Rechtbank Noord-Holland, 13-09-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:12124, HAA- 20/3689

1. Verweerder heeft bij brief met dagtekening 28 februari 2017 eiser uitgenodigd tot het doen van aangifte. Vanwege het uitblijven van de aangifte heeft verweerder een herinnering met dagtekening 12 juni 2017 en een aanmaning met dagtekening 11 juli 2017 verstuurd.

2. Eiser heeft op 28 juli 2017 een aangifte voor het belastingjaar ib/pvv 2016 ingediend, waarbij een verlies uit onderneming van € 30.984 en een verzamelinkomen van

3. Eiser heeft in zijn aangiftes voor de belastingjaren 2014, 2015 en 2017 geen resultaat uit de activiteiten van [naam bedrijf] opgenomen. Voor het belastingjaar 2018 heeft eiser in zijn aangifte een resultaat uit de activiteiten van [naam bedrijf] vermeld van € 500, bestaande uit een omzet van € 1.000 en € 500 kosten.

4. Op 1 juli 2016 is verweerder een boekenonderzoek gestart bij eiser. Onderwerp van het onderzoek was de aangiften omzetbelasting over de tijdvakken 1 januari 2015 tot en met 31 december 2015, de aangiften omzetbelasting over de tijdvakken 1 januari 2014 tot en met december 2014 en de aangifte ib/pvv over het jaar 2015. Een conceptrapport van het onderzoek is door verweerder ingebracht in deze procedure.

5. Eiser is op 1 oktober 2016 in loondienst getreden. In 2016 zijn 495 uren verloond en bedraagt het loon van eiser € 13.673.

6. Bij brief met dagtekening 7 oktober 2019 heeft verweerder zijn voornemen tot afwijking van de aangifte kenbaar gemaakt. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de activiteiten van [naam bedrijf] geen bron van inkomen zijn en wil overgaan tot correctie van de negatieve winst uit onderneming van € 30.984.

7. De aanslag wordt op 15 november 2019, overeenkomstig de aangekondigde afwijking, opgelegd naar een verzamelinkomen van € 17.907. Tevens is op grond van artikel 67a Algemene Wet Rijksbelastingen (hierna: AWR) een verzuimboete opgelegd voor het te laat doen van aangifte.

8. Verweerder heeft het bezwaarschrift van eiser ontvangen op 25 december 2019 en heeft op 14 februari 2020 een verzoek tot instemming met verlenging van de beslistermijn verstuurd aan eiser. Eiser heeft via een mailbericht op 1 maart 2020 aangegeven niet akkoord te gaan met de verlenging.

9. Bij brief met dagtekening 20 maart 2020 stuurt verweerder een vooraankondiging op de uitspraak op bezwaar naar eiser, inhoudende handhaving van de aanslag en de beschikking. Naar aanleiding van de vooraankondiging heeft op 10 april 2020 een telefonisch hoorgesprek plaatsgevonden. Eiser stelt dat het opgestelde hoorverslag een onjuiste weergave is van het gesprek. Verweerder heeft op 8 mei 2020 uitspraak op bezwaar overeenkomstig de vooraankondiging gedaan.

10. In geschil is of de activiteiten van [naam bedrijf] aangemerkt moeten worden als een bron van inkomen voor eiser. Voorts is in geschil of de wettelijke beslistermijn bij het doen van de uitspraak op bezwaar is overschreden.

11. Eiser stelt dat de activiteiten van [naam bedrijf] kwalificeren als ondernemingsactiviteiten en dat daarom de negatieve winst uit onderneming in aanmerking moet worden genomen. Daarnaast stelt eiser dat verweerder de wettelijke beslistermijn heeft overschreden.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en de verzuimboete en tot vermindering van de belastingaanslag overeenkomstig de aangifte.

12. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de activiteiten van [naam bedrijf] niet als bron van inkomen voor eiser aan te merken omdat enig voordeel uit de activiteiten redelijkerwijs niet te verwachten valt.

13. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

14. Eiser stelt zich op het standpunt dat sprake is van een overschrijding van de wettelijke beslistermijn wat betreft de uitspraak op bezwaar.

15. Ingevolge artikel 7:10, eerste lid, van de Algemene Wet Bestuursrecht (hierna: Awb) beslist het bestuursorgaan binnen zes weken of – indien een commissie als bedoeld in artikel 7:13 van de Awb is ingesteld – binnen twaalf weken, gerekend vanaf de dag na die waarop de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift is verstreken.

16. In artikel 4:17, derde lid en vierde lid, van de Awb is bepaald:

17. In artikel 4:17, eerste lid, van de Awb is bepaald dat als een beschikking niet op tijd wordt genomen, het bestuursorgaan een dwangsom verschuldigd is voor elke dag dat het in gebreke is voor ten hoogste 42 dagen. In artikel 4:17, derde lid, van de Awb staat het volgende:

“De eerste dag waarover de dwangsom verschuldigd is, is de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen.”

18. De rechtbank overweegt het volgende. Vast staat dat verweerder de beslistermijn bij brief van 13 januari 2020 met zes weken heeft verlengd, waardoor de beslistermijn liep tot 18 maart 2020. Verweerder heeft op 14 februari 2020 bij mail medegedeeld de beslistermijn nogmaals met zes weken te verlengen. De reden van de verlenging is een aanhangige procedure bij Gerechtshof Amsterdam betreffende een aan eiser opgelegde informatiebeschikking. Verweerder stelt dat voor de beoordeling van het bezwaar de uitkomst van deze procedure afgewacht moet worden. Bij mail van 1 maart 2020 heeft eiser aangegeven niet in te stemmen met verlenging van de beslistermijn. Vanwege het ontbreken van de instemming van eiser is de rechtbank van oordeel dat de beslistermijn slechts eenmaal verlengd is.

