Rechtbank Noord-Nederland, 03-12-2020, ECLI:NL:RBNNE:2020:4197, AWB LEE - 17 _ 2740

1.1.

Eiser is geboren op [geboortedatum] . Eiser woonde in 2012 in Nederland, en heeft de Nederlandse nationaliteit.

1.2.

Eiser was van 1 januari 2012 tot en met 31 mei 2012 in dienstbetrekking werkzaam bij [naam werkgever 1] , gevestigd te Nederland. Eiser voerde zijn werkzaamheden in deze periode uit op het binnenvaartschip [naam schip 1] .

1.3.

Eiser was van 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 in dienstbetrekking werkzaam bij [naam werkgever 2] , gevestigd te Cyprus. Eiser voerde zijn werkzaamheden in deze periode uit op het binnenvaartschip [naam schip 2] . De [naam schip 2] werd ingezet voor het vervoer van goederen in de binnenwateren van de Rijnoeverstaten.

1.4.

In arbeidsovereenkomst tussen eiser en [naam werkgever 2] is – voor zover hier van belang – het volgende opgenomen:

1. The employement contract concludes the following terms and conditions.

2. The employer provides the employee per 01.07.2012 for an indefinite period, after a probationary period of 3 months, for the profession as a sailor on a river boat.

3. The gross monthly salary is € 4170,48 Euro.

(…)

7. The work is on any river boat only (not on sea trips), which sail solely or mainly in inland- or seaports, which is used by the employer.

(…)

12. The Employee will immediately inform the Employer by registered letter if the Employee carries out more than 25% of his work in his country of residence.”

1.5.

Eiser heeft in de bezwaarfase en bij zijn beroepschrift afschriften van een vaartijdenboek dat ziet op het jaar 2013 overgelegd. In dit vaartijdenboek komen onder meer de namen ‘ [achternaam eiser, geen voorletter] ’, ‘ [achternaam eiser, andere voorletter] ’ en ‘ [op eisers achternaam gelijkende achternaam, andere voorletter] ’ voor. De plaatsen die volgens het vaartijdenboek veelvuldig aangedaan worden zijn onder meer Kehl (Duitsland), Mannheim (Duitsland), Hattersheim (Duitsland) en Mainz (Duitsland). Daarnaast worden minder frequent onder meer de volgende plaatsen aangedaan: Straatsburg (Frankrijk), Nijmegen (Nederland), Duisburg (Duitsland), Amsterdam (Nederland), Rotterdam (Nederland) en Utrecht (Nederland).

1.6.

Eiser heeft per e-mail van 23 november 2015 aan zijn gemachtigde een deel van het vaartijdenboek over 2013 gezonden. Daarbij schrijft hij:

1.7.

Door [naam werkgever 2] is aan eiser een ‘EMOLUMENTS CERTIFICATE FOR THE YEAR * 2012’ verstrekt. Op dit document staat een bedrag van € 25.023 vermeld als inkomen en een bedrag van € 1.702 onder ‘DEDUCTIONS OR CONTRIBUTIONS’ bij de post ‘Social Insurance fund’. Uit de door [naam werkgever 2] aan eiser verstrekte loonopgave van december 2012 volgt dat deze inhouding ‘Caisse de pension 6,8%’ betreft (6,8% van € 25.023 = € 1.702).

2. Primair is in geschil of het bedrag van de verschuldigde premie volksverzekeringen door verweerder juist is vastgesteld. Meer specifiek gaat het daarbij om de vraag of eiser over de periode 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 verplicht verzekerings- en premieplichtig is voor de Nederlandse volksverzekeringen.

3. Subsidiair in geschil of de op het Cypriotische loon ingehouden premies op grond van artikel 73, tweede lid, van Verordening (EG) nr. 987/2009 van het Europees parlement en de Raad van 16 september 2009 tot vaststelling van de wijze van toepassing van Verordening (EG) nr. 883/2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (ook wel aangeduid als de toepassingsverordening, hierna: Vo 987/2009) verrekend moeten worden met de Nederlandse premieheffing.

