregels van de Integriteitscode van de NVB onder punt 2 staat vermeld. Indien deze vraag bevestigend zou worden beantwoord komt vervolgens aan de orde of ABN AMRO daardoor genoodzaakt werd de afgifte van de integriteitsverklaring te weigeren onder opgave van de redenen aan MeesPierson als vermeld in de brief van 28 juli 2005.”

“9. Leiderschapstijl (als door ABN AMRO genoemd in de brieven van 19 augustus 2004 en 29 juli 2005) en het op integere wijze uitoefenen van werkzaamheden voor het bancaire bedrijf kunnen wellicht in elkaar overlopen, maar de beëindiging van een arbeidsovereenkomst vanwege een – pas na vele jaren ontdekte – ongewenste stijl van leiding geven kan niet zonder meer rechtvaardigen dat voor de betrokken werknemer geen integriteitsverklaring wordt afgegeven. Die verklaring gaat immers om gedrag in de uitoefening van werkzaamheden voor het bancaire bedrijf als bedoeld in de Integriteitscode en de daarin genoemde richtlijnen (op het gebied van privacy van cliënten, rassendiscriminatie, koersgevoelige informatie, privé beleggingstransacties en hypothecaire kredieten). (…)

11. Voor een onderzoek naar de integriteit van [eiser] is in deze procedure geen aanleiding, aangezien het er (zoals ABN AMRO zelf terecht heeft benadrukt) niet om gaat of [eiser] al dan niet integer was, maar of de twijfel aan zijn integriteit in redelijkheid terecht was. Dat had ABN AMRO moeten onderzoeken alvorens te (kunnen) weigeren de integriteitsverklaring af te geven. De resultaten van dat onderzoek had zij dan kant en klaar in deze procedure kunnen (en moeten) inbrengen. De brief van 28 juli 2005 heeft zijn uitwerking allang gehad en het kwaad voor [eiser] is dus reeds geschied. Toetsing van het gedrag van [eiser] achteraf zal in de premature handelwijze van ABN AMRO geen verandering meer kunnen brengen. Voor een bewijsopdracht aan ABN AMRO met betrek-king tot de gedragingen van [eiser] is daarom helemaal geen aanleiding.”

“4.4 Anders dan de kantonrechter is het hof van oordeel dat het antwoord op de vraag of [eiser] integer was in de zin van de code niet in het midden kan blijven. Als [eiser] , zoals ABN AMRO stelt, niet integer was in de door de code bedoelde zin, heeft ABN AMRO de afgifte van de integriteitsverklaring terecht geweigerd. Als [eiser] wel integer was, heeft ABN AMRO de verklaring ten onrechte niet afgegeven. Mocht dit laatste het geval blijken dan kan ABN AMRO zich er niet op beroepen dat zij goede gronden had om aan de integriteit van [eiser] te twijfelen. ABN AMRO heeft immers, anders dan van haar in geval van twijfel aan Jansens integriteit verwacht had mogen worden, geen deugdelijk onderzoek naar de integriteit van [eiser] verricht alvorens de brief van MeesPierson van 12 mei 2005 te beantwoorden. Een deugdelijk onderzoek vereiste in ieder geval dat [eiser] in de gelegenheid was gesteld om te reageren op de hem door ABN AMRO in het kader van zijn integriteit gemaakte verwijten. Daarvan is, zoals [eiser] onweersproken heeft gesteld, geen sprake geweest. (…)”

“4.5 ABN AMRO heeft (in haar conclusie van antwoord onder 21) een aan-tal feiten en omstandigheden genoemd, die volgens haar voorbeelden zijn van niet integer gedrag van [eiser] . Het betreft hier – kort weergegeven – :

a. [eiser] gaf medewerkers plots, ongevraagd en zonder aanwijsbare grond promoties of salarisverhogingen, naar de indruk van die medewerkers om hun loyaliteit te “kopen”.

b. [eiser] stond bevriende relaties toe verder “rood te staan” dan volgens de richtlijnen van ABN AMRO was toegelaten en droeg medewerkers op om in strijd met die richtlijnen zodanige administratieve kunstgrepen toe te passen dat zijn toezegging aan die relatie kon worden uitgevoerd.

