Parket bij de Hoge Raad, 07-04-2021, ECLI:NL:PHR:2021:393, 20/00987
Parket bij de Hoge Raad, 07-04-2021, ECLI:NL:PHR:2021:393, 20/00987
Gegevens
- Instantie
- Parket bij de Hoge Raad
- Datum uitspraak
- 7 april 2021
- Datum publicatie
- 23 april 2021
- ECLI
- ECLI:NL:PHR:2021:351
- Formele relaties
- Arrest Hoge Raad: ECLI:NL:HR:2021:1109
- Arrest Hoge Raad: ECLI:NL:HR:2021:1026
- Zaaknummer
- 20/00987
Inhoudsindicatie
Rijnvarende in dienst van Luxemburgs uitzendbureau werkt voor Nederlandse scheepsexploitant en is sociaal verzekerd in Nederland, maar werkgever heeft In Luxemburg premies betaald; Svb weigert uitzonderingsprocedure ex art. 13 Rijnvarendenverdrag met Luxemburg; appellabele beschikking? Zo ja: gaat de Hoge Raad over zo’n weigering, gegeven de beperkte cassatiecontrole (art. 6 jo. 53 AOW)?
Feiten: De belanghebbende werkte in 2007 aan boord van een Rijnvaartschip van een Nederlandse exploitant, maar stond op de loonlijst van een Luxemburgse vennootschap, die – naar thans blijkt ten onrechte – in Luxemburg premies voor hem heeft afgedragen voor een aantal sociale verzekeringen. De belanghebbende was in Nederland verplicht verzekerd. Hij heeft de Sociale verzekeringsbank (Svb) verzocht om, zo nodig via de overlegprocedure ex art. 13 Rijnvarendenverdrag (RVV) te bewerkstelligen dat hij over 2007 alleen in Luxemburg verzekerd zou zijn. De Svb heeft dat verzoek afgewezen. Het daartegen gerichte bezwaar is ongegrond verklaard.
Geschil: Naast diverse andere middelen, waarop de conclusie niet ingaat: zijn belanghebbendes verzoeken om overleg met Luxemburg terecht afgewezen?
De Rechtbank Rotterdam heeft belanghebbendes beroep ongegrond verklaard, nu inleiding van de overlegprocedure van art. 13 RVV een discretionaire bevoegdheid van de Svb is. Het beleid van de Svb bij de beoordeling van dergelijke verzoeken acht de Rechtbank niet onredelijk en de Svb heeft in overeenstemming daarmee gehandeld.
De Centrale Raad van Beroep heeft belanghebbendes hogere beroep verworpen omdat hij er op basis van correspondentie van de Belastingdienst in 2005 al rekening mee moest houden dat hij in Nederland verzekerd en premieplichtig was en geen bijzondere omstandigheden zijn gebleken die ertoe zouden nopen om desondanks overleg te initiëren.
De belanghebbende stelt zes cassatiemiddelen voor. A-G Wattel gaat alleen in op de klachten over de afwijzing van belanghebbendes verzoek om een uitzonderingsprocedure met ex art. 13 RVV met Luxemburg voor zijn sociale-verzekeringsplicht. Voor de overige klachten verwijst hij naar de acht conclusies met gemeenschappelijke bijlage van 7 mei 2020 voor de acht arresten van de Hoge Raad van 10 juli 2020 (HR BNB 2020/142 enz.).
A-G Wattel meent dat de cassatiebepalingen in de artt. 53 AOW, 66 Anw, 31 AKW en 10.3.2 WLZ de Hoge Raad geen rechtsmacht geven om te oordelen over (i) de vraag of een weigering om overleg met een andere Rijnoeverstaat te openen een appellabel besluit is, noch over (ii) CRvB-uitspraken over een weigering van de Svb om op basis van art. 13 RVV overleg met een andere Staat te starten ten behoeve van een Rijnvarende, nu dat geen besluit is over het al dan niet bestaan van verzekeringsplicht, met name niet als beide Staten het eens zijn, zoals in casu, dat het RVV Nederland aanwijst als exclusief bevoegd. De wetsgeschiedenis noch de rechtspraak van de Hoge Raad over de betekenis van internationale regelingen voor de verzekeringsplicht nopen tot cassatiemogelijkheden, nu (i) geen risico bestaat van tegenstrijdige uitspraken van de sociale-verzekeringsrechter en de belastingrechter en (ii) geen dispuut bestaat over de verzekeringsplicht onder de dwingende aanwijsregels van het RVV. Belanghebbende wenst dat voor hem een uitzondering wordt gemaakt op die dwingende aanwijsregels. De vraag of dat beleidsmatig opportuun is, is volgens de A-G een politieke of diplomatieke aangelegenheid en geen vraag over de uitleg of toepassing van een van de in de cassatiebepalingen genoemde artikelen over het bestaan van verzekeringsplicht ex de nationale wet of het RVV, over de uitleg waarvan in casu bovendien geen dispuut bestaat. De A-G acht het cassatieberoep daarom op het punt van de weigering van een uitzonderingsprocedure niet-ontvankelijk.
