Rechtbank Noord-Holland, 10-12-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:10225, AWB - 20 _ 1404

1. Eiser is genothebbende krachtens eigendom, bezit of beperkt recht van de woning. De woning is een in 2009 gebouwd appartement. De inhoud van de woning is 291 m³.De woning is voorzien van een schuur/berging en balkon.

2. Verweerders taxateur heeft de waarde van de woning per de waardepeildatum 1 januari 2018 (hierna: de waardepeildatum) getaxeerd op € 171.000.

3. In zijn aanvullend bezwaarschrift van 2 juli 2019 heeft eisers gemachtigde onder meer het volgende verzocht:

4. In geschil is de waarde van de woning op de waardepeildatum.

5. Eiser bepleit een waarde van maximaal € 139.000 en stelt daartoe het volgende. Geen rekening is gehouden met het feit dat de verkoopcijfers binnen een vereniging van eigenaren (hierna: vve) dienen te worden gecorrigeerd. Van de verkoopcijfers zoals door verweerder genoemd op het taxatieverslag is ten onrechte niet inzichtelijk in hoeverre deze cijfers gecorrigeerd moeten worden. Geen rekening is gehouden met het afnemend grensnut. Ondanks een daartoe strekkend verzoek zijn de taxatiekaart met daarop vermeld de KOUDV- en liggingsfactoren niet overgelegd. Deze gegevens dienen gelet op het arrest van de Hoge Raad (gepubliceerd onder ECLI:NL:HR:2018:1316), verstrekt te worden. De objecten [C] en [D] onderbouwen niet de waarde aangezien deze objecten een lagere vierkante meterprijs onderbouwen dan aan de woning is toegekend. Bovendien zijn deze objecten, anders dan de woning, voorzien van een berging.

6. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep en verwijst onder meer naar de overgelegde matrix. Daarin zijn naast de gegevens van de woning, de verkoopgegevens vermeld van [C] , [E] , [F] en [G] , alle te [Z] .

7. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

8. Verweerder heeft zich ter zitting op het nadere standpunt gesteld dat hij zijn eerder ingenomen standpunt dat eiser in zijn beroep niet-ontvankelijk dient te worden verklaard vanwege het ontbreken van enig procesbelang, niet langer handhaaft. Nu de rechtbank evenmin een reden ziet op grond waarvan eiser niet in zijn beroep kan worden ontvangen, acht de rechtbank eiser ontvankelijk in zijn beroep.

9. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder in strijd met het bepaalde in artikel 7:4 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) ondanks een daartoe strekkend verzoek, de taxatiekaart met daarop vermeld de zogenoemde KOUDV- en liggingsfactoren niet heeft verstrekt.Verweerder heeft gesteld dat de gevraagde stukken voorafgaand aan de hoorzitting ten minste een week ter inzage hebben gelegen. Eiser(s) gemachtigde heeft evenwel geen afspraak gemaakt om de stukken in te zien. Evenmin heeft eisers gemachtigde tijdens de hoorzitting hiervan melding gemaakt. Ter zitting heeft verweerder aanvullend verklaard dat van een professionele rechtsbijstandsverlener mag worden verwacht dat hij ervan op de hoogte is dat de gevraagde stukken ter inzage liggen. Verweerder heeft in dit verband gewezen op niet nader genoemde jurisprudentie.

10. De rechtbank begrijpt het betoog van eiser aldus dat verweerder, gelet op het verzoek in het bezwaarschrift, niet mocht volstaan met terinzagelegging, maar (afschriften van) de gevraagde stukken had moeten toezenden.

11. De rechtbank overweegt in verband hiermee het volgende.

12. Op grond van artikel 7:4, tweede lid, van de Awb legt het bestuursorgaan het bezwaarschrift en alle verder op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen gedurende ten minste een week voor belanghebbenden ter inzage.