c. [eiser] liet zijn secretaresse een jaar lang rijden in een door de bank geleasede auto en gebruikte zijn naam en functie bij ABN AMRO om te bewerkstelligen dat een bevriende relatie een door ABN AMRO gesponsorde auto kreeg.

d. [eiser] manipuleerde en loog regelmatig, bijvoorbeeld door tegen A te zeggen dat B hem iets over A had verteld wat bij navraag niet gezegd was.

e. [eiser] gebruikte stelselmatig bankfaciliteiten ten gunste van vrienden en kennissen.

f. In december 2003 probeerde [eiser] – via het lid van het managementteam [betrokkene 2] – te bewerkstelligen dat verzekeringscontracten van een ander filiaal van ABN AMRO werden overgeheveld naar het kantoor aan de Apollolaan omdat [eiser] zijn doelstelling niet had gehaald.

g. In diezelfde maand droeg [eiser] een medewerker op € 4.000,- als overeengekomen verzekeringspremie te boeken, terwijl de desbetreffende verzekeringsovereenkomst nog niet tot stand gekomen was en ook niet tot stand gekomen is.

h. [eiser] toonde een “chronisch” gebrek aan respect voor medewerkers.

i. Medio 2004 dwong [eiser] een accountmanager een nog niet overeengekomen lening van € 5 miljoen te boeken alsof deze al was overeengekomen.

ABN AMRO wijst ter onderbouwing van haar stelling dat het gedrag van [eiser] niet integer was voorts op 1) de gang van zaken die volgens haar aanleiding was tot de tweede heisessie, 2) de gang van zaken met betrekking tot een email van het managementteamlid [betrokkene 3] , 3) het feit dat tijdens de onderhandelingen op 26 augustus 2004 bleek dat [eiser] in strijd met de daarvoor geldende regels interne stukken van ABN AMRO thuis had en 4) “chantage” door [eiser] tijdens dat zelfde gesprek op 26 augustus 2004.”

“2.7 (…) [eiser] betwist niet dat volgens de daarvoor destijds bij ABN AMRO bestaande richtlijnen geen kredietfaciliteit verstrekt mocht worden aan particulieren die als slechte betaler geregistreerd stonden bij het BKR. Dat betekent dat [eiser] , anders dan hij heeft gedaan, niet aan [betrokkene 8] had mogen vragen [betrokkene 10] een particulier krediet te verstrekken. Dat [eiser] dat wel heeft gedaan is afkeuringswaardig maar betekent niet dat ABN AMRO [eiser] enkel op grond hiervan niet-integer gedrag kan verwijten in de zin van de code en het afgeven van een integriteitsverklaring heeft mogen weigeren. Niet alleen heeft [eiser] het onderhavige krediet niet zelf verstrekt maar heeft [betrokkene 8] dat gedaan – die kennelijk geen aanleiding heeft gezien zijn direct-leidinggevende [betrokkene 3] te raadplegen over de vraag of het krediet wel mocht worden verleend – maar bovendien gaat het om één geval – en heeft [eiser] niet stelselmatig bevriende relaties kredietfaciliteiten verleend in strijd met de daarvoor bestaande richtlijnen, zoals ABN AMRO aanvankelijk suggereerde – en betreft het een krediet tot een zeer beperkt bedrag. Van belang is ook dat uit de verklaring [betrokkene 8] niet blijkt dat [eiser] hem onder druk heeft gezet tot kredietverlening over te gaan. (…)

(i) het hof heeft in zijn tussenarrest van 7 oktober 2008 onbestreden geoordeeld dat ABN AMRO de afgifte van een integriteitsverklaring terecht heeft geweigerd als [eiser] niet integer was in de zin van de integriteitscode (randnummer 5.2);

(ii) onbegrijpelijk is (de redengeving van) het oordeel in het eindarrest van 12 februari 2013 dat de opdracht tot kredietverlening en het overhevelen van de verzekeringscontracten niet zouden getuigen van een gebrek aan integriteit (randnummers 4.5.1-4.7);

(iii) de conclusie moet luiden dat [eiser] niet integer in de zin van de integriteitscode heeft gehandeld en dat zijn vorderingen voor afwijzing gereed liggen (randnummer 5.3).