19. Eiser heeft op 25 december 2019 het bezwaarschrift ingediend. De beslistermijn eindigde twaalf weken later op 18 maart 2020. Nu de uitspraak op bezwaar is gedaan op

20. Eiser stelt dat de activiteiten als een bron van inkomen kwalificeren en wel als winst uit onderneming. Eiser wijst er onder andere op dat er een lopend geschil is met de eindverwerker van de geleverde metalen en stelt dat als hij van de eindverwerker de werkelijke waarde vergoed krijgt er een kleine winst wordt behaald. Eiser stelt daarnaast dat [naam bedrijf] wel een winst heeft over de jaren 2018 en 2019. Wat betreft het ontbreken van een resultaat van de eenmanszaak in het belastingjaar 2017 stelt eiser dat hij in dit jaar geen werkzaamheden heeft verricht omdat hij gedurende dit jaar de zorg voor zijn moeder op zich heeft genomen.

21. Verweerder stelt dat weliswaar wordt deelgenomen aan het economische verkeer en voordeel wordt beoogd, maar dat niet voldaan is aan de voorwaarde dat het voordeel redelijkerwijs te verwachten is.

22. Volgens vaste jurisprudentie dient, om als bron van inkomen te kunnen worden aangemerkt, te worden voldaan aan de volgende drie (cumulatieve) voorwaarden: deelname aan het economische verkeer, het (subjectieve) oogmerk om voordeel te behalen, en de (objectieve) verwachting dat het voordeel naar maatschappelijke opvattingen redelijkerwijs kan worden verwacht. Om voordelen die worden genoten uit niet in dienstbetrekking verrichte werkzaamheden te kunnen aanmerken als winst uit onderneming dienen die werkzaamheden in het economische verkeer te zijn verricht en moeten zij zijn gericht op het behalen van een geldelijk voordeel. Dit voordeel dient in beginsel door de belastingplichtige te zijn beoogd (subjectief) en naar maatschappelijke opvattingen redelijkerwijs te kunnen worden verwacht (objectief).

23. Of een belastingplichtige in een jaar een bron van inkomsten heeft, en met name of sprake is van een objectieve voordeelsverwachting, moet in beginsel worden beoordeeld naar de situatie ten tijde van het verrichten van de werkzaamheden. Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen op die situatie licht werpen (vgl. Hoge Raad 24 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP5707).

24. Niet in geschil is dat aan de eerste twee voorwaarden is voldaan. Partijen houdt verdeeld of in casu sprake is van een objectieve voordeelsverwachting.

25. De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast dat sprake is van een bron van inkomen in een geval als het onderhavige waarbij eiser bij de bepaling van zijn inkomen uit werk en woning een verlies in aanmerking wil nemen, op eiser rust.

26. Uit de door eiser ingediende aangiften blijkt het volgende. Eiser heeft geen resultaten aangegeven in zijn aangiften voor de belastingjaren 2014, 2015 en 2017. Naast het aangegeven negatieve resultaat voor onderhavig jaar, heeft eiser voor 2018 een winst van € 500 bij een omzet van € 1.000 aangegeven en voor 2019 een winst van € 500 bij een omzet van € 1.250. Gelet op de aangegeven resultaten is over de periode van 2014 tot en met 2019 een (aanzienlijk) negatief resultaat behaald. Weliswaar is een positief resultaat aangegeven over 2018 en 2019 maar het betreft ‘ronde’ getallen voor de omzet en kosten, hetgeen erop wijst dat mogelijk sprake is van een schatting.

Eiser heeft geen stukken ingebracht die in weerwil van de in de aangiften genoemde resultaten een objectieve voordeelsverwachting in 2016 onderbouwen.

27. De rechtbank neemt in zijn oordeelsvorming mee dat [naam bedrijf] op

31 oktober 2017 uitgeschreven is bij de Kamer van Koophandel, eiser sinds 1 oktober 2016 een fulltime dienstbetrekking heeft en dat eiser ter zitting heeft verklaard dat het gestelde geschil met de eindverwerker (nog) niet is opgelost.

28. Alles overwegende acht de rechtbank een objectieve voordeelsverwachting niet aannemelijk gemaakt. Nu niet is voldaan aan de voorwaarde dat sprake is van een objectieve voordeelsverwachting kunnen de activiteiten van [naam bedrijf] niet worden aangemerkt als bron van inkomen.

29. Aan eiser is op grond van artikel 67a van de AWR een verzuimboete wegens het niet-tijdig doen van aangifte opgelegd voor een bedrag van € 369, het minimumbedrag. Eiser stelt dat hij niet tijdig aangifte heeft gedaan vanwege het overlijden van zijn moeder in 2017.

30. De verzuimboete ex artikel 67a van de AWR heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Voor het opleggen van een dergelijke boete is niet vereist dat er sprake is van opzet of grove schuld. Alleen bij afwezigheid van alle schuld (avas) dient oplegging van een boete achterwege te blijven.

31. Naar het oordeel van de rechtbank is in onderhavig geval geen sprake van avas. Het had op de weg van eiser gelegen om bij verweerder om uitstel te vragen indien hij verwachtte niet tijdig aangifte te kunnen doen.

32. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.