Voor zover de belanghebbende behoort tot de groep Rijnvarenden waarvoor de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en de staatssecretaris van Financiën, Fiscaliteit en Belastingdienst, een unilaterale premie-ontdubbelingsregeling hebben getroffen, lijkt het cassatieberoep volgens de A-G op dit punt ook om die reden al niet-ontvankelijk bij gebrek aan belang.
Bij de conclusie is een bijlage gevoegd die ook gaat bij de zaak 20/01343 (over het regime ná 1 mei 2010) en waarin de gemeenschappelijke aspecten van de zaken worden behandeld: (i) het ‘besluit’-begrip; (ii) de uitzonderingsprocedure onder het oude regime van het Rijnvarendenverdrag en onder het nieuwe regime van Vo. (EG) 883/2004; (iii) de beperkte cassatienogelijkheden in sociale-verzekeringszsken en (iv) de rechtspraak van de Afdeling BRvS over verzoeken van belastingplichtigen om opening van een mutual agreement procedure onder belastingverdragen.
Conclusie: cassatieberoep niet-ontvankelijk voor zover ziende op de afwijzingen van de Svb om met Luxemburg een uitzonderingsprocedure te beginnen en voor het overige ongegrond, onder verwijzing naar HR BNB 2020/142 en/of art. 81 Wet RO.
Conclusie
PROCUREUR-GENERAAL
BIJ DE
HOGE RAAD DER NEDERLANDEN
Nummer 20/00987
Datum 7 april 2021
Belastingkamer B
Onderwerp/tijdvak Verzekeringsplicht onder de Algemene ouderdomswet (AOW) 2007
Nr. Centrale Raad van Beroep 18/1801;18/3710
Nr. Rechtbank 16/5251
CONCLUSIE
P.J. Wattel
in de zaak van
[X]
tegen
de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank
1 Overzicht
De belanghebbende werkte in 2007 aan boord van een Rijnvaartschip van een Nederlandse exploitant. Hij stond op de loonlijst van een naar Luxemburgs recht opgerichte vennootschap, die – naar thans blijkt ten onrechte – in Luxemburg premies voor hem heeft afgedragen voor een aantal sociale verzekeringen. De belanghebbende was in Nederland verplicht verzekerd. Hij heeft de Sociale verzekeringsbank (Svb) verzocht om, zo nodig via de in art. 13 Rijnvarendenverdrag (RVV) opgenomen overlegprocedure, te bewerkstelligen dat hij over 2007 uitsluitend in Luxemburg als verzekerd zou worden aangemerkt.
De Svb heeft dat verzoek afgewezen. De Rechtbank heeft belanghebbende beroep daartegen ongegrond verklaard, vooropstellende dat inleiding van de overlegprocedure van art. 13 RVV een discretionaire bevoegdheid van de Svb is. Het beleid van de Svb bij de beoordeling van dergelijke verzoeken is volgens de Rechtbank niet onredelijk en de Svb heeft in overeenstemming met dat beleid gehandeld.
De Centrale Raad van Beroep (CRvB) heeft belanghebbendes grieven daartegen verworpen omdat hij er op basis van correspondentie met de Belastingdienst in 2005 “meer dan voorheen” rekening mee moest houden dat hij in Nederland verzekerd en premieplichtig zou worden geacht en omdat niet is gebleken van bijzondere omstandigheden die ertoe zouden nopen om desondanks overleg te initiëren.