“3.3.1 Het middel bevat motiveringsklachten tegen de hiervoor in 3.2.4 aangehaalde oordelen [het betreft hier de hiervoor in 2.16 geciteerde overwegingen uit rov. 2.7, 2.10-2.11 en 2.19, A-G]. Met betrekking tot elk van die oordelen acht het middel zonder nadere motivering onbegrijpelijk waarom het hof het desbetreffende gedrag niet heeft aangemerkt als strijdig met de Integriteitscode. Voorts klaagt het middel aan het slot van onderdeel 3.1 erover dat het hof zich niet kenbaar rekenschap heeft gegeven van de vraag of de bewezen geachte verklaringen in onderlinge samenhang, alsmede in samenhang met de overige, in rov. 4.5 van het eerste tussenarrest vermelde gedragingen, rechtvaardigen dat ABN AMRO het afgeven van de gevraagde integriteitsverklaring heeft geweigerd.

“3. Het gaat in dit hoger beroep na verwijzing door de Hoge Raad om de vraag of [eiser] integer was in de zin van de Integriteitscode. Als [eiser] niet integer was in die zin, heeft ABN AMRO de afgifte van de integriteitsverklaring terecht geweigerd. Als [eiser] wel integer was, heeft ABN AMRO de verklaring ten onrechte niet afgegeven. Deze door het hof Amsterdam in r.o. 4.4 van het eerste tussenarrest gehanteerde maatstaf is in cassatie niet bestreden, zodat dit hof deze maatstaf eveneens tot uitgangspunt zal dienen te nemen.”

“8. Het gaat aldus om de gedragingen die – omwille van de leesbaarheid van onderhavig arrest – zijn hernoemd, als volgt:

i. [eiser] stond bevriende relaties toe verder “rood te staan” dan volgens de richtlijnen van ABN AMRO was toegelaten en droeg medewerkers op om in strijd met die richtlijnen zodanige administratieve kunstgrepen toe te passen dat zijn toezegging aan die relatie kon worden uitgevoerd.

ii. [eiser] gebruikte stelselmatig bankfaciliteiten ten gunste van vrienden en kennissen.

iii. In december 2013 probeerde [eiser] te bewerkstelligen dat verzekeringscontracten van een ander filiaal van ABN AMRO werden overgeheveld naar het kantoor Apollolaan omdat [eiser] zijn doelstelling niet had gehaald.

iv. [eiser] heeft in december 2003 een medewerker opgedragen om € 4.000,-- als overeengekomen verzekeringspremie te boeken, terwijl de desbetreffende verzekeringsovereenkomst nog niet tot stand was gekomen en ook niet tot stand gekomen is.

v. [eiser] dwong een accountmanager een nog niet overeengekomen lening van € 5 miljoen te boeken alsof deze al was overeengekomen.

vi. [eiser] toonde een “chronisch” gebrek aan respect voor medewerkers.

vii. Tijdens de onderhandelingen over zijn vertrek bij ABN AMRO op 26 augustus 2004 bleek dat [eiser] , in strijd met de daarvoor geldende regels, interne stukken van ABN AMRO thuis had.

9. Het hof dient “de relevante gedragingen van [eiser] niet alleen op zichzelf, maar mede in onderlinge samenhang te beoordelen”. Het gaat om het totaalbeeld dat ontstaat. Daarbij kan niet worden afgezien van het (ook) opnieuw wegen van de afzonderlijke gedragingen op zichzelf. Immers, deze gedragingen vormen geen gelijksoortige eenheden met identiek soortelijk gewicht, waarbij het na verwijzing volstaat de eerder – in dit geval: door hof Amsterdam – afzonderlijk gewogen eenheden op te tellen om tot een totaal(beeld) te komen.”

“Ad i. (…)

24. Het hof is van oordeel dat [eiser] , door [betrokkene 8] te vragen om, in strijd met de binnen ABN AMRO bestaande richtlijnen, aan [betrokkene 10] een aanvullend privékrediet te verstrekken, verwijtbaar heeft gehandeld. [eiser] was weliswaar bevoegd om zonodig een kredietverlening in afwijking van de richtlijnen door te drukken, maar gesteld noch gebleken is dat hij dat – op een passende wijze – heeft gedaan. [eiser] had gezien de wetenschap dat nadere kredietverlening volgens deze richtlijnen niet mogelijk was en de afwijzende reactie van [betrokkene 3] op zijn verzoek, er van af moeten zien om [betrokkene 8] , kennelijk met opzet buiten [betrokkene 3] om, te verzoeken het krediet (snel) te verlenen. [betrokkene 8] was ondergeschikte van [eiser] en voelde kennelijk enige druk – zij het geen dwang – om het krediet te verlenen, nu hij heeft verklaard: “Ik weet wel dat het verzoek van [eiser] kwam en dat het krediet snel moest worden verleend. Ik kende de achtergronden van [betrokkene 10] niet maar omdat [eiser] directeur van het kantoor was heb ik toch het krediet ver[s]trekt”. Dat [betrokkene 8] uiteindelijk ook een verantwoordelijkheid inzake de kredietverlening aan [betrokkene 10] droeg, doet aan dit verwijt niet af.