13. Niet in geschil is dat de door eiser gevraagde stukken bij verweerder ter inzage hebben gelegen.

14. De verplichtingen van verweerder uit hoofde van artikel 7:4 van de Awb zijn evenwel niet beperkt tot terinzagelegging. Artikel 7:4, vierde lid, van de Awb bepaalt dat belanghebbenden van de in bezwaar ter inzage gelegde stukken, tegen vergoeding van ten hoogste de kosten, afschriften kunnen verkrijgen. Die bepaling geeft een belanghebbende het recht op toezending van alle op de zaak betrekking hebbende stukken (zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 2 april 2013, ECLI:NL:RVS:2013:BZ7568, r.o. 5.1). Nu eiser uitdrukkelijk heeft verzocht om toezending van bepaalde op de zaak betrekking hebbende stukken was verweerder naar het oordeel van de rechtbank gehouden die stukken aan hem toe te zenden, tegen vergoeding van ten hoogste de kosten. Tussen partijen is niet in geschil dat verweerder dit niet heeft gedaan.

15. Vervolgens rijst de vraag welke gevolgen moeten worden verbonden aan deze inbreuk op het voorschrift van artikel 7:4, vierde lid, van de Awb. De rechtbank acht vernietiging en terugwijzing naar verweerder niet aangewezen, omdat de gevraagde gegevens in beroep, anders dan eiser heeft gesteld, voldoende kenbaar zijn geworden aan de hand van de door verweerder overgelegde matrix. Voor zover eiser heeft gesteld dat het verzuim van verweerder de beroepsfase noodzakelijk heeft gemaakt om een gefundeerd oordeel te kunnen vormen over de door verweerder vastgestelde waarde, is naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk geworden dat het beroep achterwege zou zijn gebleven, indien eiser in de bezwaarfase bekend was geworden met deze gegevens. Eiser heeft immers in beroep zijn inhoudelijke grieven met betrekking tot de vastgestelde waarde niet laten varen. De rechtbank acht daarom niet aannemelijk dat eiser is benadeeld door de inbreuk op artikel 7:4, vierde lid, van de Awb en zal op grond van dat oordeel de bestreden uitspraak op bezwaar in stand laten met toepassing van artikel 6:22 van de Awb, tenzij de overige klachten van eiser tot een andere beslissing nopen. Het beroep van eiser op schending van artikel 8:42 van de Awb faalt, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, eveneens. Met het overleggen van onder meer de matrix heeft verweerder aan zijn plicht tot overlegging van de stukken van het geding voldaan.

16. Op grond van artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ, wordt de waarde van een onroerende zaak bepaald op de waarde die aan de onroerende zaak dient te worden toegekend indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij heeft als waarde te gelden de waarde in het economische verkeer. Dat is de prijs die bij aanbieding ten verkoop op de voor die onroerende zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding door de meest biedende gegadigde voor de onroerende zaak zou zijn betaald. Op verweerder rust de last aannemelijk te maken dat hij de waarde niet te hoog heeft vastgesteld.

17. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder, gelet op de door hem overgelegde matrix en hetgeen hij overigens heeft aangevoerd, geslaagd in zijn bewijslast. Bij dit oordeel heeft de rechtbank het vergelijkingsobject [G] buiten beschouwing gelaten aangezien de verkoopdatum van dit vergelijkingsobject ruim 1½ jaar na, en daarmee te ver van de waardepeildatum, is gelegen.Met betrekking tot de overige vergelijkingsobjecten overweegt de rechtbank dat deze wat type, ligging en omvang betreft voldoende vergelijkbaar zijn met de woning. Naar het oordeel van de rechtbank kunnen de verkoopprijzen van deze vergelijkingsobjecten dan ook dienen ter onderbouwing van de waarde van de woning op de waardepeildatum.

18. De waarde is derhalve niet te hoog vastgesteld.

19. De rechtbank zal het beroep derhalve ongegrond verklaren.

20. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.