De belanghebbende stelt zes cassatiemiddelen voor, maar ik ga in deze conclusie alleen in op de middelen (iii) en (iv), en alleen voor zover daarin geklaagd wordt over de afwijzing door Svb van belanghebbendes verzoek om op basis van art. 13 RVV overleg met Luxemburg te openen over zijn sociale-verzekeringsplicht. Voor de overige klachten verwijs ik naar de acht conclusies met gemeenschappelijke bijlage van 7 mei 2020 voor uw acht arresten van 10 juli 2020 (HR BNB 2020/142 enz.1).
Bij deze conclusie hoort een bijlage die ook gaat bij de zaak met rolnr. 20/01343 waarin ik vandaag eveneens concludeer. Die zaak met nr. 20/01343 speelt zich af onder het nieuwe regime van de op basis van art. 16 Vo. 883/2004 gesloten Rijnvarendenovereenkomst (vanaf 1 mei 2010) en de onderhavige zaak onder het oude regime van (art. 13 van) het Rijnvarendenverdrag (tot 1 mei 2010). In die bijlage behandel ik de voor beide zaken relevante rechtskundige gezichtspunten, met name ook de parallel met twee recente uitspraken van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State over de bevoegdheid van de rechter om te oordelen over een weigering van de Staat om een onderling-overlegprocedure te beginnen met een andere Staat op basis van een belastingverdrag met die andere Staat..
Ik concludeer dat de cassatiebepalingen in de artt. 53 AOW, 66 Anw, 31 AKW en 10.3.2 WLZ u geen rechtsmacht geven om te oordelen over (i) de vraag of een weigering om overleg met een andere Rijnoeverstaat te openen een appelabel besluit is, noch over (ii) CRvB-uitspraken over een weigering van de Svb om op basis van art. 13 RVV overleg met een andere Staat te starten ten behoeve van een Rijnvarende omdat dat geen besluit is over het al dan niet bestaan van verzekeringsplicht, met name niet als beide Staten het eens zijn, zoals in casu, dat het RVV als enige bevoegde Staat Nederland aanwijst. De wetsgeschiedenis noch uw rechtspraak over de betekenis van internationale regelingen voor de verzekeringsplicht nopen tot cassatiemogelijkheden, nu (i) geen risico bestaat van tegenstrijdige uitspraken van de sociale-verzekeringsrechter en de belastingrechter en (ii) geen dispuut over de verzekeringsplicht ex het RVV. Belanghebbende wenst dat te zijnen behoeve afgeweken wordt van de verzekeringsplicht volgens het RVV die Nederland aanwijst. Dat is mijns inziens een politieke of diplomatieke aangelegenheid en geen vraag over de uitleg of toepassing van een van de in de cassatiebepalingen genoemde artikelen over het bestaan van verzekeringsplicht ex de nationale wet of het RVV, over de uitleg waarvan in casu bovendien geen dispuut bestaat.
Ik meen daarom dat belanghebbendes cassatieberoep op het punt van de weigering van een afwijkingsprocedure niet-ontvankelijk verklaard moet worden.
Voor zover de belanghebbende behoort tot de groep Rijnvarenden waarvoor de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en de staatssecretaris van Financiën, Fiscaliteit en Belastingdienst, een unilaterale premie-ontdubbelingsregeling hebben getroffen, lijkt mij zijn cassatieberoep op dit punt ook om die reden al niet-ontvankelijk.
Ik geef u in overweging om belanghebbendes cassatieberoep niet-ontvankelijk te verklaren voor zover ziende op de afwijzingen van de Svb om met Luxemburg in overleg te treden en voor het overige ongegrond te verklaren onder verwijzing naar uw arresten van 10 juli 2020, HR BNB 2020/1422, en/of art. 81 Wet RO.
2 De feiten en het geding in feitelijke instanties
De belanghebbende werkte in 2007 aan boord van een Rijnvaartschip dat toebehoorde aan een Nederlandse exploitant, maar hij stond op de loonlijst van de Luxemburgse vennootschap [A] Sarl ( [A] ).
[A] heeft voor hem in Luxemburg premies afgedragen voor een aantal sociale verzekeringen. De Luxemburgse autoriteiten hebben op 22 februari 2006 een E101verklaring afgegeven die de belanghebbende verzekerd verklaarde in Luxemburg.