25. Dit verwijt ziet op de zuiverheid en betrouwbaarheid van handelen die van een directeur als [eiser] mocht worden verwacht. Het is, volledig op zichzelf beschouwd, echter van onvoldoende gewicht om van niet-integer handelen in de zin van de Integriteitscode te spreken. (…)

Ad iii. (…)

32. Na bewijslevering heeft hof Amsterdam in r.o. 10 van zijn eindarrest bewezen geacht dat [eiser] eind 2003 [betrokkene 2] , bankemployee, heeft gevraagd [betrokkene 9] , directeur van de vestiging te Hoofddorp van ABN AMRO, te bellen over het overhevelen van omzet uit de verkoop van verzekeringen – hof: van dat kantoor naar kantoor Amsterdam-Zuid – en dat hij in hun bijzijn een telefoongesprek over het overhevelen van omzetten heeft gevoerd toen [betrokkene 2] niet op zijn verzoek wilde ingaan. Hof Amsterdam acht ook aannemelijk dat dit gesprek door [eiser] is gevoerd met [betrokkene 9] . Deze bewezenverklaring is in cassatie niet met succes bestreden. Dit oordeel is daarom na verwijzing uitgangspunt.

33. Het hof acht de handelwijze van [eiser] ongepast en ernstig verwijtbaar. Met de door [eiser] gevraagde overheveling werd beoogd een vals beeld te geven van de omzet van de kantoren te Amsterdam-Zuid en Hoofddorp. Dat is ongepast. Een poging om [betrokkene 9] daarin te betrekken is op zichzelf ook ongepast. Voorts is ook het verzoek aan [betrokkene 2] , een ondergeschikte, om [betrokkene 9] met dat doel te bellen, ongepast. Daar komt bij dat [betrokkene 2] dat toen ook zo heeft ervaren, waar hij onder ede heeft verklaard: “[i]k vond die opdracht niet passend en niet normaal omdat die frauduleus was en een verkeerd beeld zou geven voor de medewerkers”. (…)

Ad iv. en v. (…)

42. [eiser] stelt dat de overeenkomst van geldlening van € 7 miljoen tot stand is gekomen doordat de klant de – door de Kredietcommissie geaccordeerde – offerte van ABN AMRO mondeling had geaccepteerd. Deze mondelinge toezegging vond [eiser] voldoende om de overeenkomst in RSS⁴ in te voeren, naar het hof aanneemt: in de week waarin de mondelinge acceptatie plaatsvond. Het hof verwerpt deze stellingen. Immers, de lening is gesloten met Bouwfonds – destijds een 100% dochter van ABN AMRO – en dus niet met het filiaal van [eiser] . Dat erkent [eiser] : de lening was bij Bouwfonds ondergebracht, omdat Bouwfonds over relevante gespecialiseerd[e] kennis beschikte. [eiser] verklaart echter niet hoe dit zich dan verhoudt tot de aan hem gerichte mondelinge acceptatie van zijn offerte (kantoor Amsterdam-Zuid van ABN AMRO). Gesteld noch gebleken is dat deze offerte en de daarop gerichte mondelinge acceptatie zagen op een overeenkomst met Bouwfonds. Evenmin is onderbouwd waarom deze overeenkomst voor RSS als een door kantoor Amsterdam-Zuid gerealiseerde verkoop heeft te gelden.

43. Door het niettemin invoeren in RSS van de gerealiseerde overeenkomst van de geldlening van € 7 miljoen is een valse voorstelling van zaken gegeven van de prestaties van kantoor Amsterdam-Zuid in de betreffende week. Dit is verwijtbaar en niet integer.