4. Meer subsidiair is in geschil of er sprake is van voorheffingen die in mindering gebracht moeten worden op de aanslag IB/PVV 2012.

5. Meest subsidiair is in geschil of de Cypriotische premies op grond van artikel 3.16, negende lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB) in aftrek gebracht moeten worden bij de bepaling van het belastbaar loon.

6. Niet in geschil is dat verweerder eiser voor de periode 1 januari 2012 tot en met 30 juni 2012 terecht in de premieheffing voor de volksverzekeringen heeft betrokken.

7. Eiser stelt dat over de periode 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 ten onrechte premie volksverzekeringen zijn geheven. Daartoe voert hij – kort weergegeven – aan dat hij niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in Nederland heeft verricht, zodat op grond van artikel 13, eerste lid, onderdeel b, van Vo 883/2004 op hem het sociaalzekerheidsrecht Cyprus (vestigingsstaat van de werkgever) van toepassing is. Ter onderbouwing van zijn standpunt wijst eiser op bepaling 12 van zijn arbeidsovereenkomst (zie 1.4.), het vaartijdenboek van de [naam schip 2] (zie 1.5.) en zijn eigen verklaring (zie 1.6.).

8. Verweerder stelt dat uit de meldingsplicht in de arbeidsovereenkomst niet afgeleid kan worden waar eiser feitelijk zijn werkzaamheden heeft verricht. Het door eiser overgelegde vaartijdenboek heeft betrekking op het jaar 2013. Het zegt dus niets over de in deze procedure relevante periode. Het vaartijdenboek vertoont voorts ook verschillende manco’s, en het vermeldt niet de naam van het schip. Eisers eigen verklaring dat in 2012 op eenzelfde manier gevaren werd als in 2013 heeft geen bewijskracht nu het een blote stelling betreft, aldus verweerder.

9. De rechtbank stelt voorop dat, nu eiser van 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 werkzaam was voor een Cypriotische werkgever, ter bepaling van de op hem toepasselijke socialezekerheidswetgeving voor die periode de aanwijsregels van Verordening (EG) nr. 883/2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (hierna: Vo 883/2004) van toepassing zijn (zie overweging 4.1.4 van de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 29 december 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:4469).

10. Artikel 13 van Vo 883/2004 luidt – voor zover hier van belang – als volgt:

11. Tussen partijen is niet in geschil dat eiser in de periode 1 juli 2012 tot 31 december 2012 als werknemer in dienstbetrekking was bij [naam werkgever 2] , te Cyprus, en zijn werkzaamheden voor die werkgever in verschillende lidstaten verrichtte (zie 1.3.). Voor de bepaling van de toepasselijke socialezekerheidswetgeving is dan doorslaggevend of eiser in de periode 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in Nederland verrichtte. Als eiser een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in Nederland verrichtte is op hem ingevolge artikel 13, eerste lid, onderdeel a) van Vo883/2004 de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing. Als eiser niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in Nederland verrichtte is op hem ingevolge artikel 13, eerste lid, onderdeel b, onder i, de Cypriotische sociale zekerheidswetgeving van toepassing.

12. In artikel 14, achtste lid, van Vo 987/2009 is over het begrip ‘substantieel gedeelte van de werkzaamheden’ het volgende bepaald:

a. a) in geval van een werkzaamheid in loondienst, de arbeidstijden/of de bezoldiging, en

b) in geval van een werkzaamheid anders dan in loondienst, de omzet, de arbeidstijd, het aantal verleende diensten en/of het inkomen.