Bij besluit van 2 mei 2007 heeft de Svb de belanghebbende bericht dat die E101-verklaring gebleken was onjuist te zijn en dat hij in Nederland verzekerd en premieplichtig was. In overleg met het Luxemburgse Ministerie van Sociale Zaken is besloten zijn situatie te ‘regulariseren’ tot 31 december 2006.
Bij brief van 24 april 2013 heeft de belanghebbende de Svb verzocht om, zo nodig via art. 13 van het Rijnvarendenverdrag3 (RVV) te bewerkstelligen dat hij over 2007 uitsluitend verzekerd zou zijn onder de Luxemburgse socialezekerheidswetgeving en over dat jaar dus geen premies verschuldigd is voor Nederlandse sociale zekerheid. Bij besluit van 10 september 2014 heeft de Svb dat verzoek afgewezen. De Svb heeft belanghebbendes bezwaar tegen die afwijzing bij besluit van 27 juni 2016 ongegrond verklaard, waartegen de belanghebbende (hoger) beroep heeft ingesteld.
Lopende de procedure in hoger beroep bij de CRvB heeft de Svb toegezegd zich te zullen wenden tot het bevoegde Luxemburgse orgaan met het verzoek on (i) opgave te doen van de door of namens de belanghebbende betaalde c.q. afgedragen premies over 2007 en (ii) deze premies over te maken aan Nederland, opdat zij verrekend worden met de Nederlandse premieschuld. Ter zitting van de CRvB heeft de Svb verklaard dat de Minister van SZW over de problematiek van Rijnvarenden voor wie ten onrechte premie is afgedragen in Luxemburg, in overleg is getreden met de Luxemburgse autoriteiten.
De Rechtbank Rotterdam 4
De Rechtbank Rotterdam heeft belanghebbendes beroep ongegrond verklaard, ook zijn klacht dat de Svb ten onrechte zou hebben geweigerd om een regularisatieovereenkomst met Luxemburg te sluiten. De Rechtbank overwoog dat de Svb bij de toepassing van art. 13 RVV discretionaire bevoegdheid heeft, zodat de rechter diens beleid te dier zake slechts terughoudend toetst. De Svb heeft toegelicht dat geen regularisatieprocedure wordt gestart als de belanghebbende er rekening mee had moeten houden in Nederland verzekerd geacht te zijn, dat een regularisatieprocedure over verstreken tijdvakken alleen wordt gestart als blijkt van bijzondere omstandigheden en dat niet is gedefinieerd wat daar in dit verband precies onder moet worden verstaan. In onder meer een uitspraak van 28 juli 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2634, heeft de CRvB dit beleid van de Svb niet onredelijk verklaard. De Svb heeft in overeenstemming met dat beleid gehandeld, nu het de belanghebbende in ieder geval met de brief van 2 mei 2007 duidelijk had moeten zijn dat hij premieplichtig was in Nederland. De Rechtbank zag geen aanleiding om prejudiciële of preparatoire vragen te stellen aan het Administratief Centrum voor de Sociale Zekerheid voor de Rijnvarenden te Straatsburg, reeds vanwege de discretionaire bevoegdheid van de Svb. In art. 72(1) RVV las zij geen opdracht aan rechterlijke instanties tot het stellen van vragen, en evenmin in art. 1.1 van het Règlement Interieur van het Administratief Centrum.
De Centrale Raad van Beroep 5
De CRvB heeft belanghebbendes hogere beroep ongegrond verklaard. Hij heeft overwogen dat ingevolge art. 13 RVV de bevoegde autoriteiten van de betrokken Staten – al dan niet op verzoek van een belanghebbende – een overlegprocedure kunnen starten die erin kan uitmondt dat de aanwijsregels van art. 11 RVV in bijzondere gevallen niet worden toegepast. Het gaat om een discretionaire bevoegdheid die geacht moet worden te omvatten de bevoegdheid tot afwijzing van een dergelijk verzoek.
De CRvB constateert dat de Svb volgens vast beleid afwijzend beslist op verzoeken om over een verstreken periode een regularisatieprocedure te starten voor zover de betrokkene op grond van correspondentie van de Nederlandse Belastingdienst of de Svb er meer dan voorheen rekening mee moest houden dat hij verzekerd en premieplichtig zou zijn voor de Nederlandse socialezekerheid, en niet blijkt van bijzondere omstandigheden die de Svb aanleiding geven om toch een regularisatieprocedure te starten. In onder meer de uitspraak van 22 november 2018, , heeft de CRvB dit beleid niet onredelijk geacht en hij zag geen reden om daarover in belanghebbendes geval anders te oordelen.