44. Het feit dat het hier om een competitie tussen filialen/kantoren gaat, en ABN AMRO geen (financiële) schade heeft geleden, is wel van belang voor de mate van verwijtbaarheid, maar neemt deze niet weg. Het feit dat interne audits niets onoorbaars hebben opgeleverd werpt geen ander licht op de zaak. (…)

Ad vii. (…)

50. [eiser] heeft niet betwist dat tijdens de onderhandelingen over zijn vertrek bij ABN AMRO op 26 augustus 2004 is gebleken dat hij interne stukken van ABN AMRO thuis had, en dat dit in strijd was met de daarvoor geldende regels. Deze handelwijze van [eiser] is onzorgvuldig en verwijtbaar. Er is echter onvoldoende gesteld om te oordelen dat deze handelwijze, volledig op zichzelf beschouwd, van voldoende gewicht is om als niet integer in de zin van de Integriteitscode te worden beschouwd. Deze handelwijze telt echter wel mee in het hierna te beoordelen totaalbeeld. (…)”

“Ad ii. (…)

28. (…) Echter het gaat het hof te ver daaraan de conclusie te verbinden dat deze client treatments geen (relevant) zakelijk doel [is] toe te dichten, maar als privé festiviteiten [zijn] aan te merken. Het is immers goed denkbaar dat deze client treatments bedoeld zijn als een zakelijke netwerkactiviteit. Dat bepaalde klanten daarvoor bij herhaling zijn uitgenodigd, dat – bijvoorbeeld – het hotel zich niet in het marktgebied Amsterdam-Zuid bevindt, en dat [eiser] sterke banden heeft met de eigenaren van het hotel, is, zonder bijkomende omstandigheden, die niet zijn gesteld, niet een aanwijzing dat dit anders is. De persoonlijke overtuiging van [betrokkene 3] dat de sponsoring nooit tot stand zou zijn gekomen zonder bedoelde persoonlijke band, welke overtuiging verder niet is toegelicht, maakt dit ook niet anders. Een andere kwestie is of deze client treatments succesvol waren, of niet. Uit het voorgaande volgt dat niet kan worden geoordeeld dat [eiser] ter zake van deze kwestie verwijtbaar heeft gehandeld.

29. Het hof is voorts van oordeel dat de kwestie van de parkeerplaatsen wel verwijtbaar is, in de zin van onzorgvuldig personeelsbeleid/slecht werkgeverschap, maar naar de aard geen kwestie die de integriteit van [eiser] in de hier aan de orde zijnde zin betreft.

30. Met betrekking tot het verwijt over de benadering/bejegening van de binnenhuisarchitecte leest het hof het gestelde anders dan hof Amsterdam. ABN AMRO heeft immers niet gesteld dat deze architecte werkzaamheden voor ABN AMRO en [eiser] had verricht. Bij de (juiste lezing van de) stellingname van ABN AMRO is, zo die stellingname juist is, geen sprake van niet integer gedrag, nu daarmee nog niet is gezegd dat het de serieuze bedoeling van [eiser] was de opdrachtverlening door ABN AMRO afhankelijk te stellen van een zacht prijsje voor hemzelf.

Ad iv. en v. (…)

41. [eiser] stelt dat de overeenkomst met betrekking tot de arbeidsongeschiktheidsverzekering mondeling/telefonisch tot stand is gekomen – naar het hof begrijpt: uiterlijk in de week waarin deze als verkoop in RSS⁵ werd geregistreerd – en hij vervolgens een verzekeringsadviseur naar de klant heeft gestuurd om de overeenkomst administratief af te ronden. Als de overeenkomst als beschreven mondeling en rechtsgeldig tot stand is gekomen – ABN AMRO betwist dit – is de verkoop terecht in RSS ingevoerd. ABN AMRO die de bewijslast van haar stellingen ter zake draagt heeft een concreet bewijsaanbod gedaan. Aan bewijslevering komt het hof echter niet toe gezien hetgeen hierna in r.o. 51 wordt geoordeeld. (…)

Ad vi. (…)