13. De rechtbank overweegt ten aanzien van de bewijslastverdeling als volgt. Omdat eiser stelt dat hij – in afwijking van de hoofdregel in de Nederlandse wetgeving dat een Nederlandse ingezetene in Nederland verzekerd is – niet in Nederland verzekerd is voor de volksverzekeringen, rust op hem de last om de daarvoor van belang zijnde feiten te stellen en – bij betwisting door verweerder – aannemelijk te maken (zie in deze zin Gerechtshof Den Haag 27 november 2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:3400, rechtsoverweging 5.12 en Gerechtshof Den Haag 26 november 2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:3767, rechtsoverweging 5.1.2).

14. Gelet op deze verdeling van de bewijslast zal de rechtbank beoordelen of eiser met hetgeen hij heeft aangevoerd aannemelijk maakt dat hij niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in Nederland heeft verricht. De rechtbank neemt daarbij als uitgangspunt hetgeen is bepaald in artikel 14, achtste lid, van Vo 987/2009 (zie 12.). Nu eiser blijkens zijn arbeidsovereenkomst een vast maandelijks salaris ontvangt, kan voor de substantiële werkzaamheden-toets naar het oordeel van de rechtbank aansluiting gezocht worden bij zijn arbeidstijden. De vraag die de rechtbank dan moet beantwoorden is of eiser met hetgeen hij heeft aangevoerd aannemelijk maakt dat hij minder dan 25% van zijn arbeidstijd in Nederland heeft verricht.

15. De rechtbank is van oordeel dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij minder dan 25% van zijn arbeidstijd in Nederland heeft verricht. Daartoe overweegt de rechtbank als volgt.

16. Eiser heeft afschriften uit een vaartijdenboek overgelegd dat ziet op 2013. Op deze afschriften staat niet vermeld dat dit het vaartijdenboek van de [naam schip 2] betreft. Nu dit door verweerder als zodanig niet is betwist, zal de rechtbank er van uitgaan dat dit vaartijdenboek betrekking heeft op de [naam schip 2] . Met het vaartijdenboek over 2013 maakt eiser echter niet aannemelijk dat hij in de periode 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 minder dan 25% van zijn arbeidstijd in Nederland heeft verricht. Het vaartijdenboek ziet immers niet op die periode. De omstandigheid dat geen afschriften van het vaartijdenboek 2012 overgelegd kunnen worden, omdat dit boek weg is, komt daarbij voor rekening en risico van eiser. Eisers mededeling dat het vaarbeeld in 2013 hetzelfde is als in 2012 (zie 1.6) acht de rechtbank, gezien de betwisting door verweerder, onvoldoende om te concluderen dat voor de vaartijden in 2012 uitgegaan kan worden van de vaartijden in 2013. Ook de omstandigheid dat eiser geen melding aan zijn werkgever zou hebben gedaan ingevolge onderdeel 12 van zijn arbeidsovereenkomst (zie 1.4) is naar het oordeel van de rechtbank van onvoldoende gewicht om aannemelijk te achten dat eiser minder dan 25% van zijn arbeidstijd in Nederland heeft verricht.

17. Eiser heeft in dit verband nog aangevoerd dat als hij zich voorafgaand aan zijn werkzaamheden had gemeld bij de SVB om een A1-verklaring, hij als bewijs de vaartijden van voorgaande jaren had moeten aanleveren om een indicatie te geven van de vaartijden in nog komende tijdvakken. Naar de rechtbank begrijpt leidt eiser hieruit af dat voor een bepaalde periode bewijskracht kan worden ontleend aan een vaartijdenboek dat betrekking heeft op een andere periode. Naar het oordeel van de rechtbank betekent de door eiser geschetste bewijspositie met betrekking tot een A-1 verklaring echter niet dat deze bewijspositie overeenkomt met die in de situatie zoals hier aan de orde, waarin eiser in het kader van een aanslag IB/PVV desgevraagd achteraf aannemelijk moet maken in welke lidstaten hij zijn arbeidstijd heeft verricht. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

18. Gelet op het voorgaande heeft verweerder eiser voor de periode 1 juli tot en met 31 december 2012 terecht in de Nederlandse premieheffing betrokken. De rechtbank zal daarom hierna de (meer) subsidiaire geschilpunten beoordelen.