De CRvB onderschrijft met de Rechtbank de opvatting van de Svb dat de belanghebbende na ontvangst van aan hem gerichte brieven van de Belastingdienst van 26 april, 29 juni en 26 juli 2005 er meer dan voorheen rekening mee moest houden dat hij over 2007 sociaal verzekerd zou worden geacht in Nederland en dat in Nederland premie betaald zou moeten worden. Van bijzondere andere omstandigheden die de Svb aanleiding hadden moeten geven om desondanks een regularisatieprocedure over 2007 te starten, is de CRvB niet gebleken. De belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat de Svb in vergelijkbare andere gevallen wel degelijk weloverwogen een regularisatieprocedure is gestart.
3 Het geding in cassatie
Belanghebbende heeft tijdig en regelmatig beroep in cassatie ingesteld. De Svb heeft een verweerschrift ingediend. De belanghebbende stelt zes middelen van cassatie voor.
Volgens de belanghebbende heeft het Hof ten onrechte geoordeeld dat:
i) de belanghebbende op grond van art. 11 RVV in 2007 was onderworpen aan de sociale-zekerheidswetgeving van Nederland;
ii) de belanghebbende in 2007 was onderworpen aan de Nederlandse sociale-zekerheidswetgeving hoewel hem pas bij besluit van de Svb van 2 mei 2007 is meegedeeld dat Luxemburg de andersluidende E101-verklaring per 1 januari 2007 had ingetrokken, hetgeen rechtszekerheids- en vertrouwensbeginselen schendt;
iii) toepassing van art. 13 RVV discretionair zou zijn;
iv) het niet onredelijk zou zijn dat de Svb een regularisatieverzoek afwijst voor zover de betrokkene op grond van correspondentie van de Belastingdienst of de Svb er rekening mee moest houden dat hij verzekerd en premieplichtig zou zijn in Nederland, en niet blijkt van bijzondere omstandigheden die ertoe nopen om toch een regularisatieprocedure te starten; dit is een onjuist en niet door de verdragsstaten gecoördineerd criterium voor toepassing van art. 13 RVV;
v) geen bijzondere omstandigheden zijn gebleken op grond waarvan toch een regularisatieprocedure gestart had moeten worden; en
vi) geen recht bestaat op schadevergoeding.
Bij verweer wijst de Svb er op dat u ex art. 78(4) RO kennis neemt van cassatieberoepen tegen uitspraken van de bestuursrechter voor zover bij de wet bepaald en dat art. 53(1) AOW en de overeenkomstige bepalingen in de Anw, de AKW en de WLZ cassatieberoep tegen uitspraken van de CRvB openstellen ter zake van schending of verkeerde toepassing van de bepalingen inzake verzekering onder die wetten en van daarop berustende bepalingen. Geen cassatieberoep staat open tegen de feitenvaststelling door de CRvB, noch tegen vormverzuimen zoals onvoldoende motivering.
Op basis van de tekst van art. 13(1) en (2) RVV kan men stellen dat via die bepaling nationale verzekeringsvoorschriften een ruimere of beperktere werking kunnen krijgen. Art. 13(1) RVV geeft de bevoegde autoriteiten van de Verdragsluiters immers de bevoegdheid om in afwijking van de exclusieve aanwijsregels van art. 11 RVV overeen te komen dat de wetgeving van een andere Staat geldt dan die van de door art. 11 RVV aangewezen Staat. Dat zou betekenen dat cassatieberoep open staat tegen de weigering om ex art. 13 RVV overleg met Luxemburg te openen. Anderzijds kan men stellen dat geen cassatie openstaat omdat art. 13(1) RVV zelf geen aanwijsregel is en dus niet de verzekeringsplicht ex het RVV bepaalt, maar de betrokken Rijnoeverstaten slechts de mogelijkheid biedt om in onderlinge overeenstemming van de verzekeringsbepalende aanwijsregels af te wijken en het aan de discretie van hun bevoegde autoriteiten is gelaten om te bezien of in een concrete zaak aanleiding bestaat om af te wijken van de aanwijsregels van het RVV: indien zij daartoe geen aanleiding zien, kan in rechte niet worden afgedwongen dat toch van het RVV wordt afgeweken.