47. Naar het oordeel van het hof zijn de beschuldigingen dat [eiser] sollicitanten schoffeert, werknemers willekeurig voor ontslag voordraagt en zonder overleg schuift in organigrammen, te weinig geconcretiseerd. Het hof gaat daaraan voorbij. Als de respectloze aanduiding van collega’s heeft plaatsgevonden zoals ABN AMRO stelt, dan is dit respectloos en verwijtbaar. ABN AMRO die de bewijslast van haar stellingen ter zake draagt heeft een concreet bewijsaanbod gedaan. Aan bewijslevering komt het hof echter niet toe gezien hetgeen hierna in r.o. 51 wordt geoordeeld. (…)”

“Totaalbeeld verwijten

51. Uit het voorgaande, in onderlinge verband en samenhang bezien, volgt dat [eiser] niet integer is in de zin van de Integriteitscode. Dat geldt los van de vraag hoe bewijslevering als bedoeld in rechtsoverwegingen 44 en 50⁶ zou uitpakken. [eiser] heeft (het doel/oogmerk van) genoemde regels en richtlijnen van ABN AMRO geschonden/miskend door, waar het hem zo uitkwam, bewust een valse of vertekende voorstelling van zaken te geven. [eiser] heeft getracht collega’s en/of ondergeschikten daarin actief te betrekken. Dat is, gelet op de leidinggevende- (en dus voorbeeldfunctie) die [eiser] bekleedde ernstig verwijtbaar en geeft blijk van niet betrouwbaar en niet openhartig gedrag.

52. Als gezegd is de consequentie die daaraan na verwijzing moet worden verbonden dat ABN AMRO de afgifte van de integriteitsverklaring terecht heeft geweigerd (zie r.o. 3).”

“53. Op grond van de devolutieve werking van het hoger beroep zal het hof de overige stellingen en weren van [eiser] beoordelen.

54. Naar het oordeel van het hof heeft ABN AMRO met het verzenden van de brief van 28 juli 2005 niet gehandeld in strijd met art. 4 van de beëindigingsovereenkomst. In die bepaling is duidelijk vermeld dat van de daar geregelde geheimhouding (onder meer) zijn uitgezonderd de verplichtingen op grond van de Integriteitscode, zoals in het onderhavig geding aan de orde. Ook kan niet worden geoordeeld dat ABN AMRO door het verzenden van die brief onrechtmatig heeft gehandeld jegens [eiser] . [eiser] heeft – gelet op het traject dat heeft geleid tot de beëindigingsovereenkomst – er in redelijkheid niet zonder meer op mogen vertrouwen dat ABN AMRO hem een dergelijke verklaring zou verstrekken. Dit wordt niet anders door het enkele feit dat ABN AMRO hem een positief (door [betrokkene 1] medeondertekend) getuigschrift heeft verstrekt en ABN AMRO hem eerst na verloop van tijd – toen escalatie blijkbaar niet meer te vermijden viel – heeft aangesproken op zijn gedrag. Het moet [eiser] immers ten tijde van de beëindiging van zijn arbeidsovereenkomst duidelijk zijn geweest dat de bank hem serieuze verwijten maakte op het gebied van integriteit. Dat derden door dit getuigschrift op het verkeerde been konden worden gezet is ABN AMRO te verwijten, maar maakt niet dat [eiser] – tegen beter weten in – hieraan verwachtingen kan ontlenen. Ook het feit dat ABN AMRO voor het verzenden van de brief geen hoor- en wederhoor heeft toegepast, of [eiser] omtrent haar voornemen heeft geïnformeerd maakt niet dat moet worden geoordeeld dat de bank onrechtmatig heeft gehandeld in de door hem verdedigde zin. Overigens, volledig ten overvloede, zij opgemerkt dat het voorgaande niet wegneemt dat van ABN AMRO had mogen worden verwacht om – in het traject dat heeft geleid tot de beëindigingsovereenkomst – expliciet te maken dat (desgevraagd) geen integriteitsverklaring zou worden verstrekt, ook indien er bij ABN AMRO de verwachting bestond dat [eiser] niet in de bankwereld zou terugkeren. Een dergelijke mededeling had mogelijk tot een andere – voor [eiser] financieel gunstigere – uitkomst van de onderhandelingen geleid. Echter, op deze situatie gerichte stellingen en vorderingen van [eiser] ontbreken.”

“56. Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep slaagt. Het vonnis van de kantonrechter zal worden vernietigd en de vorderingen van [eiser] worden afgewezen. [eiser] zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in eerste aanleg en het hoger beroep. De proceskostenveroordeling zal uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard zoals gevorderd.”