19. Eiser stelt dat uit rechtsoverweging 4.3.9 van het arrest van de Hoge Raad van 10 juli 2020, zaaknummer 19/04564 (ECLI:NL:HR:2020:1150) volgt dat de belastingrechter kan vaststellen of er een rechtsgrond is die verweerder verplicht tot verrekening in geval in meerdere lidstaten premieheffing plaatsvindt. Anders dan in dit arrest is in het onderhavige geval niet de Rijnvarendenovereenkomst van toepassing zodat artikel 73, tweede lid, van Vo 987/2009 hier wel een rechtsgrond voor verrekening biedt, aldus eiser.

20. Verweerder stelt dat voor de verrekening die eiser voorstaat er sprake moet zijn van voorlopig betaalde premies als bedoeld in artikel 6 van Vo 987/2009. Er moet dan sprake zijn van een situatie waarin tussen de (autoriteiten van) lidstaten een verschil van mening bestaat over de vaststelling van het toepasselijke recht. Een dergelijk verschil van mening is er niet in eisers geval. Verweerder wijst verder op overweging 8.7 van de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 28 augustus 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:2817). Volgens de Centrale Raad is het aan de SVB om dubbele premieheffing te herstellen, en niet aan de Belastingdienst of de belastingrechter. Verweerder stelt verder onder verwijzing naar onderdelen 1.16 en 6.7 van de conclusie van A-G Wattel met ECLI:NL:PHR:2020:499 dat eiser aannemelijk moet maken wat voor soort premies zijn ingehouden op zijn Cypriotische loon, en dat hij alle mogelijkheden om de ten onrechte geheven premies terug te vorderen heeft uitgeput. Verweerder betwist dat de Cypriotische premies volksverzekeringen betreffen.

21. De rechtbank overweegt dat uit het arrest van de Hoge Raad van 10 juli 2020, zaaknummer 19/04564 (ECLI:NL:HR:2020:1150) volgt dat de belastingrechter dient te onderzoeken of er in een voorkomend geval een rechtsgrond is die verweerder verplicht tot verrekening van in een andere lidstaat geheven premies met de door verweerder geheven premies.

22. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het door de Centrale Raad van Beroep geformuleerde uitgangspunt waarnaar verweerder verwijst enkel betrekking op de situatie waarin door de SVB een A1-verklaring wordt afgegeven. Bij het afgeven van een A1-verklaring dient de SVB – zo leest de rechtbank de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 28 augustus 2019 – de procedurevoorschriften van artikel 73 van Vo 987/2009 in acht te nemen. In eisers geval is voor de periode 1 juli 2012 tot en met 31 december 2012 echter geen A1-verklaring afgegeven. Het bij 20. vermelde oordeel van de Centrale Raad van Beroep is daardoor in het geval van eiser niet van toepassing. De rechtbank zal daarom ingevolge het hiervoor vermelde arrest van de Hoge Raad van 10 juli 2020 dienen na te gaan of er een rechtsgrond is die verweerder verplicht tot verrekening in het geval van dubbele premieheffing.

23. Volgens de jaaropgave 2012 en loonstrook van december 2012 (zie 1.7.) is er op eisers Cypriotische loon een bedrag van € 1.702 ingehouden wegens ‘Caisse de pensioen 6,8%’. De rechtbank acht aannemelijk dat het hier om een regeling voor ouderdomspensioen gaat, en gaat er voor het vervolg veronderstellenderwijs vanuit dat het gaat om premies volksverzekeringen zoals door eiser is aangevoerd. De rechtbank zal vervolgens beoordelen of er, zoals door eiser gesteld, ingevolge artikel 73, tweede lid van Vo 987/2009 een rechtsgrond bestaat voor verrekening van deze premies met de Nederlandse premieheffing.