De Svb meent dat de Nederlandse sociale-verzekeringsrechter slechts kan toetsen of de SVB in redelijkheid kon besluiten om geen onderhandelingen met een andere Staat te openen met het oog op een overeenkomst ex art. 13 RVV. Een beslissing van een bevoegd orgaan over de toepassing van art. 13 RVV kan niet meer inhouden dan het resultaat van zijn afweging of hij al dan niet zijn bevoegdheid tot initiëren van regularisatie gebruikt en zo ja, zijn bereidverklaring om daarover met het bevoegde orgaan van de andere Staat tot overeenstemming te komen. Een weigering of instemming om gebruik te maken van de bevoegdheid om regularisatie te initiëren betekent volgens de Svb niet dat nationale verzekeringsvoorschriften een ruimere beperktere werking krijgen.
Voor het geval u meent dat een besluit om de bevoegdheid ex art. 13 RVV al dan niet te gebruiken een oordeel is over het al dan niet bestaan van verzekeringsplicht, betoogt de Svb ad de middelen (iii) en (iv) dat art. 13 RVV een ‘kan’-bepaling is: de bevoegde autoriteiten kunnen een overlegprocedure starten die erin kan uitmonden dat de aanwijsregels van art. 11 RVV in bepaalde gevallen niet worden toegepast. Gezien de tekst van art. 13 gaat het om een discretionaire bevoegdheid waarin begrepen is de bevoegdheid om afwijzend te beslissen op zo’n verzoek. De opvatting van de belanghebbende dat de RVO-partijen verplicht zouden zijn om steeds een regularisatieprocedure te starten als dat in het financiële belang van een individuele Rijnvarende is, volgt geenszins uit dit artikel. Een verplichtend karakter zou ook in strijd zijn met de context van art.13 RVV. De Svb wijst op onderdeel 4.9 van de conclusie van A-G Wattel van 7 mei 2020.6 Aanvaarding van belanghebbendes standpunt zou de RVV-aanwijsregels hun nuttig effect geheel of deels doen verliezen.
Bij repliek betoogt de belanghebbende, voor zover hier van belang, dat cassatie ex art. 53(1) AOW c.a. wel degelijk open staat omdat de artt. 11 en 13 RVV beide het bij of krachtens art. 6 AOW (en aanvullende wetten) bepaalde een ruimere of beperktere werking geven. Onder meer de cassatiemiddelen (iii) en (iv) zien op EU-recht op grond waarvan aan art. 6 AOW (en aanvullende wetten) een beperktere werking wordt gegeven.
Zo art. 13 RVV al een discretionaire bevoegdheid inhoudt, acht de belanghebbende die discretie begrenst door de doelstelling van het RVV, dat het belang van de Rijnvarende voorop stelt. Dat overleg gevoerd moet worden, volgt ook uit art. 86 RVV, nu er geschil bestaat over de toepassing van het verdrag: zowel Luxemburg als Nederland heffen sociale zekerheidspremies van dezelfde Rijnvarende. Dat volgt ook uit art. 26 Weens Verdragenverdrag, bepalende dat een verdrag te goeder trouw ten uitvoer moet worden gelegd. Nederland heeft volgens de belanghebbende het beginsel van EU-verdragsconforme uitleg geschonden doordat de Svb geen oog heeft gehad voor de opstelling van de Luxemburgse autoriteiten die op grond van de door hen aangenomen verplichte verzekering aldaar sociale verzekeringspremies zijn blijven incasseren.
Bij dupliek weerspreekt de Svb dat Nederland en Luxemburg van mening zouden verschillen over de toepasselijke wetgeving. Verder merkt de Svb op dat art. 13 RVV restrictief moet worden uitgelegd omdat het de de mogelijkheid biedt tot uitzonderingen op dwingend recht (de artt. 11 en 12 RVV). De bevoegdheid om af te wijken van artt. 11 en 12 RVV komt pas aan de autoriteiten toe als dit in het sociale-verzekeringsbelang van Rijnvarenden is. Het belang van Rijnvarenden is aldus een noodzakelijke, maar geen voldoende voorwaarde voor toepassing van art. 13 RVV.