24. De rechtbank overweegt als volgt. De procedureregels van artikel 73 van Vo 987/2009 zien op de situatie waarin voorlopige premies zijn geheven. Dat wil zeggen dat toepassing gegeven is aan artikel 6 van Vo 987/2009. Op grond van dat artikel worden – wanneer er tussen de organen van twee of meer lidstaten een verschil van mening is ontstaan over de vaststelling van de toepasselijke wetgeving – door één van de lidstaten voorlopige premies geheven. Gesteld noch gebleken is dat in het onderhavige toepassing aan artikel 6 van Vo 987/2009 gegeven is. De omstandigheid dat er geen A1-verklaringen zijn afgegeven wijst eerder op het tegendeel. Gelet daarop biedt artikel 73 van Vo 987/2009 naar het oordeel van de rechtbank geen rechtsgrond voor verrekening van op het Cypriotisch loon ingehouden premies met de Nederlandse premieheffing.

25. Eiser stelt dat er voorheffingen zijn die nog in mindering gebracht moeten worden op de aanslag. Eiser wijst daarbij op de op zijn Cypriotische loon ingehouden premies. Eiser heeft bij fax van 18 november 2020 zijn stelling die zag op verrekening van voorheffingen wegens naheffingsaanslagen loonheffingen bij [naam werkgever 2] ingetrokken.

26. Verweerder stelt ten aanzien van de op het Cypriotisch loon ingehouden premies dat dit geen voorheffingen ten bate van de Nederlandse staat zijn geweest. Artikel 9.2 van de Wet Inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB) – op grond waarvan voorheffingen verrekend worden – gaat dan niet op.

27. De rechtbank overweegt als volgt. Op grond van artikel 15 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen dienen in de belastingwet aangewezen voorheffingen verrekend te worden met de aanslag. Op grond van artikel 9.2, eerste lid, onderdeel a, van de Wet IB behoren tot de voorheffingen van de inkomstenbelasting de geheven loonbelasting met uitzondering van de als eindheffing geheven loonbelasting. Als op grond van artikel 9.1, derde lid, van de Wet IB de inkomstenbelasting en premie voor de volksverzekeringen door middel van één aanslag geheven worden, behoren op grond van artikel 9.2, zesde lid, van de Wet IB de bij wijze van inhouding geheven premies voor de volksverzekeringen ook tot de voorheffingen.

28. Met het in de hiervoor genoemde bepalingen gebruikte begrip ‘premie voor de volksverkeringen’ wordt naar het oordeel van de rechtbank enkel gedoeld op de Nederlandse volksverzekeringen. Immers, slechts premies voor de Nederlandse volksverzekeringen kunnen met de heffing van inkomstenbelasting door middel van één belastingaanslag geheven worden. Deze opvatting is eveneens af te leiden uit bijvoorbeeld artikel 3.16, negende lid, van de Wet IB. In onderdeel a van dat artikellid wordt het begrip ‘premie voor de volksverzekeringen’ gebruikt. In onderdeel b wordt vervolgens genoemd ‘premies voor buitenlandse verzekeringen die naar aard en strekking overeenkomen met de volksverzekeringen’.

29. Naar het oordeel van de rechtbank kunnen enkel Nederlandse premies volksverzekeringen als voorheffing in aanmerking worden genomen. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat zijn Cypriotische werkgever dergelijke premies heeft ingehouden. Reeds daarom faalt eisers beroepsgrond.

30. Eiser stelt dat op grond van artikel 3.16, negende lid, van de Wet IB de in Cyprus betaalde premies in aftrek moeten worden gebracht bij de bepaling van het belastbaar loon. Het is op geen enkele wijze te verdedigen dat in het kader van het bepalen van de belastbare winst de in Cyprus betaalde verzekeringspremies wel in aftrek worden genomen, maar dit niet het geval zou zijn bij bepaling van het belastbaar loon, aldus eiser.

31. Verweerder stelt dat artikel 3.16 van de Wet IB alleen ziet op de bepaling van de fiscale winst, en niet op de bepaling van het belastbaar loon.

32. De rechtbank overweegt als volgt. Artikel 3.16 van de Wet IB ziet enkel op de bepaling van de fiscale winst. De Wet IB bevat geen schakelbepaling op grond waarvan artikel 3.16, negende lid, van de Wet IB ook van toepassing is bij de bepaling van het belastbaar loon. Gelet daarop biedt artikel 3.16, negende lid, van de Wet IB geen grond voor verrekening van de in Cyprus betaalde premies en slaagt eisers beroepsgrond niet.

33. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de beschikking belastingrente. Hierbij wijst de rechtbank eiser erop dat het bedrag van de belastingrente het bedrag van de aanslag volgt.

34. Het beroep is ongegrond.

35. Eiser heeft verzocht om een immateriële schadevergoeding (ISV) wegens overschrijding van de redelijke termijn.

36. Volgens vaste jurisprudentie geldt voor een uitspraak in eerste aanleg dat deze niet binnen een redelijke termijn is geschied als de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. In die termijn is de duur van de bezwaarfase begrepen. De termijn vangt aan op de dag van ontvangst van het bezwaarschrift en eindigt op de dag van de uitspraak in het beroep. Als de redelijke termijn is overschreden, dan moet de rechtbank beoordelen in hoeverre die overschrijding is toe te rekenen aan verweerder en in hoeverre aan de rechtbank. Daarbij heeft te gelden dat de bezwaarfase niet langer dan een half jaar mag duren en de beroepsfase niet langer dan anderhalf jaar. De ISV bedraagt forfaitair € 500 per half jaar (of deel daarvan) van overschrijding (zie Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252).

37. De rechtbank ziet in de omstandigheden van het geval aanleiding om de redelijke termijn te verlengen met afgerond achttien maanden. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

38. Eisers voormalig gemachtigde heeft bij het indienen van het bezwaarschrift verzocht om een termijnstelling voor het indienen van de gronden voor het bezwaar. Verweerder heeft daarop eiser in de gelegenheid gesteld om vóór 20 juli 2015 de bezwaargronden in te dienen. Nadat de huidige gemachtigde de procedure heeft overgenomen heeft hij nogmaals verzocht om uitstel, hetgeen door verweerder verleend is tot 8 augustus 2015. Omdat de bezwaargronden op 10 augustus 2015 nog niet door verweerder ontvangen waren heeft verweerder eiser nogmaals uitstel gegeven, ditmaal tot 24 augustus 2015. Op 20 augustus 2015 heeft verweerder de bezwaargronden ontvangen. Gelet op de totale duur van de bezwaarperiode – circa 25 maanden – en het tussentijds wisselen van gemachtigde door eiser, ziet de rechtbank in dit geval geen aanleiding om de redelijke termijn te verlengen vanwege het tweemaal verzoeken om een extra termijn voor het indienen van de bezwaargronden.

39. Met de ondertekening op 5 november 2015 van verweerders brief van 3 november 2015 is eisers gemachtigde akkoord gegaan met uitstel voor het doen van de uitspraak op bezwaar. Gelet op de tekst van de brief is gemachtigde akkoord gegaan met uitstel vanaf 1 februari 2016 tot de datum waarop uitspraak gedaan zal worden. Verweerder heeft ter zitting verwezen naar de conclusies van A-G Wattel van 7 mei 2020 (ECLI:NL:PHR:2020:237, ECLI:NL:PHR:2020:238, ECLI:NL:PHR:2020:239 en ECLI:NL:PHR:2020:511) en de corresponderende arresten van de Hoge Raad van 10 juli 2020 (ECLI:NL:HR:2020:1244, ECLI:NL:HR:2020:1236, ECLI:NL:HR:2020:1238 en ECLI:NL:HR:2020: 1237). Hieruit volgt volgens verweerder dat wanneer akkoord gegaan wordt met uitstel voor het doen van de uitspraak op bezwaar, de termijn van het uitstel niet meetelt bij de bepaling van de overschrijding van de redelijke termijn.

40. De rechtbank overweegt als volgt. Uit het arrest van de Hoge Raad van 9 oktober 2020 (ECLI:NL:HR:2020:1574) volgt dat de enkele instemming met uitstel, zonder dat een bijzondere omstandigheid daarvoor een rechtvaardiging biedt, de redelijke termijn niet verlengt. Verweerder heeft (naast eisers instemming met het uitstel) geen bijzondere omstandigheden gesteld op grond waarvan in eisers geval de redelijke termijn verlengd moet worden. Gelet daarop is er naar het oordeel van de rechtbank in eisers geval geen aanleiding om de redelijke termijn te verlengen.

41. Verweerder heeft het bezwaarschrift ten aanzien van de IB/PVV 2012 op 12 juni 2015 ontvangen. Tot aan de datum van deze uitspraak zijn er afgerond 5 jaren en 6 maanden verstreken, zodat de redelijke termijn voor geschilbeslechting met (afgerond) 42 maanden is overschreden. Dit leidt tot een ISV van € 3.500 (7 maal een half jaar à € 500).

42. Voor wat betreft de toerekening van de ISV aan verweerder en de rechtbank overweegt de rechtbank als volgt. De uitspraak op bezwaar is op 7 juli 2017 gedagtekend. Tussen de ontvangst van het bezwaarschrift en de uitspraak op bezwaar zijn afgerond 25 maanden verstreken, terwijl de beslistermijn voor verweerder 6 maanden bedroeg. Gelet daarop is de overschrijding voor 19/42 aan verweerder toe te rekenen en voor 23/42 aan de rechtbank. Verweerder zal gelet daarop veroordeeld worden tot een vergoeding van afgerond € 1.583, en de Minister tot een vergoeding van € 1.917.

43. Omdat het bedrag van de ISV minder dan € 5.000 beloopt, behoeft de Minister, gelet op de beleidsregel van 8 juli 2014, nr. 436935, Stcrt. 2014, nr. 20210, alsmede de regeling van 27 oktober 2017, Stcrt. 2017, nr. 62751, niet in de gelegenheid te worden gesteld hierop schriftelijk of mondeling verweer te voeren.

44. De rechtbank ziet aanleiding tot toekenning aan eiser van een vergoeding voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de beroepsprocedure. Reden daarvoor is de aan eiser toegekende ISV (zie 41.). Voor een vergoeding van de in bezwaar gemaakte proceskosten bestaat geen aanleiding, aangezien de uitspraak op bezwaar volledig in stand is gebleven. Gelet daarop stelt de rechtbank de proceskostenvergoeding in de beroepsfase op grond van het Bpb vast op € 525 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 0,5). Wat betreft de in bezwaar gemaakte proceskosten en de wegingsfactor verwijst de rechtbank naar respectievelijk overweging 2.3.1 en 2.3.2 van het arrest van de Hoge Raad van 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660.

45. Ook het griffierecht van € 46 moet, gelet op hetgeen bij 41. is overwogen, aan eiser vergoed worden.

46. Nu zowel verweerder als de Minister worden veroordeeld tot het betalen van een deel van de ISV moeten het griffierecht en de proceskostenvergoeding door ieder voor de helft worden vergoed (zie overwegingen 3.14.1 en 3.14.2 van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252). Dit betekent dat verweerder en de Minister aan proceskostenvergoeding elk € 262,50 verschuldigd zijn. Aan griffierecht zijn verweerder en de Minister elk € 23 verschuldigd.